Iedereen - ook uw reporter - is wel eens geconfronteerd met die vreselijke ziekte Kanker. Ieder van ons kent mensen die de ziekte hebben bestreden en de ziekte overwonnen, of medemensen die na een lange lijdensweg de strijd hebben moeten opgeven. De organisatie van Devils Rock For An Angel heeft eveneens een geliefde verloren aan Kanker. Celeste ,de dochter van de broer van medeorganisator Ann verloor de strijd tegen kanker in 2012, op amper 16jarige leeftijd. Dit jaar worden wederom twee goede doelen gesteund. Enerzijds een volledig Team die mee fietst met de 1000km van 'Kom Op Tegen Kanker' (5000 euro). De rest gaat naar Villa Rozenrood een respijthuis waar kinderen met een levensbedreigende ziekte nog eens ongedwongen op vakantie kunnen met hun ouders, broers/zussen. Er werd een gevarieerd programma samengesteld, waar iedere metalfan - in den brede zin van dat woord - zijn of haar gading kon in vinden.
Het was ons eigenlijk al de gehele dag opgevallen. Dat het merendeel van het publiek vooral kwam voor de totaalbeleving. En uiteraard om deze organisatie ten volle te steunen. Daardoor stond er doorgaans meer volk buiten op het terras, of aan de toog. Dan voor het podium. Echter liet geen enkele band dit aan zijn hart komen, ze gaven één voor één het beste van zichzelf. Deafcon, ontstond in 2015 en brachten vorig jaar pas een eerste EP uit Mean Machine. De band brengt een wilde mix tussen hardrock en metal, maar daar houdt het niet mee op. De band bracht bovendien een heel energieke set naar voor, waardoor de lont aan het vuur werd gestoken om de boel tot ontploffing te brengen.
Naast het brengen van lekker aanstekelijke riffs en vocalen, betrekt Deafcon zijn publiek voortdurend binnen de set. Deze spontaniteit, gecombineerd met een hoogstaande manier van bespelen van hun instrumenten, zorgt ervoor dat Deafcon zonder enige moeite het publiek uit hun hand kunnen doen eten. Deafcon brengt muziek in verlengde van Motorhead. En ze doen dat op een al even stevige en energieke wijze dan voornoemde. Een bewijs daarvan is een gesmaakte Motorhead cover, die het origineel zelfs akelig dicht benaderde. Zelfs de Geest van Lemmy bleek rond te zweven, binnen de vocale aankleding. Met een waar kippenvelmoment tot gevolg. Kortom kunnen we stellen. Deafcon bewees alvast uit het heel goede hout gesneden te zijn, en lijkt ons om die reden een band om in het oog te houden. Naar de toekomst toe.
De Doom metal act Loose License volgen we al een tijdje. De band bracht op Devils Rock For An Angel een primeur mee. Voor het eerst zouden ze met vier i.p.v. met drie op het podium staan. Het zorgde voor een veel voller geluid, waardoor de instrumentale aankleding - die ons ook in het verleden enorm kon bekoren - zowaar naar een nog hoger niveau werd gebracht. Inderdaad waren we ook nu weer onder de indruk van de hemelse gitaar riffs, en tot een onaardse hoogte gedreven drum salvo's. Zelfs een streepje Keyboard zat subtiel verscholen in de set, dat laatste had wel wat meer aan bod mogen komen.. De vocale aankleding tenslotte, voelde aan als de ultieme kers op de taart. Waardoor de perfectie akelig dicht werd benaderd.
Echter is Loose License vooral een band die enorm veel energie en spelplezier uitstraalt. Waardoor ze zonder problemen het publiek uit hun hand konden doen eten. Naast de instrumentale aankleding, was er bovendien ook oog voor het visuele effect. Doorheen het concert kwam een heerschap met een pij in eerste instantie met een zeis zwaaien. Later ook met een grote klok, het doom geluid nog wat versterken. En nog later met een touw. Elementen die ervoor zorgen dat er zowaar een nog meer donkere, dreigende sfeer ontstond in de zaal.
De bandleden van Loose License mogen dan naast het podium warmhartige en sympathieke mensen zijn, niet dat ze dat op dat podium niet zijn maar toch. Op het podium komen hun demonen tot leven binnen een instrumentale en vocale aankleding die ons gegarandeerd rillingen bezorgt tot op de bot. Meer nog, dankzij de inbreng van de vierde man en vijfde voor het visuele effect, wordt de Doom sfeer zowaar nog versterkt. In een donkere omgeving komt dit weliswaar nog beter tot zijn recht. Is de enige kanttekening die we daarbij plaatsen Maar ons hoor je dus niet klagen. Over dit ijzersterk 'doom' concert van Loose License op Devils rock for an Angel.
Loose License treden op 18 november nog aan samen met Marche Funebre: facebook event Op basis van wat we hier hebben gezien. Zonder meer een sterke aanrader dit evenement.
We schreven het al in de intro. De organisatie heeft een enorm gevarieerde affiche samengesteld. Van Motorhead, over Doom, gaan we zonder moeite over naar pure Thrash metal van een hoogstaand niveau. CitiZinsane zijn ontstaan in 2012 en brengen thrash metal geïnspireerd door bands als Metallica, Pantera en Testament. Unleash The Madness, uitgebracht in 2013, bevat vijf nummers die allemaal thrash-georiënteerd zijn. Stuk voor stuk bevatten ze fraaie riffs en een puike solo. Centraal staat echter de groove inbreng. De combinatie van genoemde factoren zorgt er dan ook voor dat de vergelijking met vooral Pantera, blijkt te kloppen.
De grote kracht van een band als Citizinsane is dat deze heren mokerslagen uitdelen - zowel instrumentaal als vocaal - waardoor stilstaan eigenlijk onmogelijk is. Als een losgelagen meute bloedhonden, storten Steven Verstraete en de zijnen zich op het publiek. Wild om zich heen slaande, en gerugsteund door muzikanten die vuurwerk uit hun instrumenten toveren. En toch is het die vooral indrukwekkende verschijning van Steven die het meest in het oog springt. Het lijkt wel of hij elk moment elke omstaander zal verscheuren. Naast het podium blijkt de jongeman de rust zelf, ondanks zijn imposante gestalte. Op het podium ontpopt de band , onder leiding van hun bonkige frontman, zich dus vooral tot een wilde orkaan, die geen spaander geheel laat van de zaal. Indrukwekkend!
Nog meer 'Thrash' maar met vrouwelijke vocalen. Zegt de bandnaam Razend u weinig? Dan zal wellicht zangeres Corinne van den Brand een belletje doen rinkelen bij fans van 'grunts' en Metal uit Nederland. Eind jaren '80 werd zij beschouwd als één van de eerste grunters die Nederland rijk zijn. Samen met haar broer zat ze in de band Acrostichon, die enig succes hadden in cult middens van death en doom metal, medio 1993. Toen Corinne de band verliet, medio 1998, werd Acrostichon - Outburst. met Tjerk Maas als zanger. Om maar te zeggen, Razend is een samensmelting van enorm talentvolle Nederlandse artiesten binnen het metalgebeuren, die bovendien ruimschoots hun sporen hebben verdiend. Al vrij snel blijkt dat deze ervaring binnen het vak zorgt voor parels van songs, die recht doorheen je hart boren.
Ervaring die gelukkig resulteert in een hoge dosis spontaniteit. De heren en dame stralen een pak spelplezier uit. Naast instrumentale perfectie, is er toch die wonderbaarlijke stem van Corinne die enorm in het oog springt. Naast grunts, die door merg en been gaan, brengt ze ook cleane vocalen, die je een ware krop in de keel bezorgen.
We kunnen dan ook besluiten:
Razend klinkt de ene keer als een wervelstorm, waarbij donder en bliksem bij heldere hemel je doen opschrikken van pure angst. Maar de andere keren lijkt Razend dus eerder gevoelige snaren te raken. Door songs naar voor te brengen, die je een krop in de keel bezorgen. Razend het label 'Thrash metal ' opkleven is de band dan ook tekort doen. We merken invloeden van Death metal, Heavy Metal tot speed metal. Een bont allegaartje van muziekstijlen dus , die worden gebracht op een aanstekelijke wijze. Waardoor de band het publiek zonder enige moeite uit hun hand kan doen eten. Deze variatie in stijlen, maar ook in manier van brengen van de songs, zorgt ervoor dat we hier een indrukwekkend set voorgeschoteld krijgen, die ons nog lang zal verheugen. Is onze eindconclusie.
