Antwerp Metal Fest - DAG 2 -09/07/2017

Het stond in de sterren geschreven, maar deze tweede festivaldag op Antwerp Metal Fest stond duidelijk het teken van thrash metal en aanverwante. Met acts als Nervosa, Evil Invaders en Death Angel werd de liefhebber van deze muziekstijl meer dan verwend. Bovendien stonden er klinkende namen als Diablo Blvd., Sisters of Suffocation tot Carnation op het programma om ervoor te zorgen dat dit een knallende dag en avond zou worden. De zon scheen bovendien uitbundig, en de sfeer zat wederom heel goed vanaf het begin tot het einde. Binnen een intieme omkadering gaven elk van de bands het beste van zichzelf, voortgestuwd door een heel gewillig publiek dat telkens opnieuw op de uitnodiging inging. Ons verslag van dag 2:

Aan de vooravond van Antwerp Metal Fest maakte de organisatie bekend dat The Curse Of Millhaven, één van de twee AMF Contest-winnaars, om privéredenen helaas genoodzaakt was om hun aantreden op het festival te annuleren. Daardoor mocht Rebel's End, dat in de AMF wedstrijd als runner-up van de juryprijs eindigde, de tweede festivaldag openen. Er was nog niet zoveel volk komen opdagen, maar dat liet de band niet aan zijn hart komen. Rebel's End zette direct de puntjes op de 'i' en schotele een heel aanstekelijke set voor, boordevol lekkere riffs die aan de ribben blijven kleven. Niets nieuws onder de zon, maar deze band heeft het in zich om een potje rock muziek naar voor te brengen waarop stilstaan onmogelijk is. We hebben al minder sterke openingsacts meegemaakt in het verleden. Om de lont aan het vuur te steken, tot de boel zou ontploffen? Daarvoor was het nog iets te vroeg. Echter, potentieel om er te komen, dat hebben deze jongens zeker en vast. Wordt zeker en vast vervolgd.

Furia met Serge Kraven (Leng Tch'e, DeepShow), Martin Furia (Bark, Marginal), Toon Huet en Jakke Rammeloo (Bliksem) en Pieter de Ridder (Mästürbätör) deden dat dus wel: die lont aan het vuur steken om de boel te laten ontploffen. Uiteraard slepen alle bandleden enorm veel ervaring binnen de scene met zich mee, en het blijken één voor één klasse muzikanten te zijn die steeds opnieuw op hemels hoog niveau staan te soleren. Dat was op Antwerp Metal Fest niet anders. Furia heeft trouwens zijn naam niet gestolen. Als een wilde losgeslagen furore van knallende drum salvo's, snoeiharde riffs en bulderende vocalen, daverde de band over de hoofden van de aanwezigen heen. Geen spaander werd heel gelaten van de festivalweide, die zo vroeg in de namiddag al compleet murw werd geslagen door de wervelstorm die de naam Furia draagt. Kortom, Furia was vooral Furieus op Antwerp Metal Fest en liet daardoor een diepe indruk na, bij ons en bij alle aanwezigen op de festivalweide. Een eerste indrukwekkend concert op deze tweede festivaldag, en het zou zeker en vast niet het laatste zijn.

Antwerp Metal Fest is niet enkel gevestigde waarden binnen de scene aan het werk zien, maar ook fijne ontdekkingen doen. Dead End Path, een Antwerpse Metal / Metalcore / Deathmetal /Trashmetal / Brutal & Melodic, timmert al enkele jaren aan de weg. Je hoort dat ook duidelijk, want hier spelen muzikanten op het podium die duidelijk weten wat ze doen. Bovendien beschikt Dead End Path over een imposante zanger, die door middel van een immens stembereik, het publiek de strot afknijpt. De eerste moshpits in de tent zijn prompt een feit, want ook Dead End Path blijkt de lat enorm hoog te leggen, en als een horde wilde bloedhonden doorheen de massa heen te snijden tot iedereen compleet murw is geslagen. Na de wervelstorm Furia, kregen de aanwezigen dus totaal niet de kans om even tot rust te komen. Ook al is het een heel andere muziekstijl, de doorsnee metalcore/thrash metal liefhebber zou zich in deze band zeker en vast moeten vinden. Een gewonnen thuismatch voor Dead End Path? Zeker en vast.

