We schrijven 1994, het jaar waar bij mezelf de doorbraak naar hardere muziek plots plaats zou vinden. Via bands als Guns N’ Roses, The Almighty, Bon Jovi en wat later Pro Pain, Machine Head, Benediction en Bolth Thrower kreeg ik een sampler waarvan ik de naam al lang ben vergeten in handen. Daarop stond een song die de voor mijn leeftijd toch bizar weinig haren op mijn lijf deed overeind komen: "To Eve The Art Of Witchcraft".
Al van bij de eerste tonen was ik instant fan van Cradle Of Filth. Het was een tijd waar kerkbezoeken nog zomaar (gedwongen) gebeurden en kerkorgels enkel maar voor wat random geluiden leken te zorgen. Ik weet nog hoe geweldig ik het vond dat dat nummer met een kerkorgel startte en dan compleet ging ontsporen. De erg extreme vocalen vond ik ook meteen prima en dat heb je echt nodig om van deze band te kunnen genieten. Veel mensen knappen er begrijpelijk ook op af. Een kleine 23 jaar later luister ik met evenveel bewondering naar de 12de cd Cryptoriana – The Seductiveness of Decay.
Bewondering, omdat de carrière van deze Britten een zeer lange down hebben gekend.
Bewondering, omdat ze er eindelijk in geslaagd zijn twee deftige platen na elkaar uit te brengen.
De experimentele en/of radiovriendelijke muziek die ze produceerden na Midian en voor de voorlaatste plaat Hammer Of The Witches heeft eindelijk plaats gemaakt voor de muziek waar ze hun populariteit in de eerste plaats aan te danken heeft : nummers vol grooves en hooks, prachtige composities die een geslaagde, vaak theatrale, combinatie weten te brengen van muziek à la Iron Maiden en stromingen zoals Goth, Black en Thrash. Geen enkele band creëert dit type muziek op een gelijkaardige manier. Hecate Enthroned heeft het ooit eens geprobeerd maar als je het artwork, bandfoto’s en clips van Cradle al lachwekkend vindt dan ga je van hen zeker over je nek.
Wat meteen opvalt is hoezeer de gitaar een prominente rol heeft gekregen sinds Hammer Of The Witches. Ook hier één en al riffs, ondersteund door de zang en de drum. Sinds Paul Allender’s vertrek heeft de band de handschoenen terug opgenomen. Gitaristen Richard Shaw en Marek Smerda zijn in grote mate mee verantwoordelijk voor de wedergeboorte. De immer bizarre oppersmurf en bandleider Dani Filth is vaak onderdeel van spot in dit wereldje. Een opdondertje, een raar figuur, maar oh zo’n geweldige componist. En wat een stem. Zoals eerder aangegeven moet je er wel van houden maar constant screamen zoals in den beginne is er niet meer bij. Hij weet nu een veel breder gamma aan geluiden te produceren en hij weet als geen ander wanneer hij welk volume aan moet nemen. Het zorgt voor een geweldige flow doorheen de nummers. De drum staat de vocalen vaak bij door het ritme er aan te onderwerpen.
Koren zijn ook weer vaker te horen, vocaliste Neé Matheson heeft duidelijk een prominentere rol en Dani zit in de vorm van zijn leven: dat knalt gewoon. De nummers zijn allemaal vrij lang en halen vaak de grens van zeven minuten. Doch zal je als fan niet snel een stuk overslaan. De plaat is met 8 nummers net lang genoeg en verveelt zeker niet. De beste nummers staan naar mijn mening zelfs maar op het einde, zijnde "Vengeful Spirit" met gastbijdrage van Liv Kristine, "You Know The Lion By His Claws" dat vrij oldschool klinkt en afsluiter "Death And The Maiden" dat vol lekkere groove zit.
De plaat opent met de haast obligatoire korte intro met rake titel "Exquisite Torments Await" waar deze keer wel al tekst bij hoort. Tekstueel gaat de plaat blijkbaar over de Victoriaanse tijd en hun obsessie met de dood en het verderf. Dani staat bekend om poëtische teksten te schrijven en ze vervolgens onverstaanbaar te maken door zijn extreme vocalen. Maar de laatste jaren hoor je meer en meer stukjes doorschijnen. Hoera voor lyrical video's.
Meteen volgt het lekker melodieuze "Heartbreak and Séance" waarvan de clip hieronder staat. Hier trekken ze alle registers open in die zin dat je ongeveer alle elementen die het album geweldig maken terug kan vinden. Een hoog Maiden gevoel (ze worden soms het duistere broertje van genoemd) krijg je bij "Achingly Beautiful" en "The Seductiveness of Decay". Dat laatste laat trouwens een zeer snelle Cradle horen. Daartussen mis je best het leuke agressieve "Wesper Vespertine" niet dat een zeer aangenaam tweede deel heeft.
Zo, het moge duidelijk zijn dat fans van het eerste uur (= Dusk And Her Embrace & Cruelty And The Beast) dit blind mogen aanschaffen, zelfs al hebben ze jaren geleden net als mezelf afgehaakt. Een sterke productie zorgt er voor dat de laatste twee platen zelfs beter zijn dan de klassiekers, hoewel de klassiekers als voordeel hebben dat ze nog net dat stukje melodieuzer en theatraler waren. De gitaren hebben hun weg langzaam maar zeker naar de sound weten te vinden. Een terugkeer naar de roots is iets wat je bij veel oudere bands van nu hoort. Fans spelen graag met dat droombeeld, Cradle Of Filth laat zien dat het niet per sé hoeft om objectief gezien je beste plaat tot nu toe uit te brengen. Subjectief ligt dat anders.
(Ter vergelijking: "To Eve The Art Of Witchcraft" van het debuut)
