Verslag Leffingeleuren 2017 (zondag 10 september)

Review:Festivals
 Jens Deklerck    12 september 2017

Op zondagnamiddag trokken we opnieuw naar het West-Vlaamse dorpje Leffinge. Er hangen enkele buien in de lucht, maar een blik op de affiche doet deze negatieve gedachte al snel verdwijnen. We blijven vandaag lekker binnen in de kapeltent en zaal De Zwerver voor een dag waarin de Belgische alternatieve muziek wordt aangevuld met een opvallend ruim aanbod aan Amerikaans artiesten uit de wereld van de rock, folk en country en bij uitbreiding singer-songwriters in de breedste zin van het woord. De cowboyhoeden in het publiek zetten het Amerikaanse gehalte al vroeg in de verf, maar ook de aanwezigheid van Arno beheerste in grote mate het uitzicht van Leffingeleuren op zondag 10 september 2017.

Foto's: Pieter Bouckhout


AUBRIE SELLERS: Leuke kennismaking met het Europese publiek

Niet minder dan 4 vliegtuigreizen had de Amerikaanse Aubrie Sellers nodig om tot in Leffinge te geraken. Enkel hiervoor hebben wij al respect. De dame afkomstig uit Nashville, de hoofdstad van de country, moest met andere woorden heel wat opgestapelde energie kwijt op haar eerste tournee aan de andere kant van de Atlantische oceaan. Die energie werd verpakt in een show met muziek die ze zelf omschrijft als garage country, een samentreksel van haar twee belangrijkste muzikale invloeden. In een stad als Nashville zijn op elke vierkante meter te vinden de sporen van de countrymuziek te vinden, maar de singer-songwriter doorspekt de muziek van haar geboortegrond maar wat graag met invloeden uit haar andere grote liefde: de rock ‘n roll. Het resultaat is een opzwepende set van rock en country gebracht door een enthousiaste jongedame die haar roots niet onder stoelen of banken steekt. De voeten van het publiek gingen zelfs mee in het emotionele ritme van songs als Liar Liar. Het tempo werd nauwelijks gedrukt, behalve tijdens de coverversie van een Vert Gisdon nummer waarbij Aubrie Sellers haar vocale kwaliteiten als countryzangeres in de verf kon zetten.

PHOENICIAN DRIVE: Bezwerende psychedelische rock uit Duizend-En-Een-Nacht

Phoenician Drive was een voor uw reviewer voorheen onbekende band uit het Brusselse, maar hun optreden op Leffingeleuren zal ik nog lang herinneren. Tijdens de set-up vielen tussen de klassieke rockelementen meteen enkele Arabisch aandoende instrumenten op. Een oud en een Midden-Oosters percussie-instrument kregen een prominente rol vooraan op het podium en zouden vervolgens de sound in grote mate bepalen.

'Als een slang dat uit

het mandje van de slangenbezweerder

naar boven wiegde,

zo ging het publiek

ook steeds meer op in

de muziek

die crescendo aan sfeer won.'

Het zestal liet er geen gras over groeien en stak meteen val wal met een salvo psychedelische rock die gevoed werd met het bezwerende effect van de uitheemse instrumenten. De tent veranderde in een mum van tijd in een berbertent waar de sfeer van Duizend-En-Een-Nacht niet ver te zoeken was. De traditionele hypnotische kenmerken van Aladdins Agrabah hadden zich vermengd met een portie rock en tweestemmige zang om de bezwerende muziek een extra psychedelisch en donker tintje te geven. Toch bleef alles uitnodigend. Als een slang dat uit het mandje van de slangenbezweerder naar boven wiegde, zo ging het publiek ook steeds meer op in de muziek die crescendo aan sfeer won. Als één van de hoogtepunten van het optreden, en bij uitbreiding het hele festival, willen we zeker het nummer Fat Bill vermelden.

DYLAN LEBLANC: Technische problemen breken de flow van de hartenbreker

Zonnebril op het aangezicht, stevig opgetrokken in leder en stoere jeans en een hoge stem vol soul en blues. Dit lijkt een exacte omschrijving van de singer-songwriter die vele vrouwenharten sneller doet slaan. Dylan Leblanc betrad het podium als een verpersoonlijking van dit concept.  Aan het hoofdpodium was het publiek in redelijk hoge getale opgekomen voor dit concert van de artiest uit Alabama, in het diepe zuiden van de States. De vriendelijke rocker met het peperkoeken hart presenteerde een set vol emotie met een licht raspende stem. De song Man Like Me horen we nog steeds in onze gedachten nazoemen.

Maar ondanks alle inspanning van de artiest en zijn band moeten we toch enkele mindere zaken vermelden. Enerzijds verdient Dylan al ons respect om deze set te spelen aangezien hij in de ochtend nog te kampen had met stemproblemen. Deze waren merkbaar nog niet helemaal van de baan. Anderzijds werd het optreden te vaak verstoord door technische problemen. De zoektocht naar oplossingen voor deze problemen en het gedoe op het podium deed de kloof tussen de verschillende nummers steeds meer toenemen. Dylan moest hierdoor bij elke nummer opnieuw vanaf nul beginnen om het publiek te begeesteren. Het publiek bracht dan wel het nodige begrip en respect op voor de lange pauzes, toch moeten we concluderen dat de band onmogelijk met een fijn gevoel van het podium is gestapt.

