Het is vrijdagochtend. De dreunen van Swans zijn nog niet helemaal uitgewerkt, maar niets dat een kop koffie niet kan oplossen. En de koffie zou later nog zijn nut bewijzen. Fit en monter stonden wij alweer op tijd klaar voor het tweede luik van het Zottegemse Dunk!Festival. Op vrijdag zouden onder meer de drone doom metal van Earth, een trio bands uit Australië en een portie buitenaards mooie experimenten de dag kleuren. Vandaag gingen we ook voor het eerst naar de Forest Stage voor de CD-voorstelling van het Belgische Ilydaen en om er de algemene sfeer van het concept te ontdekken. Opnieuw een goed gevuld programma dus op dit zonovergoten domein.
Rond 1 uur ‘s middags stonden we in ieder geval weer paraat voor minstens 12 uur aan muziek met als openers de beloftevolle Belgische underground band All We Expected en de Franse doorstarter Time To Burn.
Van deze twee acts zal vooral All We Expected bijblijven. Deze jonge garde uit Izegem is al sinds 2012 bezig met het maken van energieke post-rock en zal volgens de geruchten dit jaar hun debuutalbum uitbrengen. Geen betere gelegenheid dus dan Dunk!Festival om zich eens goed in de kijker te spelen. Het talrijk opgekomen publiek leek het viertal toch zichtbaar te verrassen, maar toch combineerde de band gedurende drie kwartier lang onvermoeibaar rauwe energie met emotionele post-rockpassages. All We Expected heeft zich in elk geval geprofileerd als een kwalitatief interessante act van eigen bodem die live nog een groeimarge heeft. Mits de nodige extra ervaring zouden we deze gasten graag binnen een jaar opnieuw aan het werk zien, maar dan hoger op de affiche.
Voor één keer geen verplaatsing naar een ander podium, want het Franse gezelschap Time To Burn zou kort na de Belgen op hetzelfde hoofdpodium plaatsnemen. De onlangs heropgestarte band heeft weer zin gekregen en bracht een energieke set post-hardcore met een zeldzame cleane lijn vocals, maar vooral een stevig pakket screams om de laatste slaapkoppen op de camping wakker te krijgen. Uiteindelijk werd het een set die vooral bij de fans van het genre zal blijven hangen.
Ondertussen opende ook de Stargazer Stage zijn poorten voor Kozmotron. Kozmotron is een band waarover eigenlijk vrij weinig geweten is. Volgens de beschikbare informatie komen ze uit België, maar de visuele presentatie van de knotsgekke drummer en leider van de band doet ons in eerste instantie vermoeden dat er ruimtewezens geland zijn, die even hun - volgens hun bandcamp- 'alien underground' hebben verlaten voor een concert op aarde. De Stargazer Stage is dan uiteraard een goed gekozen plek om even te landen. Laat ons beginnen met enkele visuele elementen op te sommen: 1) De stem van de drummer wordt bij de spreekmomenten tussen de nummers in vervormd tot die van een manische smurf die ons vanuit een glasbokaal toespreekt. 2) De drummer draagt tijdens een openingsnummer een 50cm hoge, met lampjes versierde, glazen cilinder op zijn hoofd die nadien vervangen wordt door een zilverkleurige vliegeniersmuts uit de jaren stillekes, dito bril en een blote borstkas. 3) Ten slotte geven de snaren van de gitarist een vreemde fluoblauwe kleur af. Met al dat gekscheren zou men bijna vergeten dat we hier eigenlijk best wel naar goede muziek zitten te luisteren. Die vreemde muziek krijgt vanzelfsprekend het label space rock opgeplakt en zit vol psychedelische effecten en elektronische tierlantijntjes, waarschijnlijk uit outer space. Aangezien de bandleden zelf bij momenten moeite leken te hebben om hun slappe lach te bedwingen - of genoten ze gewoonweg van het publiek? - is het maar zeer de vraag of we dit als een serieuze band moeten beschouwen, maar hun verdomd goeie muziek doet dan weer vermoeden dat dit drietal heel goed weet waar ze mee bezig is.
Gelukkig werd er uiteindelijk niemand meegenomen door aliens en kon het Australische feestje op het hoofdpodium beginnen. De drie volgende bands die we bespreken komen allemaal uit Sydney en zijn samen op tournee in Europa. Voor sommige bands is Dunk!Festival zelfs de eerste kennismaking met een Europees podium. De bands in kwestie zijn DumbSaint, Meniscus en hoofdact We Lost The Sea en mochten, de afwisseling met de andere podia achterwege gelaten, in deze volgorde hun duivels en kangoeroes ontbinden.
DumbSaint mocht de spits afbijten. Hun show valt eigenlijk niet te bespreken zonder te focussen op hun videopresentatie. Het concept van DumbSaint is in principe even eenvoudig als complex. Terwijl de vier bandleden als een geoliede machine spelen, gaat het videoscherm op de achtergrond met alle aandacht lopen. Op dit scherm zijn namelijk filmfragmenten te zien die zodanig zijn gemaakt dat ze perfect samenvallen met de cinematische muziek van de band. Alles valt samen in een organisch geheel, al zorgde het gebrek aan preciezere informatie over het ruimere verhaal achter de beelden soms voor moeilijkheden om te volgen. De scènes vol emotioneel geladen drama met soms bloederige en confronterend graphics leende zich perfect voor deze tot soundtrack getransformeerde post-rock van DumbSaint. Veel ruimte voor een fantasierijke inbreng van de toeschouwers of met gesloten ogen volgen was in dit specifieke geval niet aan de orde, maar het accentueert wel de originele en weldoordachte aanpak van de band.
Dan pakt Meniscus het toch iets anders of klassieker aan. Ook zij werken met projecties op de achtergrond, maar in plaats van zelf een verhaal op te leggen, geven zij het publiek de vrijheid om de beelden naar eigen goeddunken en op basis van de muziek een invulling te geven. Welke beelden kregen we hier dan te zien? Het supergrote uit de ruimte en het microscopisch kleine zoals bijvoorbeeld stromende rode bloedcellen. Een dergelijke afwisseling van tegenstrijdige thema’s was ook merkbaar in de muziek. Veel dromerige passages om even bij onze nietigheid stil te staan, maar ook evenveel grootse passages die alle aandacht als een zwart gat naar zich toetrok. De energie werd met bakken uitgestrooid en de publieke respons kon niet lang uitblijven. Ook deze Australiërs konden overtuigen.
De eigenlijke headliner van het trio uit Oz was We Lost The Sea. Nog voor ze het podium betraden, besefte iedereen op het festivalterrein dat het moeilijk zou worden om hun stadsgenoten DumbSaint en Meniscus te overtreffen, maar wie niet waagt, ook niet wint. De set bestond uit composities uit hun album “Departure Songs” waarmee ze in de eerste plaats de zelfmoord van bandlid Chris Torpy van zich afgeschreven hebben en bij uitbreiding over het verliezen van iets dierbaar in het algemeen willen verhalen. De songs zijn lange en meestal trage brokken vol emotie waar een mens stil van wordt. In stilte de emotie verbijten en genieten van een staaltje meesterschap was de enige manier om deze adembenemende set geweldige post-rock door te komen. Het was duidelijk 'Down Under boven' op Dunk! En op de vraag of We Lost The Sea zijn stadsgenoten heeft overtroffen is het antwoord vrij simpel: Er doken achteraf verdacht veel t-shirt van de band op onder de festivalgangers.
Tussen alle Australisch geweld door bleven de andere podia uiteraard ook draaien met twee experimentele samenwerkingen. 1 van optredens waar op voorhand het meest naar uitgekeken werd, was de samenwerking tussen de Canadese multi-instrumentalist Aidan Baker en de Belgische jazzpercussioniste Karen Willems. De twee muziekvirtuozen betoverden de Stargazer Stage met een minimalistische set van electronica en subtiel drumspel. Dit vermengde zich tot een soundscape met een loungy/jazzy touch waarbij de luisteraar via zijn eigen fantasie de componenten tot een geheel moest kneden. Het publiek was met andere woorden onderdeel van een experimentele performance waarbij de fantasie constant geprikkeld werd en op volle toeren moest draaien om niet verloren te lopen in de basisdroomwereld geschapen door dit niet alledaagse duo.
Een andere act die voor een dromerig sfeertje zou zorgen was The Chapel of Exquises Ardents Pears, een samenwerkingsverband tussen het Franse Anathème en het Britse Stems. De cello van Stems dwingt het publiek om onmiddellijk te gaan zitten zodat de melancholische klanken van diezelfde cello een maximaal effect kunnen bereiken. De locatie veranderde in een salon waarin een klassiek instrument uit een kamerorkest de volledige aandacht opeiste. De post-rock van Anathème zorgde voor de nodige afwisseling, met een adembenemend, doch intiimstisch spektakel tot gevolg. Na afloop van de set moest het aanwezige publiek voor de zoveelste keer vandaag ontwaken uit één van de vele droomwerelden die in de Stargaze Stage aanbood.
We zijn nu halverwege de volledige line-up van het festival. Het is zover. Eindelijk richtten we onze aandacht voor de eerste keer op de Forest Stage. In tegenstelling tot de eerste geïmproviseerde settings van het concept staat de artiest niet meer in een open plek in het bos, maar krijgt deze een klein, maar herkenbaar podium achter zich te midden van de bomen. De artiest krijgt in zijn gezichtsveld een hellend vlak waarin het publiek tussen bomen op de grond kan plaatsnemen, waardoor het effect van een oud-Grieks theater wordt gecreëerd, maar dan midden in de natuur en zonder stenen. Achter het podium bevond zich nog een mysterieuze vijver. Meer dan genoeg elementen dus voor een unieke belevenis met een speciaal sfeertje.
