Je hebt artiesten, muziekstijlen en bands die vermoedelijk nooit echt zullen doorstoten naar een ruim publiek. Sportpaleizen uitverkopen, of headliner zijn op één of ander groot festival, zit er eveneens niet in. Echter binnen de alternatieve muziekwereld worden diezelfde artiesten tot muziekstijlen, op handen gedragen. Het zijn dikwijls die bands en artiesten die je doorgaans tegenkomt op labels als Consouling Sounds. Consouling Sounds zijn dan ook veel meer dan enkel een label, ze blijken een vanuit een grote passie voor het alternatieve donkere muziekgebeuren, over een glazen bol te beschikken. En daardoor onontgonnen parels binnen die 'underground' kansen te geven om zich te profileren in deze toch wel harde muziekwereld. Via het interessante evenement BRDCST werd op zondag 9 april in Ancienne Belgique een Consouling Sounds avond gepresenteerd. Een avond die eigenlijk vooral in het teken stond van de release van Lueur. De nieuwste plaat van Empusae. Het programmaboekje omschrijft ''Ogentroost/ Lueur: a Tragedy in 6 acts". Dit verwijst naar een dichtbundel uit 1647 van Constantijn Huygens. Op het scherm verschijnt telkens een andere tekst, die daar eveneens naar verwijst. Bovendien spelen elk van de artiesten op deze avond hun eigen rol binnen het optreden van Empusae, die deze bijzondere avond dan ook mag afsluiten. Ons verslag:
Het collectief A-Sun Amissa bestaat uit verschillende uiteenlopende artiesten binnen de wereld van Dark Jazz, Drones tot Ambient. Op het podium - althans de muzikanten stonden gewoon op de grond net voor het publiek te spelen - artiesten te zien en horen die elk op hun eigen wijze drone/ambient naar voor brachten. Telkens omgeven door walmen van pure melancholie. A-Sun Amissa stonden met drie op het podium. Een saxofonist in het midden, die uit zijn instrument betoverende klanken naar voor bracht, die ons een krop in de keel bezorgen. Gerugsteund door een gitaar , dat bovendien dienst deed als 'all-round' instrument, en al even magisch mooie klarinet tot keyboard klanken. Daarbovenop bracht ook Colin H. Van Eeckhout een vocale inbreng binnen het geheel. Een inbreng die voorwaar kan gezien worden als de ultieme kers op de taart. Door deze wonderbaarlijke kruisbestuivingen leek het dan ook alsof we gingen zweven, ver boven de wolken. Een gevoel dat we op deze avond nog wel meer zouden meemaken.
Het extra leuke aan elk van de optredens. Die duurden vaak amper een half uur, en omvatten soms maar één song. Echter was het telkens opnieuw een onvergetelijk mooi moment, waarbij we werden bedwelmd tot aangenaam verrast. Bij A-Sun Amissa was het, wat ons betreft, de magisch mooie Saxofoon die wat centraal leek te staan binnen het geheel. En bovendien dit optreden uniek maakt binnen het aanbod op deze avond. De zogenaamde Dark Jazz zat dus vooral verborgen in die kruisbestuiving tussen blaasinstrumenten met een streep gitaar en piano klanken. A-Sun Amissa brengen binnenkort een nieuw album uit The Gatherer. http://consouling.be/album/sun-amissa-gatherer/ En ook dat is iets om nu al naar uit te zien.
Bart Desmet (BARST) is een veelzijdige artiest, die ons door middel van zijn indrukwekkende muzikale arrangementen al meerdere keren koude rillingen heeft bezorgd. Hij laat zich bovendien vaak omringen door al even begenadigde artiesten. Karen Willems speelt niet zomaar drums, ze 'leeft' dat instrument als het ware. Deze unieke kruisbestuiving, zorgde voor een half uur puur genieten. Niet alleen lijken beide elkaar blindelings te vinden. De manier waarop ze hun instrumenten bespelen, in opperste concentratie, kunnen we niet anders omschrijven als onaards.
Bart bespeeld zijn gitaar met zoveel overgave, dat het wel lijkt alsof hij ver verwijderd is van de realiteit om zich heen. Intensieve 'drone' klanken, bedwelmen je en verdoven je ziel. Als in een soort trance, neerzittende of met zijn gitaar boven het hoofd, lijkt Bart zijn demonen te bestrijden en uiteindelijk te overwinnen. In dit ultieme gevecht gerugsteund door de drumpartijen van Karen. Deze jongedame speelt, zoals we aangaven, niet zomaar drums. Ze 'leeft' dat instrument als het ware. De ene keer is het door snelle en meedogenloze harde mokerslagen uit te delen. Om later subtiel de cimbalen te bewerken, waardoor dit klinkt als het zachtjes tikken van hagelbolletjes op het vensterraam. Bovendien gebruikt ze niet enkel drumstokken, nee er staan allerlei attributen bij dat al even indrukwekkend uitziende drumstel. Die allemaal gebruikt worden om een percussie geluid naar voor te brengen, dat alle aspecten, in een brede omkadering, van het instrument 'drums' samenvat binnen een magisch geheel.