'De kloof tussen podium

en publiek werd bij elke song

kleiner terwijl het vertrouwen

en het enthousiasme bij de muzikanten

stelselmatig groeide.'

COURTNEY MARIE ANDREWS: Janis Joplin 2.0 in een experimentele modus

De volgende Amerikaanse artieste die het hoofdpodium van Leffingeleuren mocht innemen, was de 26-jarige Courtney Marie Andrews. De jongedame straalde van kop tot teen de Amerikaanse folk van de Mid-West uit en bespeelde als een ervaren singer-songwriter de akoestische gitaar. Vol gevoel speelde ze haar nummers die in eerste instantie hun effect op het publiek wat leken te missen. Een significant deel van de set bestond namelijk uit nummers die pas na de tournee op album zullen worden gezet. Het was voor iedereen dus even de kat uit de boom kijken, maar dankzij twee elementen wist ze toch het tij in haar voordeel te keren.

Ten eerste was er haar link met België, waar ze een viertal maanden gewoond heeft en een aantal van haar songs van haar debuutplaat heeft geschreven. Maar nog veel belangrijker is haar stem vol natuurlijk vibratio en een knipoog naar de superster Janis Joplin. Met dit laatste element won ze uiteindelijk elke aanwezige voor zich. De kloof tussen podium en publiek werd bij elke song kleiner terwijl het vertrouwen en het enthousiasme bij de muzikanten stelselmatig groeide. We geven ten slotte ook een pluim aan de eerder onopvallende orgelspeler op de hoek van het podium. Het orgelspel was de onderliggende begeleidende factor die de muziek mee naar hogere sferen tilde.

JOAN SHELLEY: Intimiteit in de hoogste graad

Halverwege de dag werd het tijd worden voor een kort uitstapje naar het derde podium in café De Zwerver. Op het kleinste podium van allemaal mocht singer-songwriter Joan Shelley uit Kentucky, vergezeld van een tweede gitarist, een poging wagen om iedereen stil te krijgen. In een café is dit uiteraard niet zo eenvoudig, zeker als er buiten nog een Vlaamse kermis aan de gang is, maar na enkele nummers was het toch zo ver. Joan Shelley zette volledig in op intimiteit en ingetogenheid en liet elke song vanuit het diepste van haar ziel komen met enkel de akoestische gitaren als haar gezellen. Voor de aanwezigen was dit een ideaal rustmoment voor wat nog komen zou.

ROBERT JON & THE WRECK: Een man met een baard will vooral rocken

Rust en ingetogenheid zijn woorden die Robert Jon & The Wreck niet kennen. Robert Jon is een man met een baard en een cowboyhoed die onversneden southern rock speelt. De bluesy rock ‘n roll stroomde overduidelijk door de aderen van de hele band en het publiek mocht niet achterop blijven. De show begon met een instrumentale opener van blues rock om even in de sfeer te komen, eventueel met enkele glazen whiskey. Deze drank kwam bovendien regelmatig terug in de teksten van deze heren en stroomde op een gezonde manier mee door hun aderen.

Na het instrumentale gedeelte barstte het spektakel helemaal los met stevige rock ‘n roll uit het Wilde Westen. Het ritme werkte aanstekelijk en in het publiek werden zelfs enkele saloondansjes ingezet. De keyboards met de klanken van de saloonpianola zorgden voor de finishing touch. Van het vele bewegen wordt een mens wel moe, waardoor de rockballade Mary Anne een welgekomen afwisseling vormde. Lang duurde dit echter niet, want de feestjes van Robert Jon moeten met een geweldige knaller eindigen. En zo geschiede. Als door een kater getroffen, maar met een kamerbrede smile, verlieten we de zaal op weg naar het volgende concert.

'Dit werkte als een bevrijding

waarna de psychedelische

garage rock toch zijn

beoogde effect kon bereiken.'

COSMONAUTS: Onvervalste garage sounds

Cosmonauts is de laatste Amerikaanse band uit het rijtje. De band met de allures van een typisch Amerikaanse High School rockgroepje is ondertussen uitgegroeid tot een professionele band met een moeilijk te definiëren sound. Tijdens hun optreden onderscheidden we verschillende ingrediënten lopende van melodieuze hard rock tot vocals die aan southern rock en klassieke rock ‘n roll doen denken. Het duurde een tijdje vooraleer uit de donkere wolken van gitaren en al even donkere vocals toch de psychedelische aard van het beestje naar voren kwam. Dit werkte als een bevrijding waarna de psychedelische garage rock toch zijn beoogde effect kon bereiken.

