Wanneer het weer wat wisselvalliger wordt en de zomer op zijn laatste benen loopt, dan verzamelt festivalminnend Vlaanderen zich in het pittoreske West-Vlaamse dorpje Leffinge om het festivalseizoen op gepaste wijze af te sluiten met Leffingeleuren. Sinds een jaar of twee zet Leffingeleuren dubbel en dik in op gezelligheid en kleinschaligheid. Deze twee adjectieven overvallen je dan ook vanaf het moment dat je de kleine dorpskern binnenstapt. Een echte Vlaamse kermis verwelkomt de festivalganger met netjes opgestelde eetkraampjes, kinderanimatie en straattheater. Maar Leffingeleuren is bovenal een muziekfestival. Het gratis podium Busker Street vormde een mooie laagdrempelige instap voor jong en oud waarop jonge talentvolle artiesten hun talent toonden en aanzetten om een ticket te nemen voor het hoofdprogramma op de drie betalende podia ingericht door muziekclub De Zwerver. Zaterdag is de eerste dag van het weekend. Reden te meer om de boxen tot het uiterste te drijven, met als publiekstrekkers Absynthe Minded, Oathbreaker en 65daysofstatic. Het normaal zo stille Leffinge zou met dank aan de enkele decibelkanonnen niet snel gaan slapen. Op vrijdag hielden onverwachte omstandigheden ons weg van het festival, waarvoor onze excuses, maar dit is ons verslag van zaterdag 9 september op Leffingeleuren 2017.
Foto's: Pieter Bouckhout
De Gentse band Shht is geen onbekende voor Leffinge. Als winnaars van het muziekconcours Verse Vis 2017 (georganiseerd door De Zwerver) wist dit buitenbeentje uit het Vlaamse muzieklandschap een plaatsje te versieren op het hoofdpodium van Leffingeleuren.Het was aan de reacties van een al ruim opgekomen publiek te merken dat dit geen gewone instapklare band is. Hoekige noise rock werd op de meest onverwachte momenten afgewisseld met elektronische partijen en andere avant-garde elementen waar soms kop noch staart aan te krijgen was. Voor wie de band niet kende, vormde de constante muzikale parcourswijzigingen in het begin een grote noisy uitdaging.
De zwaar vervormde vocals deden nog een schepje bovenop het gestoorde karakter van de band. Toch slaagde het publiek erin zich over de verrassing - of was het de schok - heen te zetten. Na enkele nummers viel het op dat alles eigenlijk vrij speels is opgebouwd en amuseerden de bandleden zich kostelijk. Eens ook het publiek de stap naar appreciatie en plezier had gezet, liet ook vocalist Nathan zich als een ware entertainer helemaal gelden. Het moment waarop waarop hij als een aap aan de hoogste boxen van de zaal ging bengelen staat op ons netvlies gebrand. We kunnen zonder scrupules stellen dat de muzikale rebellen van Shht hun doel hebben bereikt en een blijvende indruk hebben nagelaten. Weird zijn doet geen pijn.
In de tent, die opgebouwd was als een kapel inclusief luchters, mocht het Brusselse indielectro-gezelschap In Een Discotheek de debatten openen. Omringd door twee synth-spelers, een drummer en een tweede stem om de dromerige passages te accentueren, wist zangeres Maya Mertens met haar zwoele stem en ditto Brussels accent vlot het aanwezige publiek in te palmen. Het is niet eenvoudig om deze muziek en het optreden in 1 zin te omschrijven aangezien er voortdurend geswitcht werd tussen catchy, dromerige en soms ronduit vette elektronische passages.
Het was duidelijk ook niet de bedoeling om het publiek in één bepaalde roes onder te dompelen. Een opvallend constante in de elektronische indie pop waren de teksten die daadwerkelijk ergens over handelde. Zowel de kater na het avondje stappen als een portie subtiele maatschappijkritiek passeerden de revue. Een mooi voorbeeld van dit laatste is Hobbel waarin de erbarmelijke staat van bepaalde Belgische wegen werd bezongen. Niet altijd even luchtige thema’s dus, maar de band gaf zich volledig en het publiek ging uiteindelijk mee met de elektriciteit die in de lucht hing. In Een Discotheek heeft met andere woorden een fameus visitekaartje afgegeven en hun award van Theater Aan Zee 2017 glans gegeven.
Door een last-minute programmawijziging kwam er plots ruimte vrij om Christopher Paul Stelling langer dan gepland aan het werk te zien. De man uit North Carolina kent Leffinge ondertussen als zijn broekzak dankzij een handvol passages uit het verleden, maar anders dan voorheen liet de singer-songwriter deze keer zijn band - inclusief violist, contrabassist en zangeres - mee overvliegen. Wij kwamen binnen te midden van een intense stukje gitaarspel van de man als solist terwijl de aanwezigen ondertussen al helemaal in de ban waren van Christophers zware Amerikaanse accent. Toen de band opnieuw het podium opkwam, barstte een leuk feestje los op de tonen van hedendaagse folk in een typisch Amerikaanse sfeertje. De aanstekelijke mix van folk en country zette moeiteloos meerdere rijen in beweging tijdens nummers als Revenge en de recente single Badguys. Het moge duidelijk zijn dat Leffinge van Christopher Paul Stelling houdt en dat dit gevoel wederzijds is.
