Gek lang geleden was mijn muzikale kennis buiten de grote mainstream acts binnen Rock en Metal onlosmakelijk verbonden met Nuclear Blast, een toen nog jong platenlabel uit het land van Schmetterlingen, tweederangs bier en Sauerkraut. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan, maar in de Duitse stal stond nooit een Belgische band, hoewel de keuze nu toch wel behoorlijk groot begint te worden. De muzikale voorkeur van het label was voornamelijk Death Metal de eerste jaren, maar meer en meer stelden ze zich open voor het toegankelijkere werk.
In die zin mag het niet verbazen dat het Antwerpse Diablo Blvd. nu een dak boven het hoofd heeft gevonden. Een mooie prestatie alvast waarbij de vierde cd een onderdeel vormt. Zero Hour komt vrijdag 22 september uit en mocht intussen al rekenen op goede tot ongelooflijk goede reviews.
Je kan het moeilijk uit een review laten maar het wordt wat oud na een vierde plaat: de zanger is in het dagelijks leven een BV. Het is bijna jammer voor zo’n band want mensen gaan onvermijdelijk een vergrootglas gebruiken wanneer ze de muziek gaan evalueren. Het kan zelfs zo ver gaan dat het uncool is om er naar te luisteren. Als humorist kan Alex Agnew alvast flink van leer trekken en hij laat het vaak niet na om tot op het irritante af erg luid te zijn daarin.
In Diablo Blvd. is het allemaal veel zachter, doch zeker niet zalvender. Hoewel de “dark grooverock” best wel heavy klinkt op Zero Hour, is de zang vaak sterk zacht. De vocalen zijn sterk en komen het meest tot hun recht wanneer het wat hoger mag gaan. Muzikaal zit er vanzelfsprekend een lekkere groove in. Het is niet moeilijk om de muzikale invloed van bands als Sisters Of Mercy en Type O Negative te onderscheiden in de songs. Bij momenten moet ik ook spontaan aan The 69 Eyes terug denken. Zelfs Metallica en Machine Head komen in mijn hoofd voorbij wanneer ik enkele riffs hoor, bijvoorbeeld in het lange “Demonize”. Maar in geen geval klinkt het gekopieerd, Diablo Blvd. staat duidelijk op eigen benen en mag daar gerust trots op zijn.
Tekstueel krijg je wat je er van kan verwachten: bijtende rebelse kritiek in een jasje van die verdomde politiek. Er wordt geen vierkante centimeter blad voor de mond genomen. Je moet onder een steen leven om niet te weten waar het over gaat. Enkele jaren terug had ondergetekende het al voorspeld: het terrorisme, de onkunde van wereldleiders en de acties van random gekken ging nog gaan zorgen voor dit soort teksten en de agressie voeden die nodig is om dergelijke muziek extra genietbaar te maken. Een soort tegengif voor de beelden die we telkens weer moeten aanzien.
Opener "Animal" kickt er al gelijk knap in met een gitaarsound die het nummer van de eerste seconde herkenbaar maakt. Wat volgt is een beetje onvoorspelbaar voor de eerste keer. Er zit een duidelijke opbouw en structuur in maar sommige delen zullen niet iedereen kunnen bekoren. Kort, lichtjes bizar en krachtig.
Kenners hebben de clip reeds opgemerkt en je kan hem onderaan terug vinden: "Sing From The Gallows" is een mogelijke hit. En laat hen zoiets nodig hebben om in het buitenland voet aan grond te zetten. Duister en dansbaar met prima melodieuze zang en een traag, groovy ritme dat slim wordt bepaald door de drums. Alsof ze doorhadden dat het nodig was volgt "Life Amounts To Nothing", dat tegengewicht vormt voor de vorige song en heavier en sneller klinkt en waar zij die nog wat ongemakkelijk stonden te dansen nu op volle gemak de nekspieren los kunnen schudden.
