De kans dat je nog nooit van Arne Vanhaecke hebt gehoord, is ondertussen wel erg klein geworden. Deze creatieve duizendpoot maakte naam en faam op radio en televisie en is ondertussen een vaste waarde geworden in het Vlaamse medialandschap. Bovendien verkoopt hij sinds kort appels! Een carrièreswitch? Neen, gewoon een manier om het eerst album van Low Budget Jet Set te promoten. Één appel kopen, één downloadlink er gratis bij. Het album is dan ook enkel digitaal te beluisteren, met een geblokte appel als afbeelding, geïnspireerd op de Franse kunstschilder Paul Cézanne, die beweerde dat hij met een appel Parijs zou verbazen.
Mijn eerst kennismaking met Arne was via ‘Het Bloklied’, een nummer waarmee hij de zwoegende studenten (waaronder ook ik in die tijd) ee
n hart onder de riem wou steken. Gesteund door zijn bemoedigende woorden besloot ik meer van deze muzikant op te zoeken en vond ik algauw zijn album ‘Vlinders en een maagzweer’ waarop hij eigen Nederlandstalige nummers over lief en leed had verzameld. Toen ik onlangs te weten kwam dat hij een nieuw album klaar had, was ik dan ook meteen razend benieuwd. Engelstalig, deze keer, want samen met Steven Vergauwen en Ward Snauwaert gooit hij het over een andere boeg. Met Low Budget Jet Set willen deze drie vrienden doen wat ze graag doen: muziek maken in het genre dat ze zelf typeren als Lo-Fi indiepop.
Het album opent met het nummer ‘Just Watching’, waar Arne Vanhaecke het heeft over hoe we als mens toeschouwer zijn van het leven en hoe we ernaar verlangen om deel uit te maken van een groter geheel. Zeer diepgaand, dat wel, maar dankzij zijn warme, gevoelige stem en de ‘lalala’-stukjes geeft het vooral een gevoel van heerlijk thuiskomen, alsof we verwelkomd worden in de woonkamer van zijn persoonlijke weg doorheen deze snel veranderende wereld.
Hierop volgt ‘The Big One’, een nummer dat duidelijk een eerder poppy-invloed heeft. We horen een vleugje elektronica, maar de leuke melodie en toffe zanglijn zorgen ervoor dat het geheel toch mooi aansluit bij het vorige nummer. Arne, Steven en Ward tonen hier hun muzikale ruimdenkendheid, wat de plaat alleen maar ten goede komt. Bij het einde van het nummer is het toch even checken of de computer niet is vastgelopen, maar al snel start het derde nummer van dit album, ‘High Maintenance Guy’. Een overdrive-sound domineert dit nummer en ook een ruis op de stem past in het plaatje. We worden getrakteerd op een tof meezing-refreintje dat het live sowieso goed zal doen. Na drie vierden van het nummer slaat de muziek plots om en horen we een soort draaiorgel-stukje dat perfect in het geheel opgaat. Gewaagd, maar op de een of andere manier komt Low Budget Jet Set er toch mee weg.
‘Ohm Etc.’ begint met een stukje a capella waar we de zuivere stem van Arne te horen krijgen. Bij het eerste refreintje valt de muziek in als een ruggensteun die het nummer meer stevigheid moet geven, hoewel het zeer rustig en ontspannend blijft. Als je naar de tekst luistert, kun je er verschillende dingen in begrijpen, dus zal ik hier geen persoonlijk oordeel over de inhoud vellen. Het leuke aan dit nummer (samen met enkele andere nummers van het album) is dat elke luisteraar er zijn eigen betekenis aan kan geven. Net wanneer je denkt dat het nummer gedaan is, krijgen we nog een instrumentaal stuk dat een mooie afsluiter vormt van dit rustig nummer.
