Op de tweede festivaldag van zes jaar ELPEE was er heel wat meer volk komen opdagen. Op het einde van de avond stond het café zelfs helemaal vol voor Carnation. Gedurende de gehele avond heerste er bovendien een gezellige drukte. Verwonderen doet ons dit niet. Dit was dan ook een typisch ''ELPEE avondje''. Met klinkende namen binnen de Belgische Metal Scene. Naast Carnation traden namelijk ook BARK: DE Antwerpse Metal trots bij uitstek, Schizophrenia - ontstaan uit de as van Hammerhead en Shifter, een band rond muzikanten die reeds hun sporen hebben verdiend binnen diezelfde metal wereld, aan. Elk van de vier optredens werden dan ook concerten van enorm hoogstaand niveau, zoals we niet elke dag tegen komen. Onze bevindingen en foto's vinden jullie hieronder:
Hoewel de band Shifter pas is ontstaan in juni vorig jaar, bestaat deze band uit muzikanten die ondertussen de klappen van de zweep kennen. Een van de bandleden, Mark, stond vrijdag nog op het podium met MeclassicA. Echter ook de andere bandleden: Gratien Versijpt, Thomas Vanhaesebroeck, Thomas Hauttekeete en Wouter Keppens, hebben ruimschoots hun sporen verdiend binnen het metal tot rock gebeuren. Dat was ook te merken. Want we kregen een technisch enorm hoogstaande set voorgeschoteld, boordevol riffs die klieven als botte bijlen. Drumwerk, dat door merg en been gaat. En een vocale aankleding die de haren op onze armen deed rechtkomen. Puur, onversneden en zonder daarmee op te houden tot het einde, raast de band over de hoofden heen. Echter resulteert die ervaring in het bespelen van instrumenten niet in een routine klus, wel integendeel.
Die spontaniteit was zelfs zodanig groot dat de frontman Gratiën zich liet ontvallen darmproblemen te hebben gehad door de zenuwen. Het was dan ook hun eerste echte optreden met deze groep, zo bleek. Echter verliep alles nagenoeg vlekkeloos, behalve een klein misverstand op het einde van de set "Het enige nummer dat nog niet is gespeeld'' zo liet zanger Gratiën weten . Shifter bleek vooral zich te profileren als een bol energie, zonder enig ophouden werd de ene na de andere kanonskogel op het publiek afgeschoten. Met als resultaat dat het dak er al vanaf dat eerste concert compleet afging. De band blijkt ook een enorme hoge dosis spelplezier te etaleren, zijn enorm ambitieus, maar willen dus vooral muziek maken om mensen te entertainen. Wat we kunnen gebruiken in de harde en donkere tijden waarin we leven.
Kortom kunnen we stellen. Shifter hadden de ondankbare taak om de tweede avond ''in gang te schieten''. Meestal komt het publiek dan pas binnen, hangen nog wat aan de toog, of keuvelen een beetje over koetjes en kalfjes. Echter, deze band slaagt erin vanaf begin tot einde iedereen uit hun hand te doen eten. Door instrumentaal enorm hoogstaande muziek te brengen, die bovendien enorm aan de ribben blijft kleven. Maar vooral die hoge dosis spontaniteit en humor naar voor te brengen, waardoor zelfs de grootste zuurpruim gewoon overslag moet gaan.
De band speelt binnenkort , vrijdag 28th april in JC Brieljant met ook The Lotus Tree en Turpentine Valley. En dat is nog maar het begin. Er zou voorlopig nog geen eerste plaat uitkomen, maar er staan nog veel concerten gepland. We zien alvast uit naar meer, want Shifter is een naam om te onthouden de volgende maanden. Net door de puurheid waarmee ze hun muziek brengen, vanuit het hart van rock en metal, werden wij en alle aanwezigen compleet over de streep getrokken. Als de taak van een eerste band is, het vuur aan de lont steken om de bom te doen ontploffen? Dan zijn deze heren daar met brio in geslaagd.
