Op zaterdag was mijn passage op Graspop een stuk korter dan de dagen ervoor, aangezien ik in de avond nog naar een huwelijk moest in Ieper. Gelukkig kon ik topreporter Erik Vandamme ervan overtuigen om deze dagen samen te beschrijven. Het was een dag vol goeie bands vanaf het begin van de dag. Hieronder lezen jullie alvast meer over de concerten van As Lions, Architects, The Cavalera’s, Gojira, Amphoris, Alter Bridge, Monster Magnet, Five Finger Death Punch en Deep Purple.
As Lions
Als frequent Graspopbezoeker is het vaak op zoek gaan naar het nieuwe op de affiche. Aangezien As Lions voor de eerste keer op Graspop stond, was het dan ook een band die van ons een eerlijke kans kreeg. Vanaf de eerste noot waren we alvast blij dat we deze band een kans gegund hadden. Het werd namelijk één van de betere concerten op Graspop 2017! Snedige breakdowns, afgewisseld door een fantastische zangstem. We waren nog niet helemaal bekomen van de eerste dag, nog een beetje groggy van alle leffe’s en andere bieren, maar As Lions maakte de start van deze dag des te aangenamer. Sommige Metalcore bands schreeuwen en brullen je alleen maar aan flarden maar bij As Lions zat het op alle niveaus goed. Qua melodie, qua zang, qua frequentie van de breakdowns en vooral qua energie. Zoveel energie opbrengen aan het begin van een festivaldag voor niet al te veel volk kom je enkel maar op Graspop tegen!
Architects
Voor elke Metalcorefan beloofde het concert van Architects het absolute hoogtepunt van Graspop 2017 te worden. Na hun succesvolle passage in Den Trix in November en het afhaken van de band vorig jaar stond het publiek aan de mainstage echt te popelen om de band terug aan het werk te zien. Elk album doen ze het weer, er knal opzitten en dat doen ze ook weer tijdens ieder concert. De dood van Tom Searle heeft de band getekend op emotioneel vlak, maar heeft er ook voor gezorgd dat ze tijdens concerten alles geven wat ze hebben om hem te eren. De menigte was uitzinnig en moshte erop los tijdens elke breakdown. Tijdens de twee laatste songs Match Made in Heaven en Gone With The Wind ging de menigte nog meer uit zijn dak. Ze zongen mee, werden opgezweept door de band en gingen vervolgens nog meer tekeer. Tom Searle was het meesterbrein achter de songs en sound van de band en hun energieke livesets doen hem alle eer aan. De vraag die iedereen zich stelt is wel hoe het nu verder zal gaan? Maakt de band nog nieuwe songs in de toekomst? Laten we ons daarover nog geen zorgen maken en gewoon nagieten van dit fantastische concert op Graspop 2017!
Max & Igor Cavalera 'return to Roots'
Het album Roots van Sepultura is uitgegroeid tot een ware klassieker. De broers Max en Igor Cavalera ontpopten zich bovendien zowel bij die band, als bij elk van hun andere projecten, tot ware entertainers. Een combinatie tussen beide magische elementen? Dat kan enkel en alleen leiden tot onvergetelijke concerten, toch? Op de mainstage, met zonnige temperaturen en een publiek dat er duidelijk zin in had, leken Max & Igor Cavalera inderdaad het minste moeite te hebben om de fans compleet in te pakken. In de late namiddag gaven ze dan ook een wervelende show weg, met uiteraard de daarbij horende clichés die we ondertussen van de heren gewoon zijn. Zoals het zich tooien in de voetbalkleuren van het land waar ze spelen. Echter, dat liet niemand aan zijn of haar hart komen. Het wilde enthousiasme van de band op het podium, had ook zijn uitwerking op een uitzinnig publiek. Zonder verpinken bleven Max en Igor de menigte aanzetten tot stevig uit de bol gaan. Dat daar telkens een uiteenlopend pallet van bindteksten werden verwerkt, die we ondertussen van hen al kennen, ook dit stoort totaal niet. Bovendien staan de songs van voornoemde plaat na al die jaren nog steeds als een huis, ook dit was vrij duidelijk. Sommige songs werden gewoon meegebruld van vooraan tot ver naar achter, wat er op duidt dat Roots ook anno 2017, bij een toch wel jongere generatie metalfans, nog steeds enorm aanslaat. Bovendien worden die songs nog steeds met even veel vuurkracht en spontaniteit naar voor gebracht door Max & Igor Cavalera en hun band, dat iedereen overslag ging van begin tot pril einde van de set.
