Dat Rock Herk een enorm vriendelijk festival is - het zal wel liggen aan de Limburgse mentaliteit - ondervonden we al vrij vlug aan den lijven op die tweede festivaldag. Want waar kom je tegen, dat terwijl je een pizza verorbert aan één van de tafeltjes, prompt getrakteerd wordt op een frisse pint door enkele jongeren, die daar samen zitten aan datzelfde tafeltje. Onder het motto 'geef die mens ook enen'. Puur voor de gezelligheid? Of dat onbekenden je prompt aanspreken, alsof ze je al jaren kennen? Bovendien is Rock Herk een heel kindvriendelijk festival. Vooral op die tweede festivaldag viel ons dat enorm op. Kinderen die tussen het publiek op zoek gaan naar lege bekertjes, en gezeten op de schouder van papa of nonkel - nee we hebben dat niet gevraagd - lekker mee zingen op de tonen van de spelende bands. Kortom, gezelligheid troef op deze tweede festivaldag. Ons verslag van dag 2:
Er zijn zekerheden in het leven. Zoals de file op de Antwerpse ring. Op de eerste festivaldag zorgde dit ervoor dat we 3 uur hebben gedaan over een rit van 112 km. Op de tweede festivaldag deden we er twee uur over, waardoor we helaas de eerste band The Waltz hebben gemist. Elysian kregen de eer om de mainstage te openen. Volgens het programma boekje is deze band uit Landen al bezig sinds begin van deze eeuw. Na een pauze staan ze weer klaar om menig podia in te nemen. We moeten toegeven, voor ons was dit een nobele onbekende. Maar we zagen wel een band die inderdaad heel wat speelervaring naar voor brengt. Wat gelukkig niet resulteert in een routine klus. Gerugsteund door een frontman die met een warme stem harten breekt, en muzikanten die hemelse klanken uit hun instrumenten toveren, voelden we al een eerste kippenvelmoment ontstaan.
Er was nog niet veel volk in de tent, maar Elysian had blijkbaar enkele vurige fans meegebracht, die ook wild enthousiast reageerden op het aantreden van deze band. In zo verre zelfs dat de jongens werden terug geroepen voor een bisnummer. Elysian brengt dan ook aanstekelijke muziek, die aan de ribben blijft kleven en bleek daardoor zelfs een eerste, maar zeker niet de laatste, ontdekking op deze tweede festivaldag op Rock Herk.
Mountains To Move brengt, volgens menig biografie, emopunk boordevol beklijvende refreinen. Op Rock Herk zagen we een band die inderdaad punk combineert met emoties, waardoor je enerzijds stevig in de moshpit wilde gaan, maar anderzijds ook de gevoelige snaar werd geraakt. Deze vrij jonge band kennen ondertussen de klappen van de zweep al, en leggen de lat dus prompt enorm hoog. 'Like it or not', het is niet het soort punk waarvoor ikzelf overslag zal gaan, maar Mountains to Move weten net door de samensmelting tussen eerder vernoemde elementen, wel degelijke vele harten sneller te doen slaan en dieper te raken. Het aanwezige publiek genoot duidelijk met volle teugen van deze emopunk wervelwind die Mountains to Move hen aanbood. Wie zijn wij om daar tegenin te gaan? Is ons eindoordeel.
Gisteren maakten we al kennis met een gloednieuw 'podium'. Street. Eerder is het een band of artiest die gewoon midden op de straat zijn ding doet. Dat was het geval met eenmansproject Nah. Dit is een Amerikaanse multi-instrumentalist. Die gebruik maakt van percussie, in al zijn vormen en kleuren. En daar een potje noise rock aan toevoegt. Nah ontpopt zich tot een klasse drummer, die de lat vanaf begin tot einde enorm hoog legt een daardoor een wild headbangende en intens genietende menigte fans rond zich verzameld. Net door het aanbieden van een ruim pallet aan percussie klanken ontstaat telkens opnieuw een adrenalinestoot waardoor je prompt overslag gaat. Nah brengt bovendien enorm veel variatie binnen zijn set, waardoor je bovendien van de ene aangename verassing naar de andere wordt doorverwezen. De subtiele vocale aankleding blijkt zelfs een meerwaarde binnen het geheel. Kortom, we zagen op dit podium een artiest die grenzen verlegt binnen het bespelen van het instrument drums. Best indrukwekkend!