We keren even terug in de tijd. Nog voor ondertekende Evil Invaders echt leerde kennen, was ik al onder de indruk van een enorm talentvolle Belgische metal band. Hammerhead. Deze jonge, ambitieuze band zou het maken in die muziekwereld, en zonder moeite doorbreken naar een heel ruim publiek. Met hun typische, toen technisch al enorm hoogstaande thrash metal, bleek Hammerhead goed op weg potten te gaan breken in binnen en buitenland. Toen werd het plots heel stil rond Hammerhead. Ondertussen zijn eerder genoemde Evil Invaders absolute top geworden in ons land, en worden ook in het buitenland op handen gedragen. Onder de naam Schizophrenia werd vorig jaar de band nieuw leven ingeblazen. Hammerhead, de volgende bladzijde? Zo zouden we dat inderdaad kunnen noemen.
Vanaf die eerste gitaar riff, knallende drum salvo tot bulderende vocalen. Werd het ons vrij vlug duidelijk waarom we toen zo overslag waren gegaan voor Hammerhead. Schizophrenia blijkt gewoon diezelfde snoeiharde, nietsontziende gang op te gaan. Meteen de lat enorm hoog leggen, en niet ophouden tot het einde. Zo hoort het gewoon. Als enige kanttekening zouden we kunnen stellen dat er gerust een beetje meer interactie naar het publiek mocht zijn geweest. Maar deze band laat vooral hun muziek voor zich spreken. Songs als Structure, Mortal, Rites. Ze worden op een Hels tempo gebracht. Als een razende orkaan - gedreven door snoeiharde riffs, drumsalvo's die voelen als vuurballen die op jou worden afgeschoten, en die duivelse vocalen. Worden die songs door de strot van de aanhoorders geramd. Hierop stilstaan is dan ook onmogelijk. Er was trouwens geen speld tussen te krijgen bij Schizophrenia. Het voelt aan als een al even Helse trip op een wildwaterbaan, echter belanden we niet in een waterval. Nee, we voelen als het ware de vuurtongen uit de Hel onze voeten likken.
We kunnen dan ook besluiten:
Schizophrenia halen hun invloeden bij bands als Dark Angel, Sepultura, Testament, Kreator, Demolition Hammer, Destruction. Echter moeten ze voor hun grote voorbeelden niet onderdoen. Desprate Cry een Sepultura cover, gaat dan ook door merg en been. Zowel instrumentaal als vocaal voelen we koude rillingen over onze rug lopen, telkens opnieuw. Doorheen de complete set. Hammerhead is duidelijk terug tot leven gewekt, alleen hebben ze een andere naam gekregen. Houd Schizophrenia de volgende maanden in het oog, ze zijn klaar om de wereld terug te veroveren. In ELPEE bewezen ze nog niets van hun speed, energie en kracht te hebben verloren. Of we verweesd achterbleven? Jazeker!
Met een lichtjes gewijzigde opstelling. Jan Rammeloo (Bliksem) verving Martin Furia. Liet ook BARK, er naar goede gewoonte, geen gras over groeien. De band had dan wel af te rekenen met enkele technische problemen, maar vanaf die eerste song voices of Dog, ging BARK als een pletwals te keer. Deinze moest en zou op zijn grondvesten daveren! De band mocht onlangs aantreden op het afscheidsfeest van Bliksem, en bewezen daar ook een ruim publiek uit hun hand te doen eten. In een intieme setting binnen het altijd gezellige muziekcafé ELPEE was dit sowieso geen probleem.
Die duivelse riffs van Jan passen dan ook perfect in het plaatje dat BARK weet aan te bieden. Niet alleen heeft de band voldoende knallende songs als Day of the witch, cutting my eyes, roll the dice. Ze worden, ook naar goede gewoonte ondertussen, één voor één gebracht met een vuurkracht waarbij niet enkel daken eraf gaan. Bovenop die snoeiharde uithalen van Rui Da Silva - die op voorhand aangaf wat ziek te zijn, maar toch een knetterend set neerzette - Jorn Van der Straeten, een basgitarist met het charisma van de grote bassisten ter aarde, Ward Van der Straeten - die zijn drumvellen bediende alsof hij elk moment onze kop er zou afknallen. Blijven we het meest onder de indruk van de indrukwekkende manier waarop zanger Ron Bruynseels ons met zijn bulderende stem telkens opnieuw compleet murw weet te slaan. Klein van gestalte, maar verdomt groot op het podium. Als een razende bloedhond gromt en grolt hij tot iedereen compleet over de streep is getrokken.
