Recht uit de hood in Amerika heeft dit hiphop/punk duo Ho99o9, bestaande uit theOGM en Eaddy, het ver geschopt. Laten we ze vooral niet te veel in hokjes duwen, want wat ze brengen blijft vrij ongewoon. Opgegroeid met Hiphop en gangsterrap leerden ze stelselmatig de sound en energie van de punk kennen. Een heel licht ontvlambare cocktail zoals gisteravond bleek.
Ho99o9 nam ook zelf hun voorprogramma mee. Hun hoogst eigenste homies uit Los Angeles Kate Mo$$ staken voor de eerste keer de oceaan over. Muzikaal staan ze min of meer op dezelfde lijn als Ho99o9. Zware bassen, een drummer die het ritme aangeeft en voor de rest veel noise. Ze maken veel gebruik van distortions, samples en gaan hier creatief mee om. De agressiviteit en de energie van de muziek zou op zich al meer dan voldoende moeten zijn, maar de performance kaapte echter de focus van het publiek. Blote vrouwen op het podium komen we wel vaker tegen, maar op een manier als deze was toch even slikken. In de punkscene wordt er vaak gechoqueerd en normaal heb ik niet liever. Hoe meer controverse hoe beter. Met ‘erotisch’ dansen, twerken en zelfs kotsen op het podium krijg je mij niet direct van slag. De onderdanigheid waarmee zij zich moest onderwerpen aan de zanger riep wel vraagtekens op. De nogal vrouwonvriendelijke BDSM-scenes die werden opgevoerd, kregen een bijna verontrustend karakter.
Ho99o9 en hun omgeving kennende vraag ik mij nog steeds af of dit nu een radicaalfeministische of net enorm vrouwonvriendelijke show was. De reactie van het publiek was alleszins eerder dat laatste met de vele filmpjes, foto’s en gejoel. Wat hun idee erachter ook mag zijn, dat is wel de boodschap die het (vooral mannelijke) publiek heeft aangenomen. Bevreemdend was wel het minste wat je ervan kon zeggen.
Toen de vrouw zelf op het einde de micro greep en enkele onverstaanbare dingen schreeuwde, bleek dat ze eigenlijk wel muzikaal iets zou kunnen toevoegen aan hun collectief. Dat was haar blijkbaar verder niet toegestaan.
In de weinige plaats die hier is, had ik het veel liever over hun muziek gehad. Die heeft een groot potentieel, maar ik denk niet dat er iemand echt aandachtig naar geluisterd heeft.
In de namiddag tijdens het interview kon ik al even aanhoren wat theOGM en Eaddy die avond gingen dragen. Toen ze het podium betraden, theOGM met aluminium-grijze jas, masker en heel wat lagen daaronder en Eaddy met visgraat T-shirt en soort mannelijke hotpants, bleek nogmaals dat hun kledij niet echt te beschrijven of uit te leggen valt. Vergeef me daarvoor.
Het karige licht creëerde exact de juiste sfeer en de spanning was te snijden. De bom die ze dropten met de intro van Bloodwaves was waarschijnlijk te horen tot bij Denzel Curry in de zaal ernaast. Na enkele nummers moest het weinige licht echter volledig uit, waarna theOGM verscheen, ondertussen ontmaskerd, met enkel een licht dat zijn gezicht deed oplichten. Horror, what’s in a name. Als je ook nog weet dat City Rejects in dat eerste deel zat, dan weet je dat het begin best wel heftig was. Een aangename afwisseling tussen rasechte punk, hiphop beats en zware elektronica wisselden elkaar in sterk tempo af. Toch leek het publiek even tijd nodig te hebben, maar op termijn veranderde de gezellige Rotonde in een wervelende maalstroom.
Toch bleef het vrij georkestreerd. Ondanks het feit dat theOGM en Eaddy beloofd hadden een andere set te spelen dan de avond ervoor, blijven de verhalen en beschrijvingen toch verdacht gelijkaardig.
Als intermezzo werd het prachtige plafond van de zaal verlicht met schitterende sterren onder de soul van Every nigger is a star, Boris Gardiner. Ondertussen glinsterden hun imposante lichamen onder het licht en zweet. Veel sterren waren er echter niet aanwezig. Buiten hen slechts één, maximum twee. De rest van het blanke publiek liet het niet aan zijn hart komen en zong lekker mee.
Terwijl theOGM al heel wat kleren onderweg verloren was, gingen ze lekker verder op hetzelfde elan. The Dope Dealerz zorgde voor een echte ravage in het kleine zaaltje dat bijna uit zijn voegen barstte. Na een vijftigtal minuten gingen de lichten uit en snakte iedereen nog naar één enkel nummer. Het destructieve Bone Collecter. De wobbelige bas, trappy sound en verlaagde stemmen. Live door het geluidssysteem van de Botanique klonk het nummer zo mogelijk nog dodelijker.
Al bij al kunnen we besluiten dat ze meer dan hun best hebben gedaan. Toch had het iets meer mogen zijn gisteravond, maar bij Ho99o9 zijn we natuurlijk altijd nogal gretig. Gulzigheid is nochtans een van de zeven hoofdzonden en was dit net niet de plaats waar we met onze zonden naartoe konden? Misschien lag het wel aan hoe ze ons de laatste jaren verwend hebben. Het was geen onvergetelijk concert, maar Ho99o9 zelf blijft dat nog altijd wel.