Na deze mokerslag voelde Black Heart Rebellion aan als een rustpunt, maar dan eentje van een zwaarmoedige soort. Black Heart Rebellion blijken vooral donkere, intensieve weemoedigheid naar voor te brengen waardoor de zon prompt achter de wolken verdwijnt. Donderwolken komen opzetten, en de weide wordt prompt gehuld in pure duisternis. Althans, zo voelt de muziek van deze band aan. Black Heart Rebellion brengt geen doorsnee muziek, waarvoor niet iedereen voor hen blijkt te vallen. Zoals we aangaven, het ligt nogal zwaar op de maag wat deze jongens naar voor brengen. Begrijp ons niet verkeerd, Black Heart Rebellion hun muziek boezemt daarbij geen angst in. Het is eerder een potje duistere melancholie die we voorgeschoteld kregen. Naar goede gewoonte raakt dit toch ergens een gevoelige snaar, ook al leek dus niet iedereen overslag te gaan. We zagen echter veel mensen, met de ogen gesloten, diepzinnig genieten van dit wonderbaarlijke schouwspel. Ook wij lieten ons, binnen walmen van intensieve duisternis, gewillig meevoeren naar de meest donkere kant van onze ziel. En genoten met volle teugen van deze duistere schoonheid, van de meest pure soort.
De band zal het ondertussen wel al beu gehoord zijn. Echter, telkens ik Whispering Sons op een podium hun ding hoor en zie doen, komt een band me voor de ogen. Joy Divison. Niet alleen ontpopt Fenne zich daarbij als een vrouwelijke versie van Ian Curtis - en dat mag gerust gezien worden als een compliment hoor. Bovendien krijgen we telkens datzelfde kippenvel moment te verwerken bij Whispering Sons dat we ook voelen als we naar Joy Division luisteren. Instrumentaal kregen we dan weer weemoedige postpunk klanken voorgeschoteld, die zelfs de zwaarmoedige kan uitgaat. En daarbij je onderdompelt in een walm van melancholie, waaruit je niet meer wil ontsnappen. Daarbovenop staat Fenne als in een soort diepe trance te bewegen op het podium, waardoor ook wij als luisteraar worden gehypnotiseerd en in diezelfde trance terechtkwamen. Whispering Sons vinden het genre postpunk opnieuw uit, en verleggen grenzen binnen dat genre. Dat bleek op Rock Herk ook het geval te zijn. Als luisteraar kan daarbij kiezen tussen in diezelfde diepe trance mee dansen of in alle rust een traantje wegpinken. Wij opteerden voor een combinatie daarvan. Whispering Sons bood ons, naar goede gewoonte, wederom een magisch mooie tot grensverleggende trip aan naar het verleden, met de beide voeten in het heden. Is onze eindconclusie.
De Amerikaanse hardcore act Blacklisted brengt een bond allegaartje post hardcore. Vaak fragiel tot breekbaar, maar ook energiek en je bij de strot grijpend. Gedurende de volledige set werden we dan ook van de ene naar de andere emotie doorverwezen. Blacklisted beschikken daarbij over een frontman die met zijn indrukwekkende grunts je hart letterlijk lijkt te doorboren. De band heeft er duidelijk zin en leggen die lat dan ook heel hoog, om het publiek compleet over de streep te trekken. Dat lukt hen schijnbaar zonder veel moeite, althans de eerste rijen tot de PA gingen gewillig mee in deze wervelwind van energie en breekbaarheid, die snaren raakt en aanzet tot stevig uit de bol gaan. Meer hadden ook wij niet nodig om over die streep te worden getrokken.
