De Duitse Thrash metal act Running Death bracht medio 2015 een debuut op de markt. Overdrive grijpt terug naar de oerdegelijke Thrash metal van de jaren '80 maar klinkt daardoor niet gedateerd of achterhaalt. Deze band deed een frisse wind waaien doorheen het thrash metal gebeuren, dat deze muziekstijl altijd kan gebruiken. DressAge kwam eind maart op de markt via Punishment 18 records. We gaven de plaat enkele luisterbeurten, en stellen vast dat Running Death zich niet per se vast pint op enkel en alleen het thrash metal genre.
Courageous Minds, Dressage tot Delusive silence bevatten de gedoodverfde ingrediënten van pure thrash metal. Technisch hoogstaande riffs, die diep doorheen je vlees snijden, en drumsalvo's als kanonskogels. Met daarbovenop die bulderende vocalen, die uiteindelijk je de ultieme doodsteek geven. We komen het allemaal tegen bij die eerste drie songs. Heroes of the Hour laat horen dat Running Death ook niet vies is van een potje pure Powermetal. Variëren in een uiteenlopend pallet van 'metal gerichte' muziekstijlen, is voorwaar de rode draad doorheen het geheel bij die vierde song.
Duty of Beauty brengt nog meer 'power metal' invloeden. En daarmee bevestigd Running Death dat ze veel meer in hun mars heeft dan een zoveelste thrash metal band te worden in een lange rij. Durven andere wegen verkennen, het is een dan ook een meerwaarde binnen het geheel. Die ons vooral doet uitzien naar een gouden toekomst. Running Death zijn duidelijk nog een beetje zoekende naar de juiste sound, die echt bij hen past. Maar bovenal brengen ze oerdegelijke riffs, die telkens opnieuw snijden als vlijmscherpe scheermesjes. Waarna pakkende drumsalvo's je compleet murw slaan. Gedoodverfde ingrediënten dus van een doorsnee heavy/thrash metal act. Die zonder verpinkentoch nieuwe wegen durft aanboren.
Bij Numbers, Beneath the Surface en Anthem of Madness grijpt de band echter toch terug naar hun technisch hoogstaande thrash metal roots, waar niets mis mee is uiteraard. We hadden echter gehoopt dat er zou worden verder geborduurd op die ''andere wegen verkennen''. Echter, eerlijk is eerlijk, Running Death brengen de songs op een zodanig hoogstaand niveau, dat we deze kleine kanttekening prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen. Bij Safety Second en Refuse to Kill worden begane wegen verder ingeslagen.
We kunnen dan ook besluiten:
Running Death zal wellicht niet de wereld veroveren met DressAge maar leveren een solide thrash metal plaat af, waarmee ze niet moeten onderdoen voor hun grote boers en zussen in de scene. We hebben al kwalitatief minder hoogstaande schijven voorgeschoteld gekregen. Deze plaat zou zowel de liefhebber van pure thrash metal over de streep moeten trekken. Echter, door vaak expliciet te verwijzen naar heavy metal tot power metal, denken we dat zelfs een heel ruim publiek aan pure metal liefhebbers die houden van heel lekkere riffs, en vocalen die door je hart snijden, over de streep zouden moeten worden getrokken. Wij waren alvast diep onder de indruk van dit lekker old school thrash metal pareltje, van een band die ook andere wegen durft aanboren en verkennen.
Tracklist:
