Neil ofwel Neil Lucchetta is een Italiaanse Singer-songwriter en multi-instrumentalist, die met zijn muziek schippert tussen Folk en Grunge invloeden. Medio 2011 werkte hij mee aan een album van de band Hope Leaves. Vooraleer een solo carrière te beginnen. Zijn debuut album "Apart" (Garage Records) kwam op de markt in 2013. Eind mei bracht hij een gloednieuw album op de markt. Black Flowers staat bol van weemoedige songs, die je hart diep raken. En heel lekker catchy pareltjes, die zelfs aanzetten tot zweven over de dansvloer.
Het aanbieden van een gevarieerd aanbod, is meteen de grote sterkte van plaat en artiest. Laten we echter niet vergeten dat Neil dit op zijn eentje klaar speelt. De inbreng van Andrea Breda (drums) en Ake (bas) - deze laatste is ondertussen vervangen door Alex Michielin - is minstens even belangrijk. Vanaf die eerste aanstekelijke Spleen, Blank Sheet en My Tired Heart voel je al aan welke richting Black Flowers uitgaat. De breekbare stem van Neil bezorgt je kippenvel, en een krop in de keel. Binnen een enerzijds melancholische omgeving, en anderzijds een toch wel rock aanvoelende aankleding. Krijgen we een gevoelsmatige plaat voorgeschoteld, die gelukkig niet te depressief klinkt maar ook niet te klef.
Eerder durven we spreken van een toegankelijkheid, waarbij de emoties van de luisteraar wordt aangesproken. Luister maar naar The Meaning Fades . Catchy aanvoelden refreinen worden zonder meer gecombineerd met gevoelige tussenstukken, waarbij we eerder een traan wegpinken van puur innerlijk genot. Uiteraard is de muzikale omlijsting enorm belangrijk, maar de breekbare tot hartverwarmende stem van Neil doet je hart sneller slaan en je ziel bloeden van innerlijk genot. Telkens voelen we vooral een gemoedsrust over ons neerdalen, tot we in een trance geraken. Waarna we ons uiteindelijk gewillig laten meevoeren naar Neil zijn bonte wereld.
Het mag duidelijk zijn dat Neil hier inderdaad een heel persoonlijk verhaal verteld. Vaak subtiel en binnen een intieme omkadering, maar soms lijkt hij een soort frustratie of pijn uit te schreeuwen. Woede zouden we niet noemen, wel eerder een roep om aandacht. Awaiting is daar een mooi voorbeeld van. Gerugsteund door een instrumentale aankleding die je hart verwarmt, doet de uitzonderlijke stem van Neil je wegzweven naar andere oorden, buiten de realiteit. Als geen ander weet hij daardoor gevoelige snaren te raken, en verteld mijn en uw verhaal. Spleen II bevestigd eerder ingenomen stellingen alleen maar.
We kunnen dan ook besluiten:
Singer-songwriter Neil bezorgt je met Black Flowers telkens een enorme krop in de keel. Door middel van een innemend, warmhartig en breekbaar stembereik doet hij de luisteraar zweven. We pinken niet enkel een traan weg, dankzij de aanstekelijke instrumentale aankleding, voelt deze plaat zelfs dansbaar tot toegankelijk aan, naar een ruim publiek toe. Echter is het vooral dat schipperen tussen de gevoelige snaar raken en het voornoemde rock gehalte enigszins de hoogte in stuwen dat ons nog het meest over de streep lijkt te trekken. Een wonderbaarlijk mooi pareltje van een schijf levert Neil en zijn kompanen hier af, waarop harten worden gebroken en de dansspieren eveneens worden aangesproken. Is onze eindconclusie.
TRACKLIST
