Review: Falling Man + Crites (dubbele releaseshow) Nest/Democrazy (Gent) - 12/10/2017

Review:Concerten
  Erik Vandamme    13 oktober 2017

Binnen de Belgische muziekwereld die ene parel vinden tussen het overaanbod van bands en artiesten die bijna elke week wel ergens de revue passeren? Het is vaak als zoeken naar een speld in de hooiberg. Toch mogen wij in ons land best trots zijn op het aanbod van alternatieve acts die kwalitatief hoogstaande meesterwerken blijven uitbrengen. Zo zakten wij op donderdag 12 oktober af naar Nest/Democrazy - een fijne zaal nabij Gent Zuid. Op zoek naar nog maar eens niet één maar twee uitzonderlijke diamanten in de Belgische muziekwereld. Zowel Crites als Falling Man zijn inderdaad twee heel ambitieuze bands, die bovendien hun gloednieuwe schijf kwamen voorstellen aldaar. Ons verslag van een fijne avond:


Crites: Een kruisbestuiving tussen Velvet Underground en The Cramps

Crites is een vrij jonge band, waarvan de leden al ruimschoots hun sporen hebben verdiend binnen het globale muziekgebeuren. Op 15 september kwam hun debuut Crites! op de markt. Via Starman Records. We schreven daarover: Dit is een heel kleurrijk allegaartje geworden, waarbij Crites vooral bewijst zich niet te willen vastpinnen op één muziekstijl. Daarvoor kunnen we enkel en alleen maar bewondering opbrengen. Een aanstekelijke schijf die van begin tot einde aan de ribben blijft kleven is dan ook onze eindconclusie. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen. Crites kreeg amper circa drie kwartier om hun kunsten te tonen in Gent, maar dat was ruimschoots voldoende om ons compleet murw te slaan.

Klinken de songs op schijf reeds energiek, aanstekelijk tot scherp op de snee. Dan blijkt dat die songs live nog sterker naar voor worden gebracht. Op het podium komen de songs meer dan ooit tot leven. Dat is niet de verdienste van één element, elke schakel binnen de band is even belangrijk. Zo neemt drummer Gunther Liquette een hele reeks bindteksten voor zijn rekening, en drijft hij het tempo op naar ongekende hoogte met zijn uitmuntende drumwerk . De riffs die gitaristen Miguel Moors en Mick Windey uit hun instrument toveren, worden zowaar naar een Hemelse hoogte gestuwd. Gerugsteund door de verdovende baslijnen van Mimi Van de Put, wiens vocale inbreng een meerwaarde blijkt binnen het geheel.

Echter het meest opvallende aan Crites is de samensmelting tussen verschillende stemmen. Zowel de vrouwelijke als de mannelijke. Het zorgt voor een kruisbestuiving die je gegarandeerd menig adrenalinestoot bezorgt, waardoor stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. Bovendien doemen er geesten op uit de jaren '60 tot '90. Van The Cramps naar Sonic Youth, laat ons maar zeggen. Het passeert allemaal de revue.

Het leek wel alsof daar een wilde kruisbestuiving op het podium stond tussen bijvoorbeeld Velvet Underground en The Cramps. De bom energie die we voortdurend op ons voelen afkomen, doet ons niet alleen met verstomming slaan. Crites verlegt grenzen binnen verschillende muziekstijlen en zijn daardoor vooral heel tijdloos . Dat bleek dus al op hun debuut, dat wordt live nog meer in de verf gezet.

De enige kleine kanttekening die we bij dit optreden kunnen plaatsen. De set was iets te kort, het had gerust nog een uur of iets langer mogen doorgaan die waanzinnige trip. Uiteraard is dat niet de schuld van de band zelf, hun tijd was vrij beperkt. Maar op basis van dit optreden, en dat onwaarschijnlijk sterke debuut. Lijkt Crites me een band om toch eens uit te checken als ze uw voordeur passeren. De achterdeur mag ook.

Falling Man: Een nietsontziende wervelstorm

Falling Man bracht medio 2013 een heel knap debuut uit. Ook vorig jaar bleek de EP Shine on een schot in de roos te zijn. Zanger/frontman Sam Louwyck hield het, wegens een te volle agenda als acteur, voor bekeken. Er werd op zoek gegaan naar een vervanger. Die werd gevonden in Sander Van den Broecke. Een man met enorm veel ervaring binnen de scene. In deze nieuwe bezetting werd recent een gloednieuwe schijf op de markt gebracht Ghost. Een parel van een schijf, waar geschipperd wordt tussen postpunk, shoegaze tot zelfs een streepje Blues en aanverwante. De stem van Sander past trouwens perfect binnen het aanbod van Falling Man zo blijkt. Hoe dat live klinkt? Als een nietsontziende wervelstorm.

Falling Man laat er geen gras over groeien, en beukt op de menigte in tot iedereen compleet murw geslagen in de touwen is terecht gekomen. Al vrij vlug blijkt daarbij dat de jarenlange ervaring die deze heren op hun canto kunnen schrijven, niet hoeft de resulteren in een routine klus. Zanger Sander blijkt bovendien, naast te beschikken over een heel bijzondere stem, ook een charismatische klasse entertainer te zijn. Die zijn publiek voortdurend aanspreekt, en aanport tot actie. Zonder meer gerugsteund door muziekanten die de knepen van het vak meer dan onder de knie hebben. Zo waren we telkens opnieuw onder de indruk van de verdomd snoeiharde, gedreven gitaar riffs die gitaristen Lode Sileghem en Paul Van De Velde uit hun instrumenten toveren. Riffs die doorheen je hart klieven als botte bijlen, telkens opnieuw en opnieuw tot je als luisteraar niet anders kan dan compleet uit de bol gaan of verweesd achter blijven. Ook al bleef het publiek er toch vrij rustig bij, de adrenaline spoot gewoon van de muren. Als klap op de vuurpijl bewerkte Sven de Potter zijn drumvellen alsof zijn leven ervan afging.

Falling Man bracht een stomende set van één uur lang, en liet uiteindelijk geen spaander geheel van de zaal. Bovendien zit er veel variatie in hun muziek. De ene keer subtiel je hart verbrijzelen onder knallende mokerslagen. De andere keer je ziel verwarmen, door zalvende klanken en vocalen die je gegarandeerd de krop in de keel bezorgen. Dat was ook al te merken op die schijf Ghost. Ook live blijkt Falling Man grenzen te verleggen in uiteenlopende emoties aanspreken.

 

We kunnen dan ook besluiten:

Zonder meer zagen wij hier twee onontgonnen Gentse parels aan het muziek firmament aan het werk, die zowel live als op plaat de lat niet alleen heel hoog leggen. Maar bovendien over dat uitzonderlijke talent beschikken om iedere zaal, festivalweide of club compleet plat te spelen. Dankzij een hoge dosis spelplezier te combineren met ervaring binnen het vak, verleggen beide grenzen die we niet elke dag tegenkomen in de scene. Kortom, twee namen om te onthouden de volgende maanden en jaren. Is onze eindconclusie.