Verslag: Gèsfakrock 2017 ''Ontdekkingen en bevestigingen'' - 16/12/2017 - Buurthuis 't Senter (Kuurne)

Review:Festivals
  Erik Vandamme    2 januari 2018

Een festival met zes bands uit de crème de la crème van de Belgische rockmuziek organiseren voor amper 15 euro? Pintjes aan democratische prijzen? Waar vind je dat nog tegenwoordig. Sinds 2016 heeft het festival Gèsfakrock ons hart meer dan gestolen. Net door het voorschotelen van een affiche van kwalitatief hoogstaand niveau, binnen een intieme en gezellige atmosfeer die je inderdaad niet overal tegenkomt. Bovendien blijkt het Buurthuis 't Senter de ideale locatie te zijn om die sfeer nog wat meer op te krikken. Mijn enig puntje van kritiek? De late start van de headliner Dyscordia. Pas na middernacht. Het zorgde er helaas voor dat de band voor een heel sterk uitgedunde zaal stond te spelen. Een beetje jammer. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen. Ons verslag van een gezellige avond, waarbij ontdekkingen en bevestigingen elkaar overlapten.

Foto's: Hughes Vanhoucke


Escape Elliot: Aanstekelijke poppunk tot rock muziek, die aan de ribben blijft kleven.

Wat die ontdekkingen betreft. Kregen we in het begin van de avond alvast eentje van formaat voorgeschoteld. Openingsact Escape Elliot stond wellicht te spelen voor een halflege zaal. Niettemin legt de band lat vanaf begin tot einde enorm hoog en staat bovendien hun ding te doen, alsof dat doen voor een overvol sportpaleis is. Een locatie waar ze trouwens op 21 december opening act mogen zijn voor The Black Box Revelation / Lost Frequencies / Dimitri Vegas. Dit geheel terzijde.

" Deze band heeft potentieel om enorm veel potten te breken in de muziekwereld, zoveel is duidelijk na hun aantreden op Gèsfakrock. Wordt vervolgd!"

Foto: Hughes Vanhoucke

Escape Elliot brengt een portie heel aanstekelijk rock tot poppunk muziek, die niet alleen aan de ribben blijft kleven maar waarmee bovendien een heel ruim publiek aan alternatieve rock liefhebbers, tot globale pop en rock muziek fans kan worden aangesproken. Niet alleen de hoge toegankelijkheid van hun muziek viel ons op. De band bestaat bovendien uit enorm getalenteerde muzikanten. Zo toveren de gitaristen Tom en Lien - die elkaar blindelings lijken te vinden - en bassist Jacob regelmatig solo's uit hun instrumenten, die ons met verstomming slaan. De drumpartijen van Jorne blijken daarbovenop, als klap op de vuurpijl, een meerwaarde binnen het geheel.

Foto: Hughes Vanhoucke

Als uiteindelijke kers op de taart beschikt Escape Elliot over een heel charismatische frontvrouw die geen moment onbesuisd laat om het publiek aan te porren tot actie. Dat lukt wellicht niet direct zo goed, maar aan de reacties van de aanwezigen te zien waren ze net als wij toch onder de indruk van deze jonge wolven die duidelijk nu al klaar zijn om de wereld te veroveren.Op het einde van de set slaagt zangeres Isaura er zelfs in het een puur rock publiek het grappig ''na, na, na, na'' refrein te laten meezingen. Wetende dat het toch een publiek was van stoere rockers voor het podium? Daarvoor moet je wel heel sterk in je schoenen staan.  Met deze aanpak zal Escape Elliot het dak van het sportpaleis er ook op 21 december zonder moeite laten afgaan. We zien nu al uit naar meer in 2018. Deze band heeft potentieel om enorm veel potten te breken in de muziekwereld, zoveel is duidelijk na hun aantreden op Gèsfakrock. Wordt vervolgd!

Foto: Hughes Vanhoucke

Valley: Donkere tranen van diepe intensiteit

De uit Halle afkomstige band Valley tapt vanuit een heel ander vaatje. Geen vreugdevolle uitspattingen, maar donkere tranen van diepe intensiteit schotelt de band ons voor. Valley bracht recent hun debuut Dark tears // Bright smiles op de markt. Een schijf die op heel goede recensies werd onthaald. Valley brengt een bont allegaartje van Hardcore omgeven door een doom sfeertje en een portie melodieuze sludge metal - Of in die richting - Daarbovenop. Het is bijzonder moeilijk om een 'label' te kleven op de muziek die Valley brengt. Een gegeven dat ons zelfs nog meer over de streep trekt.