Nog zo ervaren rotten in het vak, dat zijn Eternal Breath zeker en vast. De band timmert sinds medio 1996 aan de weg. Toen we de heren enkele jaren geleden zagen aantreden op het evenement 'Up the Belgian! Fest Pt. 1' viel ons vooral op dat Eternal Breath hun set bracht alsof ze stonden te spelen voor een volle festivalweide van 60 000 . We schreven daarover: Door middel van een energieke set, het vuur aan de lont steken. Dat lukt toch uiteindelijk, de voorste rijen stonden alvast heel stevig mee te headbangen. We misten echter dat ''iets meer spontaniteit'' om volledig over de streep te worden getrokken.
Eternal Breath blijkt, na die toch wel eerder moeizame start enkele jaren geleden, nu wel volledig klaar te zijn om de wereld te veroveren. De ambitieuze band brengt een heel aantrekkelijke set naar voor, waarbij ons hart steeds sneller gaat slaan van puur innerlijk genot. Het is altijd leuk om een band te zien evolueren naar een nog meer hoogstaand niveau, dan voordien. Eternal Breath konden in het verleden - zoals eerder aangegeven - niet geheel aan onze verwachtingen voldoen.
Nu, circa twee jaar later, zien we duidelijk een heel goed geoliede machine op het podium staan. Zowel de muzikanten als heel goed bij stem zijnde frontman, vinden elkaar niet alleen blindelings. Ze stralen ook een bom spelplezier uit, van jonge wolven in het vak. Perfectie die gelukkig de spontaniteit niet in de weg staat. Dat kregen we voorgeschoteld. Waardoor we deze keer wel compleet over de streep werden getrokken.
Je hebt het TV programma 'Mooi en Meedogenloos'. Er bestaat ook 'hard en meedogenloos'. Onder die laatste categorie kunnen we Splinterbomb zeker en vast onderbrengen. Splinterbomb brengt Thrashmetal in het voetspoor van bands als Testament, Pantera, Kreator, Machine Head, Sepultura, Hatebreed en Orange Goblin. De Nederlandse band timmert sinds 2014 aan de weg. Splinterbomb heeft zijn naam trouwens niet gestolen. Bonkige kerels, die er geen doekjes rond winden en vanaf de eerste noot het publiek haast letterlijk bij het nekvel grijpen. En niet meer los laten tot het bitter einde. Snoeiharde riffs, bulderend vocalen en drumsalvo's als kanonskogels zorgen ervoor dat we vanaf begin tot einde compleet over de streep worden getrokken.
Splinterbomb gaan op het podium tekeer als een logeslagen wervelstorm, die geen spaander geheel laat van de zaal. Er is dan ook geen speld tussen te krijgen. Mokerslag na mokerslag blijft de band vocaal en instrumentaal uitdelen. Tot we verweest achterblijven, totaal murw geslagen. Ook het publiek geniet zichtbaar van deze oerdegelijke thrash/speed metal act uit Nederland. Die niet moeten onderdoen voor hun grote voorbeelden als Pantera, Machine Head tot Hatebreed. Pure klasse, van eenzaam hoog niveau. Dat schotelt Splinterbomb ons voor.
The Difference is een Belgische band die sinds 1996 aan de weg timmert. Ze begonnen ooit onder de naam Nasty Society. Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot een bekende naam binnen de scene, die perfect ervaring in het vak blijkt te combineren met gretigheid van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Een perfecte kruisbestuiving dus, die in ieder geval zou moeten zorgen voor een onvergetelijke ervaring. Vorig jaar bracht de band bovendien nog een heel sterk album uit When Light Uncovers Grey. Maar ook live is The Difference dus een beleving op zich. Dat bleek al gauw bij het aanhoren van de eerste song die de band naar voor bracht.
Ook bij The Difference staat de technisch hoogstaande manier van spelen en zingen, de spontaniteit en het spelplezier niet in de weg. De band brengt gestroomlijnde riffs en drumsalvo's naar voor, terwijl de begenadigde frontman je telkens opnieuw diep raakt met heel gedreven vocalen, die recht doorheen je hart boren. Een potje lekker aanstekelijke heavy metal, die aan de ribben blijft kleven van begin tot einde. Dat kregen we vooral voorgeschoteld. En daar kan nooit iets mis mee zijn, toch?
Voor het eerst deze avond stond ook voor het podium de zaal plots heel goed gevuld, voor de Russische Black Metal band Welicoruss. De band dompelt ons onder in een duister bad, van black metal van de meest pure soort. Vanaf het begin voelen de instrumentale aankleding, en de vocale inbreng aan, alsof griezelige klauwen je de strot dicht knijpen. Een gevoel dat dankzij de rookmachine, de zaal werd letterlijk gehuld in een dik rookgordijn, nog werd versterkt. De samensmelting tussen rook en donkere geluiden zorgde ervoor dat dit optreden aanvoelt alsof je doorheen het donkere, mistige bos wandelt waar duistere demonen je elk moment zullen verscheuren.
Want inderdaad die mist voelt letterlijk aan alsof donker walmen van pure duisternis, je de adem ontnemen en ervoor zorgen dat je terecht komt in de diepste putten van de Hel. Een intensieve belevenis die niet alleen op ons, maar ook op de uitzinnig reagerende fans, een diepe indruk nalaat. Vooral doet de band het publiek voor het eerst op deze avond - van vooraan tot ver naar achter- compleet uit zijn en haar dak gaan. Welicoruss brengt dan ook een potje Black Metal van eenzaam hoog niveau. Een trip die je niet alleen verweest, maar ook ademloos, achterlaat. Dat krijgen we voorgeschoteld.
In 2016 bracht Off The Cross nog één van de sterkste platen van het jaar uit. 'Divided Kingdom' sloeg in als een bom. Maar ook op mening podia bleek Off The Cross grenzen te verleggen, en snoeiharde metal shows neer te zetten die aan de ribben blijven kleven. Hun hoge spot op de affiche van Devils rock for An Angel was dan ook het logische gevolg van een jaar hard werken en zwoegen. Ook 'live' zagen we een band die langzaam maar zeker evolueert naar een enorm goed geoliede machine, waar alle onderdelen even belangrijk blijken te zijn om tot een magisch geheel te komen.
Vanaf de eerste noot legde Off the Cross de lat dan ook enorm hoog. Naar goede gewoonte kregen we ook nu weer vlijmscherpe riffs, en drum salvo's als donderslagen voorgeschoteld, die recht door merg een been lijken te gaan. De instrumentale aankleding slaat je alvast murw. Echter het meest tot de verbeelding sprekende onderdelen bij Off the cross is de letterlijk en figuurlijk imposante frontman, die met zijn bulderende stem en dito uistraling nog maar eens de zaal op zijn grondvesten doet daveren.
Bovendien spreekt Steven het publiek voortdurend aan, en zet hen aan tot mee bewegen. Zonder enig probleem slaagde hij in zijn opzet. Vooral die snoeiharde aanpak, waardoor het aanvoelt alsof een pletwals je de hersenpan inslaat. Telkens opnieuw en opnieuw. Zorgt ervoor dat je compleet murw geslagen in de touwen terecht komt. Als een woeste orkaan zet Off The Cross zijn weg verder, tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Een knallend eindpunt van een alvast enorm geslaagde dag en avond, kregen we voorgeschoteld. En dan moest de headliner nog komen.
AC/DC boeken? Dat bleek onbegonnen werk. Dus maar een tribute band boeken. Bedlam in Belgium is niet zomaar een doorsnee cover band van deze Heavy Metal reuzen. Ze benaderen, zowel instrumentaal en zelfs vocaal, het originele akelig dichtbij. Net zoals bij AC/DC weet je als aanhoorder eigenlijk al op voorhand wat je gaat voorgeschoteld krijgen. Maar net als bij voornoemde, laten we ons gewillig meedrijven over aanstekelijke klassiekers als Thunderstruck, Highway to Hell en vele andere klassiekers de revue passeren. Net omdat die songs zo aanstekelijke werken, en erop stilstaan onmogelijk is.
Bedlam in Belgium brengt die songs bovendien niet zomaar. Ze voegen daar een enorme show gehalte aan toe, door bijvoorbeeld letterlijk het publiek op te zoeken. Zo zien we de gitarist van dienst met gitaar en al, doorheen het publiek drijven, en zo hen aanzetten tot nog meer mee bewegen. Bedlam in Belgium mogen dan een zoveelste Tribute zijn van AC/DC. Ze doen hun grote voorbeelden de eer aan die deze laatste zeker en vast verdienen. Net door de songs nieuw leven in te blazen, en hen akelig dicht te benaderen krijgen we de ultieme kers op de taart voorgeschoteld. Waardoor we met een brede glimlach, van innerlijk genot, de zaal verlaten.
We kunnen dan ook besluiten:
We eindigen met een feestje! Het voelde zelfs lichtjes aan alsof AC/DC zelf op dat podium stond te spelen. En dat is een verdomd sterke prestatie, die we nog maar weinig tribute band hen hebben zien voordoen. Is onze eindconclusie.
