Verslag: Isolde - "Met een lach, een traan en een danspartij'' - Concertzaal De Casino (Sint-Niklaas) - 14/12/2017

Review:Concerten
  Erik Vandamme    17 december 2017

Dat Isolde Lasoen, één van de beste drumsters en sessie muzikanten die ons land rijk is , een veelzijdige artieste is. Dat wisten we al langer. Niet alleen door haar muzikale inbreng bij o.a. DAAN. Ook met haar solo project 'Isolde Et Les Bens' gooide ze hoge ogen. In 2014 kwam zelfs een knappe EP op de markt met vijf eigen songs. Op 20 oktober bracht Isolde haar lang verwachte full album uit Cartes Postales. We gaven deze schijf enkele intensieve luisterbeurten. En schreven daarover: " Cartes Postales is een bijzondere emotionele schijf geworden, waar Franse Chanson en Engelse dromerige muziekstijlen elkaar perfect lijken te vinden, om tot een magisch mooi geheel te komen. Gebracht door een artieste die meer dan ooit klaar is om de wereld ook op haar eentje compleet te veroveren. Is onze eindconclusie." Ondertussen dweilt Isolde en haar band menig zalen, cultuurhuizen en clubs af om die laatste plaat voor te stellen. Het optreden in concertzaal De Casino was het laatste optreden van 2017. De zaal was tot de nok gevuld. Wat Isolde zichtbaar deug deed. ''Ik heb heel graag samengewerkt met andere artiesten, maar dat jullie speciaal voor mij in zo grote getale naar hier zijn gekomen? Het doet enorm deugd''. Ons verslag van een concert avond met een lach, een traan en een danspartij:


Uiteraard werd uitvoerig gegrasduind doorheen die laatste plaat. Vaak zijn het heel persoonlijke songs, waarbij Isolde haar hart uitstort  naar de buitenwereld toe. Enerzijds door een terugblik naar haar eigen verleden bij Majorettes. Of zingt ze over die 'speciale Cartes Postales Francais. Telkens hoor je dat Isolde haar stem perfect past bij de Franse taal. Bovendien blijft ze de eenvoud zelve, en spreekt haar waardering uit voor iedereen in haar entourage. Maar ook voor het publiek, die haar zo liefdevol omarmd. Deze artieste mag dan een heel lange weg hebben afgelegd, en ondertussen toch zijn uitgegroeid tot één van de grotere namen in de scene. Van sterallures is totaal geen sprake. Integendeel! Het is net door die jeugdige, gezapige en spontane manier waarop ze haar songs brengt dat Isolde dan ook de gevoelige snaar raakt bij ons en iedereen in de zaal.

Foto: Sven Dullaert - SD Photography

'Heel de zaal ging op en neer en wiegde van de ene kant naar de andere. Een prachtig moment en meteen de ultieme kers op de taart van een geweldig sfeervolle avond.'

Echter laat Isolde Lasoen zich ook omringen door klasse muzikanten, met enorm veel meters op hun toerental. Meerdere keren bezorgde de blazers sectie ons koude rillingen tot een krop in de keel. Was dit nu solo met de saxofoon, waarbij de haren op onze armen rechtop kwamen te staan. Of gewoon ter aanvulling van de songs. Telkens ging de temperatuur een paar graden de hoogte in toen de sax of trompet klanken doorheen de zaal schalmden . Uiteraard telkens gerugsteund door die bijzonder contrabas tot baslijnen, lekker aanstekelijke gitaar partijen en als kers op de taart keyboardklanken die recht doorheen je hart boren. Omringt door zoveel pracht en praal ontpopte Isolde zich bovendien tot een ware dirigent. Die met zachte hand haar muzikanten en publiek tot meezingen en dansen aanzette.

Foto:Sven Dullaert - SD Photography

'Zijzelf blijkt een charismatische dirigent te zijn die haar publiek en mede muzikanten aanzet om van dit laatste concert van een reeks, een wervelend feest te maken dat ons met een glimlach de zaal doet verlaten, een traan wegpinkende van de emoties die ze op ons heeft los gelaten.'

Naast een Braziliaanse dans - Verwijzende naar een song, geschreven toen de Rode Duivels naar Brazilië zouden gaan - Steekt Isolde haar voorliefde voor film en alles daar rond, niet onder stoelen of banken. De prachtige quasi instrumentale ode aan John Barry. Beatgirl zorgde voor een adrenalinestoot die de zaal op dat moment wel kon gebruiken. Want, ondanks de heel mooie set voordien, begon alles wat die iets te gezapige kant op te gaan. En leek het concert zelfs eventjes te gaan verzanden. Gelukkig pikte Isolde en haar band daar telkens op in, door het vuur terug aan te wakkeren. Waardoor we ons geen moment verveelden. ''Sint-Niklaas kan bewijzen dat ze nog beter doen dan de Roma'' zei Isolde aan de aanwezigen, bij de song Provocateur. Waarna ze haar medemuzikanten en de fans in de zaal aanspoorde mee te zingen. Als afsluiter ontstond zelfs een lekker dansfeestje op Russische wijze bij Mon Amour, Mon Ami. Heel de zaal ging op en neer en wiegde van de ene kant naar de andere. Een prachtig moment en meteen de ultieme kers op de taart van een geweldig sfeervolle avond.

Foto: Sven Dullaert - SD Photography

We kunnen dan ook besluiten:

Dat Isolde een begenadigde muzikant is die door haar drum en andere instrumentale werk zichzelf in de kijker wist te spelen bij o.a. DAAN. Dat wisten we dus ondertussen. Isolde Lasoen beschikt eveneens over een bijzondere warme stem. Vooral bij de Franse songs bezorgde ze je daardoor gegarandeerd een krop in de keel. Maar vooral ontpopt Isolde zich tot een artieste die, ondanks de vele successen, nog steeds met beide voeten op de grond is blijven staan en niet is beginnen zweven. Ze laat zich bovendien daarbij omringen door één voor één klasse muzikanten, die magische klanken uit hun instrumenten toveren. Zijzelf blijkt een charismatische dirigent te zijn die haar publiek en mede muzikanten aanzet om van dit laatste concert van een reeks, een wervelend feest te maken dat ons met een glimlach de zaal doet verlaten, een traan wegpinkende van de emoties die ze op ons heeft los gelaten. De koude wind, op weg naar de parking, deerde ons niet na die hartverwarmend mooie concert.

Foto: Sven Dullaert - SD Photography

foto's: SD Photography Sven Dullaert

Foto: Sven Dullaert - SD Photography