Toen Meuris zijn set begon met Panamarenko, dachten we even dat we nagenoeg dezelfde set voorgeschoteld zouden krijgen als in juni op Genk on stage. Dat was wel gedeeltelijk zo, maar Stijn zou Stijn niet zijn als hij op eigenzinnige wijze een draai ging geven aan deze set. Uiteraard werd uitvoerig gegrasduind doorheen zijn solo platen, tot de Monza en Noordkaap kleppers. Maar vooral ontpopt Meuris zich tot een klasse entertainer, die door middel van geslaagde tot minder geslaagde kwinkslagen het publiek geheel uit zijn hand deed eten. Uiteraard staan songs als Sateliet Suzy, Gigant tot het luidkeels meegezongen Arme Joe, als een huis. Maar ze worden, zowel instrumentaal als vocaal, gebracht met enorm veel liefde voor deze songs. Nee, van een routineklus was totaal geen spraken. Meuris dreef het niveau telkens tot een absoluut hoogtepunt, en ging het publiek letterlijk opzoeken. Telkens opnieuw. Tot hilariteit van de aanwezigen, liet Stijn en de zijnen het dak er uiteindelijk compleet afgaan. Charisma gecombineerd met aanstekelijke muziek? Daarop stil staan is onmogelijk. De tent stond dan ook volop te dansen en mee te brullen op songs als Van god los tot Bimbo van het jaar. Deze keer geen verrassing optredens van artiesten, maar gewoon de band die de teugels viert en het publiek compleet murw slaat. Meuris zag en overwon Rock Herk met brio, is onze eindconclusie.
De Deense punkrock groep Iceage zullen wellicht niet bij iedereen belletje te doen rinkelen, maar deze jongens timmeren al sinds 2008 aan de weg. Toen waren de heren, volgens we lezen in menig biografie, amper 17 jaar jong. Iceage kunnen dus enorm veel ervaring voorschotelen, die ze gelukkig combineren met jeugdige spontaniteit. Hun eerder melancholische punkrock - blijkbaar stonden er toch een paar bands binnen dat genre op Rock Herk - ging er dan ook in als zoete broodjes. Zonder daar min of meer aan toe te voegen, legden de heren de lat enorm hoog en spraken hun publiek voortdurend aan. De mooi ogende Denen konden daarbij op heel wat bijval rekenen bij de vrouwelijke fans, maar ook brengen ze enorm aanstekelijke en dansbare punkrock. Die bovendien aan de ribben blijft kleven. Missie geslaagd, een naam die we niet meer zullen vergeten binnen het atmosferische punkrock gebeuren deze Iceage.
Binnen de alternatieve kringen is The Sheila Divine geen onbekende meer. Deze Amerikaanse gitaarrock band timmert sinds 1997 aan de weg, en heeft gaandeweg een enorm sterke live reputatie weten op te bouwen. De band ging uiteen in 2003, maar kwam medio 2010 weer samen. Binnen de eerder vernoemde alternatieve kringen worden ze blijkbaar op handen gedragen in ons land, wat de hoge opkomst aan de mainstage wellicht verklaard. Inderdaad krijgen we een potje stevige tot beklijvende gitaar rock voorgeschoteld, waarop stilstaan enerzijds en je laten onderdompelen in bedwelmende atmosferen anderzijds, onmogelijk blijkt te zijn. The Sheila Divine brengt een technisch enorm hoogstaande set, waarbij meesterlijke riffs zorgen voor een krop in de keel tot ware golven van kippenvelmomenten. Routine en ervaring combineren deze heren echter nog steeds met spelplezier en de nodige sponaniteit. De grote magie van deze band is duidelijk dat dit gitaar virtuozen zijn op het podium, die op eenzaam hoogte hun ding staan te doen. Een ware ontdekking voor de liefhebbers van dit instrument, moest je ze nog niet kennen. Dat ze binnen die alternatieve kringen zo hoog worden aangeschreven, het verwonderd ons na deze meesters in hun vak live te hebben gezien, totaal niet.