Het eerste optreden uit dit bos dat Snoozecontrol bespreekt, is dat van de Luikse band Ilydaen. Zij zitten op het Dunk! Label en maken van dit festival gebruik om hun nieuwste album "Veil" officieel voor te stellen. Alle tracks zullen bijgevolg nieuw zijn. Gezeten op de droge bosgrond, het zicht enkel beperkt door een paar bomen middenin het publiek en met het bladerdek als akoestische regulator zitten we in spanning te wachten op wat hier allemaal kan gebeuren. De setting zorgde er in eerste instantie voor dat de zachtere passages toch wat moeilijkheden hadden op weg naar onze oorschelpen. Met de epische passages wist het trio daarentegen wel helemaal te overtuigen. Volumineus en vol passie bereikten deze passages hun gewenste effect, met als absolute meesterwerk de climax van het afsluitende nummer. De sporadische vocals hadden ten slotte ook hun plek en wij zijn benieuwd hoe die op het studioalbum klinken.
Als de avond naderbij sluipt, komt een ronkende naam het podium opgeklauterd. And So I Watch You From Afar valt niet enkel op door de aparte naam, maar ook door hun uitstekende live-reputatie. Hun vorige passage op Dunk!Festival werd al als legendarisch omschreven en de Noord-Ieren wilden niets anders dan deze status bevestigen. Een messcherpe set zette het talrijk opgekomen publiek veelvuldig aan tot ritmisch handgeklap en crazy danspasjes. De imponerende lichtshow voegde de laatste scheut peper en zout toe aan de performance. Uit hun vier studioalbums selecteerden ASIWYFA voor deze set hun bekendste songs, waaronder Set Guitars To Kill en BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION . Het catchy en opzwepende Big Thinks Do Remarkable zorgde voor het topmoment van een technisch perfect uitgevoerde math rock show.
Net zoals gisteren stond er vervolgens een goedmakertje op het programma. Het Oekraïense The Best Pessimist moest een paar jaar geleden hun optreden nog afzeggen, maar vandaag waren ze co-headliner. De band rond Sergey Lunev bracht een vrij klassieke set, waarbij de door piano aangedreven post-rock voor de zoveelste keer de Stargazer Scene in een dromerig en ambient sfeertje hulde, maar geen hoogdravende experimenten of gekke toestanden op het podium deze keer. Het concert was de perfecte prelude om later die nacht vanop de camping naar de heldere sterrenhemel te turen vooraleer in slaap te vallen.
Maar eerst nog even publiekstrekker Earth meepikken. Het drone doom instituut kwam speciaal voor dit festival uit de VS overgevlogen en er werd dus wel wat verwacht. In een driemansopstelling met als meest opvallende figuur de knappe Adrienne Davis als leidster aan drums, begon Earth in eerste instantie nog degelijk aan hun set met Torn By The Fox Of The Crescent Moon en The Bees Made Honey In The Lion’s Skull. Helaas zou het vanaf dan serieus bergaf gaan. De combinatie van Even Hell Has Its Heroes en een voorlopig nog titelloze nieuwe song duurde lang, eindeloos lang en kwam op den duur zelf inspiratieloos over. Zonder afbreuk te willen doen aan de intrinsieke kwaliteiten van de bandleden eiste deze sectie onvermijdelijk zijn tol in het publiek. Veel toeschouwers verloren hun aandacht voor de in dubieuze nevelen vertoevende band. Het contact tussen publiek en band was volledig weg en de aantrekkelijkheid van het optreden kreeg hierdoor als het ware een nekschot toegediend. Zoals u wel kal vermoeden herstelt men niet van een nekschot.
Het slinkende aantal toeschouwers dat toch koppig bleef staan, kreeg ten slotte nog drie nummers op hun bord. Als eerste werd There Is A Serpent Coming voorgeschoteld, maar wie hoopte dat de bijhorende vocals het publiek zou kunnen bijtrekken, kwam ook nu weer bedrogen uit. De vocals werden simpelweg achterwege gelaten waardoor alles ontzettend zielloos aanvoelde. Afsluiters Belladonna of Sadness en Old Black werden ten slotte wel nog op een acceptabele manier gebracht, maar het kalf was helaas al helemaal verdronken. Earth stelde ronduit teleur en richtte een ravage aan onder de aanwezigen, waardoor alle druk op de schouders van de afterparty op de koer terechtkwam om de sfeer er uiteindelijk terug in te brengen.
CONCLUSIE VAN DAG 2: De Belgische underground barst van het talent. Artiesten als All We Expected, Karen Willems en zelfs de vreemde vogels van Kozmotron moeten simpelweg gekoesterd worden. Het eveneens Belgische Ilydaen mocht dan weer zijn tweede album voorstellen en deed dit met verve, al leken bepaalde elementen toch wat impact te missen vanwege de ongewone, doch indrukwekkende locatie in het bos.
‘Down Under boven’ was een andere les uit deze gevarieerde dag. Niet minder dan drie bands met elk hun eigen karakter en concept hebben hun tournee hier met veel brio ingezet, wat later ook zichtbaar werd aan de t-shirts die plots overal in het publiek opdoken.
Verder werd tijdens de vroege avonduren vooral vreemd gedanst en genoten, maar zorgde een zeer teleurstellende prestatie van Earth toch voor een ferme domper op de vreugde.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