In navolging van al dat straatgeweld, werd het moeilijk voor KomaH om nog beter te doen. Echter, dat was buiten de band gerekend die zowaar die lat weer torenhoog wist te leggen. Moderne agressieve metal, zo omschrijven de Belgen van KomaH hun muziek. Sinds hun ontstaan brachten ze al enkele albums uit. Hun debuut Straight Line (2009) bracht hen naar grote Belgische festivals. De recensies waren overal positief, en ook over opvolger Between Vice And Virtue was iedereen het eens: een technisch hoogstaande plaat, en een band met een grote toekomst. Nu, die toekomst ziet er steeds rooskleuriger uit. Want op Antwerp Metal Fest zagen we een band die niet moet onderdoen voor de grote acts binnen de scene. KomaH bleek inderdaad een zodanige agressie naar voor te brengen, waardoor stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Voortgestuwd door een frontman die de aanwezigen telkens opnieuw aanzette tot moshen en dansen, waren prompt die eerste stevige moshpits een feit. KomaH is niet voor niets een Belgische parel die binnen de scene zijn sporen al heeft verdiend, op Antwerp Metal Fest zetten ze de puntjes nog maar eens op de 'i' door een knallende set naar voor te brengen die niemand onberoerd liet.

Vier muzikanten die perfect op elkaar zijn ingespeeld en op hoogst aanstekelijk wijze hun publiek van begin tot einde uit hun hand laten eten. San Diablo bewees al meermaals dat hun explosieve livereputatie niet gelogen is, door een set te brengen die aan de ribben blijft kleven, en waarbij bovendien grenzen worden verlegd. De band brengt bovendien een instrumentale set, waarbij ook een hoge dosis humor niet veraf is. Op Antwerp Metal Fest leken ze een beetje de vreemde eend in de bijt, naast die death en thrash metal binnen het aanbod op de tweede festivaldag. Maar de band had daar geen boodschap aan en bracht een loeiende harde set naar voor. Eén mooie aanwist van de band is trouwens een piepjonge 'fan', die de gehele tijd op het podium stond en prompt mee ging dansen en rond stond te springen. Het zorgde voor heel wat hilariteit bij het publiek, en het leek ook een meerwaarde te vormen binnen het geheel. Kunnen ze die jongen voortaan niet overal meenemen, als mascotte, vroegen we ons luidop af. In elk geval, bracht San Diablo, naar goede gewoonde een knallende tot oorverdovende set naar voor waarbij snoeiharde riffs en knallende drumsalvo's als kanonskogels niet enkel de trommelvliezen deden barsten maar ook je hart en ziel in gruzelementen sloegen. 

Medio 2014 brachten de Braziliaanse schoonheden van Nervosa hun debuutplaat op de markt. Victim of Yourself heeft niet alleen deuren geopend - de dames zijn ondertussen aan een ware opmars bezig om de wereld te veroveren. Agony, uitgebracht in 2016, liet een band horen die ondertussen duidelijk volwassen is geworden. Dat bleek ook tijdens hun aantreden op Antwerp Metal Fest. Nervosa brengt pure thrash metal vanuit het hart van die muziekstijl. In navolging van de grotere acts binnen het genre, zorgt dit voor een wervelend thrash metal feestje. Daarbij ontstaan niet enkel stevige moshpits, maar vooral staat hier een band te spelen die het klappen van de zweep onder de knie heeft. Geruggesteund door een frontvrouw die haar publiek voortdurend aanspreekt, en aanport om in de pit te gaan,  zien we vooral drie klasse muzikanten op het podium staan, die een hoge dosis spelplezier etaleren. Bovendien drijven ze het tempo op naar steeds meer ongekende hoogtes, tot iedereen nog maar eens compleet murw is geslagen. Missie geslaagd dames, wij en velen met ons waren onder de indruk van deze performance.

Reporters moeten, geloof het of niet, ook eten en drinken. Daardoor hebben we een stuk van Moments - zowat de enige Hardcore act op de affiche - gemist. Echter zagen we net op tijd een band aan het werk die het genre overstijgt. Nu, Moments zijn geen onbekende voor ons, en bewees in het verleden al meermaals zijn kunnen. In de tent op Antwerp Metal Fest legden ze de lat wederom enorm hoog, waardoor knallende hardcore pits ontstonden. Dankzij een samensmelting van bulderende vocalen die dreigen onze hersenpan in te slaan en een instrumentale aankleding die letterlijk door merg en been gaat, zorgden ze er ook nu weer voor dat het publiek volledig wild werd. Een wervelend puur old school HC feest, dat bracht Moments naar voor. En daar was en is dus geen speld tussen te krijgen.

