Als er één festival is waar het in essentie niet zozeer om de muziek draait maar juist om alles eromheen, is het Paaspop. Waar de line-up ons dit jaar niet volledig kon bekoren, viel er desondanks dus genoeg te bekijken en beleven. Zowel op het terrein als op de camping hoefde je je geen moment te vervelen – hoewel er aan de kou niet te ontsnappen viel was de camping dit jaar een heuse openluchtbioscoop en silent disco rijker.
Met al haar lichtjes en kleuren doet het Paaspopterrein ieder jaar weer denken aan een reuze-kermis, die dit jaar totaal een recordaantal van 75.000 bezoekers ontving over 3 dagen. Prima aanleiding voor een nieuw podium, de Elrow, waar elke dag Braziliaans carnaval gevierd kon worden. Een vrij te bespelen piano, Boom Shakalak-soundsystem, ballenbakdisco, popcornbaden, een mini-achtbaan of een drankje in de wijnbar of speciaalbier-kroeg – op entertainmentgebied konden bezoekers zich overal vermaken, zij het in hun regenjas voor-het-geval-dat.
-VRIJDAG-
Van de ruim 200 acts op muzikaal vlak kon er maar één het spits afbijten – wat voor Snoozecontrol door Stick To Your Guns gedaan mocht worden. Maar liefst tweemaal zelfs, nadat het geluid tijdens het intronummer al wegvalt. Gelukkig weinig aan de hand, en de daarvoor met veel enthousiasme ingezette moshpits worden vrolijk hervat. De crowdsurfers vliegen je om de oren en de sfeer is aangenaam. Tijdens dit uurtje muzikaal geweld blijkt Stick To Your Guns bovendien niet over één, maar maar liefst vier charismatische frontmannen te beschikken. Al lopende over het terrein worden wij naar binnen getrokken bij de Thunder Alley: een gezellige platenzaak meets kroeg waar op het kleine, sfeervol aangeklede podium hoofdzakelijk akoestische acts aantreden. Zo ook Acousta Noir, de eenmansband van’traveling man’ Joshua Esterline uit Oregon. Met minimale begeleiding van enkel een klein drumkit en afwisselend banjo en akoestische gitaar weet hij met slechts enkele noten te boeien. Zijn betoverende raspy stem geeft een eigen klank aan de muziek die duidelijk roots heeft in punk, rock’n’roll en folkstijlen.
Op de Jack Daniels Stage, waar men veelal nieuw talent en hardere acts kan ontdekken, speelt de Nederlandse formatie Call It Off: ook na dit optreden mogen zij zich nog altijd Nederlands' favoriete poppunkband noemen, maar het moet gezegd worden dat 't kunstje dreigt te vervelen. Liedjes zijn soms lastig van elkaar te onderscheiden door de ietwat eentonige sound – wat niets afdoet aan het enthousiasme op het podium. Dit enthousiasme valt echter niet te ontdekken bij de volgende act. Metalcoreband Asking Alexendria heeft te kampen met een gespleten muzikale persoonlijkheid. Frontman/zanger Danny Worsnop, terug na korte afwezigheid, lijkt vocaal en qua uitstraling een andere kant op te willen dan de instrumentale representatie op het podium – de jongens die in zwart gehuld op de maat van de muziek staan te headbangen. Vocaal blijft Danny niet overeind. Lange zwevende uithalen, soms over een bandje heen gezongen; de strakke screams die de centrale kracht van de oude Asking Alexandria vormden, lijken niet langer aan Worsnop besteed.
In de grootste tent van Paaspop speelt UB40 voor een goed gevulde tent. Aan hits ontbreekt het deze groep, opgericht in 1978, allerminst. Wat hier gespeeld wordt is dan ook uitgesproken een greatest hits-setlist, waarin 'Kingston Town' en 'Red Red Wine' ook zeker niet ontbreken en op grote respons mogen rekenen. Als er al iets aan opgemerkt kan worden is het dat UB40 last heeft van een te grote mate van perfectie, waardoor het zo nu en dan saai dreigt te worden. Dat is het bij de Britse jonkies van VANT in de Jack Daniels allerminst. Het lijkt een rommelig geheel: de fuzzy indie-gitaarsound op de voorgrond, afgewisseld met typische Britpopachtige refreintjes, maar de perfect zuivere meerstemmigheid duidt erop dat alles onder controle is. De politieke boodschap van liefde voor alle mensen wordt keer op keer benadrukt, ‘Let’s go back to the sixties!’ schalt er door de tent – men vertrekt met spreekwoordelijke bloemenkransen in ’t haar na dit optreden vol jong enthousiasme.