Een optreden van Oathbreaker moet je niet zomaar aanhoren, maar vooral ondergaan. Voelen in plaats van luisteren. Pas dan begrijp je waar het echt over gaat. Dat was in het verleden zo, dat bleek in de Club op Rock Herk eveneens het geval te zijn. Binnen een duistere omkadering, zelfs de verlichting voelde donker en griezelig aan, verscheen een frêle verschijning op het podium. In eerste instantie bracht een zachtmoedige tot zwaarmoedige stem je onder hypnose, gerugsteund door een klankenbord dat koude rillingen deed ontstaan over het publiek. Om dan, in een waas van ultieme duisternis, je bij de strot te grijpen en tegen een muur van oorverdovende geluiden te gooien. Schipperend tussen intieme en oorverdovende duisternis, bleef Oathbreaker, zonder enig medelijden, op dit elan doorgaan. Tot geen enkele aanhoorder nog het zonlicht buiten de tent durfde te aanschouwen, om niet verblind te worden door dat licht. Want deze intensieve duisternis, die Oathbreaker ons aanbood op Rock Herk, deed je huiveren en voelde aan alsof de poorten van de Hel zouden open gaan, waarna demonische wezens je hart zouden verscheuren en je ziel vertrappelen. Naar goede gewoonte keerde, na deze indrukwekkende wervelstorm het Frêle meisje van het begin van de set terug. Met een lieftallig glimlach op de lippen. Want plots was het demonische wezen in haar veranderd, in een zachtaardige engel die uit de hemel was neergedaald. We bleven, totaal onder de indruk, verweesd achter na dit wonderbaarlijke, duistere schouwspel.
Hoewel de band Warhaus doorgaans wordt voorgesteld als 'de band rond Maarten Devoldere (Balthazar)' bewees de band veel meer te zijn dan dat. Dit ondervonden we al enkele keren toen we deze band live aan het werk zagen. En toch schreven we in ons notitie boekje ''er zit nog steeds een beetje Balthazar in Warhaus''. Want eerlijk is eerlijk, de eerder experimentele kant waarmee Balthazar doorgaans toch uitpakt, vind je ook in dit project terug. Maar daar houdt de vergelijking ook mee op. En dat is in grote mate te danken aan de inbreng van al even gedreven muzikanten als Maarten zelf. Want inderdaad de charismatische frontman - die naar het einde van de set zijn publiek letterlijk gaat opzoeken - laat zich omringen door muzikanten die de knepen van het vak meer dan onder de knie hebben. Niet alleen waren we onder de indruk van de heel sensueel danspassen van Sylvie Kreusch (Soldier’s Heart), die bovendien over een hemelse stem beschikt waardoor menig hart sneller begint te slaan. Drummer Michiel Balcaen bewerkt zijn drumvellen alsof zijn leven ervan afhangt en gitarist/keyboard speler Jasper Maekelberg (Faces On TV) drijft, door middel van indrukwekkende klanken, het tempo op naar een punt van absolute waanzin. Warhaus brengt geen doorsnee rock muziek, deze band verlegt grenzen en kleurt daarbij totaal niet binnen de lijntjes. Waardoor je als aanhoorder van het ene uiterste naar het andere wordt gedreven. Maarten stuwt zijn band vooruit, om het publiek onder te dompelen in een bad boordvol melancholische pracht. Waardoor je prompt in een andere wereld lijkt terecht te zijn gekomen. Knap hoe Warhaus met muziek die we niet direct kunnen omschrijven als een hapklare brok vlees, erin slaagt een volledige tent in diepe ontroering te brengen van begin tot pril einde van de set.
