JC Spiraal is gelegen in Geraardsbergen, een gemeente die we - dat geven we ruiterlijk toe - doorgaans doorkruisen als we ergens in de buurt moeten zijn. Nochtans is het een heel gezellige zaal, de pintjes waren zelfs in glas. We zakten af naar het festival Black-Out Bash, dat aan zijn vijfde editie toe was. Publiekstrekker van de dag was duidelijk Dyscordia. Echter ook de Thrash metal grootheden Angelus Apatrida konden op heel wat bijval rekenen. De zaal was niet echt vol gelopen. Headliner Grave Digger moest het zelfs doen met circa 100 man of zo. Toch liet niemand dit aan zijn hart komen. De organisatie zat tip top in elkaar, elk van de bands speelden op hemels hoog niveau. En het publiek had er ook zin. Ons verslag van een gezellig metal avondje leest u hieronder:
Foto's: Wijckhuyse Karina
Cathubodua is een symfonisch metal band uit Leuven, die sinds 2013 aan de weg timmeren. Vorig jaar bracht de band een EP op de markt. OpusI: Dawn werd overal heel goed onthaald. Sommige recensenten vergelijken de stem van zangeres Sara met deze van deze van Simone Simons van Epica. Er was nog niet zoveel volk komen opdagen zo vroeg in de namiddag. Maar naar goede gewoonte hadden de afwezigen totaal ongelijk.
Foto:Wijckhuyse Karina
Deze band afschilderen als een typische 'Female Fronted' band is hen alvast enorm tekort doen. Er zitten enorm veel Folk tot occulte elementen in hun muziek. Met daarbij horende attributen als bekers met bloed en dergelijke meer. Die je doen denken aan donkere mystieke wezens uit de donkere bossen. De uiterst sympathieke dames en heren naast het podium, laten op dat podium hun demonen los op de aanhoorders. En doen hen meedrijven in een duister verhaal dat je koude rillingen bezorgt.
Foto: Wijckhuyse Karina
Niet alleen weet Sara Vanderheyden inderdaad de stem van Simone Simons (Epica) akelig goed te benaderen, we waren bovendien onder de indruk van het aangrijpende viool en strijkers spel van Katrien van den Hurk die je door deze magische inbreng nog meer hypnotiseert en wegvoert naar de diepste duisternis. Zij werden gerugsteund door bassist Peter Thielemans, twee klasse gitaristen die onaardse klanken uit hun instrumenten toveren - Kyron Vannuffelen en Kenny Callebaut - en William Bloemen die zijn drumvellen bewerkt alsof elk moment het einde der tijden zal aanbreken. We voelen we ons meer en meer wegdrijven naar de meest donkere zijde van onze ziel. Cathubodua is binnen dat genre 'symfonische metal, met female voice' een unieke parel, die ons met verstomming deed staan.
Foto: Wijckhuyse Karina
Nog zo een onontgonnen parel binnen het Belgische Metal Firmament is Carrion. Deze Death Metal band uit Gent ontstond in 2007, als cover band. Enkele demo's en personeelswissels later bracht Carrion ondertussen een Full CD uit. Maar vooral heeft Carrion live hun kunnen reeds bewezen. Zo stonden ze o.a. op Wacken Open Air (2016) en Metal Days (2017). In afwachting van een nieuw full album stond de band gewoon op het podium van Black-Out Bash. Ondertussen kwam het publiek toch met mondjesmaat binnen sijpelen. Carrion speelt een technisch enorm hoogstaand potje Death Metal dat van begin tot einde aan de ribben blijft kleven.
Foto: Wijckhuyse Karina
Het meest in het oog springende zijn de gitaristen, die als ware virtuozen in hun vak hoogstaande riffs uit hun instrumenten toveren: die letterlijk de haren op onze armen doen recht komen van puur innerlijk genot. Gerugsteund door een snoeiharde drumlijn, en bulderende vocalen die je hart letterlijk doorboren, krijgen we een enorm hoogstaande Death Metal concert voorgeschoteld. We misten echter dat beetje meer spontaniteit. Het leek ons, ondanks dat de frontman wel degelijk zijn publiek aansprak, dat er min of meer een routineklus werd afgewerkt. Alles ging bovendien wat diezelfde strakke lijn uit. Maar aan de kwalitatief hoogstaande wijze waarop de instrumentalisten en vocalist van dienst staan te spelen. Daar hebben wij niets aan op te merken. Integendeel zelfs!
Na een lange stilte is het Franse Death/Thrash metal band No Return terug met een album. The Curse Within, dat op 17 november verschijnt via Mighty Music. No Return timmert reeds sinds 1989 aan de weg. Hoewel er ook sprake is van een voorgeschiedenis onder de naam Evil Power medio 1984. Deze band sleept dus een jarenlange ervaring in de scene met zich mee. Maar gaat gelukkig dus nog niet op hun lauweren rusten. Op basis van hun nieuwste single The Crimson Rider horen we een band die niet zomaar een routineklus afwerkt. Ook op het podium ontpopt No Return zich tot een wervelende, goed geoliede machine die van begin tot einde als een platwals over de hoofden heen drijft.
Foto: Wijckhuyse Karina
Naast die duivelse riffs, die letterlijk door merg en been gaan. Waren we ook onder de indruk van de bijzondere stem van zanger Alain Clément die zich bovendien ontpopt tot een charismatische performer. No Return combineert de jarenlange ervaring in het vak dus vooral met jeugdige spontaniteit, waarop je onmogelijk stil kan blijven staan. Deze Franse band verlegt dan ook grenzen binnen het Death/Thrash Metal genre. Vanaf het pril begin van de set, tot het bitter eind greep No Return ons letterlijk bij het nekvel, om niet meer los te laten. Buitengewoon indrukwekkend is de kruisbestuiving tussen de frontman, met muzikanten die de ene knaller na de andere uit hun instrumenten toveren, waardoor we verweesd achterbleven.
Foto: Wijckhuyse Karina
We tekenden dan ook de uitspraak in ons notitie boekje op ''Who needs Metallica, when you have bands like No Return and Angelus Apatrida''. Want inderdaad speelde No Return met deze jongens samen, het zorgde voor een kwinkslag toen plots iemand met een borstel alles kwam opvegen. Een grapje dat ook bij Angelus Apatrida door No Return zou worden over gedaan. Tot hilariteit van de band zelf, en het publiek. Kortom. Enorm veel spontaniteit, ervaring en technische enorm hoogstaande riffs en vocalen. Dat kregen we voorgeschoteld. Meer hadden we niet nodig om over de streep te worden getrokken.
Foto: Wijckhuyse Karina
De Spaanse Thrash/Heavy Metal band Angelus Apatrida brengt pure Thrash metal in verlengde van het zogenaamde 'Bay Aera geluid'. De band timmert sinds 2000 aan de weg, en blijft begane wegen verder bewandelen. Na twee albums in eigen beheer, tekende Angelus Apatrida een contract bij Century Media. Na het uitbrengen van Clockwork mocht Angelus Apatrida in eigen land het voorprogramma verzorgen van grote namen als slayer, Megadeth en Arch Enemy. Op hun laatste album Hidden Evolution (2015) blijft de band hun 'roots' trouw. Maar ook live ontpopt Angelus Apatrida zich tot een band die Thrash Metal brengt in zijn meest pure en onversneden vorm.
Foto: Wijckhuyse Karina
Angelus Apatrida liet er geen gras over groeien. Vanaf die eerste noot vloog de band als een razende orkaan over de hoofden heen, er ontstond zowaar zelfs een kleine moshpit. Deze heren brengen een heel gekend geluid binnen het Thrash Metal gebeuren, maar op een zodanig torenhoog niveau dat de Thrash metal fan in ons de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken kreeg. Als een Spaanse furie, dreef Angelus Apatrida het tempo telkens op naar een - letterlijk - Helse hoogte: tot geen spaander geheel bleef van de zaal.
Foto: Wijckhuyse Karina
Vernieuwend is het uiteraard allemaal niet meer. Maar in voetsporen van bands als bijvoorbeeld Slayer, Megadeth en dergelijke meer. Merken we op dat de Spanjaarden niet moeten onderdoen voor de 'grote acts' binnen het genre. Integendeel zelfs. Meerdere riffs kliefden als botte bijlen door ons lijf heen, en zorgden ervoor dat we wild gingen headbangen. Klaar om stevig uit de bol te gaan. Aan de reacties van het publiek te zien, had dit ook op andere aanwezigen in de zaal diezelfde uitwerking. Angelus Apatrida verlegde duidelijk grenzen binnen het genre, en lieten ons totaal verweesd achter. Dit was een thrash metal feest, van het meest pure soort. Is onze eindconclusie.
Foto: Wijckhuyse Karina
Eén van de sterkst groeiende metalbands op het moment. Dat mag Dyscordia zeker genoemd worden. Dat merkten we al bij hun debuutplaat “Twin Symbiosis” waarmee ze bewezen te staan als een huis, en een sound voort te brengen die geluidsmuren kan doen verpulveren. Dat bevestigen ze vorig jaar met Words in Ruin. Ook op het podium heeft Dyscordia ondertussen hun kunnen al bewezen. De band was, o.a. aan de vele T-shirts te zien, de publiekstrekker van de avond naast Angelus Apatrida, die ook op heel wat bijval konden rekenen. De Dyscordia Army - een heel sterke florerende facebook groep van Dyscordia fans - zorgde ervoor dat de band in Geraardsbergen een thuismatch aan het spelen was.
Foto: Wijckhuyse Karina
We hebben Dyscordia dit jaar al een keer of vijf live gezien dit jaar, en wisten bijgevolg waar we ons aan mochten verwachten. Echter blijven we toch steeds onder de indruk van die verdomd vlijmscherpe gitaar riffs die de gitaristen en bassist uit hun instrumenten toveren. Tot die duivelse drumsalvo's, die klinken als donderslagen bij heldere hemel. Ook, en vooral, de kruisbestuiving tussen de hoge tonen van zanger Piet Overstijns met de hartverscheurende grunts van Stefan Segers blijft een streling voor oog en oor. De band zorgt bovendien ook altijd voor een oogverblindend visuele effect. De podium opstelling was magisch tot adembenemend mooi en bleek ook nu weer een meerwaarde binnen het geheel.
Foto: Wijckhuyse Karina
Als je als band aanvoelt dat je het publiek moeiteloos uit je hand kunt doen eten, zorgt dit doorgaans voor het effect van een rode lap op een stier. Dyscordia legde zowaar de lat nog hoger dan voorheen, Piet ontpopte zich tot een charismatische frontman die zijn publiek letterlijk ging gaan opzoeken. De instrumentalisten van dienst verlegden nog maar eens hun eigen grenzen.Om maar te zeggen, ook al is Dyscordia ondertussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde in het Metal landschap in Vlaanderen en daarbuiten. Uit dit wederom enorm hoogstaand optreden in Geraardsbergen blijkt nog maar eens dat het eindpunt totaal nog niet is bereikt. Integendeel zelfs! Dyscordia lost de torenhoge verwachtingen telkens opnieuw moeiteloos in, en daarvoor kun je alleen maar waardering en respect opbrengen, is onze eindconclusie.
Foto: Wijckhuyse Karina
Setlist:
Headliner Grave Digger, toch sinds vele jaren een gevestigde waarde binnen het powermetal en aanverwante gebeuren, moest het doen voor een sterk uitgedund publiek. De band timmert reeds sinds de jaren '80 aan de weg. Piet (Dyscordia) liet optekenen dat hij circa 32 jaar geleden nog een plaat van hen heeft gekocht. Om maar te zeggen, de aanwezigen maakten zich vooral op voor een potje nostalgie. Grave Digger verstopt veel sage en ridderverhalen in hun muziek, dat zie je niet alleen aan de teksten. Ook de manier waarop de songs worden gebracht, doen je terugkeren naar de Middeleeuwen. Nochtans was de podium aankleding vrij sober, er was zelfs geen banner achteraan. Grave Digger heeft echter geen visuele effecten nodig om hun publiek murw te slaan. Met songs als Witch Hunter, Ballad of a hangman, The Dark of The sun. Allemaal songs met een hoog meebrul gehalte, kun je nooit iets verkeerd doen.
Foto: Wijckhuyse Karina
Het meest tot de verbeelding sprekende is echter dat Grave Digger na al die jaren totaal geen routineklus weigert af te leveren. De songs worden nog steeds met veel liefde en gedrevenheid gebracht. Waardoor je terugflitst in de tijd, en we ons prompt die jonge tiener voelden die stond te headbangen met de vuist in de lucht op knallende songs als Exalibur en het door merg en been gaande Rebellion. Zanger en frontman Chris Bolthendahl is niet alleen nog heel goed bij stem, hij ontpopt zich als een klasse entertainer die zijn publiek voortdurend aanspreekt. Al dan niet met een clichématige aankleding, of een kwinkslag. Zo maakt hij een grappige opmerking naar een meisje die op haar smartphone berichten staat te tokkelen, wat zorgt voor de nodige hilariteit. Of hij roept het publiek op om sommige teksten mee te zingen. Kortom. Chris stelt alles in het werk om de aanwezigen een wervelend Power metal feest aan te bieden.
Foto: Wijckhuyse Karina
Naast de vocale huzarenstukken blijken ook elk van de muzikanten nog steeds op torenhoog niveau hun ding te staan doen. Ook zij etaleren de nodige spontaniteit. Keyboardspeler Marcus Kniep, naar goede gewoonte getooid in een monnik pij en daarbij horende doodshoofd, doet klanken ontstaan die uit de diepste kelders van de middeleeuwse Hel lijken te komen. Gerugsteund door de nog steeds mokerslagen uitdelende Stefan Arnold op drums, krijgen we uiteindelijk de ene na de andere adrenalinestoot tot kippenvelmoment te verwerken. Want eerlijk is eerlijk, ook al klinkt een nieuwe song als Hallelujah - door alle aanwezigen meegebruld van voor naar achter- zeker en vast nog aanstekelijk. Het zijn de vele klassiekers die Grave Digger doorheen de jaren op de markt heeft gebracht, die ons over de streep trekken. In de bisronde krijgen we nog een ultieme kers op de taart met het prachtige The Round Table en Heavy Metal Breakdown.
Foto: Wijckhuyse Karina
We kunnen dan ook besluiten:
Grave Digger is anno 2017 niet vernieuwend meer, maar doen je belanden in een nostalgie trip zoals weinig hen dat voordoen. Zonder bijgaande visuele effecten, maar gewoon door hun muziek voor zich te laten spreken. En daarvoor kun je als muziekliefhebber/metalhead alleen maar bewondering en waardering opbrengen. Grave Digger zorgde op Black-Out Bash voor de ultieme kers op een heel lekker metal taart. Is onze eindconclusie.
Setlist:
ENCORE:
