Zit er iets in het water van de Schelde? Tegenwoordig worden we rond de oren geslagen met Antwerps bands die grenzen verleggen binnen genres als lo-fi, garagerock en dergelijke meer. Neem nu MOAR. Dit trio deed reeds Antwerpen op zijn grondvesten daveren met de knappe plaat 'I Wanna Horse' Met hun nieuwste schijf Future Furby brengt MOAR een plaat uit met zeventien songs van circa één minuut tot maximum drie minuten. In een razend snel tempo daveren de songs over ons hoofd heen, waarna we totaal verweest achter blijven.
We zouden de songs één voor één kunnen recenseren. Maar deze Future Furby dien je vooral in één ruk uit te luisteren. Net zoals een spannend boek, dat je aan je stoel gekluisterd houd van de eerste tot de laatste bladzijde. Waarna je de neiging voelt die trip nog eens te ondergaan. Metric, Consumption, Alone, Big Fish. Het voelt allemaal aan als stevige mokerslagen, met daarbovenop een eerder psychedelisch aanvoelende inbreng. Waardoor je inderdaad onder een soort hypnose wordt gebracht. Net zoals bij bijvoorbeeld punk, wordt daarbij geen rekening gehouden met structuren en lange solo's. Kort, bondig en zonder enig medelijden, wordt het tempo naar een helse hoogte gedreven.
En toch menen we binnen de chaos enige structuur en melodie te herkennen. Bovendien zit er zoveel variatie in de songs, waardoor alles uiteindelijk als een ingewikkelde puzzel, perfect in elkaar past. Om maar een voorbeeld te geven. Disneyland, Vulva Teen klinkt niet alleen vuil, grauw en meedogenloos. Je voelt wel aan dat hierover is nagedacht. Het is dus niet zo dat er lukraak klanken op de luisteraar worden afgevuurd. MOAR weet perfect hoe ze door middel van integrerende klanken en vocalen hun publiek in een trance kunnen brengen, waardoor dus niet alleen de trommelvliezen dreigen te barsten.
We kunnen dan ook besluiten:
Bij voorkeur dien je deze plaat te beluisteren met het verstand op nul. MOAR is duidelijk een band die een hoge dosis zelfrelativering naar voor brengt. Het moet niet allemaal te ingewikkeld en serieus zijn in het leven, toch? Future Furby kun je vergelijken met een wilde rit op een rollercoaster. Circa dertig minuten lang wordt je van de ene kant naar de andere kant gegooid, waardoor je geen tijd hebt om te lang na te denken. Maar ook geraak je als het ware bedwelmt en komt in een totaal andere wereld terecht. Waaruit je dus gewoon niet wil ontsnappen.
MOAR worden door deze aanpak vergeleken met bijvoorbeeld The Cramps. Die vergelijking klopt zeker en vast. Want net zoals The Cramps je door die vuile, knetterende en lekker provocerende aanpak compleet murw konden slaan. Slaagt MOAR er met deze plaat in de luisteraar tot complete waanzin te drijven, op een kort, bondig en vooral meedogenloze wijze. Wat deze band en plaat toch heel bijzonder maakt. Pure klasse schijf dus deze Future Furby, waarop de Duivels telkens opnieuw worden ontbonden en uiteindelijk geen spaander geheel blijft van onze hersenpan. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