Een nieuwe naam aan het Belgische rockfirmament is die van Comet Street. De vierkoppige band uit Lichtervelde bestaat uit leden van MIAVA en haalt zijn inspiratie uit de rockmuziek van de jaren 90. Hoewel de band een op het eerste zicht eerder statische indruk gaf, zorgde hun ervaring ervoor dat het zeker niet saai werd. Even rondkijken was voldoende om te merken dat mensen die de jaren 90 bewust hebben meegemaakt door een gevoel van nostalgie werden overvallen. In de kapel daalden de invloeden van bands als Pearl Jam en Smashing Pumpkins neder en werd de tijd even teruggedraaid. Zuiver en met een lichte galm op de vocals deed Comet Street lekker zijn ding met aantrekkelijke rock waarvan de energie voor 100% uit de muziek voortkwam.
Na 4 bands van verschillende pluimage hebben we ons nog niet verveeld, maar voor een eerste echte uitschieter moesten we bij het optreden van Waxahatchee zijn. Al van bij de eerste noten sleurde frontvrouw en songwriter Katie Crutchfield ons mee op een trip van 90s getinte indie pop op een dromerige bedje van shoegaze. Omringd door een groep sterk presterende vrouwen werd de weerstand van het publiek helemaal gebroken en had Waxahatchee iedereen in haar greep.
Hun laatste album "Out In The Storm" is nog maar twee maanden oud en vormde de rode draad doorheen het optreden vol korte nummers waarbij de frontvrouw duchtig wisselde tussen elektrische en akoestische gitaren. Op vocaal gebied kreeg ze opvallend vaak ondersteuning van de keyboardspeelster. Meer dan gewoon opvallend was de eenvoud waarin het geheel baadde. De dames deden elke riff er schijnbaar makkelijk uitzien, maar bereikten er wel een maximaal effect mee. Een van de beklijvende hoogtepunten was het nummer A Little More dat menig festivalganger een krop in de keel bezorgde. Volgens ons betekent het woord Waxahatchee iets in de stijl van ‘klasse’.
The Black Heart Rebellion is een band waar België ondertussen goed mee vertrouwd is. Zoals op eerdere concerten die we bijwoonden sleurde de band rond Pieter Uyttenhove een hele resem aan muzikale attributen mee het podium op, waaronder het sfeerbepalende harmonium. Door de beperkte ruimte zag het er allemaal wat opeengepropt uit, maar dat was geen belemmering voor een stevig optreden waarmee de symboliek van de kapel ontheiligd werd.
De band was opvallend vaak gehuld in een dikke rookpluim van waaruit ze hun duivels ontbonden. Niet alle aanwezigen leken voorbereid op dit helse spektakel, maar de fans van het eerste uur gaven blijk van overgave en leidden op gepaste momenten een spontaan potje headbangen in. Tussen de rookwolken door werd de hel beetje bij beetje geopend.
Op de tonen van het intense Animalesque leek het alsof Satan in hoogsteigen persoon de kapeltent innam. Met de invloed van het kwade leken de boxen van Leffinge af en toe niet 100% bestand tegen het opzwepende geweld van deze band, waardoor de techniek voor een handvol minder aangename piepmomentjes zorgde. De intensiteit van The Black Heart Rebellion maakte dit echter meteen weer goed en sleurde het publiek onmiddellijk weer bij de duivelse les.
Even op adem komen… Kort na het geweld van The Black Heart Rebellion mocht The Babe Rainbow de Leffingse lucht doen opklaren met een boodschap van vrede. De verschijning van vocalist Angus Dowling liet over deze bedoeling geen twijfel bestaan. Getooid in een grote regenboogvlag kwam hij het podium opgestapt en vatte plaats aan de bongo’s. De muzikanten die hem omringden straalden van start tot finish rust uit en het publiek liet zich volledig gaan op de aanstekelijke popmuziek vol psychedelische invloeden. De jaren 60 en 70 kwamen helemaal tot leven. Deze psychedelische sound was bovendien zwoel en uitnodigend waardoor er steeds meer volk de tent binnenkwam en er tot op de laatste rijen als hippies werd gedanst op de tonen van Secret Enchanted Broccoli Forest en andere chille songs waar regenbogen en ander moois centraal staan.
Chill en vrede. Het zijn termen die de volgende band meteen daarop brutaal zou wegblazen. Oathbreaker zorgde voor een orkaan van geluid en horror in de vorm van post-metal. Het vorig jaar uitgebrachte album "Rheia" werd niet zonder reden met lof overladen en nu zou Leffinge ondervinden dat ook de optredens van Oathbreaker met een orkaankracht passeren.
De opening was zacht en mysterieus, maar er hing meteen dreiging in de lucht. Zangeres Caro Tanghe was gekleed in een mysterieuze jurk die ons aan spookachtige zwarte gordijnen deden denken en hield haar krullende haren constant voor het gezicht. Als een zwarte Sadako uit de Japanse horrorklassieker ‘The Ring’ stond ze voor het publiek wachtend op het moment om de aanval in te zetten.
De klamme sfeer werd doorbroken door een eerste knetterende portie gitaarriffs aangevuld met de ijselijke screams van een bezetene. Zonder ook maar een stuk van haar gezicht te laten zien bleef de zangeres op topniveau acteren, ook al kwamen de screams gedurende de eerste 5 minuten niet helemaal van onder het gitaargeweld uit. Het woord acteren is hier trouwens ook zeker op zijn plaats. Tijdens de instrumentale partijen ging Caro als door demonen bezeten helemaal op in de muziek en zorgde de dramatiek in haar bewegingen voor een extra visueel element. Het publiek ging helemaal op in de wervelwind van muziek en dramatiek en trakteerde het metalgeweld op regelmatige basis met een overweldigende respons.
Van het kunstzinnige van de metal naar de attitude van de punk. Het is op Leffingeleuren nauwelijks 100 meter wandelen. Het oer-Engelse Idles was uitverkoren om de eer van de punkmuziek hoog te houden. Recht door zee en no-nonsense boodschappen in korte en krachtige nummers zoals Mother vormden de fundamenten van de punkmuziek en ook van deze band. Toch liet Idles voldoende ruimte voor melodie, waardoor er geneigd wordt om hen richting het hokje va de post-punk te duwen. De set zelf ademde echter vooral punk uit met bandleden die onvermoeibaar in het rond bleven springen en een theatrale zanger die in Bastard English de Britse maatschappij een aantal welgemikte schoppen onder de kont bleef geven.
Absynthe Minded is misschien wel de zaterdagband die vooraf met de meeste aandacht ging lopen. Na een break van een vijftal jaar is het gezelschap onder leiding van Bert Ostyn weer helemaal terug en het publiek is hen absoluut niet vergeten. De zaal was nog voor aanvang van het concert helemaal gevuld met een geduldig wachtende menigte. Achteraf stelden we ons de vraag wie nu de echte headliner van vandaag was.
Het concert begon mooi op tijd en op het podium bemerkten we onmiddellijk een verschil met vroeger. De violist die Absynthe Minded mee kenmerkte was vervangen door een extra gitarist. Ten slotte zou Bert Ostyn op meer dan geregelde basis zijn eigen elektrische gitaar inruilen voor een akoestisch exemplaar. Muzikaal kunnen we enkel maar lof strooien over het concert waarin het nieuwe materiaal letterlijk en figuurlijk in de spotlights werd geplaatst. We kunnen nu al concluderen dat de band zijn eigenheid niet heeft verloren en met een fris hoofd een doorstart heeft genomen.
Het speelplezier was van de gezichten af te lezen en dit vertaalde zich moeiteloos naar de enthousiaste menigte. Het is alsof je een oude vriend na lange tijd terug in de armen valt. My Heroics, Part I was de eerste uit een lijstje klassiekers waarmee het publiek uiteindelijk helemaal werd ingepakt, al willen we het effect van songs als I’ll Be Alright, Envoi en Beam zeker niet tekort doen. Uit het solowerk van Bert kwam dan weer de song Mary. Afsluiten deed Absynthe Minded met de single The Execution dat van start tot finish door iedereen werd meegelipt.
Kortom: Absynthe Minded heeft zijn status aan de top van de Belgische alternatieve muziek dubbel en dik bevestigd. Alsof ze nooit zijn weggeweest, hebben ze hun plek aan de top opnieuw ingenomen… en dit waarschijnlijk voor een lange tijd.
65daysofstatic was op papier de afsluiter van een dag waarop gitaren een prominente plaats innamen. De taak van het viertal uit Sheffield bestond erin om het publiek met een laatste rockende klapper de Leffingse nacht in te sturen. De fans van instrumentale rock met een hoog experimenteel gehalte werden op hun wenken bediend. De grensverleggende muziek werd vanaf de eerste minuut van Asimov ondersteund met een opvallend scherpe lichtshow, al was dit voor minder oren en ogen bestemd dan bij Absynthe Minded.
Het publiek dat wel mee opklom in de hogere post-rocksferen kreeg een stevig mix van sfeervolle instrumentale rock te horen doorspekt met een uitdagende laag elektronisch geweld. Het spook van de verveling kreeg geen schijn van een kans, en al zeker niet toen enkele positiewissels plaatsvonden. Zo trad drummer Rob Jones op een bepaald moment naar voren om een nummer lang voor extra elektronische beats te zorgen en nam tijdens Radio Protector een extra gitarist, de backstage aangever van gitaren, mee plaats op het podium. 65daysofstatic ging geen enkel experiment uit de weg en bleef ook vandaag het publiek uitdagen om zijn eigen identiteit binnen de post-rock te bevestigen.
Setlist:
1. Asimov
2. Crash Tractics
3. Retreat! Retreat!
4. Prisms
5. Supermoon
6. Sleepwalk City
7. The Undertow
8. Debutante
9. Taipei
10. Unmake The Wild Light
11. Radio Protector
12. Safe Passage
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