Hoewel we hem vocaal niet compleet ermee kunnen vergelijken, wat uitstraling op dat podium betreft doet Ron me in grote mate denken aan wat Ronnie James Dio deed. Datzelfde charisma waarmee DIO iedereen uit zijn hand deed eten, van vooraan tot ver naar achter, spreidt Ron ook tentoon. Met alle respect voor de instrumentalisten van deze band die één voor één op enorm hoog niveau staan te solleren. Maar de frontman bezorgt ons die ultieme adrenalinestoot, bij elke song opnieuw, waardoor we compleet tot waanzin worden gedreven. BARK zag en overwon wederom, zelfs ondanks de kleine technische problemen en Rui die er wat bleekjes uitzag op het podium. Om dat te doen? Daarvoor moet je wel heel sterk in je schoenen staan.
Setlist:
Voice of Dog // All Hell Breaks Loose // Killing Time // Day of the Witch // cutting my Eyes // Nine Lives // Roll the Dice // Black Steel // after math // No Shelter // Left over Prey // Night of Tormet // I remain Untamed // Venomous Blood
Na deze drie wervelwinden, beter doen? Het was een moeilijke klus voor Carnation. Maar ook zij zouden, zonder enige moeite, het dak er uiteindelijk compleet laten afgaan. Letterlijk bijna. Vorige zomer zagen we de band nog aantreden op Antwerp metal Fest en zetten bij hun concert de volgende kanttekening: Misschien, want links en rechts zijn er nog kanttekeningen. Vaak staan de muzikanten gewoon hun ding te doen, je ziet dat de zenuwen toch vrij gespannen waren. Echter bleek in ELPEE dat de band het vooral moet hebben van hun demonische uitstraling, zowel instrumentaal als vocaal, op dat podium. Want ja, dit zou een trip worden naar ultieme duisternis. In grote mate is dat de verdienste van de tot de verbeelding sprekende frontman Simon Duson, zijn geverfde gezicht , starende blik naar het oneindige, en oorverdovende stem bezorgden ons telkens opnieuw koude rillingen. Alsof de Duivels werden ontbonden.
Gerugsteund door muzikanten die al even snoeihard en meedogenloos uithaalden, legde Carnation de lat vanaf die eerste noot enorm hoog. Jonathan Verstrepen - Gitaar, Bert Vervoort - Gitaar, Yarne Heylen - Bas, Vincent Verstrepen - Drums zijn één voor één muzikanten die ondanks hun jonge leeftijd, de klappen van de zweep kennen. Nee, veel interactie was er niet, maar Carnation liet de overweldigende muziek voor zich spreken. Zonder enig medelijden met de aanhoorder. Het resultaat liet niet lang op zich wachten. Prompt werd ELPEE herschapen tot een kolkende massa headbangende, crowdsurfenden en zich in een mosh pit begevende 'meute'. Als onder hypnose gebracht door de muzikale omlijstingen en duivelse uitstraling van Simon, ging het publiek compleet uit de bol. Het leek wel of ze in een trance waren gebracht, zoals dat ook gebeurt tijdens satanische rituelen, waardoor er geen spaander geheel bleef van de zaal.
Uiteraard beschikt Carnation over voldoende hartverscheurende songs die door merg en been gaan. Necromancer, Sermon of The Dead - onze persoonlijke favoriet - Chapel of Abhorrence . Ze werden allen op zo een razend tempo gebracht, dat je als aanhoorde je gewoon moest laten meeslepen in de wervelwind die op je afkwam. Carnation is een band die vooral die ultieme duisternis kan doen laten neerdalen, en zijn publiek daardoor compleet murw kan slaan. Na het einde van deze snoeiharde, nietsontziende set, bleven ook wij totaal verweesd achter. Met de ravage van een natte vloer voor het podium als bewijs dat Carnation kwam, zag en vooral hun Duivels heeft doen overwinnen.
Setlist:
The Rituals of Flesh // Hellfire // Delusions of Power // The Whisperer // Necromancer // The Great Deceiver // Sermon of the Dead // Chapel of Abhorrence // Fathomless Depths