"Nee, dit is geen trip over rozenblaadjes en andere gezapige paden geworden, zoveel is duidelijk. Valley doet vanaf begin tot einde van hun set eerder de duisternis neerdalen over Kuurne."

Foto: Hughes Vanhoucke

Zowel instrumentaal als vocaal houdt de band ons vanaf begin tot einde dan ook in een stevige houdgreep. Meermaals waren we onder de indruk van de duivelse riffs van Kevin Kestemont, Dennis Vandermeeren (gitaar) en Arne Hamelryck (bas). Riffs die letterlijk doorheen het vlees snijden, als een vlijmscherp zwaard. Gerugsteund door drumsalvo's als kanonskogels, met dank aan Sidney Cansse. Waarna de gevarieerde vocale inbreng van frontman Davy Carion de luisteraar de ultieme doodsteek toebrengt. Nee, dit is geen trip over rozenblaadjes en andere gezapige paden geworden, zoveel is duidelijk. Valley doet vanaf begin tot einde van hun set eerder de duisternis neerdalen over Kuurne.

Foto: Hughes Vanhoucke

We kunnen dan ook besluiten:

Valley verstaat die unieke kunst om de meest donkere gedachten in ons hoofd naar boven te brengen. Er worden dan ook uiteenlopende emoties aangesproken. Van pijn, frustratie tot hoop en strijdvaardigheid. Dit allemaal door verschillende duistere muziekstijlen te doen samensmelten tot een bont geheel. Dat is uiteraard de verdienste van elke inbreng van deze enorm getalenteerde muzikanten binnen de band. Echter de kers op de taart wordt geleverd door Davy. Die door zijn vocale inbreng enerzijds zalvend je hart beroerd, en anderzijds zijn frustratie en pijn letterlijk uitbrult, om later opnieuw een soort zachtmoedigheid uit te stralen dat je een krop in de keel bezorgt. Zijn enorme uiteenlopende vocale inbreng? Is de extra meerwaarde binnen het geheel. Wat er dan weer voor zorgt dat Valley een unieke parel kan en mag genoemd worden binnen dat donkere alternatieve muziekgebeuren.

Foto: Hughes Vanhoucke

Guilty As Charged: Een wervelende, onvergetelijke afscheidsfeest

We hadden het al aangegeven, de organisatie schotelt ons een enorm gevarieerd programma voor. Na de portie poppunk en donkere emotionele hardcore/doom was het tijd voor een potje stevige thrash metal. Ondertussen was de zaal aardig vol gelopen voor Guilty As Charged. De band had namelijk iets speciaal in petto. De band neemt afscheid van Hannes De Caluwe (bas). Hannes staat voor het laatst met de band op Gèsfakrock. Dit werd niet zomaar een afscheid. Nee, dit werd een wervelende en onvergetelijke afscheidsfeest om in te kaderen. Guilty As Charged heeft al in het voorprogramma van grote namen binnen de thrash metal scene gestaan. Echter blijkt dat ze voor die grote namen totaal niet moeten onderdoen, integendeel. De fans waren massaal aanwezig, en zagen net als ik een band aan het werk die zowel technisch als wat puur charisma betreft, hoge toppen scheert. Guilty As Charged liet er geen gras over groeien. Vanaf die eerste noot de lat hoog leggen, je fans bij de strot grijpen en een thrash metal feest doen ontstaan zoals we niet elke dag meemaken.

Foto: Hughes Vanhoucke

Uiteraard werd gedurende de gehele show Hannes (Heinziboy voor de vrienden blijkbaar) voortdurend in de bloemetjes gezet. Zelfs letterlijk toen hem een grote foto werd aangeboden, en een lange kist boordevol allerlei bieren. Na Down, dat ons in grote mate doet denken aan Walk van Pantera. Nam opvolger Jasper De Clercq de baslijnen over. Wat ons betreft? De perfecte opvolger van een bassist die , op basis van de kunsten die hij naar voor bracht in Kuurne, zelfs onvervangbaar leek.

''Guilty As Charged bewijst dat een afscheid niet per se moet eindigen in een treurige bedoening, dat kan zelfs heel feestelijk en in alle vriendschap gebeuren. Het dak ging er meerdere keren compleet af bij dit onvergetelijke afscheidsfeest. Zoals je zelden tegen komt. Pure klasse!''