Als er een band hun plek op een groot podium heeft verdiend is het Parkway Drive. Dit Australische vijftal geeft een nagenoeg perfecte show. Het vuur wat al ritmisch de herrie van de Australische heren kracht bij zet is enkel de kers op de taart. Nodig heeft het gitaargeweld het niet, maar een zinderende toevoeging is het! De heren van Parkway Drive weten meer dan enkel de metalcorefans te bekoren met hun enorm strakke set met meezingers van laatste album Ire uit 2015 en een Rage Against the Machine-cover.
Afsluiter van deze eerste avond is voor ons Anti-Flag. Anti-Flag heeft idealen, en die staan al sinds de jaren ‘80. Het viertal is de veertig inmiddels gepasseerd, maar zolang er onrecht bestaat in deze wereld zal Anti-Flag ertegen ageren. Gezamenlijk, band en publiek, een collectief tegen racisme, fascisme, homofobia, tegen Trump, al zei ’t voor een uurtje. Meezingrefreinen doen het goed en de publieksinteractie is fenomenaal. Hun cover van The Ramones’ 'I Wanna Be Sedated' doet eenieder meezingen, en zowel oud materiaal als 'Drink Drank Punk' en 'Your Daddy Was a Rich Man, Your Daddy’s Fucking Dead' alsook 'Brandenburg Gate' van laatste album American Spring worden enthousiast ontvangen.
-ZATERDAG-
Op zaterdag valt pas echt te merken dat het festival dit jaar uitverkocht is. Doorlopen is er op de paden niet meer bij, en de overweldigende drukte bij hoofdpodium Apollo wanneer Broederliefde of Doe Maar spelen, zorgt ervoor dat bezoekers teleurgesteld buiten de tent achterblijven.
Maar niet overal is het proppen geblazen. Bij Rondé, wiens 3FM-hitsucces deze Utrechtse band een plek op ‘t hoofdpodium bezorgde, is het gemoedelijk rustig. De gestroomlijndheid van deze jonge muzikanten en het gemak waarmee zangeres Rikki Borgelt zich over het podium beweegt duiden erop dat ze de kleine cafeetjes hebben overgeslagen en rechtstreeks de hoofdpodia op zijn geklommen. Van hieraf aan is 't enkel nog maar groter, of 't einde van de hype. Eenzelfde theorie kan ook geformuleerd worden over Bazart, de groep die in Vlaanderen al langer hoge ogen gooit. Uitverkochte zalen en nummer 1 hits, maar in Nederland nog relatief onbekend. Het melancholische en hypnotiserende synthesizer-gedreven geheel is eerder dansbaar dan zwaarmoedig, en de tent stroomt langzamerhand steeds voller. Afsluiter 'Goud' wordt ook hier al volop meegezongen en gedanst – de vraag rest eerder wanneer, dan of die doorbrak er ook hier zal komen voor Bazart.
Het grote podium ligt er prachtig bij, met honderden lichtjes en discobollen, wanneer singer-songwriter Tom Odell hier zijn zangkunsten komt vertonen. Zijn unieke stemgeluid kan bekoren of tegenstaan, maar zijn entertainmenttalent – daar kan niemand omheen, zelfs wanneer hij achter zijn vleugel eenvoudige begeleidende deuntjes pingelt. Met zijn ijzersterke begeleidingsband achter zich was er naast Odell genoeg om je aan te vergapen. Paaspop zou Paaspop niet zijn wanneer niet alle muziekstijlen de revue zouden passeren. Daarom vliegen wij van de zoete Odell rechtstreeks door naar de punkrockers van Undeclinable Ambuscade. Terug van weggeweest doet deze Nederlandse band een (helaas eenmalige) reünietour. Bittersweet dat dit de enige is, maar wat is ’t een lekkere show – een nostalgisch punkrockfeestje waar je u tegen zegt. Zoals leadzanger Jasper Vergeer zei: ‘toch wel gemist, dit’ – sluiten wij ons volledig bij aan. Paaspop zou ook niet compleet zijn zonder een bezoekje aan het Theater. De stijlvolle inrichting en netjes in rijtjes geplaatste stoelen slagen erin de sfeer van een theater neer te zetten. De line-up van dit podium is zeer gevarieerd, en onze keuze viel voor de zaterdag op Enge Buren. Dit muzikale cabarettrio zorgt voor een feestje van herkenning en meezingers voor de vooral dertigers hier aanwezig. Met zingende zaag en neusfluit, gekke capriolen en verrassende nieuwe teksten op bekende nummers toveren ze een lach op menig gezicht.
Op deze zaterdag vinden wij ook twee bands, in uiteenlopende hoeken, die perfect weten hoe zij hun publiek moeten bespelen. Suicidal Tendencies doet dit met hun keiharde, agressieve punkrock, zoals zij dit al 30 jaar doen. Frontman ‘Cyco Miko’ loopt van hot naar her en maakt duidelijk wie er hier de baas is. Het slotnummer ziet een massale bestorming van het podium, en wat ziet men daar verschijnen? Een weinig gevarieerd gezelschap van mannen met korte (leger)broeken en veelal ontblote bovenlijven – bij Suicidal Tendencies is er in 30 jaar gelukkig niets veranderd. Zo ook bij De Staat op het hoofdpodium: kwalitatief altijd een hoogtepunt. Toch werd het tijd voor de Nijmeegse band om de sleur te doorbreken – De Staat is haar eigen draaikolk ontgroeit. Er wordt daarom geopend met 'Witch Doctor'. Het staat het publiek vrij te draaikolken als ze zich geroepen voelen, maar zonder frontman Torre Florim. Een heuse prestatie, en de geruststellende gedachte dat er nieuw materiaal op komst is – we kregen al een voorproefje – maakt dat De Staat haar eigen formule opnieuw uitgevonden lijkt te hebben.
Druk is het bij Doe Maar, zo merkten ook de fans gedwongen buiten de tent. Maar binnen is waar het gebeurt. De groep, inmiddels ruim in de 60, speelt een vrij relaxte set waarin ook publieksfavoriet 'Nederwiet' niet mag ontbreken. Ieder nummer kan rekenen op zangkoren. Henny Vrienten grapt zelf dat ze nog niet onder de groene zoden liggen, waar vele generatiegenoten dat inmiddels wel doen. Doe Maar worden klassiekers, en zouden binnenkort zelfs niet misstaan op een prestigieus festival als North Sea Jazz. Het feestgehalte is er een beetje uit, maar ervoor in de plaats gekomen is een hernieuwde kwaliteit.
De avond afsluiten doen wij echter ’t liefst bij een feestje, zoals bij Dubioza Kolektiv. Deze gevarieerde formatie uit Bosnië en Herzegovina, is gekleed als 7-koppig voetbalteam en stuiteren met minstens zoveel energie over het podium. De feestband zorgt voor een leuk festijn in de Apollo, waarbij een taalbarrière voor het meehossen geen enkel probleem vormt. Meer feestjes vieren we vervolgens bij Fleddy Melculy. Wat Fleddy nu precies doet of überhaupt ís blijft een groot vraagteken: naar eigen zeggen is de metal(core)formatie geen band, maar een orkest. De Vlamingen nemen zichzelf vooral niet te serieus: er zijn al genoeg mensen in de hardcore en metal die dat wel doen, zo vinden frontman Jeroen Camerlynck en zijn band. Daarom schrijft hij enkel liedjes die ’t niet zo serieus nemen, over het kwijtraken van sleutels (‘Ik ben mijn sleutels kwijt’), het geen brood meer in huis hebben (‘Brood’) en over hoe men in H&M bandshirts rondloopt zonder naar de afgebeelde band te luisteren (‘T-Shirt van Metallica’). Maar muzikaal zit ’t fantastisch in elkaar en live klinkt ’t retestrak – gewoon om durven lachen en genieten van de muziek.