Je zou het na al die hoogtepunten niet geloven, maar de absolute knaller van de dag werd gebracht door Evil Invaders. Een band zien uitgroeien van jong geweld, met potentieel naar een thrash metal band, met - en nee dat is niet overdreven - wereld allures? Dat is altijd mooi meegenomen. Toen we Evil Invaders voor het eerst aan het werk zagen in Mol, medio 2011, bleken deze jongens al furieus uit te pakken. Binnen de chaos die ze toen aanboden, zagen we vooral een band die het naar onze mening ver zou schoppen. Dat blijkt ondertussen dus het geval te zijn. Evil Invaders is inderdaad uitgegroeid tot een begrip binnen de Belgische metal scene, en stond bovendien op buitenlandse festivals tot ook in ons land op bijvoorbeeld Graspop, waar ze telkens bewezen niet te moeten onderdoen voor de grote acts binnen de scene. We hadden de vele T-shirts van Evil Invaders al op voorhand opgemerkt, waardoor de band een soort thuismatch speelde. Prompt legde de band de lat dan maar iets hoger. Niet alleen waren we onder de indruk van die onaards riffs en solo's die letterlijk door merg en been leken te gaan en ons zowaar een krop in de keel bezorgden, ook de enorm bewegelijke frontman bleek weer een imposante verschijning, die je met zijn bulderende stem en uitstraling haast letterlijk de strot afkneep. Evil Invaders raasde als een wild logeslagen bulldozer over de hoofden van de aanwezigen heen, tot geen spaander geheel bleef. Bovendien spelen zowel instrumentalisten als zanger op een technisch onaards hoog niveau, waardoor ik als het ware kippenvel kreeg van zoveel virtuositeit. Kortom, Evil Invaders bracht vooral een indrukwekkende set naar voor die ons, en alle aanwezigen, verstomd deed staan. Dat belooft voor hun optreden op Alctraz Metal Fest later deze zomer.

Ook Carnation is een band die aan een opmars bezig is. Toen we de jongens onlangs bezig zagen in ELPEE te Deinze, waren we enorm onder de indruk van de evolutie die Carnation heeft doorgemaakt. In de tent op Antwerp Metal Fest kwam hun duistere muziek, met veel rook en aangrijpende klanken, nog beter tot zijn recht dan op de mainstage vorig jaar. Alsof de duivels werden ontbonden, deed de band de putten van de hel letterlijk open gaan. Geruggesteund door muzikanten die messcherp uithalen, en een al even duivelse verschijning in de vorm van een frontman met rood geverfd gezicht, legde Carnation de lat vanaf het begin enorm hoog. Het publiek werd meegezogen naar die voornoemde putten van de hel, door muziek die aanvoelt als griezelige klauwen die elk moment je strot zullen afknijpen tot je buiten adem en wezenloos achterblijft. Waren we vorig jaar eerder wat kritisch door het gebrek aan spontaniteit, dan zagen we nu eerder een band aan het werk die bovendien geen moment onbetuigd laat om zijn publiek stevig te omarmen. Niet om hen te doen vertoeven in zonnige grasvelden, maar eerder in donkere krochten waar griezelige demonen je ziel er letterlijk willen uitrukken. Carnation bracht ultieme duisternis boven Antwerp Metal Fest waardoor je prompt demonen in de ogen kijkt, waarna we wederom in een roes van absolute waanzin waren terecht gekomen. En ja, het zonlicht - bij het verlaten van de tent - deed enorm pijn aan de ogen.

Ik vraag me dat al veel jaren af, moest Diablo Blvd. een andere frontman hebben dan Alex Agnew, zouden ze dan ook zo'n hoge toppen scheren dan nu? Begrijp me niet verkeerd, de muzikanten bij deze band zijn één voor één klasse instrumentalisten die hun instrument duidelijk bespelen om Hemels hoog niveau. Maar het is - laat ons eerlijk zijn - de persoon van Alex Agnew die er duidelijk voor zorgt dat Diablo Blvd. volle zalen trekt en festival weides in vuur en vlam zet. Op zich is daar niets mis mee, maar het is toch een kanttekening die ik al een tijdje wil plaatsen bij het succes van deze metal act in ons land. Op Antwerp Metal Fest bleek dan ook maar weer dat het vooral het charisma en de hoge dosis humor van Alex is die iedereen overstag laat gaan. Diablo Blvd. profileert zich op deze zonnige zondag als een band die rock en metal brengt op inderdaad heel hoogstaand niveau, waarbij de eeuwig charismatische frontman die Alex toch is, iedereen prompt over de streep trekt met kwinkslagen, en brutale uithalen. Want inderdaad, de man beschikt over een bulderende stem als een donderslag bij heldere hemel. Wijzelf werden niet over de streep getrokken, fan zijn we nooit echt geweest en zullen we wellicht nooit volledig worden. Maar het publiek genoot met volle teugen van dit wervelend rock feest dat Alex en de zijnen hen aanboden. Als je honderden mensen compleet uit de bol ziet gaan, crowdsurfend en moshend, wie ben ik dan om kritiek te uiten. Is dan ook onze eindconclusie.

Het was ondertussen wachten op de headliners. Door het nemen van een korte pauze zagen we nog net op tijd Toxic Shock zijn energieke set vroeger afsluiten dan gepland. Death Angel kreeg de eer om de mainstage op zondag met een knaller af te sluiten. De band uit Californië zag het levenslicht in 1987, en is ondertussen uitgegroeid tot een legendarische thrash metal band. Vanaf het begin liet de band verstaan een wervelend thrash metal feest te zullen neerzetten, tot niemand meer overeind zou staan. Prompt ontstond er niet alleen een wervelstorm aan mospits, bovendien ging de ene na de andere crowdsurfer over de hoofden heen, tot hilariteit van de band zelf, die de lat prompt nog wat hoger legde. Het leek alsof we in een wilde rollercoaster waren terecht gekomen, waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn. Death Angel sleept dan ook een jarenlange ervaring met zich mee, waardoor ze technisch hoogstaande riffs naar voorbrengen, die best lang kunnen uitvallen. Echter staat dit de spontaniteit totaal niet in de weg. De heel spraakzame frontman gaat voortdurende gesprekken aan met zijn fans, haalt vaak wat clichés boven - die daadwerkelijk lijken te werken - en blijft zelfs tot voorbij het einduur doorgaan tot inderdaad iedereen compleet murw is geslagen. Naar het einde van de set komen niet alleen crowdsurfers over de hoofden drijven, maar ook een naakte rubberen pop wordt heen en weer gegooid over de hoofden, tot vooraan het podium. Death Angel zet de kers op de taart, van wat op de mainstage een wervelend Thrash metal feestdag is geworden. Zonder meer de gedroomde headliner van niet alleen deze tweede festivaldag, met brio slaagden ze erin te overtuigen waar Sepultura dit een dag eerder niet echt kon doen. Door ervaring en charisma samen te brengen tot een indrukwekkend geheel, ging het dak er compleet af voor een laatste keer.

Voor veel mensen was het toen tijd om huiswaarts te keren. Nu ja, maandag is voor velen een gewone werkdag, waarvoor ons begrip. Echter, in de tent sloten de vier bevallige Nederlandse dames van Sisters of Suffocation Antwerp Metal Fest 2017 pas echt af met een ultieme kers op die eerder vernoemde taart, en hoe. Niet alleen kunnen de gitaristen van dienst een potje jammen, ze bespelen die instrumenten op een onaards hoog niveau. De drumster van dienst bespeelt de drumvellen alsof haar leven ervan afhangt. Het meest in het oog springend is de verschijning van frontvrouw Els, die over een stem beschikt waardoor wederom die poorten van de hel prompt open gaan. Knetterende, snoeiharde death metal krijgen we voorgeschoteld, waardoor vervaarlijke demonen uit die hel lijken te herrijzen om iedereen die in de tent staat die ultieme doodsteek te geven. De aanwezigen in de tent, waaronder wij, genoten met volle teugen van wat deze dames ons aanboden.

We kunnen dan ook besluiten:

Sisters of Suffocation sloten het festival af met een set boordevol pure duisternis, waardoor we totaal verweest en van de kaart, de festivalweide verlieten., zij het met een gelukzalig gevoel vanbinnen. Want al bij al was het vooral het festival zelf dat kan en mag uitgeroepen worden tot het absolute hoogtepunt van deze magische tweedaagse. Deze vijfde editie was dan ook meer dan gedenkwaardig. Op naar 2018!