STEF KAMIL CARLENS: Solo-debuut van een grote meneer

Na het uitgebreide aanbod uit de States besteeg de eerste van twee Belgische headliners het podium. Stef Kamil Carlens blijft een creatieve duizendpoot in het Vlaamse muzieklandschap.  In deze hoedanigheid presenteerde hij voor het Leffingepubliek met veel plezier de muziek die zijn eerste officiële solo-project kenmerkt. De Antwerpenaar werd op het podium vergezeld van onder andere een harp en een contrabas als meest opvallende elementen en ten slotte sleurde hij op een gegeven moment ook even een xylofoon het podium op.

'Stef Kamil Carlens liet

een indrukwekkend concert

noteren dat eventueel

overblijvende twijfelaars

over de streep heeft getrokken.'

Stef Kamil had er absoluut zin in en ging op meer dan regelmatige basis in op reacties uit het publiek. Bovendien kreeg elk nummer een mooi woordje uitleg mee, waardoor het publiek zich moeiteloos kon inleven in de experimenten met invloeden uit zowel de rock, funk, pop en de eigen wereld van de singer-songwriter. Zo is Going Home een ode aan Serge Gainsbourg en Jane Birkin, maar het eerste echt pakkende moment kwam er bij Empty Worlds. Dit nummer werd geschreven naar aanleiding van de dood van zangeres Yasmine en handelt over de leegte die ze achterlaat. Met een krop in de keel luisterde het publiek naar het van emotie doordrongen nummer. Met een luchtiger nummer over fietsen - inclusief Stef Kamil op xylofoon - sloeg de sfeer weer om naar het positieve.  Een Franstalig nummer over de stad Parijs ging dankzij enkele intense uithalen door merg en been.

Zo ging een uur in sneltempo voorbij voor zowel de zanger als het publiek die zich beiden kostelijk amuseerde.  De Zita Swoon-klassieker Thinking About You All The Time mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Ten slotte kon een afsluitend nummer dat handelt over het plezier van het optreden niet passender gekozen zijn. Stef Kamil Carlens liet een indrukwekkend concert noteren dat eventueel overblijvende twijfelaars over de streep heeft getrokken.

TJENS MATIC: Arno Hintjes is de koning van Leffingeleuren 2017

Arno was uiteraard de man waarrond vandaag veel draaide. De Oostendenaar is een god in eigen stad, een levende legende in de Vlaamse rock en heeft al een mooi palmares op Leffingeleuren. In de gedaante van Tjens Matic tekende hij dit jaar nog eens present om zijn rock ‘n roll uit de jaren 70 en 80 uit de kast te halen. Al ruim voor de start van het optreden stonden de mensen zich al voor het podium te verdringen om toch maar de beste plaats te pakken te krijgen.

'Eén enkel bisnummer was eigenlijk te weinig

om de niet aflatende honger

van het publiek te stillen,

maar Tjens Matic heeft ruimschoots

bewezen dat Arno Hintjens

de enige echte koning

van Leffingeleuren 2017 was'

Brullend, grommend en slechts sporadisch vloekend in zijn sappige Oostendse dialect baande de oude krokodil zich met een rotvaart een weg door de setlist. En dat een oude krokodil nog stevig kan bijten, staat buiten kijf. Onversneden rock ‘n roll zoals The Milkcow, gebracht door een stem zoals alleen Arno Hintjens die heeft, schalde een uur lang door de boxen. De legende liet zich zichtbaar helemaal meeslepen door de muziek en ook het publiek ging helemaal uit de bol. De nummers met de sfeer van toen losten mekaar in sneltempo af, maar de temperatuur steeg pas naar een eerste kookpunt op Viva Boema. Niet veel later passeerde met Middle Finger en nummer dat qua titel niets aan de verbeelding overlaat.

Op de megaklassieker O La La La ging het publiek spontaan in op de uitnodiging om het refrein mee te zingen en bij het slotnummer Putain Putain werden de iconische lyrics moeiteloos aangevuld door een ondertussen volledig begeesterde zaal.  Eén enkel bisnummer was eigenlijk te weinig om de niet aflatende honger van het publiek te stillen, maar Tjens Matic heeft ruimschoots bewezen dat Arno Hintjens de enige echte koning van Leffingeleuren 2017 was.

CONCLUSIE:
Gedurende het weekend heeft Leffingeleuren zijn nieuwe imago van kleinschalig en gezellige driedaags festival dubbel en dik in de verf gezet. De aankleding van de Leffingse dorpskern ademde de gezelligheid van de Vlaamse kermis uit, terwijl op de drie hoofdpodia de hoofdzakelijk Belgische en Amerikaanse artiesten in een al bij al intieme sfeer hun eigen ding konden doen. Bevestigen en ontdekken waren kernactiviteiten voor de bezoekers op de rockende zaterdag en de Amerikaans getinte zondag.  Als hoogtepuntenen noteren wij het geweld van Oathbreaker, de succesvolle return van Absynthe Minded, de ontdekking Phoenician Drive en de grommende heerschappij van Arno.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015