Echter het meest in het oog springende is dus die kruisbestuiving tussen intensieve drones en gitaar geluiden met dat indrukwekkende drumcollectief. Waardoor we als luisteraar worden ondergedompeld in een al even intensief bad, waarbij een lach en een traan elkaar blindelings vinden. Net zoals Karen en Bart dat schijnbaar ook doen. Van een krop in de keel, tot hartverscheurend onze ziel doormidden snijden. BARST & Karen Willems spreken uiteenlopende emoties aan. En laten ons na een half uur pure intensiviteit, totaal verweesd achter.
Treha Sektori , omschreven als donkere, bevreemdende Ambient. Ze zijn afkomstig uit Parijs, en brachten in 2009 hun debuut Sorieh op de markt. Opvolger Endessiah kwam uit in 2012. Treha Sektori is het soloproject van Dehn Sora. Wat we voorgeschoteld krijgen zijn duistere, betoverende klanken die je prompt koude rillingen bezorgen tot angstaanvallen. Met daarbovenop al even beklijvende beelden op het scherm. Waarbij een mysterieuze man, met een hoofddeksel in de vorm van een dierlijk skelet, lijkt de graven in de aarde. Waarna hij een skelet van een kat opgraaft en dat boven zijn hoofd houdt.
Dehn Sora ontbond in Ancienne Belgique zijn Duivelse demonen, door een rituele samensmelting aan te bieden tussen beeld en klank. Waardoor we werden gedreven naar de onderwereld, en de vuurtongen van de hel onze voeten voelden likken. Prompt wordt een soort voodoo magie boven gehaald, die we terugvinden bij bijvoorbeeld Afrikaanse stammen. In 2016 bracht Treha Sektori een nieuwe plaat op de markt: Acermeh. Waarop die voodoo elementen ook terug te vinden zijn. In Ancienne Belgique zorgde dit voor een beklemmend gevoel vanbinnen. De samenvoeging van Drones met pure ambient zorgde inderdaad voor een heel vreemd sfeertje. In het verleden vonden we dat het daarbij wat de monotone kant uitging. Echter, net door die al even bevreemdend aanvoelende beelden op het scherm, werden we deze keer als het ware gehypnotiseerd en in een diepe trance gebracht. Een trance waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn.
Tijd voor puur muziektheater. Onder de muzikale begeleiding van Innerwoud, een artiest die met zijn contrabas ons al meerdere keren diep heeft kunnen ontroeren. Hierbij gerugsteund door de vocale inbreng van één sopraan. Die bovendien indrukwekkende, tot de verbeelding sprekende dansen uitvoeren. Voelden we ons plots in een Opera terechtkomen. We citeren de uiteenzetting op de website van Astrid Stockman: Geïntrigeerd door de figuur van Medea, voeren de jonge makers van lab.oratorium aan de hand van het gedicht Verkommenes Ufer I Medeamaterial I Landschaft mit Argonauten van Heiner Müller (1929-1995) een onderzoek naar onze geglobaliseerde wereld waarin iedereen non-stop onder druk staat om de eigen grenzen te verleggen.Bron:http://www.astridstockman.be/evenement/medeamaterial/
Dit resulteert in een dramatisch spel waarbij grenzen worden verlegd tussen pijn, woede, angst en vertwijfeling. De Griekse Tragedie, waarover Medea gaat, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan. Echter binnen de hedendaagse tijdsgeest, met een knipoog naar het originele verhaal. Dans, muziek en tragedie zitten zodanig in elkaar verweven, dat we prompt koude rillingen over onze rug voelen lopen, en zelfs een traan wegpinken. De muzikale omlijsting, die Innerwoud naar voor brengt, past perfect in dat aangeboden plaatje. Bovendien is er de vocale omlijsting door de sopranen, die je ziel als het ware doormidden klieft en je hart doen bloeden. Het warme, lange applaus dat dit gezelschap na deze voorstelling mocht ontvangen was het bewijs dat niet alleen wij, maar iedereen die dit wonderbaarlijk schouwspel meemaakte in Ancienne Belgique hierdoor heel diep werd geraakt.
