Lokerse Feesten: Metaldag - 06/08/2017: De vader overklast de zoon nog steeds

Review:Festivals
  Erik Vandamme    11 augustus 2017

Het is ondertussen een traditie geworden op Lokerse Feesten. De jaarlijkse metaldag. Met kleppers als Megadeth, Alice Cooper , Marylin Manson, Apocalyptica kregen we op papier een gevarieerd affiche voorgeschoteld, die de globale metalfan blijkbaar wel kon smaken. Want de metaldag was compleet uitverkocht. Trouwens verloopt de ticket verkoop voor de gehele tiendaagse goed hebben we ondertussen vernomen. Zo zijn ook de combi tickets ondertussen al deur uit. Op de twee andere avonden, met o.a. Doe Maar op zaterdag, was de festivalweide opvallend goed vol gelopen. Naar goede gewoonte heerste er een gezellige drukte op de metaldag. Naast een vooral instrumentaal indrukwekkende set van Megadeth, Fleddy Melculy die werd bekogeld met brood en daar heel goed mee kon lachen, Apocalyptica die het publiek de Metallica klassiekers uit volle borst deed meebrullen. Viel ons vooral op dat de vader (Alice Cooper) zijn gedoodverfde zoon binnen het Shock Rock gebeuren (Marilyn Manson) na al die jaren nog steeds overklast. Ons verslag:


Fleddy Melculy: Brood, humor en Lokerse Paardenworsten.

Wie kan beter de vuur aan de lont steken dan Fleddy Melculy. Er is al veel gezegd en geschreven over Fleddy Melculy. Maar één ding is zeker, met een hoge dosis humor en zelfrelativering, slaagt deze band erin elke muziekliefhebber, die zijn of haar oogkleppen durft af te zetten over de streep te trekken. En niet alleen binnen het metalwereldje. Het plein op de Grote Kaai was al aardig vol gelopen als Fleddy inzet met een klepper Fuck,You Fleddy!. Een boodschap van eerder genoemde zelfrelativering, die kan tellen.

Uiteraard is het frontman Jeroen Camerlynck die de meeste aandacht naar zich toetrekt, daar kan die mens ook niet aan doen. Echter, Naast de eeuwig charismatische frontman beschikt deze band over klasse muzikanten, die hun instrumenten bespelen op enorm hoog niveau. Ook dat mag eens in de verf worden gezet. Naast een potje aanstekelijke metal brengen, ontbreken kwinkslagen ook niet. Zo worden de fans getrakteerd op hun plaatselijke specialiteit: Paardenworsten. Diezelfde fans bedanken Fleddy Melculy uitgebreid door brood naar het podium te gooien tijdens Brood.

Bij het volgende nummer Geen Vlees wel vis vliegt er nog steeds brood door de lucht. Tot hilariteit van Jeroen en de zijnen die met deze grap smakelijk kunnen lachen. Afsluiten doet de band met de klassieker T-shirt van Metallica.

We kunnen dan ook besluiten.

Fleddy Melculy is ondertussen een uit de hand gelopen grap geworden. Maar eerlijk is eerlijk, naast die hoge dosis humor, staat er ook een band op dat podium die een potje metal brengen waarop stilstaan onmogelijk is. Wij, en met ons het gehele plein, genoot met volle teugen van deze bijzonder grappige en gezapige doortocht van Jeroen en Fleddy Melculy op de Lokerse Feesten.

Setlist:

  • Fuck You Fleddy!
  • Feestje in uw huisje
  • Ik haat jazz
  • Apu van de nightshop
  • Pinker
  • Brood
  • Geen vlees wel vis
  • Proven (Hatebreed cover)
  • T-Shirt van Metallica

The Amity Affliction: Op kruissnelheid. Maar toch, een beetje dertien in dozijn gevoel

Van een heel ander kaliber was The Amity Affliction. Volgens we lezen in de biografie op de website van Lokerse Feesten handelen de teksten van frontman Ahren Stringer van The Amity Affliction over depressies, verslaving en dergelijke ander donkere gedachten. Heel confronterende na die uiterst positieve set van hun voorganger. Echter The Amity Afflicition brengt het soort oorverdovende metal dat de luisteraar een spiegel voorhoudt, en je met de neus op de feiten drukt. Als een razende sneltrein dendert te band over de hoofden van fans heen, tot geen spaander meer geheel blijft.