Omdat we toch bands aan het opnoemen waren gooien we er gelijk maar wat Rob Zombie bij omdat je dat type riffs terug kan vinden in het eveneens dansbare en licht swingende "God In The Machine". Het is er volgens mij niet speciaal om gedaan maar terwijl de drumpartijen het ritme aangeven is dit echt wel een mogelijke meezinger. The horror. Het kan nog wat straffer want in "You Are All You Love" krijgen we zelfs het idee dat er een ballad op ons af komt. Zweverige zang met echo-effect in een nummer dat zich naar het einde lijkt te slepen of zoals de tekst zelf zegt: Just a breath away from ending... Het duurt effectief net iets te lang.
Grappig genoeg is de titel van het volgende nummer "The Song Is Over", wat ons vooral in het begin erg doet denken aan wat Machine Head deed ten tijde van Locust. Een nummer dat daarna weer de groove van Danzig krijgt, niet in het minst door de wederom zweverige vocalen. Een rustig intermezzo volgt via het instrumentaal nummer "0000" waar Diablo Blvd. even een heel andere kant laat zien, doch verder niet al te veel toevoegt aan de beleving van het album.
Een naar onze mening iets mindere song is "Like Rats", of het moet nog even rijpen. Soms lijkt de zang wat geforceerd vals en vermoeden we dat het ook wel wat de bedoeling was. Het nummer begint alvast onheilspellend, zowel muzikaal als vocaal. Het is opgebouwd om catchy over te komen maar dat doet het net niet voor ons. Maar zulke song moet je nu eenmaal wat meer tijd gunnen. "Demonize", een woordspeling voor Demon Eyes (?), is een voor dit album lang uitgesponnen nummer dat nooit echt uit de startblokken komt.
Eindigen doet Diablo Blvd. met 2 sterke songs, "The Future Will Do What It's Told" bevat een erg duidelijke Sisters Of Mercy vibe via een sterk atmosferisch begin, lage vocalen en zeer discreet geïnjecteerd gitaargeluid. Het is geen vrolijke plaat, en er wordt in dat opzicht afgesloten met het meest negatief aanvoelende nummer, "Summer Has Gone". Negativisme, opgeven, apathie, het zijn woorden die meteen in ons opkwamen. Dit nummer kwam dichtbij het gevoel dat Kreator ons gaf met het nummer "Endorama". Luister zelf onderaan. Een sterk einde!
Met Zero Hour bouwt Diablo Blvd. verder aan hun carriëre. Dit album toont hen in een andere gedaante. Meer groove, minder thrash. Het is wel eentje waar je je tijd voor moet nemen om de muziek wat gewoon te worden, hoewel er nummers bij zijn die meteen goed in het gehoor liggen. Het is een type album dat perfect is voor onderweg in de auto, trein of al wandelend.
Wat de toekomst brengt? Altijd moeilijk te voorspellen voor Belgische bands. Het feit dat ze bij Nuclear Blast zitten geeft hen mogelijk wel wat extra mogelijkheden om in het buitenland een kleine doorbraak te forceren. Het lijkt ons wel leuk als ze op komende releases wat meer invloeden van buitenaf verwerken in de muziek want het talent is er op vocaal én muzikaal vlak. Het gitaarwerk van Tim Bekaert (+bas) en Andries Beckers is bepalend op Zero Hour, de drums van Kris Martens weten de groove er in te houden en de zang van Alex Agnew klinkt zacht, rustig en heftig tegelijk. Een welkome stijlbreuk met de stand up comedian act, terwijl net dat aspect mee de teksten heeft geïnspireerd gezien ze beiden op dezelfde periode ontwikkeld werden.
De lijst van bands die gebruikt zijn ter vergelijking is best wel groot en divers, maar deze band weet er hun eigen ding van te maken.
Tracklist :
1- Animal
2- Sing From The Gallows
3- Life Amounts To Nothing
4- God in the machine
5- You Are All You Love
6- The Song is Over
7- 00:00
8- Like Rats
9- Demonize
10- The Future Will Do What It's Told
11- Summer Has Gone
