Dit weekend was het terug tijd voor onze jaarlijkse afspraak op Dour. Eén van de grotere festivals van ons land, maar een die er toch in lijkt te slagen om door de mazen van het net van de commercialiteit te glippen. Net daarom heeft het in al die jaren nog niks van zijn charme verloren. De aanwezige festivalgangers hebben in hun boekjes enkele favoriete artiesten aangeduid, maar beseffen dat er met zeven podia enorm veel te ontdekken valt. Dour is de hoogmis voor alle niche genres en wie houdt van muziek.
Naar goede gewoonte plant de organisatie ook al enkele optredens op woensdagavond. Altijd een mooi cadeau voor het uren aanschuiven, sleuren en opzetten van allerlei inventieve constructies op de camping. In feite is deze pre-party ondertussen uitgelopen tot een halve festivaldag en daarbij stond M.I.A gepland als headliner. Mya Arulpragasam (haar echte naam) is een echt creatieve duizendpoot en tevens activiste. Op het podium van Dour slaagde ze er echter niet in om haar vuist te ballen. De vraag is of veel van de aanwezigen eigenlijk wisten wat ze probeerde aan te kaarten met nummer als Borders. Onvermijdelijk wanneer M.I.A. haar lyrics nogal nonchalant en onverschillig brengt. Ze stond gewoon niet op scherp en de geluidstechnicus was haar blijkbaar ook slecht gezind. De bassen stonden veel te luid –nog een reden waarom haar boodschap niet overkwam- en tijdens Paper Planes was er zelfs even een ondraaglijke, luide feedbacktoon. Het deed letterlijk en figuurlijk pijn aan de oren. Geen enkele artiest die daar om vraagt tijdens zijn grootste hit. Het zat haar met andere woorden gewoon niet mee en dat willen we haar gerust vergeven, maar een goed optreden was het niet. Volgende keer beter.
A-Trak en Vandal sloten deze dag verder af. A-Trak is ondertussen na vijf doortochten kind aan huis op Dour en verwoordt ook duidelijk de bedoeling van Dour. Hokjes en genres laten vervagen en verdwijnen met een mix van hiphop en elektronica. Echter net zoals Vandal –harde stamp Tekno- kreeg het toch terug gewoon het gevoel van een uit de hand gelopen preparty.
De eerste dag was een gemiste kans en misschien wel een valse start, maar dat liet niemand aan zijn hart komen. Er komen nog vier dagen en wees maar zeker dat deze de moeite waren.
De eerste echte festivaldag begon met een kleine domper. Al eerder werd aangekondigd dat Earl Sweatshirt gecanceld had, maar ook Solange moest op doktersadvies passen voor het festival. Hun vervangers werden respectievelijk Coely en Gucci Mane.
Voor zij speelden was het echter eerst tijd voor Loyle Carner, misschien wel de hiphoprevelatie van dit jaar. Of dat zou hij alleszins toch moeten zijn. Loyle bracht nog maar net zijn eerste album Yesterday’s Gone uit en speelt nu al op festivals in heel Europa. Isle of Arran als eerste nummer was direct een schot in de roos. De huiskamer setting op het podium zorgde voor de juiste sfeer waarin zijn muziek het best tot zijn recht komt. Als je zijn stijl met iets moet vergelijken is het waarschijnlijk een intieme huiskamer met brandend huisvuur. Zijn jeugdig enthousiasme gecombineerd met zijn rapkwaliteiten zorgden ervoor dat hij als nobele onbekende het publiek helemaal overtuigde. Wanneer hij er bij No Worries nog een heel stuk improvisatie achter breidde, toonde hij zijn potentieel voor de komende jaren. Let op mijn woorden, die jongen gaat het heel ver schoppen.
Op het hoofdpodium was het ondertussen aan hiphoprevelatie uit eigen land Coely om in te vallen voor Earl. Een gat dat toch niet makkelijk te vullen bleek. Niet elke hiphop is hetzelfde en als fan van Earl Sweatshirt was Coely toch een lichte teleurstelling. Ondertussen reeds te zien op alle Belgische festivals trok ze ook geen massa volk. Ondanks vele pogingen slaagde ze er ook niet om het publiek echt te doen swingen op haar nummers. Te veel gepraat tussendoor haalde namelijk net het ritme uit haar set.
Dour werd dit jaar overspoelt door hiphop. Niet alleen uit het buitenland, maar ook in eigen land is er een nieuwe generatie opgestaan, die de populariteit ervan terug enorm doet oplaaien. Brussel is daar in België de echte katalysator voor geweest. Daarom stond de vroege ochtend telkens in het teken van deze groep vrienden. Brussel was niet enkel aangekomen op Dour, maar ook zeer duidelijk aanwezig. Bruxelles Arrive had de bedoeling een samenkomst van allemaal te worden. We zagen Zwangere Guy, Romeo Elvis, Le 77 en zelfs Jan Paternoster (cfr. Black Box Revelation) stond op de achtergrond mee te dansen op het podium. Zwangere Guy en Romeo Elvis waren de officieuze MC’s en aan sfeer was er zeker geen gebrek. Voor hun was dit ook gewoon vijf dagen feesten. Na enkele nummers werd het echter een beetje langdradig en veel van hetzelfde. Ik kreeg het gevoel van Tien Om Te Zien van de Brusselse rap. Het concept stelde een beetje teleur, maar iedereen apart verdient nog steeds enorm veel respect voor hun bijdrage aan de Belgische hiphop scene.
Headliner van de avond Solange kon dus wegens een griepje niet optreden dus trommelde Dour op het laatste moment nog Gucci Mane op. De oprichter van 1017 Records en de mede uitvinder van de trap muziek leek op papier een sterke vervanger, ondanks het grote verschil in stijl tussen de twee. Toch bleek dit laatste een probleem. Er stond zeer weinig volk voor de Last Arena. Het lukte hem dan ook niet om de juiste sfeer te creëren, terwijl alle Solange fans op de camping in hun tent aan het wenen waren. Zelf kwam hij ook vrij arrogant over op het podium. De mensen die hij reeds overtuigd waren zullen het zeker nog zijn, maar veel nieuwe zieltjes zal hij hier waarschijnlijk niet gewonnen hebben
Typisch op Dour is dat na de headliners alle tenten worden vrijgemaakt voor zware beats en een tweede rij aan hoofdacts. De avond is geopend en de dj’s nemen over. Op donderdag viel vooral één naam in het bijzonder op. Christian Löffler is een Duitse dj die in het gezellige Le Labo de mensen liet dansen op zweverige, dromerige beats. Hij neemt je rustig mee op een reis door je eigen hoofd en laat je voeten zachtjes dansen. Zijn muziek voelt aan als een wandeling door een verlaten bos en brengt rust in je hoofd. Wie er niet bij was, had ongelijk.
Om af te sluiten, stopte ik nog even bij The Black Madonna. Een vrouw met ballen die er niet voor terug deinst om alle uithoeken van de techno op te zoeken en zelfs af te sluiten met rasechte disco.