Foto: Hughes Vanhoucke

De omhelzingen en felicitaties die Hannes de beurt vielen toen hij in de zaal kwam postvatten, bewezen dat deze band bestaat uit vrienden voor het leven. Ook al slaat Hannes andere wegen in, dat zal ook zo blijven. Hannes werd uiteindelijk op handen gedragen, en terug op het podium gezet. Om samen met zijn opvolger de baslijnen waar te nemen in de grote finale. Guilty As Charged bewijst dat een afscheid niet per se moet eindigen in een treurige bedoening, dat kan zelfs heel feestelijk en in alle vriendschap gebeuren. Het dak ging er meerdere keren compleet af bij dit onvergetelijke afscheidsfeest. Zoals je zelden tegen komt. Pure klasse! Bovendien, een nieuwe bladzijde omdraaien, met het oog op meer in de toekomst? Daarvoor kunnen we alleen maar ons diep respect en waardering uitdrukken voor deze Belgische klasse thrash band.

Foto: Hughes Vanhoucke

Ithilien: Doet de aanhoorder wegdrijven naar verre onontgonnen oorden.

Na deze wervelstormen van formaat had Ithilien het met hun typische Folk metal toch een beetje moeilijk om het publiek in te pakken. De instrumenten als viool, Fluit, draailier, Doedelzak. Zijn niet zo hedendaags binnen het globale metalwereldje. Zeker niet voor een publiek dat voordien een portie thrash metal kreeg voorgeschoteld. En later nog meer heavy metal tot snoeiharde riffs. Daardoor was Ithilien dan ook duidelijk een beetje de vreemde eend in de bijt. Wijzelf waren echter diep onder de indruk van de experimentele aanpak tot mysterieuze instrumentale aankleding die ons deed vertoeven in een soort sprookjes bos. Boordevol al even mythische wezens. Ithilien verstaat dan ook die unieke kunst je daarbij in een trance te brengen en te doen wegzweven naar onontgonnen oorden en werelden.

Naast typische Folk metal zijn er echter ook invloeden merkbaar van Death Metal tot Metalcore. Dat blijkt meermaals als frontman Pierre wild om zich heen slaat, en de gitaristen van dienst oorverdovend hard uithalen. Pierre doet er trouwens alles aan om de aanwezigen zoveel mogelijk over de streep te trekken. Door zijn natuurlijke charismatische uitstraling, slaagt hij daar in deze toch wat moeilijkere omstandigheden wonderwel vrij goed in.

We kunnen dan ook besluiten:

Ithilien brengt iconische Folk metal, met verwijzingen naar Death en Metalcore, waarbij elk element even belangrijk is om de luisteraar als het ware te hypnotiseren. Hoewel ze in deze omstandigheden het iets moeilijker hadden dan gewoonlijk. Slaagt de band erin uiteindelijk iedereen in diepe vervoering te brengen. Dit enerzijds, door middel van bijvoorbeeld intensieve viool tot fluit partijen en de inbreng van magische draailier klanken, je kippenvel te bezorgen. Of anderzijds een soort 'wall of sound' te creëren door een spervuur van instrumentale en vocale inbreng. Dat recht doorheen je hart boort. Dankzij een enorm gevarieerde set. Doet de eerder vernoemde 'vreemde eend in de bijt', die Ithilien toch bleek te zijn op deze avond, uiteindelijk de aanhoorder uiteindelijk tovertoeven in een vreemde ontgonnen wereld. Waar het voor liefhebbers van een sprookjesachtige, mysterieuze wereld, enorm fijn vertoeven was. Is onze eindconclusie.

Off The Cross: De alles verwoestende 'wall of sound' doet het weer

We vallen wellicht weer eens in herhaling. Maar wie Off The Cross live heeft gezien kan het alleen maar beamen. In 2017 zagen ook wij de heren twee keer aan het werk, en waren diep onder de indruk door de 'wall of sound' die Off The Cross telkens optrekt om iedereen compleet murw te slaan. Zowel vocaal, instrumentaal als wat totaalbeleving betreft. Voelt een optreden van Off the Cross dan ook aan als een wervelstorm die onverwacht op jou afkomt, en waaraan geen ontkomen mogelijk is. Ook op Gèsfakrock laat Off The Cross er geen gras over groeien. Zowel vocaal als instrumentaal grijpt de band je bij de strot en laat niet meer los tot je compleet murw bent geslagen. Het optreden voelt aan als bulldozers die voortdurend over je hoofd denderen. Zonder enig medelijden.