Dat Colin H. Van Eekhoudt een artiest is wiens muzikale uitspattingen geen grenzen lijkt te kennen, weten we ondertussen. Met zijn project CHVE liet hij op Dunk!festival, vorig jaar, al een heel andere zijde van zichzelf zien en horen. Zijn laatste solo album Rasa is weer zo een meesterwerk, dat onze donkere ziel eerder tot rust en kalmte brengt. Door middel van een draailier, beelden van een aanwakkerend vuurtje op het scherm en zijn toch wel heel bijzondere stem. Weet Colin ons weer te bedwelmen en in diepe ontroering te brengen.
Omgeven door een donker waas, zien we een lichtpunt in de verte. Ons hart bonkt onophoudelijk op het ritme van de subtiele percussie, we blazen de laatste adem uit. En dan rust... complete, onaardse rust die we geen plaats kunnen geven. Schreven we over Rasa. Ook live blijkt de samensmelting tussen muziek, beeld en vocale aankleding ons datzelfde gevoel van immense gemoedsrust te geven. Binnen de donkere waas zien we inderdaad een lichtpunt, in de vorm van dat aanwakkerend vuur.
Daar waar Colin bij AmenRa zijn angst uitschreeuwt, doet zijn vocale inbreng bij dit solo project je telkens naar adem happen en bezorgt je een ware krop in de keel. Tijdens de performance van CHVE belanden we in een duistere tot beklemmende atmosfeer. Zoals leven en dood vaak heel dicht bij elkaar liggen, zo weet CHVE een sfeer te scheppen schipperend tussen beide aspecten. Met als visueel beeld dat aanwakkerend vuur, en een intensieve vocale en instrumentale omlijsting die recht doorheen je hart boort. Bezorgt CHVE ons weer een deugddoende trip doorheen de meest donkere kant van onze duistere ziel.
We gaven het in het begin van dit verslag al aan. In grote mate stond alles op deze avond in het teken van de release van Empusae Lueur. Empusae, is het muzikale alter ego van Nicolas Van Meirhaeghe (Sal-Ocin). Naast zelf een begenadigde artiest en sympathiek mens, te zijn. Laat Nicolas zich omringen door een rits van bevriende muzikanten. Die zijn muziek zowaar naar een nog hogere dimensie weten door te stuwen. In samenwerking met Dehn Sora, BjØrn Lescouhier, Tokyo Oyo, Tom De Doncker, Colin H. van Eeckhout en Bart Desmet. Bracht Empusae een hartverscheurende performance, die niet zomaar recht door ons hart boorde. Nee, ons hart werd gewoon in duizend stukken geslagen. Uiteraard is dat de verdienste van Nicoals zelf. Die als multi-instrumentalist de gave bezit om net die klanken naar voor te brengen, waardoor je heel diep wordt geraakt.
Gerugsteund door de adembenemende viool klanken die Tokyo oyo naar voor bracht. Het streepje intensieve percussie en klokkenspel van Dehn Sora en Bjorn Lescouhier. De vocale kruisbestuiving van enerzijds Colin H. Van Eeckhout en anderzijds Tom De Doncker. En de verdovende gitaar/drones van Bart Desmet. Werd dit de gedroomde afsluiter, van een heel geslaagde avond. Empusae legde de lat vanaf het begin heel hoog. Bovendien steekt Nicolas en zijn vrienden enorm veel variatie in de set. Oorverdovende klanken, die je trommelvliezen dreigen te doen scheuren, werden gecombineerd met intimistische tot hartverwarmende klanken. Waarbij de haren op onze armen kwamen recht te staan, van puur innerlijk genot.
Klinken de twee songs op Lueur al indrukwekkend, dan worden live zowaar nog meer grenzen verlegd. Met een beetje hulp van de vele vrienden in de muziekwereld, werd hier uiteindelijk een performance neergezet die niet zomaar aan de ribben bleef kleven. Eerder werden we nog maar eens meegevoerd naar een onaards mooie, donkere wereld. Waardoor de realiteit om ons heen prompt werd vergeten. Elk van de aantredende artiesten zat in even diepe innerlijke concentratie hun ding te doen, dan het publiek dat ademloos dit wonderbaarlijk schouwspel aanschouwde. Het hartverwarmende applaus dat Nicolas en zijn vrienden ten deel viel, was zeker en vast meer dan verdiend. Als ultieme kers op de taart, om deze heel bijzondere avond af te sluiten, kon dit wel tellen.