Hierna komt ‘Dragon’, één van mijn persoonlijke favorieten. De titel an sich heeft al iets sprookjesachtig, maar ook de muziek sluit bij dit thema aan. We horen een leuke tokkel en er zit zowaar zelfs een muziekdoosje in verwerkt. Het doet me een beetje denken aan die liedjes die beluisterd worden voor het slapengaan. Niet dat het slaapverwekkend is, maar ’t brengt wel een soort rust en geruststelling met zich mee.
‘This Love Is Taking Over’ gaat over een allesoverheersende liefde die even logisch als onbegrijpelijk is, over het aantrekken en afstoten van elkaar en over de gecompliceerde simpelheid van graag zien. Vooral de zin ‘And you’re too good being you to make you mine’ getuigt van een linguïstische finesse die Arne dus niet alleen in het Nederlands beheerst.
Met ‘Salaam Alaikum’ brengt Low Budget Jet Set een heel dansbaar nummer waarbij het moeilijk is om stil te blijven staan of zitten. Als je de tekst grondig beluistert, lijkt dat ook net de bedoeling te zijn. Het nummer doet me een beetje denken aan de opzwepende nummers van Sois Belle, maar dan in ’t Engels. Dit is ongetwijfeld ook een nummer dat enorm zal scoren bij een optreden en dat het publiek zal uitnodigen om zich volledig te laten gaan op de ritmes die de band ten berde brengt.
In ‘Every Loser’s Lucky Day’ bezingt Arne het onvermogen van mannen om met knappe vrouwen om te gaan op feestjes, de pijn die ze voelen wanneer ze dan meegaan met andere mannen en het blijven hopen dat die ene blik in jouw richting echt voor jou bedoeld was. Zeker de moeite waard om de tekst hier grondig te beluisteren, want het is zowel pijnlijk herkenbaar als heerlijk tragikomisch op hetzelfde moment. De grondige schets van de situatie zorgt er ook voor dat het nummer zich als een film voor je ogen afspeelt.
‘Mama Don’t Cry’ is opnieuw een meer elektronisch nummer, waarin Arne bij een eerste luisterbeurt zijn moeder gerust lijkt te stellen dat alles wel goed komt, maar als je meermaals luistert, begin je je de vraag te stellen of het niet eerder een geruststelling is naar zichzelf en de luisteraar toe. We lopen allemaal wel eens verloren, maar moeten geloven dat we groot genoeg zijn om het vol te houden tot alles weer goed komt en daarbij niet achterom te kijken.
Het laatste nummer ‘Simple’ is een rustige afsluiter van het album. Enkel een stem en gitaarspel begeleiden ons op een levensles waarin we te horen krijgen dat het geen zin heeft te willen wat we niet nodig hebben, maar dat we gewoon simpelweg tevreden moeten leren zijn. In het midden van het nummer barsten drum en gitaar echter op ons los, waardoor het geheel plots toch niet meer zo simpel blijkt te zijn. Misschien een statement? Zou het kunnen dat Low Budget Jet Set ons wil zeggen dat teveel nooit goed is, maar dat less echt wel more is? Dat besluit laat ik over aan de individuele luisteraar, maar het is wel een feit dat ikzelf een soort catharsis voelde toen het nummer van de gecontroleerde chaos weer overging naar zang en gitaar om zo het album af te sluiten.
Na dit tiende nummer bleef ik achter met een ‘en de rest?’-gevoel. Doorheen het album word je zodanig meegesleurd op de persoonlijke weg die Arne Vanhaecke, samen met Steven Vergauwen en Ward Snauwaert heeft bewandeld, dat het veel te snel gedaan lijkt te zijn. Ik kan dus besluiten dat het album er echt wel staat en dat Arne alle verwachtingen heeft ingelost. Het wordt nu wachten op nieuw werk, maar ik kijk er alvast naar uit! Het album kun je kopen op de optredens zelf of via https://www.lowbudgetjetset.com/ .
Tracklist:
1. Just Watching
2. The Big One
3. High Maintenance Guy
4. Ohm Etc.
5. Dragon
6. This Love Is Taking Over
7. Salaam Alaikum
8. Every Loser’s Lucky Day
9. Mama Don’t Cry
10. Simple
