Ik geef het eerlijk toe, ik heb altijd wel een boontje gehad voor de jonge band If Anything Happens to the Cat. Over Sun Drunk Moon schreven we in 2014 het volgende: If Anything Happens to The Cat schotelt ons één meesterwerk voor, dat bol staat van experimentele uitspattingen en magische momenten. Gaande van zalvend tot hard uithalen, het is allemaal aanwezig op deze plaat. Kortom, deze band is klaar voor de grote stap voorwaarts, en dit niet enkel alleen in post-rock middens. Nee, dit is een doodeenvoudige, simpele rock plaat die iedere globale muziekliefhebber, of toch deze die houden van de alternatieve kant hiervan, over de streep zouden moeten trekken. Pure klasse! Op 9 september kwam een gloednieuwe plaat op de markt: Mångata. We stellen vast dat aan het gedoodverfde concept niet zoveel is veranderd. Echter heel subtiel, en verborgen tussen al die uiteenlopende soundscapes, merken we toch op dat If Anything Happens to The Cat zijn zin voor experimenteren niet is verloren. We komen van de ene verrassend wending in de andere terecht. Na meerdere luisterbeurten doen we weer een andere ontdekking. Wat deze schijf dan weer een buitengewoon aantrekkelijke parel maakt, om te koesteren. .
Het leuke aan een band als If Anything Happens to the Cat is dat je hen puur muzikaal bekeken niet in een hokje kan duwen. Dat was medio 2014 het geval, dat blijkt nu nog steeds zo te zijn. De ene keer heel melancholisch, dan weer met een blik naar postpunk en aanverwante. Om later een haast instrumentaal intermezzo te brengen, waardoor de haren op onze armen recht komen van puur innerlijk genot. We vinden het allemaal terug op deze schijf. Op Echo Park zingt Fien Deman (ex-I Will, I Swear, nu Ivy Falls) mee. Meteen een meerwaarde binnen het geheel, zo blijkt. Bovendien. Waar de band in het verleden eerder postrock paden leek te bewandelen, horen we steeds meer knipogen naar o.a. shoegaze en dreampop tevoorschijn komen op deze nieuwe schijf.
Wat nog het meest opvalt, If Anything Happens to the Cat slaat, zoals we reeds aangaven, meer dan ooit aan het experimenteren. En brengt dan ook een heel gevarieerd plaatje uit. Waarbij verschillende muziekgenres door de mangel worden gedraaid. Waaruit dan weer blijkt dat de band zichzelf nog steeds blijft heruitvinden. En blijft evolueren in een richting, die tot op heden nog niet is aangegeven. De toekomst zit boordevol vraagtekens. Waarop If Anything Happens to The Cat ook op Mångata niet direct een antwoord geeft. Net doordat elk van de songs zijn omgeven door walmen van bevreemdend aanvoelende klanken, en vocalen. Blijft de band ons daardoor nog steeds verwonderen. Ze maken het zichzelf en de luisteraar daarbij niet gemakkelijk, kiezen moeilijke wegen en durven grenzen verleggen. Waar geen grenzen zijn. Daarvoor kunnen we alleen maar bewondering opbrengen.
We kunnen dan ook besluiten:
If Anything Happens to The Cat blijkt ook anno 2017 geen doorsnee postrock band meer te zijn, als ze dat zelfs ooit zijn geweest. Ook weigeren ze zich op Mångata vast te laten pinnen op één muziekstijl. Daardoor maken ze het de luisteraar dus niet gemakkelijk, maar net dat trekt ons nog het meest over de streep. We houden nu eenmaal van avontuurlijke muziek, en dat biedt If Anything Happens to The Cat ons over de gehele plaat aan. Postrock, shoegaze, dreampop tot postpunk liefhebbers, die eveneens houden van avontuurlijke uitstappen over onontgonnen paden binnen het globale, doorgaans instrumentale, muziekgebeuren. Zullen net als ik, smullen van deze gecompliceerde plaat. Pure kunst, van een heel magische soort biedt If Anything Happens to the Cat ons aan. Kortom. Zoals Picasso chaos creëerde in zijn schilderijen, zo klinkt Mångata ons in de oren. En wij zijn dan ook enorm grote fan van Picasso zijn schilderkunsten.
Tracklist:
