Roadkill Festival was vorig weekend aan zijn elfde editie toe. Het op Amerikaanse leest geschoeide festival biedt een mengeling aan van rock-'n-roll, punk, rockabilly tot metal. Er hing reeds op weg naar de festivalweide - doorheen een landelijke omgeving boordevol weilanden en akkers - een heel aangename sfeer in de lucht. Noem het gerust een kameraadschappelijke atmosfeer, waarbij we met zijn allen rond het kampvuur gaan zitten om rock songs te spelen tijdens het verorberen van een lekker stuk vlees en drinken van een paar potten bier. Dat gerstenat vloeide dan ook tierig op deze zaterdag namiddag tot avond. Elk van de aantredende bands zetten hun beste beentje voor, maar speelden doorgaans voor vaak vrij matig gevulde tent. Telkens, zelfs naar de avond toe, kon je gemakkelijk tot helemaal vooraan wandelen. Zonder je doorheen de meute te moeten wringen. Op een paar uitzonderingen na, zagen we trouwens ook heel weinig optredens die boven die middelmaat uitstaken. Het zou fans en bands zelf worst wezen, iedereen amuseerde zich van begin tot einde van deze lange dag. Ook al bleven velen er wat ingetogen bij, moshpits en dergelijke hebben we niet echt gezien. We zagen niets anders dan stralende gezichten. En daar gaat het toch om? Niet? Genieten van fijne muziek, onder de stralende zon. Ons verslag:
Helaas hadden we de eerste band - door een ongeval op de autostrade stonden we helaas in de file - gemist. Lost Baron waren net aan hun laatste songs bezig. Een beetje weinig om daarover een uitgebreid verslag te brengen. Echter zagen we een band die het ijzer smeed terwijl het nog warm is. Zo hoort dat gewoon. Riffs naar voor brengen, die niet alleen aanstekelijk klinken maar ook aan de ribben blijven kleven? We zouden dat nog tegen komen op deze festivaldag.
Magnetic Spacemen doet gewoon wat ze moeten doen. Er alles aan doen om het dak er een beetje te laten afgaan. Ook al spelen ze voor een handvol gegadigden, Magnetic Spacemen brengt een set alsof ze staan te soleren voor een overvolle tent. Deze jonge, Nederlandse Garagerock band, legden de lat dan ook vanaf het begin enorm hoog. Naast vlijmscherpe gitaar riffs uit hun instrumenten toveren tot drumsalvo's naar voor brengen die aanvoelen als mokerslagen. Beschikt Magnetic Spacemen vooral over een heel charismatische frontman, die het in zich heeft om eender welk publiek zonder problemen uit zijn hand te doen eten. Het enthousiasme waarop deze jonge band op het podium staat, werkt bovendien enorm aanstekelijk. Hierop stilstaan is eigenlijk onmogelijk. Een garagerock act om in het oog te houden dus deze Magnetic Spacemen, is dan ook onze conclusie na hun aantreden op Roadkill Festival.
Een band waar we enorm naar uitkeken, was Fire Down Below zeker en vast. Vorig jaar leverde de band nog een heel knappe tot gevarieerde plaat af. Ze worden soms vergeleken met bands als Truckfighters. Fire Down Below brengt een stomende set naar voor, die inderdaad wat doet denken aan voornoemde band. Naast het brengen van een gevarieerde set, wordt eveneens het tempo telkens opnieuw naar een hoogtepunt gestuwd. Fire Down below is zo een band die het moet hebben van lange, intensieve riffs die de luisteraar uit het lood slaat, en verweesd doet achterblijven. De band slaagt er dan ook in, zowat iedereen over de streep te trekken. Met een meeslepende tot oorverdovende set, die het beste van pure stoner vermengd met verschroeiende grunge elementen. We genoten met volle teugen van deze trip doorheen een woestijnlandschap, waar enkel de huilende wind je tot kalmte en rust brengt. Best indrukwekkend!
Het Gentse combo Blackup brengt een mengelmoes van punkrock, garagerock tot gewone pure rock-'n-roll. Hoewel alles wat diezelfde lijn uitgaat - na drie songs weten we al welk vlees we in de kuip gaan krijgen - blijft dit soort rock muziek toch aan de ribben kleven. Elk van de bandleden verdienden al hun sporen in de muziek wereld bij bands als Fifty Foot Combo, Thee Andrew Surfers, The Feather en The Ewings. Die ervaring binnen dat rock en punk rock wereldje, spelen ze dan ook uitvoerig uit binnen de set. Puur technisch bekeken is er inderdaad geen speld tussen te krijgen. Zowel instrumentaal als vocaal - we waren echter vooral onder de indruk van die bijzondere stem van de charismatische zanger en frontman.
