Levende legendes die niet in het Sportpaleis of Vorst National optreden. Maar hun opwachting maken in uw favoriete muziek café of club? Je komt het niet elke dag tegen. Memoriam kan zeker onder die categorie worden ondergebracht. In september 2015 overleed de drummer van Bolt Thrower, een legendarische Britse band binnen het Death Metal gebeuren. Het leek het einde van een hoofdstuk, maar bleek ook een nieuw begin te zijn. Zanger Karl Willetts keerde medio 2016 terug met een gloednieuw project: Memoriam. Daarin treffen we naast hem ook drummer Andrew Whale (ex-Bolt Thrower), bassist Frank Healy (Benediction) en gitarist Scott Fairfax (Benediction). Laten we alvast één misverstand de wereld uithelpen. Memoriam is geen Bolt Thrower, en vice versa. We moeten geen appels met peren vergelijken. Hoewel er wel degelijk gelijkenissen zijn, is Memoriam een totaal ander en nieuw project. Met deze achterliggende gedachte in het achterhoofd, genoten we van een grensverleggende death Metal avond, van enorm hoogstaand niveau. In één van onze favoriete muziek cafés. Elpee te Deinze was trouwens compleet vol gelopen op deze zaterdagavond. Het bordje 'Sold Out' hing te blinken aan de voordeur toen we de café binnen gingen, voor alvast een frisse pint en toffe babbel.
We hadden inderdaad eerst een goed gesprek met Fractured Insanity, die de avond mochten openen. Het resultaat daarvan lezen jullie binnenkort in een ander artikel. Sinds hun laatste schijf Man Made Hell zijn we de band meer dan ooit op de voet beginnen volgen. Mede omdat wij hen op basis daarvan een gouden toekomst voorspelden. En hen bovendien nog steeds zien in als één enorm interessante Old School death Metal acts, waarop we in ons landje trouwens helemaal terecht trots mogen zijn. Na hun optreden in T-klub enkele maanden geleden, in het voorprogramma van Macabre, dachten we dat we het beste wel hadden gezien van Fractured Insanity. Echter, in Elpee legt de band de lat zowaar nog hoger te leggen dan voorheen.
Vanaf de eerste noot voelen we koude rillingen over onze rug lopen van puur innerlijk genot. Suicidal Holiness snijdt als een bot mes doorheen ons hart. Dit door middel van die duivelse kruisbestuiving tussen gitaristen en basgitarist die op enorm hoog niveau hun ding staan te doen. Een drummer die zijn drumvellen bediend alsof zijn leven daar vanaf hangt. En Opperhoofd Stefan die de longen uit zijn lijf brult, en er alles aan doet om het publiek mee te sleuren in de wervelstorm die de band hen aanbiedt. Op zijn vraag om dichterbij te komen werd niet 100% ingegaan. Door zijn imposante verschijning, en luid en duidelijke stem lijkt het dan ook alsof hij iedere aanwezige prompt zal verscheuren, je zou voor minder een beetje afstand houden. En toch zien we veel mensen intens genieten, headbangen en in trance aan zijn lippen hangen. Ook wij genoten met volle teugen, van begin tot pril einde van de set.
Uiteraard is de grote sterkte van Fractured Insanity de enorm strakke wijze waarop de heren staan te spelen. Gecombineerd met een frontman die elk concert meer en meer charisma uitstraalt, zien we een band die op korte tijd naar een immens hoog niveau aan het groeien is. De perfectie wordt akelig dicht benaderd als vlijmscherpe solo's bij songs als Forced to Rome, Insanity's Haze, All Shall Fade en de wonderbaarlijke afsluiter Man Made Hell ons de ene na de adrenalinestoot bezorgen. Meer nog, die afsluitende solo bij de laatste song, doet ons meer dan ooit met verstomming slaan. Kippenvelmomenten en een krop in de keel was het resultaat. De oproep van Stefan om de wilde haren te laten wapperen, daar gingen we trouwens ook op in. Ook al zijn onze haren niet zo wild meer.
We kunnen dan ook besluiten:
Fractured Insanity moest in het verleden al niet onderdoen voor eender welke nationale of internationale band binnen de Death Metal scene. Maar in Elpee zagen we en band die mogelijk nog meer grenzen verlegde, zowel instrumentaal, vocaal als manier waarop de songs naar voor werden gebracht. De putten van de Hel gingen prompt open, en we storten ons met veel plezier in de vuurpoel des doods, die de band ons aanbood. Tot we inderdaad compleet waanzing waren geworden, en onze demonen strak in de ogen keken. Dit was zonder meer een indrukwekkende performance, die ons lang zal bijblijven. Is dan ook onze eindconclusie.
Setlist:
We gaven het al aan in het begin van dit verslag. Memoriam is geen Bolt Thrower, en vice versa. Echter slepen elk van de bandleden van Memoriam enorm veel ervaring binnen de death Metal scene met zich mee. En dat laatste speelden ze ook voldoende uit. De uiterst sympathieke frontman Karl Willetts bespeelde dan ook met het grootste gemak zijn publiek, en liet iedereen van begin tot einde. Van vooraan tot ver naar achter, uit zijn hand eten. Zowaar doemde er zelfs een crowdsurfer op in Elpee. Maar vooral speelde Memoriam op Hemels hoog niveau, en legde die lat dan ook enorm hoog. Ze lieten er geen gras over groeien, met vlammende songs als Memoriam, War Rages On, Drone Strike. Bewijst de band dat er nog leven is na de dood.
Bij de pakken blijven zitten in tijden van rouw is niet de oplossing. De mooiste ode aan onze overleden geliefden, is hen eren door te leven met een grote 'L'. Moet Karel en de zijnen hebben gedacht. In Elpee bouwde Memoriam dan ook een wervelend Death metal getint feest, om dat leven te vieren. Al is hen die label 'Death Metal' opkleven eigenlijk de band tekort doen. We merken ook een eerder Doom sfeertje op bij veel songs, dat we best kunnen smaken. Uiteraard werd gegrasduind doorheen de onlangs uitgekomen plaat van de band. For the Fallen is een top plaat, van een band die een bladzijde wil omdraaien. Dat merk je ook aan de manier waarop elk van de songs live worden gebracht. Met een knipoog, en veel respect voor het verleden, bewandelt Memoriam iets andere wegen dan voorheen en ziet de toekomst er daardoor plots weer rooskleurig uit, na een donkere periode.
De band heeft er dan ook zin in, en speelt met het enthousiasme van jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. Nee, een routineklus daar doet Memoriam niet aan. Net dit siert hen. Prompt voelen we weer die adrenalinestoten opborrelen, waardoor je niet anders kunt dan stevig headbangen, bij voorkeur met de vuist in de lucht. Of een potje luchtgitaar spelende. En ook al komt er wel een beetje sleet op de stem van Karel, hij blijkt met momenten toch nog sterk te kunnen uithalen. Gerugsteund door muzikanten die de duivels doen ontbinden in Elpee, straalt hij bovendien een het soort charisma uit dat we nog zelden tegen komen bij grote bands binnen eender welk muziekgenre. Memoriam blijft trouwens die lat tot het bitter einde heel hoog leggen. Met als kers op de taart een oorverdovende tot hartverscheurende versie van Spearhead, Powder Burns. Twee Bolt Thrower klassiekers, die ons kippenvel bezorgen en wederom die verdomde krop in de keel. Om deze avond in brio af te sluiten, met een door merg en been gaande Flatline.
Setlist:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015