Gerugsteund door muzikanten die op technisch enorm hoog niveau soleren, en een zanger die met zijn hartverscheurende, bulderende stem je een krop in de keel bezorgt. Keren we prompt terug naar de harde realiteit van het leven. Vanaf het begin, tot het einde, lijkt The Amity Afflicition op kruissnelheid te zitten, ze lossen de rol geen enkel moment. Echter kregen we ook een beetje een 'dertien in een dozijn gevoel' te verwerken, en leek alles wat diezelfde lijn uit te gaan. Zowel de band, als de fans, lieten dit niet aan hun hart komen. Na deze wervelstorm, die The Amity Affliction zeker en vast is, moesten we toch even naar adem happen. Dit is muziek die vooral tekstueel diep je hart raakt, de ziel doet bloeden en je verweesd achterlaat. Is onze eindconclusie

Apocalyptica: Toch een beetje Metallica op de Lokerse Feesten

Onder de moto ''Apocalyptica plays Metallica'' kregen we van de gedoodverfde band die in zekere zin Cello introduceerde in het Metalgebeuren, een set boordevol Metallica songs. Apocalyptica legden de lat vanaf die eerste Ender Sandman enorm hoog, gerugsteund door de vele fans die deze song uit volle borst meezongen. Wat er voor zorgde dat er toch een beetje Metallica op het podium stond van de Lokerse Feesten. Die band zelf boeken, het lijkt ons namelijk een natte droom die helaas niet mogelijk zal zijn. Ook al zouden wij, en vele metalfans met ons, dit zeker en vast kunnen appreciëren.

Dit geheel terzijde. Werkte Apocalyptica hun set verder af met kleppers als Master of Puppets, Fight Fire with Fire en het wonderbaarlijke Nothing Else Matters - dat een golf van kippenvelmomenten doorheen het plein joeg. Apocalyptica bleef doorheen de gehele set op ditzelfde hoogstaand niveau hun ding doen, en ook al kregen ze steun van een sublieme drummer, het waren de vier cello's vooraan die de show zouden stelen.

Fans van zowel Apocalyptica als Metallica kregen waar voor hun geld, een set boordevol toppers van hun grote idolen gebracht door vier - of dus eerder vijf met de drummer erbij -  muzikanten die hun instrument bespelen op onaards hoog niveau. Met een krop in de keel, bij eerder vernoemde nothing else matters pinkten we zonder schroom zelfs een traan weg, bleven we diep onder de indruk nog nagenieten na een subliem slot met Seek & Destroy als ultieme kers op de taart.

Setlist :

  • Enter Sandman
  • Master of Puppets
  • Fight Fire With Fire
  • For Whom the Bell Tolls
  • Nothing Else Matters
  • Battery
  • Seek & Destroy

Megadeth: Routineuze set, boordevol indrukwekkende tot grensverleggende riffs.

Als onderdeel van de Big Four, bleek ook Megadeth een gedoodverfde publiekstrekker te zijn. Want plots stond het plein wel heel vol. Dat zou zo blijven tot na Alice Cooper trouwens. Met een overdonderende intro Prince of Darkness en indrukwekkende beelden werd de set met brio ingezet. Meteen werd al vrij duidelijk dat we hier een spervuur van riffs, riffs, riffs over ons heen zouden krijgen. Want één ding is zeker, elk van de muzikanten bij Megadeth bespelen hun instrumenten op een zodanig Hemels hoog niveau, dat ze wel van een andere planeet lijken te komen. Elke song opnieuw voelden we een adrenalinestoot opborrelen, en kregen prompt een krop in de keel. Bovendien is het onmogelijk niet te beginnen headbangen en uit de bol gaan op sublieme songs als Symphony of Destruction of Holy Wars.. The Punishment Due.

Dave was trouwens goed bij stem, maar vertikte het om zijn publiek - op uitzondering van links en rechts een heel kleine dank u of zo - aan te spreken. Waardoor helaas een routine klus werd afgeleverd, wat op zich bijzonder jammer is. Daardoor kregen we niet echt en thrash metal feest, zoals dat bij sommige andere van die Big four het geval is. Maar wel een gestroomlijnd, uiterst smakelijk gebracht potje instrumentaal vernuft, dat aan de ribben bleef kleven. Waarbij het samenspel tussen klank en adembenemende, magische beelden er uiteindelijk voor zorgden dat we toch over de streep werden getrokken.

Alice Cooper: De 'gothvader' van de Shock rock, doet nog steeds een huivering ontstaan over het plein

We vroegen ons na al die meesterlijke passages van Alice Cooper in het verleden af, of opa Alice ons ook nu weer compleet murw zou kunnen slaan. We weten niet waar de gedoodverfde 'gothvader' van de Shock rock de energie blijft vandaan halen, maar ook anno 2017 wist hij ons aangenaam te verrassen. Met zelfs enkele nieuwe ideeën binnen de set, verbonden met oude rituelen. Waardoor een huivering ontstond over het plein, dat deed denken aan een Horrorfilm in de cinema waarbij je als kijker op het puntje van je stoel vol spanning zit toe te kijken in afwachting van de ontknoping. Direct de lat hoog leggen, het publiek bij de strot grijpen en geen seconde meer los laten. Dat deed Alice Cooper en zijn sublieme tot bekoorlijke muzikanten met Brutal Planet, No More Mr. Nice Guy en Under My Wheels. De teugels werden prompt gevierd, en we waren klaar voor een theatrale horror show, met alles erop en eraan.

