Bij een nieuw album van AmenRa verwacht je te zullen worden geconfronteerd met je diepste, meest donkere zielsroersels. Niets meer en niets minder. Ook al worden begane wegen telkens opnieuw bewandeld, dat is dan ook wat we hopen voorgeschoteld te krijgen op Mass VI. Deze schijf kwam op de markt op 20 oktober. We hadden enkele luisterbeurten nodig om echt in de 'sfeer' te geraken. Maar ook dat is heel logisch bij het beluisteren van een AmenRa schijf. Bij elke luisterbeurt doe je steeds opnieuw opvallende ontdekkingen, kom je andere demonen tegen. En je wordt geconfronteerd met de meest duistere zijde van je eigen leven. Anno 2017 blijft AmenRa meester in de luisteraar onderdompelen in ultieme duisternis.
Children of the Eye start met een eerder intieme, lichtjes dreigende ondertoon. Waarna de stem van Colin H. Van Eekhout je letterlijk kippenvel bezorgt. Zijn stem, gecombineerd met aangrijpende instrumentale aankleding, voelt aan als ijzingwekkende klauwen die je bij het nekvel grijpen. Het beluisteren van een plaat van AmenRa is als het ondergaan van een ritueel. Je gaat die trip niet zomaar aan, je ondergaat die. Dat is ook wat we hebben gedaan. Tot tranen toe werden we bedwongen door aangrijpende songs als Spijt, Edelkroone, Plus pré de toi. Maar vooral het hartverscheurende mooie A Solitary Reign ,volgens onze bronnen geïnspireerd op het overlijden van de moeder van AmenRa drummer Bjorn Lebon, gaat recht doorheen je hart en ziel heen.
AmenRa slaat, zalft en laat je verweesd achter. Telkens opnieuw. Tot je compleet verdooft, in tranen zit te bidden om genade. Ik ken weinig bands die dat intens gevoel kunnen bereiken, sterk dat een band als AmenRa dat nog steeds kan na al die jaren. Zonder de luisteraar pijn te willen doen, maar net door je een spiegel voor te houden en de meest donkere demonen op te wekken. Dat was altijd de grote kracht van AmenRa , dat is het bij deze Mass VI nog steeds.
In grote mate is dat de verdienste van het samenbrengen van enorm talentvolle muzikanten. Die ook binnen eigen projecten hun kunnen hebben bewezen. Maar eens je die invloeden samenbrengt tot één geheel? Dan pas ontstaat iets magisch dat je moeilijk met woorden kunt omschrijven. Bjorn Lebon (drums), Colin H van Eeckhout (vocals), Lennart Bossu (gitaar), Mathieu Vandekerckhove (gitaar) en Levy Seynaeve (bas) vormen een geoliede machine, die ultieme duisternis doen aanvoelen als een warm deken tegen de koude nacht.
Als er iets is veranderd tegenover vroeger, dan is het dat AmenRa zich op deze schijf van zijn meest breekbare kant laat zien. De intense momenten van complete stilte bij het begin van elke song, en vaak daartussen, zijn zo aangrijpend mooi, dat de wilde uithalen je koude rillingen bezorgen tot de bot. Nee, veel verandering is er niet te merken op deze nieuwe schijf, al is het eerder subtiel en verborgen in die eerder vernoemde 'stille momenten'. Maar één ding is zeker. Nog nooit heeft het nakende einde ons zo diep geraakt, zodat we geen angst meer hadden van de dood, als toen we AmenRa voor het eerst zagen aantreden op Fortarock in Nijmegen, medio 2013. Op Mass VI zet AmenRa deze stelling weer eens iets meer in de verf. We waren niet zomaar onder de indruk van deze schijf, we zijn weer een ander mens geworden. Indrukwekkend, is dan ook een understatement.
Tracklist:
