Op 25 en 26 augustus reisde we terug richting Sulingen(D) voor de 11de editie van Reload. We startte onze dag met een fikse rit van zo een kleinen 500 km om rond 10u30 in het plaatselijke jeugdlokaal te arriveren om de nodige passen af te halen. Tegen 11u00 waren we reeds aan het terrein. De VIP/Press tent was op dezelfde locatie als vorige jaar doch volledig anders ingedeeld, dit door de sponsoring , met de nodige designmeubels.
Al van bij het eerste nummer deden deze Engelsen mij wat terug denken aan de Heideroosjes. Energieke banddus. En al is de grote menigte nog niet massaal aanwezig, ze het publiek wel mee.
De eerste Duitse band van het Reloadfestival is een feit, doet me sterk denken aan een andere bekende band van weleer(Guns and Roses)vooral met de spandoek op de achtergrond. Nu nog even afwachten of het muzikaal ook gelijkenissen heeft. Bij het eerste nummer stelde ik vast dat het genre eerder onder rock and roll te definiëren dan hard rock, althans wat het muzikale gedeelte betreft. Slecht klonk dit zeker niet, integendeel.
Een Ierse Celtic punk band uit Münster, bestaan sinds 2006 en brengen punk maar schrikken er ook niet voor terug om een streepje Ska in te brengen. Ze zijn ook niet bang om hun grenzen te verleggen. Zo brengt de band covers zoals Livin’ La Vida Locavan Ricky Martin ofWhy can't I'll be like youvan The Cure, maar dat hebben ze vandaag niet gespeeld. Als deze band begint is er aardig wat volk opgedoken op het terrein en er wordt vooral vrolijk meegedaan, Dat is niet zo verwonderlijk. De aanstekelijke aanpak werkt gewoon op de dansspieren.
Opende met The Boys Are Back In Townvan Thin Lizzy - hoe cool is dat. Echter, wanneer Any Given Day aan hun set beginnen moeten we toch vaststellen dat zij een heel ander genre hanteren. De zanger zingt met een twee koppige stem, muzikaal staat deze band eveneens heel sterk. Ze brengen een heel energieke set, en dat heeft ook zijn uitwerking op het publie. Waardoor spontaan een moshpit ontstaat. Aan het enthousiasme te zien en horen is deze band heel geliefd bij het publiek, want er wordt gedurende de volledige set luidkeels meegezongen.
Toen deze Amerikaanse band het levenslicht zag zaten zij nog allemaal op de middelbare schoo. Na een aantal line up wissels heeft August Burns Red toch zijn plaats gevonden binnen het metalcore gebeuren. Het lugubere verhaal van hoe zij aan de band naam gekomen zijn wil ik even delen met jullie. Eerste zanger Jon Hersey verbrak zijn relatie met zijn vriendin August voor hij bij de band kwam. Ze was zo kwaad dat ze de Ierse Setter Redd van Jon levend in het hondenhok verbrande, in de lokale krant verscheen over dit incident August Burns Redd vandaar. Ze horen thuis in het rijtje van bands zoals Bring Me Horizon, Bullet For My Valentine enz.
Deze Amerikaanse heren vormen een typische punk band met snelle riffs, strakke drums en een zanger die het publiek weet te bespelen. De weide gaat volledig uit zijn dak voor deze band. Anti-Flag is ,onder verschillende line ups, toch al een tijdje bezig in de muziek wereld. Dit sinds 1988. Die ervaring speelt uiteraard in hun voordeel. De cover van The Clash “Should I Stay or Should I Go” werd ook gespeeld, alleen op een iets sneller tempo. Kortom een typisch punk concert, van hoogstaand niveau. Zoals we van deze band ondertussen al gewoon zijn.
Onmiddelijk vanaf het eerste nummer een moshpit? Moet kunnen zeggen de mannen van Terror en zo geschiedde het ook. Twenty Fith Hour is hun laatste album die uitgekomen is , in 2015, en daar speelden ze nummers van zoals Deep Rooted, Both of You, Life Goes On enz. Het publiek bleef uit de bol gaan tot het laatste nummer. Van zo een respons? Daarvan kan een band alleen maar dromen.
Skindred zette zijn set in met de intro van Star Wars en dan begonnen ze met het eerste nummer. Verschillende invloeden uit al even verschillende genres zaten in de setverweven. Kortom. Een beetje speciaal maar toch genoeg publiek die daar weg van was, zo leek het ons. Nu het wat donkerder wordt, heeft het effect van de belichting ook een meerwaarde binnen het geheel. De zanger was bovendien heel speciaal gekleed, met accessoires zoals zijn bril en nog van dat meer, zie gerust voor jezelf op de bijgeleverde foto.
De New Yorkers, die hun plaats verdiend hebben in de muziek wereld maar waar je moeilijk een label kan opplakken, schreven geschiedenis met in 1993 uitgekomen album 'River Runs Red' . Met diezelfde 'River Runs Red' werd die set geopend maar deze keer mocht heel de weide niet aanschouwen hoe Mina haar cape omhoog stak zodat iedereen de boobies konden zien, wat op Alcatraz wel het geval was. De meeste nummers die Life Of Agony speelden waren trouwens van de cd 'River Runs Red' met o.a This Time, Other Side Of the River, Lost at 22, Underground enz. Nummers als Love to Let you Down en World Gone Mad zijn dan weer van hun recente album 'A Place Where There's No More Pain'.
De uit Wales afkomstige metalcoreband doet dit laatste zeker niet aan hun naam vermoeden. Wanneer ze aan de set beginnen is de avond al goed gevallen waardoor de belichting helemaal tot ze recht komt. Vanaf de eerste noot is het er boenk op, het publiek is nog degelijk wakker want ze zingen allemaal luidkeels mee en zijn bovendien super enthousiast. Muzikaal, zang, alles zit goed en je hoort ook dat deze mannen goed op elkaar ingespeeld zijn. Zeker een band dat ik nog eens terug wil zien, ze hebben mij verrast en ja het is de eerste keer dat ik deze band live zie. Maar dus zeker en vast niet de laatste keer.
Na Bullet For My Valentine was het nog wachten tot 23u45 toen Heaven Shall Burn begon, helaas hebben we deze band niet meer gezien daar het ook voor ons al een lange dag was geweest. Vroeg uit de veren om na een zes tal uurtjes aan te komen op het Reloadfestival en dan een een hele dag werken op het festival kruipt in een mens zijn kleren hé. Dus ja het zal voor een volgende keer zijn. De batterijen waren leeg.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
