Een icoon als Marc Almond moeten we niet meer voorstellen, hopen we toch. Doorheen de jaren heeft Almond zowel solo als met zijn werk bij o.a. Soft Cell, meer dan zijn stempel gedrukt op het muzieklandschap. Circa tien jaar besloot Marc Almond geen, of nog weinig, eigen nummers te schrijven en zich tot te leggen op covers van - laat ons maar zeggen - zijn gedoodverfde helden. Op 22 september kwam een gloednieuwe plaat op de markt Shadows and Reflections. Een schijf boordevol covers van o.a. The Yardbirds, Dusty Springfield tot Burt Bacharach. Maar ook 2 zelfgeschreven tracks. Wie houdt van deze typische jaren '60 crooners, zal smullen van hoe de Marc de songs aanpakt.
Het vaak eerder 'cheesy' popgehalte, zo eigen aan die artiesten. Nemen we er graag bij. Melancholie, pijn, verdriet en zelfs een beetje depressie. Is de rode draad doorheen de songs. Met respect voor het origineel begaat Marc Almond eigenzinnige wegen, en blaast die songs nieuw leven in. Met een zweem van weemoed, dat wel. Blue on Blue van Burt Bacharach is een song die op het lijf van Almond geschreven is. Still I'm Sad (Yardbirds) bezorgt je een krop in de keel, we pinken een zoveelste traan weg. Not For Me van Bobby Darin mag dan iets meer fleurig kiezen, de donkere wolken pakken zich nog steeds samen. En zo kunnen we wel even doorgaan.
Breekbaar, broos en pakkend. Zo klinkt Marc Almond zijn stem bij elk van de songs. Je voelt je wegdrijven naar een donkere rokerige club, waar een zanger met zijn gitaar in de hand je hart diep raakt. Terwijl je een glas whisky drinkt om je verdriet weg te drinken. Welk verdriet? Dat laten we over aan uw eigen fantasie. Marc Almond doet gewoon wat enkel echte grote Crooners kunnen. Zeemzoetige songs omzetten, in parels die recht doorheen je hart en ziel boren. Als een vlijmscherp mes. Er zit enorm veel passie en kracht in zijn stem, het voelt zelfs aan alsof hij het over zijn eigen verdriet heeft en zijn hart wil uitstorten. Of dat zo is, ook dit laten we in het midden.
Vooral is dit een vrij donkere, melancholische trip geworden. Waarbij songs uit die jaren '60, worden gebracht op een magistrale en doorleefde wijze. Door een artiest die perfect weet hoe hij daarmee enorm gevoelige snaren kan raken. Dit lijkt me muziek om je hart te verwarmen tijdens donkere winterdagen, bij voorkeur met een glas wijn in de hand en het verstand op nul. Laat het kippenvel maar komen, en de tranen over je wangen rollen. Best indrukwekkend wat Marc Almond hier doet. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