Ignite is Amerikaanse Hardcore/punk band die zijn ontstaan medio 1993. Ignite brengt brengt niet alleen knappe hardcore en punk songs tot klasse platen uit, ze bevatten dikwijls ook een politieke boodschap. Hun meest bekende schijf is A Place Called Home (2000). Betekende hun grote doorbraak, maar het intensieve toeren speelde uiteraard ook een grote rol. Ook de opvolger Our Darkest Days (2006) kreeg opvallend goede recensies. Meer nog, deze plaat zou uitgroeien tot een klassieker. Ze stonden bovendien reeds op festivals als Ieperfest tot Groezrock, waar ze het kunnen uitvoerig uit de doeken deden. Echter, naast Hardcore en punkrock gerichte evenementen zijn Ignite ook graag geziene gasten op regulaire festivals. Om maar te zeggen dit is een band met een meer dan legendarisch status, die mocht aantreden op Rock Herk. Vanaf die eerste noot merkten we al dat het hier een wild hardcore/punk feest zou worden. Crowdsurfers, moshpits en stagedivers. We kwamen ze allemaal tegen. Bovendien houdt de band ook 'live' iedereen een spiegel voor, en laat duidelijk merken dat ze boos zijn op de mistoestanden in de wereld. Het publiek smult hiervan met volle teugen, en doet de Hel losbarsten in de Club. Naar goede gewoonte blijkt de doorgang van Ignite op Rock Herk een wilde orkaan te zijn, die geen spaander geheel laat van de omgeving. Na al die jaren staat deze band nog steeds stevig in de schoenen, de jarenlange ervaring mondt gelukkig niet uit in een routineklus. Ignite omarmd hun publiek nog steeds met even veel wederzijds respect als in de jaren '90, en daarvoor kan je alleen maar waardering opbrengen. Is onze eindconclusie.
Stond de mainstage al heel de dag heel goed volgepakt. Bij Black Box Revelation was er haast geen doorkomen meer aan. Tot buiten de tent, ook aan de zijkanten, stond het publiek samengepakt om dit duo aan het werk te zien. Jan Paternoster en Dries Van Dijck richten The Black Box Revelation op medio 2005. Doorheen de jaren bewezen ze op en naast het podium uit het goede hout gesneden te zijn. Hun ruige garagerock, met een meeslepend kantje Blues leek in de smaak te vallen bij een heel ruim publiek. De laatste jaren was het wat stil geworden rond The Black Box Revelation. Toen de heren in 2015 in een overvolle marquee op pukkelpop mochten aantreden schreven we daarover: In een heel integrerende set, waar Blues en Rock elkaar zonder enig probleem leken te vinden, kregen we een waar kippenvelmoment te verwerken. Zo eentje waarop je bezwaarlijk kon blijven stil staan. Zonder meer bewezen deze heren nog steeds een publiek volledig te kunnen inpakken, alsof ze nooit zijn weggeweest. Ook op Rock Herk werd telkens opnieuw de zweep boven gehaald, knalden de songs als vuurballen naar de aanwezigen toe. En werd de luisteraar geen seconde rust gegund. Dries en Jan vinden elkaar blindelings, en laten er dan ook geen gras over groeien. Eens te meer stond de tent te daveren op zijn grondvesten, van zoveel gitaar en drumgeweld. Black Box Revelation zetten hun steengoede live reputatie nog wat meer in de verf, met een gedreven en energieke set waarbij het tempo telkens opnieuw naar een ongekende hoogte werd doorgestuwd. Black Box Revelation pakten dan ook het publiek zonder enige moeite in, en lieten ook ons met een goed gevoel vanbinnen achter.
Na deze wervelende set besloten we af te sluiten met 'old school' mix van hip hop, hardcore en punk. Aangeboden door Dog Eat Dog. Deze Amerikaanse band zijn reeds sinds medio 1999 meesters in hun vak. Net doordat ze verschillende muziekstijlen combineren, met een hoge dosis charisma en interactie met het publiek, laten ze de gehele club uit hun hand eten. Na al die jaren kan Dog Eat Dog nog steeds hardcore/punk harten raken. De heren gebruiken echter wel een uitgebreid pallet aan bindteksten, die de drive wat uit het concert dreigen te halen. Echter, niemand die daar om maalt. De band drijft daardoor het tempo nog wat meer op, zodat uiteindelijk iedereen overslag moet gaan.
Wat ons betreft was dit wilde feestje van Black Box Revelation enerzijds, en de doortocht van grootheden binnen het hardcore/punk gebeuren in de vorm van Dog Eat Dog anderzijds, de perfecte manier om een schitterende tweedaagse in stijl af te sluiten. Rock Herk bewijst hiermee dat de alternatieve muziek, en elk aspect daarvan, nog steeds leeft. Tot volgend jaar.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
