Na de teleurstellende headliner van gisteravond was er op zaterdagochtend gelukkig weer centrale gaste ‘de zon’ om ons ook op de laatste festivaldag te verblijden met haar immer stralende aanwezigheid. Het programma van vandaag omvatte onder andere onze nationale underground sensatie B R I Q U E V I L L E en Belgische overheersing in het bos. De Stargazer Stage opende zijn deuren voor een resem aan experimenten van allerlei pluimage, terwijl de main stage voornamelijk de post-rock bleef herbergen. De afsluiter van de dag was niemand minder dan één van de absolute toppers uit de post-rock en een inspiratiebron voor vele bands in het genre: God Is An Astronaut.
Wat is er leuker dan tegen alle verwachtingen in volledig weggeblazen te worden door een onbekende band die doodleuk de pannen van het dak speelt? Het gebeurt niet vaak, maar het Italiaanse gezelschap The Chasing Monster slaagde er wel in om voor mij de ontdekking van het festival te worden. The Chasing Monster heeft tijdens zijn creatieve proces overduidelijk naar bands als Mono geluisterd om hun eigen ‘wall of sound’ op te bouwen. Toegegeven, vergelijken met Mono is misschien heiligschennis, maar het geeft wel een idee van wat dit gezelschap wist te brengen. Een andere opvallend element uit het concert was het gebruik vrij lange spoken word opnames. The Chasing Monster is zeker niet de eerste band die dergelijke dialogen gebruikt om de nummers aan elkaar te lijmen, maar zelden op dergelijke grote schaal. Eens we hier overheen waren, werd de toegevoegde waarde ervan wel duidelijk en bracht het de natuurlijke epiek van de band naar een nog hoger niveau.
Nog steeds nagenietend, zagen we al snel nieuwe bewegingen op het hoofdpodium. De eigenzinnige sludge/post-hardcore van The Moth Gatherer was op komst. Stevig en zwaar zijn kernwoorden die bij deze performance niet misstaan, maar toch bleef het verwachte indrukwekkende niveau wat achterwege. Ligt dit aan de verrassend positieve act van hun voorganger of aan The Moth Gatherer zelf? Dat is moeilijk te zeggen. De set zelf kunnen we vocaal gezien mooi in twee helften delen aangezien 2 growlers elk een helft voor hun rekening namen. In dit optreden verwerkten ze ook een tweetal nummers die ze eigenlijk nooit meer wilden spelen, waaronder This Providence Of Bones. Met Ten Explosions werd een degelijk, doch niet memorabel, uiteindelijk met een heel positieve noot afgesloten.
Halma is dan de volgende band op de affiche. Zij openden de Stargazer Stage voor wat een reeks speciale experimenten zou worden. Het kwartet uit Hamburg maakte oospronkelijk classic rock, maar is ondertussen overgeschakeld naar wat zij omschrijven als cinematische soundscapes. Op het podium uitte zich dit vooral in een performance waarbij de zachte drums aan jazz deden denken en het geheel een minimalistisch ambient karakter kreeg. Buitenbeentje Halma hield alles zeer sober, maar slaagde er toch in een vrij specifiek sfeertje te creëren met hun ideeën over wat rockmuziek kan inhouden.
Van de soberheid naar het totaal tegenovergestelde. Sinds enige tijd werpt de mysterieuze band B R I Q U E V I L L E zich op tot een sensatie binnen de Belgische underground. Getooid in maskers en een allesbedekkende zwarte cape, die bij deze temperaturen een verschrikking moeten zijn om te dragen, presenteert de groep zich als een bende die je liever niet in een donker steegje tegenkomt. Maar de bende van B R I Q U E V I L L E overtuigde wel vanaf minuut 1 met een een originele mix van gitzwarte klanken, een occult sfeertje en een nooit teleurstellende opbouw en afwerking van elke song. Pure klasse! Vanzelfsprekend stond het tweede album “II” centraal, en wie de band vooraf niet kende zal deze naam zeker in zijn of haar geheugen hebben opgeslagen. B R I Q U E V I L L E leverden een absolute topprestatie af en er bleven slechts weinig bands over om dit te evenaren.