Alice Cooper die zich uitleefde met een vrouwelijke pop, die later werd omgetoverd tot een echt meisje dat uit een doos kwam gerezen. Alice die werd vastgebonden en zich liet elektrocuteren op Feed My Frankenstein. Een reuzengrote pop - Frankenstein weet je wel - die het podium bestormde, en de muzikanten leek te willen verscheuren. De guillotine die werd boven gehaald bij Killer. Om Alice zijn hoofd af te hakken, waarna de beul een tongkus uitvoerde op dat hoofd. Het zijn allemaal onderdelen van deze Horror show, waardoor je als aanhoorder prompt overslag gaat. Na al die jaren brengt Alice Cooper deze shock rock show nog steeds op enorm hoogstaand niveau. Zijn potentiële opvolgers geraken zelfs nog niet tot aan zijn hielen.

Dat laatste bleek nog eens toen Marilyn Manson het podium mocht betreden, om samen met zijn gedoodverfde 'vader' binnen het genre I'm Eighteen te brengen. Een unicum op de Lokerse Feesten trouwens, dat op daverend applaus werd onthaald door de menigte. Toch bleek de stem va Manson het niveau van Alice totaal niet te halen. Echter, het wederzijds respect naar elkaar toe, stond als een paal boven water. Ook de fans genoten met volle teugen van dit schouwspel . Uiteraard mochten ook kleppers als Posion, Ballad of Dwight Fry niet ontbreken. Ook de nieuwere songs konden ons, mede dankzij die theatrale aankleding ervan, enorm bekoren. Maar de eeuwige klassiekers evenaren, doen ze puur muzikaal niet meer.

Afsluiten deed Alice Cooper met een meer dan sublieme versie van School's Out. Nog een keer werden alle registers open gegooid. Gestuwd door een uitzinnig publiek, legde Alice de lat nog maar eens torenhoog en haalde alles uit de kast. Deze ultieme klepper werd uit volle borst meegebruld, en Alice Cooper voelde aan dat hij deze geste niet zomaar aan zich kon laten voorbij gaan. Door daarbovenop een lekker stomend stukje Another break in the Wall van Pink Floyd aan toe te voegen. Als ultieme kers op de taart kon dit wel tellen.

We kunnen dan ook besluiten:

Daar waar sommige artiesten live vaak flauwe afkooksels van zichzelf dreigen te worden, blijft Alice Cooper nog steeds indrukwekkende shows afleveren. Die je als luisteraar en kijker verweesd achterlaten. We kregen dan ook een sublieme samensmelting voorgeschoteld tussen hoogstaande horror show, met song versies die recht door je hart heen boren als botte bijlen. Indrukwekkend!

Setlist:

  • Spend the Night intro
  • Brutal Planet
  • No More Mr. Nice Guy
  • Under My Wheels
  • Woman of Mass Distraction
  • Guitar Solo
  • Poison
  • Halo of Flies
  • Feed My Frankenstein
  • Cold Ethyl
  • Only Women Bleed
  • Paranoiac Personality
  • Ballad of Dwight Fry
  • Killer
  • I Love the Dead
  • I'm Eighteen (with Marilyn Manson)
  • School's Out

Marilyn Manson: De vader overklast de zoon nog steeds...

Na deze wervelwind van papa Alice, werd het moeilijk voor zoon Marilyn Manson om beter te doen. We deden een inspanning om iets positief te vinden binnen de set van Marilyn Manson. De wil om een soort horror show af te leveren was er zeker en vast. De vervaarlijk ogende Manson keek het publiek aan alsof elk moment griezelige demonen elk van de aanhoorders zouden verscheuren. Klassiekers als The Dope song tot The Beautiful People bezorgde ons ,en het gehele plein wel degelijk koude rillingen tot de bot. Bij Sweet Dreams van Eurythmics ging Marilyn Manson op stelten staan, zodat hij er nog meer imposant en vervaarlijk uitzag. Kortom, de superlatieven om ook van deze show een ultiem theatraal gebeuren te maken, waardoor het angstzweet ons op de lippen zou staan, waren dus zeker en vast aanwezig.

Ook uit de nieuw uit te komen plaat Heaven upside down werden enkele songs gebracht, bekoren konden die echter matig. Marilyn Mason bracht bovendien een heel routineuze set. Na elke song viel bijvoorbeeld een doodse stilte, waardoor de drive telkens uit het al makke concert werd gehaald. In plaats van angst in te boezemen, konden we na een tijdje een geeuw van verveling niet onderdrukken. Waaruit we kunnen besluiten, ondanks de goede wil die Marilyn Manson zeker tentoon spreidt, blijkt de vader (Alice cooper) de zoon (Marilyn Manson) op alle vlakken nog steeds met kilometers voorsprong te overklassen.

Setlist:

  • The End (The Doors song)
  • Revelation #12
  • This Is the New Shit
  • Disposable Teens
  • The Dope Show
  • Great Big White World
  • No Reflection
  • Sweet Dreams (Are Made of This) (Eurythmics cover)
  • Disposable Teens
  • We Know Where You Fucking Live
  • Deep Six
  • The Beautiful People

Encore:

  • SAY10
  • The Reflecting God (acoustic Version with album version ending)
  • God's Gonna Cut You Down (Johnny Cash song)