De Scandinavische landen hebben steeds heel toonaangevende metalbands voortgebracht, wij vermoeden dat dit komt door de bijzondere atmosfeer daar? De tot de verbeelding sprekende mythes en dergelijke meer. Wie zal het zeggen. The Hate Colony is een band uit Noorwegen die deze duistere mysteries uit Noorwegen , binnen hun muziek tot leven lijkt te brengen. Ascending is ondertussen de derde release van The Hate Colony. Een schijf boordevol opgekropte frustraties, agressie en inderdaad pure duisternis.
De band haalt zijn invloed bij bands als Pantera, Lamb of God, White Chapel, Fleshgod Apocalypse, Gojira, The Black Dahlia Murder, Meshuggah en In Flames. Puur muzikaal benaderd The Hate Colony deze invloeden heel dicht. De heren brengen een snoeiharde mix van agressieve samples, met zelfs een streep elektronische muziek subtiel daarin verwerkt. Dat niet iedereen te vinden zal zijn voor deze chaos, dat kunnen we best begrijpen. Echter slaagt The Hate Colony er vanaf die eerste song Ghost of Damnation in de luisteraar bij de strot te grijpen, en compleet murw te slaan. Eens je in die draaikolk van pure agressie bent terecht gekomen, is geen terugweg meer mogelijk.
De rode draad doorheen de muziek van The Hate Colony is die heel rauwe, brute stem van frontman Lord Mordor. Gerugsteund door vlijmscherpe gitaren en donderende drum salvo's, doet hij je telkens opnieuw koude rillingen krijgen. De gehele schijf gaat eigenlijk diezelfde richting uit. Zowel bij Ashes, Storyteller, The Collector, Monsoon tot Undertaker voelt het aan alsof je met volle geweld tegen een geluidsmuur terecht komt, en zonder medelijden tot moes wordt geslagen. Het lijkt wel of er geen enkele melodieuze song tussen staat, het is haast constant ''rammen geblazen''. Tot we die catchy solo te horen krijgen bij het iets rustigere - ook al is dit een understatement - Dead Man Walking.
Of neem nu Intermenzzo , een instrumentaal rustpunt. Gevolgd door Undertaker . Een song die je letterlijk compleet van de sokken blaast door middel van een portie dead-core tussen de regels door. Waarna we weer op die wilde rollercoaster terecht zijn gekomen, richting putten van de Hel. Wederom komt die chaotische aanpak bovendrijven, waardoor je de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken krijgt. The Hate Colony - een naam die ze trouwens niet hebben gestolen - laat er gewoon geen gras over groeien. Als een orkaan of razende wervelstorm, razen de songs één voor één over je hoofd heen, tot geen spaander geheel blijft.
We kunnen dan ook besluiten:
Ascending van The Hate Colony is geen voer voor gevoelige zieltjes. De band viert de teugels van begin tot einde, en gaat daarbij brutaal, ruw en agressief tewerk. Tot je hersenpan is ingeslagen, en je compleet murw geslagen tussen te touwen bent terecht gekomen. Nee, geen zonnige wandelingen over verre stranden biedt de Noorse band aan. Keiharde realiteit, die je telkens opnieuw in het gezicht wordt geduwd. Zonder enig medelijden. Deze rauwe aanpak zal wellicht niet iedere metalfan over de streep trekken. Maar zei die houden van bands als voornoemde, en een portie dead-core daarbovenop. Die zonder medelijden voortdurend door je strot wordt geramd? Zullen zich in deze aanpak zeker en vast kunnen vinden. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