Eén van de grote voorwaarden om een optreden van Off The Cross echt intens te beleven, is je laten meedrijven over die oorverdovende klanken. Veel bindteksten moet je niet verwachten, ook spreekt frontman Steven Van Crombruggen het publiek regelmatig aan. Off the Cross maakt er echter vooral niet teveel woorden aan vuil en laat vooral de muziek voor zich spreken. Het optreden voelt dan ook aan als een muur van snoeiharde klanken en bulderende, hartverscheurende vocalen die op je afkomt. Zelfs de rook die de zaal tot achteraan vult, voelt aan alsof je zonder medelijden tegen die muur wordt gekwakt, telkens opnieuw en opnieuw.

We kunnen dan ook besluiten:

Off the Cross heeft in 2017 al meerdere keren bewezen dat wervelstormen niet alleen ontstaan door weersomstandigheden, ook op het podium kunnen die ervoor zorgen dat zalen worden tot moes geslagen en plat gespeeld. Of we verweesd achterbleven naderhand? Ja, voor de zoveelste keer op korte tijd slaagt Off the Cross erin ons inderdaad compleet murw te slaan en totaal verweesd achter te laten.

Dyscordia: De zoveelste bevestiging, 2018 ziet er rooskleurig uit

De band liet zich ontvallen ''wij doen de afterparty''. Afsluiten na middernacht is natuurlijk, zeker gezien de weersomstandigheden en dergelijke meer in december, niet altijd even gemakkelijk. Echter, een groot deel van het publiek was duidelijk naar het festival afgezakt om nog een laatste keer Dyscorcdia aan het werk te zien. Alvorens de studio induiken, om noest te werken aan een in 2018 uitkomende plaat. Waardoor de zaal nog steeds goed gevuld bleef op dit late uur. Dyscordia heb ik dit jaar alleen al vijf keer live gezien. Telkens zijn we daarbij onder de indruk van die hemelse instrumentale aankleding. In het bijzondere zorgt de samensmelting tussen verschillende uiteenlopende vocalen, er echter voor dat ik Dyscordia durf omschrijven als een 'unieke parel binnen het heavy metal gebeuren' in ons land en daarbuiten.

"Dyscordia werkt geen routineklus af om een schitterend jaar 2017 af te sluiten. De band zet gewoon die ultieme kers op de taart van een bijzonder succesvol jaar."

"Uit dit wederom enorm hoogstaand optreden in Geraardsbergen blijkt nog maar eens dat het eindpunt totaal nog niet is bereikt. Integendeel zelfs! Dyscordia lost de torenhoge verwachtingen telkens opnieuw moeiteloos in, en daarvoor kun je alleen maar waardering en respect opbrengen" Schreven we over het aantreden van Dyscordia op Black Out Bash op 4 november in Geraardsbergen. Ook op Gèsfakrock bleek dat nog de meest opvallende vaststelling te zijn. Meer dan ooit tevoren ontpopt Dyscordia zich als een goed geoliede machine. Waarbij elk van de bandleden elkaar blindelings vinden. Bovendien stralen ze allemaal enorm veel spelplezier uit. Van een routineklus is totaal geen sprake.

Zo waren we bijvoorbeeld onder de indruk van mening solo die Stefan Segers - die trouwens met zijn doortastende grunts weer zorgde voor een extra meerwaarde binnen het geheel - Guy Commeene: en Martijn Debonnet. Gerugsteund door gedreven drumpartijen van Wouter Nottebaert en bijzonder fijne baslijnen van Wouter Nottebaert. Zanger en frontman Piet Overstijns ontpopt zich naar goede gewoonte als een klasse dirigent. Die door zijn aangeboren charisma, en heel bijzonder stembereik, zowel de band naar hogere oorden doorverwijst. Maar ook de fans tot meebrullen en headbangen aanzet.

We kunnen dan ook besluiten:

Dyscordia werkt geen routineklus af om een schitterend jaar 2017 af te sluiten. De band zet gewoon die ultieme kers op de taart van een bijzonder succesvol jaar. Dit aantreden in Kuurne doet ons meer dan ooit vermoeden dat 2018 een schitterend jaar zal zijn, boordevol nieuwe parels van één van onze favoriete metal bands binnen de scene. Die nog maar eens hun kunnen uitvoerig hebben bewezen, door dit bijzonder festival met een knaller van formaat af te sluiten.