Gojira
Binnen het Franse Metal gebeuren zijn Gojira uitgegroeid tot een begrip. De zogenaamde Technisch progressieve metal act, ontstond in 1996 en heeft ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. Wat ons betreft had de band zelfs een veel hogere spot verdiend op de affiche. Er was een ruime belangstelling voor deze technisch enorm sterke band, die vanaf de eerste noot dan ook de lat enorm hoog legde. Gojira moet het vooral hebben van stevige drumsalvo's tot riffs die aan de ribben blijven kleven. Op het podium van Graspop Metal Meeting vertoonden ze hun kunstjes met brio. Bovendien beschikt Gojira over een charismatische frontman, die zijn fans vooruit duwt. Al dient het te worden gezegd, deze Franse grootheden doen vooral de muziek voor zich spreken. Elke gitaar riff zat zodanig perfect in elkaar, dat er geen speld tussen te krijgen was. Hemelse klanken, die recht doorheen je hart snijden als vlijmscherpe scheermesjes. Zo klonken die gitaar partijen. Ondanks die perfecte structuur, werd er gelukkig geen routine klus afgewerkt. De spontaniteit en het hoge dosis spelplezier bleef ook na circa twintig jaar stevig overeind. We hebben het ooit wel anders meegemaakt, met bands met zoveel jaren ervaring. Gojira had door deze combinatie van routine, spontaniteit en op technisch enorm hoogstaande wijze staan spelen. Dan ook de minste moeite om het ruim opgekomen publiek totaal voor zich te winnen. Wat ons betreft, één van DE hoogtepunt van deze festivaldag.
Amorphis
Een nadeel van een festival als Graspop Metal Meeting zijn de overlappingen. Waardoor je keuzes moet maken. De ene keer vallen die wat beter mee dan de andere. Echter, van Amorphis waren we na de positieve ervaringen met deze band vrij zeker dat het goed zou komen. Amorphis zijn een Finse metal band die reeds sinds 1990 stevig aan de weg timmeren. Hun muziek staat bol van atmosferische, complexe riffs. Voor fijnproevers binnen het metal gebeuren dus. De goed gevulde Marquee genoot dan ook met volle teugen van het bond allegaartje perfectie dat de band wist aan te bieden. Amorphis legde de lat enorm hoog. Hoewel we wel degelijk onder de indruk waren van de bijzondere vocalen, is het steeds de instrumentale aankleding die ons over de streep heeft getrokken. Het extra fijne aan Amorphis is dat ze een wijds pallet van muziekstijlen weten aan te bieden. Gaande van Doom, Death tot heavy metal. Maar ook 'non-metal' invloeden vinden we terug in de muziek van Amorphis. Zonder meer zorgt dit ervoor dat een ruim publiek aan liefhebbers van eerder ingewikkelde riffs en drumpartijen overslag zouden moeten gaan. Het bleek in de Marquee in elk geval te zorgen voor een hoogstaand potje metal, waarbij de haren op de armen haast de gehele tijd rechtop kwamen te staan van puur innerlijk genot. Naast de technische perfectie, straalt Amorphis enorm veel spelplezier uit. Elke riff en salvo, tot vocale inbreng, werd met even veel liefde voor de muziek en de fans gebracht. Zelfs tijdens een technisch probleem, bleef de band gewoon verder spelen en namen de fans de lyrics voor hun rekening. Om maar te zeggen, deze band laat met zogenaamde 'niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek' een gehele marquee zonder enige moeite uit hun hand eten. Net door spontaniteit en muziek brengen vanuit het hart van het totale metalgebeuren, telkens opnieuw naar voor te brengen. Waardoor iets magisch en indrukwekkend ontstaat, waardoor we als metalliefhebber dooreen werden geschud, en verweesd achterbleven. Met dank aan Amorphis, voor dit heel intensief optreden dat ons nog lang zal bijblijven.
Alter Bridge:
We zouden kunnen stellen dat de Amerikaanse band Alter Bridge is ontstaan uit de assen van de Grung band Creed. Drie van de vier leden zijn afkomstig van deze laatste. Gitarist Mark Tremonti, Drummer Scott Philips en bassist Brian Marschall. Myles Kennedy, zanger en gitarist van The Mayfield Four vervolledigt Alter Bridge. Hun muziek wordt vaak omschreven als 'powerhouse-rock'. De band haalt volgens menig biografie hun invloeden bij bands als Led Zeppelin. Dat was ook te horen op Graspop Metal Meeting. Alter Bridge kon op heel wat bijval rekenen. Hun vrij hoge spot op de affiche bleek trouwens niet gestolen. Alter Bridge moet het vooral hebben van hun heel lang uitgesponnen, hemelse, riffs. Die telkens door merg en been lijken te gaan. Binnen die context slaagde de band erin een groot deel van de aanwezigen voor zich te winnen. Helaas werd er iets te vaak op routine gespeeld, waardoor de sfeer soms omsloeg naar eentonigheid. Kortom kunnen we dan ook stellen. Alter Bridge bracht vooral een gedreven tot strakke set die wel degelijk aan de ribben bleef kleven, maar dat 'net iets meer miste' om boven de middelmaat uit te steken. Ontbrak dus een beetje.
Monster Magnet:
Groovende riffs, gedrenkt in '70s psychedelica zijn zowat hun handelsmerk van Monster Magnet. Neem daarbij de verzengende krachtige stem van zanger Dave Wyndorf en gebruik maken van veelzeggende beelden op het scherm, en we zouden een psychedelisch feestje voorgeschoteld moeten krijgen dat ons nog lang zou bijblijven. De samensmelting tussen visuele effecten, met veel naakte vrouwen, en lekker groovy klinkende riffs deden de tent wel degelijk ontploffen. Echter bleven we, doordat alles iets te veel die gezapige sfeer bleef opgaan, wat op onze honger zitten. Daardoor ging de aandacht eerder naar de beelden op het scherm dan de muziek op zich. Persoonlijk hadden we echter iets meer vuurwerk verwacht, in de trend van wat we dus op het scherm te zien kregen. We hebben de band al beter meegemaakt in het verleden, of lagen onze verwachtingen net iets te hoog? In ieder geval, een groot deel van het publiek liet dit niet aan zijn hart komen. En dat is de grote verdienste van de altijd charismatische frontman Dave Wyndorf. Die na al die jaren inderdaad nog steeds weet hoe hij de fans kan entertainen en over de streep trekken. Waardoor we eigenlijk een beetje met een dubbel gevoel achterbleven. Is onze eindconclusie.
Five Finger Death Punch:
De laatste week waren er enkele strubbelingen binnen Five Finger Death Punch. De vrees bestond dat dit een negatieve invloed zou hebben op hun concert op Graspop. Echter, niets was minder waar. De band etaleerde niet alleen een grote zin voor professionalisme. Bovendien zetten ze een ijzersterke set neer, waarbij het publiek bij de set betrokken werd. De frontman dook zelfs gewoon in het publiek, om de fans te begroeten en aan te zetten tot uit de bol gaan. De mainstage twee was enorm goed vol gelopen voor Five Finger Death Punch. Die ondertussen een heel sterke live reputatie hebben opgebouwd. De angst dat ze door die interne strubbelingen uit de boot zouden vallen, en eventueel een routineklus afwerken. Was voor niets nodig. Want Five Finger Death Punch straalde spelplezier uit, deelde muzikaal mokerslagen uit, en bleek een goed geoliede machine die de weide in vuur en vlam wilde zetten. Een gegeven waarin ze, schijnbaar zonder enig probleem, met brio slaagden.
