Sinds 2009, toen de wereld hem leerde kennen, werkt Kendrick Lamar op een solide manier aan zijn reputatie. In 2012 werd de release van Good Kid, M.A.A.D. City een echt succes. Alle loftrompetten werden ontstoken om hem de eer te geven die hem toekwam. De twee albums erna werden zodoende nog beter. Wat hem ondertussen al een tijdje op de troon der hiphoppers, rappers en alle gerelateerde subgenres zet. Waar hij een dikke vijf jaar geleden nog tourde met Dr. Dre en Kanye West heeft de leerling zijn leermeesters ondertussen al even het nakijken gegeven. Met zijn nieuwe album DAMN. bouwt hij verder aan zijn imperium. De lat lag enorm hoog en de verwachtingen scheerden hoge toppen. Maar Kendrick bewijst dat alle druk en lof hem niet veranderd hebben. Dit album is, indien mogelijk, gewoon nog beter dan de vorige. Er is al zoveel lof over hem gevloeid, dat het ondertussen moeilijk is geworden om nog trapje hoger te gaan, maar laten we het op z’n minst proberen. Bestaat er eigenlijk een overtreffende trap voor de overtreffende trap?
We moeten wel toegeven, dat ook al leek het zeer onwaarschijnlijk, we allemaal een beetje teleurgesteld zijn dat dat tweede album, waarover gespeculeerd werd, uiteindelijk een hoax bleek te zijn. DAMN. biedt echter genoeg soelaas. Het is maar de vraag of de wereld zo’n twee albums zou aankunnen. Het album is zwaarder, harder en staat vol kleppers.
Met zijn intro BLOOD. maakt hij direct duidelijk dat dit album menens is. Kendrick als verteller van zijn verhaal, een rode draad door het album. De opbouwende tonen brengen mee het verhaal om te eindigen in een grote desillusie. Het sociale aspect blijft nooit veraf en met DNA. toont hij zijn loyaliteit voor zijn afkomst. Op een brute manier maakt hij komaf met de wereld. Om het met YAH. en ELEMENT. terug rustiger aan te gaan, maar een kritische vers hier en daar kan hij nooit laten.
Ook andere artiesten mogen meesurfen op de vloedgolf die hij met zich meebrengt. Al moet ik eerlijk zeggen, dat de samenwerking met U2 voor mij geen meerwaarde biedt en niet op dit album hoefde. LOYALTY. daarentegen in samenwerking met Rihanna brengt die klassieke hiphopsound tot een nieuw niveau.
We zouden het bijna vergeten, maar ook zijn nieuwe single HUMBLE. staat op dit album. Je voelt hier dat hij even gaat aanschurken tegen de trap, hij is dan ook van alle markten thuis. Deze track zal waarschijnlijk nog weken bovenaan alle hitlijsten prijken. Het zal nog lang grijsgedraaid worden op elk feestje en heeft het potentieel om een echte klassieker te worden.
Met LUST. gaat hij even terug in de tijd. De jaren ’90 zijn helemaal terug en hoe! Bij uitstek mijn persoonlijke favoriet. De sneer naar de nieuwe Amerikaanse president is gewoon mooi meegenomen.
Dit album voelt zeer oldschool aan en is niet per se vernieuwend, maar het typeert Kendrick. Iemand die zijn roots niet vergeet, er trouw aan blijft en dit omzet in zijn sterkte. Zijn nummers blijven ook genre overschrijdend, iets wat niemand momenteel beter lukt. Hij is niet de persoon die zijn geld, achteruit liggend in zijn faam, op doet aan drank of drugs en dat voel je ook aan dit album. Kendrick is van het principe “Always love where you’re at, never forget where you’re from”.
Het is moeilijk om niet van dit album te houden. Het voelt als een echt verhaal, biedt coherentie en ook gewoon enorm goede muziek. Zijn vorige albums kregen waarschijnlijk ratings rond een negen à tien, alleen al daarom verdient dit album een 11/10.
