The Dillinger Escape Plan: Afscheid met een knal!

Review:Concerten
 Timo Claes    24 juni 2017

Op de eerste officiële zomerdag van het jaar staat The Dillinger Escape Plan in de AB. Normaal stonden ze al op 5 maart in de AB, maar wegens een ongeluk met hun tourbus hebben ze noodgedwongen hun tour toen moeten afzeggen. Er had namelijk een vrachtwagen achterin de bus ingereden met als gevolg dat al het materiaal vernield was en dat er 13 mensen naar het ziekenhuis moesten. Gelukkig viel het al bij al nog goed mee en was er vooral materiële schade. Daarom moesten ze enkele tourdatums opnieuw prikken op de kalender. Ze zijn momenteel op Europese festivaltour en nu ze toch in de buurt waren, was het het perfecte moment om nog een stop te maken in Brussel. Na overigens 2 decennia lang op de planken te staan, hangen ze de gitaren aan de haak. Dit is dus het laatste optreden op Belgische bodem van The Dillinger Escape Plan.


Na meer dan een uur op de trein rechtgestaan te hebben door al het volk dat naar Coldplay ging en met een airconditioning die niet bleek te werken, waren we uiteindelijk volledig bezweet aangekomen in de Anspachlaan. Tot onze verbazing waren de deuren nog gesloten. Deze zijn maar drie kwartier na het aangegeven openingsuur geopend. Desalniettemin hebben we ongelofelijk veel zin in deze avond. De eerste band die optreedt is de Zweedse band God Mother. Een vijfkoppige band die snelle hardcore met een vleugje deathmetal brengt. Tijdens het eerste nummer springt frontman Sebastian over de barrière in het publiek waar hij op zichzelf een moshpit start. Helaas was hij ook de enige die eraan mee deed. In zijn enthousiasme verloor hij dan ook nog even zijn micro (wat hem eigenlijk niet veel kon schelen want hij ging maar door). Het publiek kon de muziek zeker smaken want er werd toch wat geheadbangd. Moshen zagen de mensen nog niet zitten. Of lag het misschien aan de warmte? Wat opviel en ook een beetje jammer was, waren de lange pauzes tussen de nummers, dit haalde toch wat de snelheid uit de set en licht geroezemoes was te horen. Het ging dan nog helemaal verkeerd wanneer de bassist middenin de set nog een snaar moest vervangen. Waar was die backupgitaar? Desalniettemin een leuke opener die snoeiharde hardcore brengt met een zanger die meer tijd doorbrengt tussen het publiek dan op het podium. En als hij op het podium stond lag hij meer op de grond dan dat hij rechtstond.

De volgende band op het programma is de Franse band Warsawwasraw. Hebben deze mannen een voorliefde voor Polen? Dat ze de hoofdstad als bandnaam nemen en daarbovenop nog eens het spiegelschrift eraan plakken. Dit Franse duo, ja je leest het goed, duo brengt hardcore experimentele hardcore met trash invloeden. Wat opvalt is dat het merendeel van de nummers slecht één minuut of iets langer dan één minuut duren. Wat een beetje jammer is, want je geraakt niet echt in het optreden meegezogen. Er waren ook veel pauzes tussen de nummers door. In tegenstelling tot de vorige band waren er hier en daar toch wel enkele clean vocals te horen wat toch wat meer dynamiek geeft aan de set. Maar Warsawwasraw (ja, het blijft moeilijk om deze naam uit te typen) brengt een leuke set met afwisselende nummers. Toch ook wel straf dat ze dit maar met 2 man doen.

En dan is het eindelijk de beurt aan de meest actieve hardcoreband die er is, The Dillinger Escape Plan. Vrijdag 16 juni hebben deze gasten nog de Metal Dome afgesloten op Graspop. We waren er toen ook bij en de tent zat tot de nok gevuld. Dat ze twee keer zo dicht op elkaar spelen was duidelijk geen probleem want de AB was ook uitverkocht. De lichten gaan uit en er wordt een kleine intro afgespeeld. Menig man begint al “dillinger” te scanderen. De band verschijnt op het podium en vliegt er meteen in met PanasonicYouth. Binnen de nanoseconde gaat de moshpit open en gaat het publiek wild tekeer. Hier hebben de fans lang naar uitgekeken. Het volgende nummer in de lijst is Prancer. Je ziet duidelijk dat Dillinger enkel voor het beste gaat. De leden springen op het podium en maken bewegingen waarbij je je afvraagt hoe het mogelijk is dat ze nog zo zuiver hun instrument kunnen bespelen.  Dit is trouwens één van de beste livebands die er zijn op alle vlak. Zowel muzikaal is het fantastisch alsook de energie die de mannen op ons af sturen.

Heel de show lang was een mix van donker en felle lichtflitsen. Goed om een epileptische aanval te krijgen. Aan het publiek te zien waren er ook menig mensen die hier last van hadden. Of waren ze gewoon aan het moshen? Ze brachten een best-of optreden voor ons, al snel stuurden ze hits als WhenILostMyBet, BlackBubblegum en Milk Lizard onze richting uit. Gitarist Ben ging meermaals het publiek in en stapte als het ware over de hoofden terwijl hij gitaar speelt. Ze hielden de snelheid er in door zo weinig mogelijk te zeggen en gewoon door te spelen. Hier en daar een “thank you”maar meer dan dat was het ook niet. Wat wij eigenlijk helemaal niet zo erg vonden. Niemand stond te springen voor melig gedoe dat het hun afscheid is, etc… we kregen een klein momentje om op adem te komen tijdens One Of Us Is The Killer, een rustiger nummer waar je duidelijk de jazzinvloeden hoort in de drum. Deze werd duchtig meegezongen door iedereen.  

 Deze band heeft overigens eind 2016 nog een nieuw album uitgebracht, genaamd “Dissociation”. Uitgebracht als wijze van afscheidscadeau voor de fans. Als afsluiter van de main set speelden ze nog Limerent Death. Een single van dit laatste album en toch wel één van hun beste werken. Gelukkig kwamen ze nog terug voor enkele nummers waaronder TheMulletBurden en SunshineTheWerewolf. Afsluiten deden ze met 43%Burnt. Wat we eigenlijk wel allemaal waren, het kookpunt in de AB was bijna bereikt. Tijdens dit nummer kroop zanger Greg langs de balustrade naar het eerste balkon om er daarna af te springen in het publiek. De AB ontplofte vanaf minuut één en de rook was pas gaan liggen als de show gedaan was. Van een afscheid in stijl gesproken!

Het is altijd jammer als bands stoppen na een lange tijd. In het geval van The Dillinger Escape Plan begrijpen we dit wel. Het financiële is niet altijd gemakkelijk. We hebben twintig jaar lang kunnen genieten van hun werk en gaan dat nog lang doen, weliswaar niet meer live. We wensen hen het allerbeste toe en willen het nog bedanken voor de mooie tijd en de energie die ze gegeven hebben. Dit optreden werd georganiseerd door AB.

Setlist

  1. Panasonic Youth
  2. Prancer
  3. When I Lost My Bet
  4. Black Bubblegum
  5. Milk Lizard
  6. Surrogate
  7. Hero of the Soviet Union
  8. Symptom of Terminal Illness
  9. Happiness Is a Smile
  10. One of Us Is the Killer
  11. Farewell, Mona Lisa
  12. Limerent Death

Encore:

  1. The Mullet Burden
  2. Sunshine The Werewolf
  3. 43% Burnt