Wie had dat kunnen denken? Progmetalband Dream Theater die opnieuw bezig is aan een tournee. Vorig jaar waren ze nog te bezichtigen in Vorst, druk in de weer met de voorstelling van hun jongste plaat ‘The Astonishing’, afgelopen woensdag stonden ze alweer in de Lotto Arena. We horen het al gezegd worden: “Opnieuw?” Ja hoor, en dit keer voor de viering van hun tweede langspeler ‘Images and Words’, Dream Theater’s grote doorbraakplaat die ondertussen 25 jaar oud is.
Vanavond stond dus in het teken van Dream Theater’s oudere werk, wat echter niet wegnam dat er geen tijd was voor nieuwer materiaal (de set duurde per slot van rekening drie uur, bye bye voorprogramma!). Het optreden werd ingeleid met ‘The Dark Eternal Night’ en ‘The Bigger Picture’. Daarna hoorden we nog ‘Hell’s Kitchen’, ‘The Gift of Music’ en het met gitaarsolo’s doorspekte ‘Our New World’, allemaal (vrij) recent materiaal dus. Met ‘Portrait of Tracy’ bracht bassist John Myung hulde aan jazzlegende Jaco Pastorius. Bass-solo’s bij de vleet! De twee laatste nummers van het eerste deel van de set waren ‘As I Am’ – met een stuk van Metallica’s ‘Enter Sandman’ erin verwerkt (het mag al eens wat speelser) – en ‘Breaking All Illusions’, een klepper van twaalf minuten waarmee ook meteen het einde van de eerste helft werd beklonken.
Na een pauze van twintig minuten was het dan tijd voor het hoofdgerecht: doorbraakplaat Images and Words, integraal gespeeld. Daar stopte het echter niet (dit is tenslotte Dream Theater, beijveraars van de lange composities). Als (niet zo kleine) toevoeging kregen we nl. nog ‘A Change of Seasons’, een bisnummer van ruim 23 minuten dat oorspronkelijk ook diende te verschijnen op Images and Words. Geen willekeurig gekozen encore dus, maar wel een poging om ons met een completere versie van hun tweede langspeler te presenteren. Daarom dat er geen voorprogramma was!
Maar we lopen voor. Even terugkeren naar het begin van de tweede helft, die ingeleid werd met klassieker ‘Pull Me Under’, dé drie woorden die het publiek natuurlijk ook mocht meezingen. Direct daarna hoorden we ‘Another Day’, een nummer die het vocaal bereik van zanger James LaBrie goed tentoonstelde. Na 25 jaar lijken diens stembanden nog steeds in topvorm te zijn, geen benul hoe ‘m het doet! Op ‘Take the Time’ – we kwamen stilaan in hogere sferen – zette het publiek het op een spontaan klappen, waarna de instrumentale partijen van gitarist John Petrucci ontaardden in een blèrende explosie van genot. Het contrast met het daaropvolgende ‘Surrounded’, een compositie met een toch wel gezapige intro, kon niet groter zijn. ‘Metropolis Pt. 1’ werd dan weer gekenmerkt door een drumsolo van Mike Mangini, die – zoals gewoonlijk – plaatszat achter een heuse batterij.
Spontaan momentje: de monoloog van LaBrie tussen het daaropvolgende ‘Under a Glass Moon’ en ‘Wait for Sleep’. De zanger gaf ten gepaste tijde wat uitleg over de totstandkoming van doorbraakplaat Images and Words. Eventjes leek het er echter op dat de show langer dan drie uur ging duren. LaBrie en Petrucci braken nl. los in een – ogenschijnlijk ongeplande – jamsessie. Innig! Nog een highlight? LaBrie die de toeschouwers begroette in het… Frans? James toch, de volgende keer toch eens proberen in 't plat Antwaerps.
Opvallend: de liveversies waren – buiten een gitaarsolo hier en een extra drumpartij daar – zeer trouw aan het studiomateriaal, wat natuurlijk goed paste binnen de opzet van de show (de huldiging van één enkel studioalbum). Bovendien zijn die songstructuren, composities en vreemde tempowisselingen – en dit gedurende drie uur(!) – zo ook al complex genoeg.
Om te concluderen: spijtig dat het niet wat la… nee, drie uur was voldoende, zelfs voor een band zo vakkundig als Dream Theater. Het deed ons goed om te zien dat de groep het vertrek van founding member Mike Portnoy (tot 2010 de vorige drummer) nog steeds goed de baas kan. De vijf heren leken nl. uitstekend op mekaar ingespeeld. Enkel jammer dat er niet wat meer mensen waren om ervan te genieten. De Lotto Arena, die toch een capaciteit heeft van om en bij de 8000 man, was naar onze schatting slechts voor 20% gevuld. Nuja, progmetal is en blijft een nichegenre. Stevig showtje waar we van genoten hebben!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