Xenon Field was de eerste die het toch mocht proberen. De band presenteerde iets compleet nieuw aan het publiek dat bijlange nog niet uitgepraat was over het laatste concert. Elektronische klanken uit de ambient techno vormden het hoofdelement van dit Ierse combo. Dit lijkt hierdoor misschien een vreemde keuze voor dit festival, maar de gitaarpassages maakten uiteindelijk toch duidelijk dat Xenon Field hier wel een plaats had. Uiteindelijk bleken deze passages toch onvoldoende te zijn om een grote aanhang te verzamelen en de Stargazer Stage te doen vollopen, maar wie er wel stond, heeft altijd wel een danspasje ingezet.
Het tempo op Dunk!Festival blijft hoog. Set And Setting betreedt ondertussen alweer het hoofdpodium om met “Reflections” alweer de zoveelste productie uit de Dunk!-stal te presenteren. Hun basisopstelling, inclusief 2 drums, deed het ons meteen terugdenken aan Year Of No Light dat de voorbije twee edities opvrolijkte, en uiteindelijk vonden we muzikaal ook enkele raakpunten. De uit Florida afkomstige band brengt structuren en een volume dat aan de Fransen doet denken, maar Set And Setting zet nergens de stap naar de metal. Ze blijven integendeel de grenzen van de post-rock opzoeken, zonder deze te overschrijden. Dit is dan ook het grote verschil met de Fransen die zich wel volledig als metal profileren. Het publiek kon de rollercoaster van atmosferisch gitaargeweld zeker smaken en verbruikte energie met bakken. Missie in ieder geval geslaagd.
Daarna gingen we nog eens het bos opzoeken voor talent van eigen bodem: Eerst kwam Barst aan bod en later op de avond pikten we de set van CHVE mee. Twee keuzes die we ons niet zouden beklagen.
We beginnen bij Barst dat de twee nummers van de plaat “The Western Lands” bracht. Meer nog dan gisteren leek de muziek van Barst perfect te passen in deze setting in de natuur. Barst maakt lange composities waarin verschillende elementen zoals drone, industrial-gothic, rock, screams en ambient elk hun gloriemomenten kennen tijdens nummers die betoveren en hun wil opleggen aan de aanhoorder en, bij uitbreiding, de natuurelementen. Het eerste nummer voelde nog vriendelijk en beschermend aan. Via de prachtige opbouw en introductie van nieuwe elementen en invloeden leken de bomen onze vrienden te worden. En dat was een prettige gedachte om het tweede nummer aan te vatten. Dit tweede nummer is een stuk zwaarder en onze aandacht verplaatste zich plots naar de vijver achter het podium. Het leek alsof er nu een mysterieus wezen in het water tot leven komt en alleen de bomen konden het volledig ingepalmde publiek nog beschermen tegen deze dreiging. Barst heeft in elk geval zowel het publiek als de bosgeesten weten te overtuigen binnen dit natuurlijke theater.
Tussen de Belgische bosartiesten door hadden wij ondertussen nog drie bands meegepikt: Pray For Sound en Mooncake op het hoofdpodium en Stearica op de Stargaze Stage.
Dat God Is An Astronaut een grote inspiratiebron is voor vele bands, bewijst het Amerikaanse Pray For Sound vanaf de eerste noten. Mocht de Ierse band een post-rockuniversiteit zijn, dan was dit groepje Amerikanen er gegarandeerd met vlag en wimpel afgestudeerd. Met hun inspirerende sound, deed Pray For Sound ons meteen nog harder verlangen naar het optreden van de meester zelf later op de avond.
Stearica uit Italië staat ook niet mis op deze affiche. Van hun up-tempo songs gaat in de eerste plaats een dansbare And So I Watch You From Afar-vibe uit, maar het gaat er tijdens hun optredens vooral een pak luider en atmosferischer aan toe. Daarnaast vallen ook de vele experimentele passages op die het harde werk rijk is. De tent danste nog een laatste keer volop mee.
De voorlaatste band op het hoofdpodium kwam uit Rusland en speelde net als vele andere bands voor het eerst buiten de eigen landsgrenzen en dit bracht de nodige technische problemen met zich mee. Mooncake begon zijn set met een grote vertraging, maar kon ondanks de inzet van enkele originele elementen zoals een hobo, een schuiftrompet en een vreemd uitziend strijkinstrument helaas geen blijvende indruk nalaten. Begrijp ons zeker niet verkeerd, Mooncake kan zeker een optreden neerzetten, maar puur muzikaal konden de Russen simpelweg niet boven het gemiddelde niveau van de Dunk!Festival line-up uitstijgen. Spijtig maar helaas voor hen vertrokken we tijdig naar het optreden van CHVE.
De laatste Belgisch act die we aan het werk zagen was dus CHVE. CHVE is het soloproject van Colin Van Eeckhout (Amenra) en zoals altijd brengt hij 1 langgerekte song vergezeld van zijn draailier. Meer dan in elke ander optreden raakte zijn performance van 10910, een immer aanzwellende songs, de toeschouwer in het diepste van zijn ziel. Gedurende de hele performance kon men een speld horen vallen. Het publiek genoot intens en in zichzelf gekeerd van de gevoelige vocals en de dromerige klanken die het nummer rijk is. Het respect voor de artiest was enorm en dat maakte van CHVE een gedroomde afsluiter voor dit speciale podium. Dit optreden zal ons in elk geval nog lang bijblijven.
De absolute publiekstrekker en meer dan terechte afsluiter van dit festival was God Is An Astronaut. De Ieren stonden ondertussen voor de vijfde keer op het hoofdpodium en iedereen wist dus wat er hen te wachten stond. Laten we het dan toch eerst even over de niet-muzikale elementen hebben. We hebben de lichtshows al een paar keren aangehaald tijdens onze besprekingen, maar ik wil het belang ervan zeker niet wegmoffelen onder de lading puur muzikale informatie. De lichtshows op het hoofdpodium waren stuk voor stuk uitstekend verzorgd en dat zou bij God Is An Astronaut niet anders zijn. De lichtman beleefde er zelfs zijn gloriemoment. Een tweede visueel element was de fictieve sterrenhemel die geprojecteerd werd op het achtergrondscherm en een extra dromerige sfeer opriep.
Aangevuld met de ondertussen zeer ruime collectie songs van de band en hun tonnen ervaring werd dit klasseoptreden de spetterende finale voor Dunk!Festival. Songs als Helios Erebus, Fragile en het experimentele Red Moon Lagoon passeerden in een hels tempo de revue en het publiek genoot zichtbaar met volle teugen. Het moge duidelijk wezen dat God Is An Astronaut meegeschreven heeft aan de handleiding van de post-rock. In tegenstelling tot de andere headliners bleef iedereen tot de laatste seconde staan. Een emotioneel moment kwam er tijdens Forever Lost, een song die ze in eerste instantie opdroegen aan de onlangs overleden Chris Cornell, maar bij uitbreiding aan iedereen die ons verlaten heeft. De laatste song van dit festival was de absolute klassieker Suicide By Star, waarbij iedereen nog een allerlaatste keer uit de bol ging om vervolgens met een kamerbrede glimlach en luid applaudiserend de broeierig hete tent verlaten… met een nieuw bezoek aan dit festival in 2018 al in het achterhoofd.
CONCLUSIE VAN DAG 3: De Stargazer Stage heeft zijn reputatie van experimentele ruimte vandaag alle eer aangedaan door acts uit onder andere de jazzy sferen, de electro en de noise rock te ontvangen. Met The Chasing Monster werd een grote ontdekking gedaan, terwijl Set And Setting nogmaals positieve reclame maakte voor het Dunk! Label. Barst en CHVE vulden het bos dan weer met betoverende klanken die de bosgeesten voor minstens een jaar moeten kalm houden.
De absolute hoogtepunten van deze dag waren uiteraard het optreden van de prinsen van de post-rock God Is An Astronaut, maar de prijs voor beste optreden van het hele festival gaat uiteindelijk toch naar het Belgische B R I Q U E V I L L E, die zich in de harten van heel veel mensen heeft gespeeld.
Ten slotte willen wij de enthousiaste Dunk! Crew bedanken voor drie dagen vol inspirerende muziek en voor de durf die ze bij de bandselectie en de opstelling van het uurrooster hebben getoond. Wij hopen alvast dat de datum voor de editie in 2018 snel wordt bekendgemaakt, zodat we weer kunnen beginnen aftellen naar de volgende ervaring op dit fantastische festival.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