Door die combinatie van verschillende uiteenlopende elmenten doet Blackup een orkaan ontbinden, die zou moeten zorgen voor een wervelend rock 'n' roll feestje. Echter, staat het publiek er vrij onbewegelijk op te kijken, buiten links en rechts een headbangende tot wild dansende fan. Wat bijzonder jammer is, want daardoor krijg je de indruk dat Blackup niet voluit hun ding kunnen doen. Waardoor de spontaniteit wordt omgezet in eerder en routine klus. Uitspattingen, die moeten zorgen dat het dak eraf gaat, kregen we dus helaas niet voorgeschoteld. Of dit ligt aan de band zelf, of de vrij apathische houding van het publiek? Laten we in het midden. Maar, op basis van recensies van andere concerten die deze Gentste band heeft afgeleverd, zat er meer in dan er deze keer echt is uitgekomen. Waardoor we toch een beetje op onze honger bleven zitten. Helaas.
'Cocaine piss zijn dus geen vernieuwende punk band, ze doen wat bands ooit al deden.
Elke zaal verpulveren met een razendsnelle,
kort en krachtige set.
Maar het is de charismatische frontvrouw,
die tekeer gaat alsof ze waanzinnig is geworden.
Wat het verschil maakt tussen 'een zoveelste punk band
in een lange rij' of
'uniek binnen de nieuwe lichting punkers'.'
We lezen regelmatig enorm lovende recensies over de Luikse formatie Cocaine Piss. Deze punkband, met een heel wild om zich heen slaande frontvrouw, brengt inderdaad het soort Old School punk waardoor in de jaren '70 menig clubs en zalen letterlijk tot gort werden geslagen. Puur muzikaal bekeken brengt Cocaine piss dan ook niets nieuws onder de zon. Als een losgeslagen meute bloedhonden stort de band zich op de fansn, net zoals Punk bands in die tijd dat deden. Wat Cocaine Piss toch zo bijzonder en uniek maakt? Vroegen we ons af. Dat is dus die toch wel heel bewegelijke frontvrouw. Die wild om zich heen slaat, eerst op het podium. Later, dansende doorheen de menigte vooraan het podium.Ze schreeuwt letterlijk haar frustraties uit in het gezicht van de aanhoorder die verbouwereerd achterblijft.
Kortom: Cocaine piss zijn dus geen vernieuwende punk band, ze doen wat bands ooit al deden. Elke zaal verpulveren met een razendsnelle, kort en krachtige set. Maar het is de charismatische frontvrouw, die tekeer gaat alsof ze waanzinnig is geworden. Wat het verschil maakt tussen 'een zoveelste punk band in een lange rij' of 'uniek binnen de nieuwe lichting punkers'. Is onze eindconclusie.
'WhiskeyDick wakkert het kampvuur nog wat meer aan,
en laten ons met een overweldigend gevoel van welbehagen achter.
Dit duo verstaat dus de kunst,
om door middel van het brengen van
lekker aanstekelijke Hillbilly tot country muziek,
menig harten diep te raken. In de regen of de zon,
maakt hen bitter weinig uit.
Het dak ging er gegarandeerd af!'
Het was ons al opgevallen dat ook buiten een klein podium was opgesteld,en vroegen ons al heel de namiddag af waarom. Dat antwoord kwam vrij snel toen het bonkige maar uiterst sympathieke Amerikaanse duo Whiskeydick plaats namen op dat podium. Met enkel een akoestische gitaar, een hemelse spontaniteit . Zetten ze iedere aanwezige aan het dansen en mee genieten. Helaas gooide de regen wat roet in het eten, maar dat liet zowel de band als de fans niet aan hun hart komen. Beide heren doen er dus alles aan om niet alleen de mensen aan het bewegen te krijgen - wat dan ook min of meer lukt - en een glimlach op ieders lippen te toveren. We kregen een set voorgeschoteld die ons koude rillingen bezorgde, en waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn.
Bovendien zijn de country en hillbilly songs gespekt met de nodige dosis humor. 'Drunk, stoned, fuck, whiskey, devil, truck en Texas' zijn zowat de sleutelwoorden die haast continue doorheen de set passeren. WhiskeyDick wakkert het kampvuur nog wat meer aan, en laten ons met een overweldigend gevoel van welbehagen achter. Dit duo verstaat dus vooral de kunst, om door middel van het brengen van lekker aanstekelijke Hillbilly tot country muziek, menig harten diep te raken. In de regen of de zon, maakt hen bitter weinig uit. Het dak ging er gegarandeerd af!