Deep Purple:
Toen we vernamen dat Deep Purple de tweede festivaldag zou afsluiten, althans op mainstage 1, fronsten we toch even de wenkbrauwen. Echter de nieuwste plaat Infinite laat een band horen, die enorm veel spelplezier uitstraalt. Vooral van de instrumentale aankleding, waren we enorm onder de indruk. Daardoor hadden we nog een sprenkeltje hoop dat het nog goed zou komen op Graspop. Nu, vanaf de eerste song Time For Bedlam bleek al vrij snel dat we de eerder sceptische kijk op de zaak, prompt naar de vuilnisbak mochten doorverwijzen. Ok, Ian Gillan zijn stem is niet meer wat het geweest is, dat bleek ook meermaals. Hoewel we ook dat nog slechter hadden verwacht. Echter, het meest indrukwekkend aan dit optreden van Deep Purple op Graspop, was de instrumentale huzarenstukken die Roger Glover en Steve Morse, uit hun bas en gitaar toverden. Ian Pace drumde als vanouds de pannen van het dak. Echter, het meest in het oog springende waren de duivelse keyboard partijen van Don Airey, die ons telkens opnieuw met verstomming sloeg. Dit zorgde weliswaar voor ellenlange solo's, die echter de luisteraar betoverden en in hogere sferen deden belanden. Althans, wij voelden niet alleen een adrenalinestoot ontstaan bij elke keyboard tot gitaar aanslag, of drum salvo. We kregen prompt een krop in de keel als Don weer eens zijn kunsten toonde. De geest van in 2012 overleden John Lord was daarbij telkens aanwezig.
Naast enkele songs uit de nieuwe plaat mochten ook klassiekers niet ontbreken. 'Fireball', 'Lazy', 'Bloodsucker' en 'Strange Kind of Woman'. Tot het nog steeds heel strak klinkende Perfect Strangers werden door een uitzinnig publiek meegebruld. Een publiek dat toch in vrij grote getale was komen opdagen om één van de grondleggers van het hard rock tot heavy metal gebeuren, nog eens live aan het werk te zien. Meer dan één uur en half hield de band ons allen in de band, en bewees dat ze anno 2017 wederom staan als een huis. Net als op plaat, hoor en zie je ook dat er weer een band op het podium staat die met enorm veel goesting hun ding staat te doen. Elk van de bandleden vinden elkaar blindelings, en stralen enorm veel spelplezier uit naar elkaar en hun publiek toe. Bij het ultieme Smoke on the water ging het dak er compleet af. Deze song werd tot ver naar achter gewoon meegebruld, het zorgde voor een golf van kippenvelmomenten doorheen de festivalweide.
Als klap op de vuurpijl kregen we nog een uiterst gedreven Hush en Black Night - waarop een daverend applaus volgde - wisten we het zeker. Al de sceptische gedachten die we op voorhand hadden, waren totaal voor niets nodig. Als dit het laatste Deep Purple optreden moest zijn ooit? Dan heeft de band het leven 'on the route' langs de grote poort verlaten. Zonder meer een subliem concert kregen we voorgeschoteld, waardoor we niet enkel onze jeugd terug beleefden. Deep Purple anno 2017 staan terug waar ze ooit hebben gestaan. Ook al is dat niet meer met diezelfde vuurkracht als toen, de heren zijn ook rond de 70. Maar sommige jonge bands kunnen hier duidelijk nog van leren! Is onze eindconclusie.
