Het favoriete hardcore-feestje van de Lage Landen vierde dit weekend haar 25ste verjaardag: Jera On Air! Al op donderdagavond kon men dit feestje mee komen vieren met een heuse pre-party op de camping. Met ruim 90% van de tickets verkocht werd een drukke festivalweide verwacht, maar dit blijkt mee te vallen; de tenten bieden eenieder ruim voldoende ruimte om te schuilen bij de hoosbuien op de zaterdag, terwijl men op vrijdag uitgebreid in het zonnetje kon zitten.
25 jaar Jera betekent meer dan 60 bands op 3 podia, BMX demo’s, DJs, het jaarlijks terugkerende stagedivecontest en voor de gelegenheid zelfs een eigen bier – en toch wordt het Limburgse festival nog steeds gekenmerkt door haar gezellige, kleinschalige sfeer.
Openen op de Mainstage gebeurt dit weekend met Apologies, I Have None. De naam mag dan hard protest vermoeden, eigenlijk maken de jongens lekkere punkrock met melodische loopjes, in een wat knullige verpakking. De melancholische punk valt een beetje uit de toon op dit (toch vooral door hardcore-gedomineerde) festival, maar we willen de dag rustig beginnen. Gedaan met de rust is het echter als Shvpes speelt. De vermorzelende screams en riffs dreunen door de tent. Deze band staat, een energieke dosis hardcore die lekker doorbeukt. De toon voor het weekend is gezet, hoewel de reactie van het publiek nog gematigd lijkt. Het is dan ook nog vroeg.
De vraag hangt velen op de lippen: wat doet dit pop(punk)bandje als As It Is op een hardcorefestival als Jera On Air? Er zijn geen excuses voor de uniform witte shirtjes en lieve uitstraling van de band die niet in het Jera On Air-plaatje passen, maar er moet hen desondanks een groot compliment gemaakt worden: muzikaal blijven ze overeind. De vocalen klinken helder, er zit een lekker tempo in de set en vermakelijk genoeg zien we veel crowdsurfers. Zanger Patty Walters’ hardcoremoves lijken zo nu en dan echter bijna een parodie.
Naast hardcore was er op Jera On Air 2017 ook punkrock te vinden. Met Trash Boat in de Punkbrockbar is er energie ten top. Muzikaal en vocaal zijn de jonge jongens niet altijd on top of their game, maar het is gewoon een plezier de interactie met het publiek te aanschouwen. Nergens is deze zo intens als hier, waar menig crowdsurfer de nok van de tent aanraakt. Dit is waar de Punkbrockbar voor gemaakt is, hoewel niet voor bestemd: de barrière voor ’t podium moet het helaas bekopen. Op de Second Stage speelt Against Me! Technisch nagenoeg altijd perfect, maar het lijkt simpelweg niet genoeg gewaardeerd te worden door het (afwezige) publiek. Wie wil er nu geen punk-polonaise? Liever had Against Me! Op de Punkbrockbar gespeeld, waar de strakke doch rauwe sound van Laura Jane Grace en haar band meer tot z’n recht zou zijn gekomen. Vooral het materiaal van het recentere Transgender Dysphoria Blues en Shape Shift with Me lijken band en publiek het beste te liggen.
Een van de acts waar je iedereen over hoort praten op het terrein is While She Sleeps. Het belooft een heftige show te worden, maar eigenlijk is het niet zo perfect als gehoopt (hoewel men daar in de pit weinig van gemerkt zal hebben). Gedurende het hele festival al is de afstelling op de Mainstage niet ideaal: basgitaar en bassdrum overheersen in de mix, waar vooral vocalen teveel op de achtergrond blijven. Dit doet While She Sleeps enigszins de das om. Goed? Ja. Kon ’t beter? Zeker. Maar ’t publiek, dat genoot. Hieropvolgend lukt Northlane wel wat While She Sleeps nog liet liggen. De ontzettend strakke mix van gitaargeweld, elektronica en veelvragende vocalen is technisch niets op aan te merken, en kan rekenen op mooie crowdsingalongs. Vocalist Marcus Bridge is een sterke frontman, wiens clean zang niet onderdoet aan z’n screams. Hoogtepunt: “Quantum Flux”. Een vollere tent had zeker verdiend geweest!
The Bouncing Souls mogen dan staan te stuiteren over het podium, dit doen zij wel op een saai, eentonig ritme. Erg onder indruk zijn we niet. De akoestische break in het midden van de set is een verademing, waar eindelijk iets van de vocalen te horen is – ook hier helpen geluidstechnische problemen niet mee. Op het hoofdpodium doen Suicidal Tendencies doen wat ze al 30 jaar doen. Hun hardcorepunk wordt vol energie de tent in geslingerd, en verwacht-doch-vermakelijk hoogtepunt is wanneer het podium zelf onderdeel uit gaat maken van de zaal: wie erbij past mag op het podium bijklimmen en daar enkele nummers een compleet feestje bouwen. Er zijn maar weinig bands die dat kunnen, en daadwerkelijk góed kunnen.
Headliner van de avond zijn Architects. Architects weten eenieder tot stilte te manen (ja, zelfs je buurman die niet leek te kunnen stoppen met ‘SPELUH’ te schreeuwen). Waar Architects altijd al een solide band was, zijn ze er nu een van formaat, met vocalist Sam Carter als charismatische en indrukwekkende frontman. Na het uitbrengen van laatste plaat All Our Gods Have Abandoned Us en het tragische overlijden van gitarist Tom Searle heeft Architects zich ontwikkeld tot iets larger-than-life’s. Geen gejoel en feestgedruis, maar een bijzonder, lastig te omschrijven gevoel vanavond. Afsluiter “Gone With the Wind” roept emoties op waar menigeen niet op voorbereid zal zijn geweest.
Verbrand, maar lang niet uitgezongen zocht men vrijdag de tenten op, om zaterdag ’t nog eens stilletjes over te doen. Helaas moeten de regenwolken dat ook gedacht hebben, als zij de zaterdag hun buien over de festivalweide uitstorten.