Uit de as van de hardcore punkband This Routine Is Hell herrijst de formatie Swain. Ze brengen een potje punk met een hoge dosis melancholie, en ook een eerder psychedelische kantje daarbovenop. Ook nu weer valt het op dat het publiek geniet in stilte. Weinig beweging in te krijgen, leek het ons al heel de dag en avond. Ook bij die toch vrij meeslepende soort punk rock die Swain brengt, bleef het overgrote deel van het publiek er heel kalm bij. De band zelf legde wederom die lat zo hoog mogelijk. Elk van de muzikanten blijken meesters te zijn in het vak. En ook de charismatische frontman doet zijn uiterste best iedereen zoveel mogelijk mee te krijgen. Wat niet zo goed lukt. De band sloot hun set een tiental minuten vroeger af dan gepland. Swain brengen geen wereldschokkend tot vernieuwde soort punkrock, maar blijkt toch een band die weemoedigheid combineert met een punk attitude. En daar kan nooit iets mis mee zijn, naar onze mening.
Ook een portie Blues, met eveneens een psychedelische tongval, mocht niet ontbreken op Roadkill Festival. De Australische band Child doen de tent verdwijnen in bedwelmende walmen, die de luisteraar uiteindelijk in een diepe trance brengen. Eens je onder hypnose zweeft doorheen de tent, voelt u zich plots vertoeven in een heel andere wereld. De lekker stomende Blues werken bovendien op de dansspieren. Echter, door de langdradige aanpak, en het feit dat alles diezelfde gang blijft uitgaan. Slaat de verveling vrij snel toe. Aan de kwalitatief hoogstaande wijze waarop de muzikanten hun instrumenten bespelen zal het niet hebben gelegen, maar het gebrek aan doorgedreven spontaniteit zorgt ervoor dat we van de gelegenheid gebruik maken de foodtrucks op te zoeken. Aan het volk te zien buiten, ondertussen scheen de zon ook weer uitbundig, was ik niet de enige.
'Death Alley brengt een hoge dosis spontaniteit naar voor,
waardoor we eindelijk - voor één van de eerste keren op deze festivaldag -
compleet over de streep worden getrokken.
Death Alley greep bovendien het publiek bij de strot,
en liet niet meer los tot zowat iedereen overslag zou gaan.
Als er één band is die er toch in geslaagd is
om een groot deel van de tent eindelijk wakker te schudden,
was het Death Alley wel'
Snakkende naar een hoogtepunt, dat boven de middelmaat binnen het algemene aanbod uitstak, belanden we bij de Nederlandse formatie Death Alley. De band Death Alley brengt een kruisbestuiving tussen MC5, Captain Beyond, Blue Öyster Cult, Motörhead en Black Sabbath. Dat is een hele boterham om te verorberen. In elk geval legt de band, onder leiding van de charismatische frontman die zijn publiek trouwens haast voortdurend aanspreekt, die lat enorm hoog. Puur instrumentaal bekeken waren we onder de indruk van die duivelse riffs die de gitaristen uit hun instrument toverden. Vaak lange solo's die echter geen moment verveelden, maar eerder ons een krop in de keel bezorgden en eindelijk ook zorgden voor die ultieme adrenalinestoot waar we toch al een hele dag op aan het wachten waren.
Death Alley bracht een stomende set, boordevol heel beklijvende songs waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Met als gevolg, veel fans die overgingen tot een potje luchtgitaar spelen en hevig headbangen. Deze Nederlanders blijken dus niet alleen virtuozen te zijn in het bespelen van gitaar en drum. Beschikken niet enkel over een zanger die met zijn duivelse stem iedereen kan hypnotiseren. Death Alley brengt een hoge dosis spontaniteit naar voor, waardoor we eindelijk - voor één van de eerste keren op deze festivaldag - compleet over de streep worden getrokken. Death Alley greep bovendien het publiek bij de strot, en liet niet meer los tot zowat iedereen overslag zou gaan. Als er één band is die er toch in geslaagd is om een groot deel van de tent eindelijk wakker te schudden, wan was het Death Alley wel
Na dit hoogtepunt, besloten we deze editie af te sluiten met een wervelend hardrock feest, 'like the good old days'. Thundermother zijn een band bestaande uit enkel vrouwelijk schoon. Ze kregen de handen heel gemakkelijk op elkaar met een gezapige set, waarbij de gestroomlijnde riffs werden gecombineerd met een wederom heel charismatische frontvrouw. Door de hoge spontaniteit waarmee deze dames hun set speelden, kregen ze het dak er toch een beetje af. Echter dient het te worden gezegd. Voor een rock, metal en punk festival was dit toch een vrij kalm en apathisch publiek. Zelfs naar het einde van de dag toe bleek er weinig beweging in te krijgen, buiten die ene headbangende fan vooraan of die paar in trance dansende liefhebbers van deze bevallige dames. We besloten na een lange dag vertoeven op de akkers van Waarschoot de headliners met o.a. De duivelse uitspattingen van Pentagram, te laten voor wat het was en met een gelukzalig tot toch ook een beetje een dubbel gevoel vanbinnen, huiswaarts te keren.