-ZONDAG-
De zondag begint voor ons zo hard als mogelijk bij ’t uit Leuven afkomstige trio Brutus. De noiserock van het band onder leiding van drumster en zangeres Stefanie is hard, strak en ontzettend lekker om mee wakker te worden, zo perfect uitgevoerd als deze vandaag werd. De energie springt ook van ’t podium bij Canshaker Pi, die bij opkomst lief en onschuldig lijken. Niets is minder waar over de muziek van deze jonge Amsterdammers. Achter deze façade van jeugdige onschuldigheid gaat een agressie en enthousiasme schuil als van ervaren rockband. Soms keihard, soms rommelig en speels a la garage rock, met een ‘90s alternative-tintje. Inmiddels is het eerste album, Canshaker Pi, in de platenzaken verschenen, en aan materiaal hier geen gebrek.
Om bij te komen van al dit gitaargeweld verplaatsen wij ons naar de Loco Royale, waar een exotisch feestje plaatsvindt onder de naam ‘Mexico en zo’. Hier danst en zingt men mee met de foutste hits onder het genot van maracas, nepsnorren en enorme sombrero’s. De Loco Royale biedt het hele Paaspopweekend podium aan een grote diversiteit aan acts, van Q-Music DJs met verkleedpartijen en polonaises tot Jody Bernal en Rectum Raiders op de zaterdag. Dat Paaspop van alle markten thuis is blijkt echter ook uit de programmering van de grote podia, zoals bijvoorbeeld Hans Teeuwen z’n zegje mag komen doen in de Apollo. Veel mensen lijken er echter niet echt geïnteresseerd in zijn mening, die veelal het gevoel geeft te willen schoppen-om-het-schoppen. Het is lastig hier een lijn trekken tussen maatschappijkritisch zijn en azijnzeiken. Gelachen geblazen is ’t gelukkig wel bij Watskeburt?! De Musical, een compilatie van hoogtepunten uit de poppenmusical over De Jeugd Van Tegenwoordig. Dit halfuur vermaakt doet het echte werk allerminst recht aan, maar voldoet bij gebrek aan de echte Jeugd van Tegenwoordig ook zeker. Een verhaallijn ontbreekt, grote vraag is ook eigenlijk waar het allemaal op slaat dit geheel, maar het vermaak is groot met de poppen van Vjeze, Wiwa, Yayo en Bas Bron, in een spektakel waarin natuurlijk Watskeburt niet mag ontbreken.
Een van de weinige deathmetalbands op ’t Paaspopaffiche dit jaar is Dying Fetus. Ondanks dat lijkt het publiek er warm voor te lopen. En klinken, dat doet het. De Amerikaanse band, die inmiddels ook alweer bijna 30 jaar meedraait, speelt geen noot verkeerd en drummer Trey Williams’ double bases denderen in weergaloos tempo door de Jack Daniels. Op het hoofdpodium valt er vervolgens te luisteren naar Seasick Steve, de man van vele verhalen, ook al weet hij zelf misschien niet eens meer welke waar zijn en welke niet. Naast zelfgefabriceerde verhalen bracht hij ook een arsenaal aan zelfgefabriceerde instrumenten mee, en precies deze creativiteit maakt zijn vertoning onvergetelijk. Ook een serenade vanuit zijn zelf meegebrachte schommelstoel, aan een uit het publiek getrokken dame, mag deze middag niet ontbreken. Zelfs in Steve’s enorme Paaspophuiskamer hangt eenieder aan zijn lippen.
Paaspop afsluiten doen wij met de uit Leeds afkomstige Pulled Apart By Horses, een band die zich al vanaf het eerste album niet houdt aan genreconventies. Dat zij echter de tent naast spreekwoordelijk ook letterlijk zouden afbreken stond echter vast niet op de planning, maar gebeurt al tijdens het tweede nummer: alle stroom valt uit en heeft enkele minuten nodig om te herstellen. Daarna wordt het eerder gestarte feestje moeiteloos doorgezet: of het nu de bizarre oudere tracks als 'High Five, Swan Dive, Nose Dive', een cover van 'Helter Skelter', of de ijzersterke volwassener nummers van laatste plaat The Haze zijn, het gaat er bij dit publiek allemaal evengoed in. Met een gitarist in de lampen en zanger Tom Hudson in de kolkende en zwetende moshpit was dit voor Snoozecontrol een onvergetelijk einde van een mooi festival.
De avond kon, voor de liefhebbers, ook nog worden voortgezet bij onder andere Crystal Fighters en Kensington, die na zo ongeveer elk Nederlands festival al eens afgesloten te hebben prima weten hoe dat gedaan dient te worden. Wij kijken uit naar beter weer en een mooie line-up voor Paaspop 2018!
