Naar jaarlijkse gewoonte zakken we ook nu weer af naar het supergezellig café aan de haven van Deinze. In Café ELPEE heeft dit weekend het evenement ''6 jaar ELPEE'' plaats. Met op de affiche gerenommeerde bands en artiesten uit binnen en buitenland. Onder de noemer 'back to basic', deze keer indoor. Binnen een intieme setting, met toch de mogelijkheid om buiten te keuvelen en zelfs een extra toog in die tent, werd er alles aan gedaan om het de bezoeker zo aangenaam mogelijk te maken. Op deze eerste festivaldag was er niet zoveel volk komen opdagen. Vrijdag is altijd wel een iets moeilijker dag geweest om 'volk te lokken' heb ik me laten vertellen. Echter met een set boordevol Metallica klassiekers, gebracht door een band die deze brengen met het metalhart op de juiste plaats. Een nog steeds teveel onderschatte Belgische band, die al lang de erkenning verdienen die ze tot op heden nog niet hebben gekregen. En een talentvolle 'rock act' met een charismatische uitstraling, waarmee ze nog potten zullen breken. Werd het echter een gedenkwaardige avond, waaruit we weer kunnen besluiten: de afwezigen hadden ongelijk!
Laten we beginnen met een vraag. Waar heeft de lezer een bepaalde band leren kennen, die later min of meer is uitgegroeid tot grootheden in de muziekwereld? Wat ons betreft, deden we dat o.a. in Brielpoort te Deinze. Waar ooit bands als U2, Simple minds en zoveel andere hun kunsten hebben vertoond vooraleer ze doorbraken naar een heel ruim publiek. Wij deden gisteren ook een ontdekking in ELPEE te Deinze, waarvan we binnenkort nog meer gaan horen: daar zijn we nu al zeker van. Diesel Junk is een vrij jonge band uit Gent. Ze ontstonden in 2014 en worden door sommige pers omschreven als ''nieuwe stonerrockband waarvan we in de toekomst nog veel zullen horen''. Het stoner gevoel is inderdaad niet veraf, echter Diesel Junk in een hokje plaatsen is deze jongens tekort doen.
Optreden voor welgeteld zes tot tien toehoorders, het is op zich geen pretje. Echter liet Diesel Junk dit niet aan hun hart komen. Vanaf de eerste noten legden ze de lat enorm hoog. Zowel instrumentaal - met duivelse solo's die recht door je hart sneden als vlijmscherpe scheermesjes - als door een vocale aankleding die ons prompt de krop in de keel bezorgde. Dat is echter niet alles. Vooral waren we onder de indruk van de charismatische houding van frontman Ruben. Die naast beschikken over een stem van puur goud, ook de ene kwinkslag na de andere naar boven haalde om zijn publiek te bekoren. De band stond bovendien hun ding te doen, alsof ze stonden te spelen voor een overvol sportpaleis.
Als enige kanttekening kunnen we plaatsen, dat alles een beetje diezelfde lijn leek uit te gaan. Een euvel dat kan verholpen worden door nog meer speelervaring op te doen. Diesel Junk brengt echter het soort stonerrock van hemels hoog niveau. Zoals we reeds aangaven waren we vooral onder de indruk van bijvoorbeeld de langgerekte gitaar riffs, die je prompt kippenvel bezorgen. Of het stembereik van Ruben, tot de mokerslagen van drum salvo's. Echter is het de kruisbestuiving tussen de vier 'elementen' in de band. Dat ons telkens over de streep trok. Elk op zich zijn dit inderdaad klasse muzikanten, eens samengebracht ontstaat iets magisch dat we niet elke dag tegen komen in het rock en stoner gebeuren, wat uiteindelijk doet uitzien naar een gouden toekomst. Houd deze band in het oog! Is ons advies.
Diesel Junk zullen eind april een exclusieve show geven. Alle informatie daarover vinden jullie op hun facebookpagina: https://www.facebook.com/events/1115740371869338/
De Belgische Post-Metal act Carneia kan, naar onze bescheiden mening, als het ware bestempeld worden als een 'supergroep'. Elk van de leden hebben reeds hun kunsten vertoond bij vermaarde bands in ons land. Carneia bestaat uit Jan Coudron (King Hiss), Thomas Combes, Jille Vandromme (No More Faith) en Tom Vansteenkiste (Vermilion en No More Faith). Toch geen klein bier als je het ons vraagt. In februari 2016 brachten ze een gloednieuwe plaat op de markt. Symmetry of Mind. We schreven daarover: Conclusie: Carneia presenteert met deze EP Symmetry of Mind een grensverleggende, experimentele plaat waarop we geen label, of zelfs geen echt genre, kunnen kleven. We krijgen een aanbod van uiteenlopende muziekstijlen voorgeschoteld. Waarbij bovendien nog eens uiteenlopende emoties worden aangesproken. Maar vooral lijken we telkens te vertoeven in een diepe trance, die ons het angstzweet doet uitbarsten tot koude rillingen bezorgen. Bovendien voel je gewoon dat deze artiesten een hoop ervaring met zich meeslepen. Net daardoor leveren Carneia hier een EP af, al voelt ie aan als een full album, dat parels van songs bevat. Die ons als luisteraar enerzijds tot rust brengen, en anderzijds in een staat van waanzin doen belanden. Indrukwekkend!
Waanzin. Het is ook het sleutelwoord doorheen een optreden van Carneia. De muzikanten toveren als het ware hun instrumenten om tot ijzige klauwen, die je bij de strot grijpen en tot - inderdaad - waanzin lijken te drijven. Daarbovenop is er de verschijning van frontman Coudron. Die als in een soort trance, zijn demonen lijkt te bestrijden: met gelaatsuitdrukkingen tot het maken van rare kronkels, alsof het lijkt dat de Duivels elk moment uit de Hel zullen tevoorschijn komen. Carneia verstaat de kunst om de meest duistere kant van je ziel open te leggen, binnen een set waarbij koude rillingen over je rug lopen. En het lijkt alsof we zelf worden bedolven onder vlagen van diezelfde pure waanzin. Door het brengen van zo een hypnotiserende act, geraken we uiteindelijk zelf in een trance waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt.
Nochtans had de band wat af te rekenen met enkele technische problemen, zo leek het toch. Waardoor ze iets later aan hun set konden beginnen. Echter, vanaf die eerste mokerslag in de vorm van Red lights werd de lat enorm hoog gelegd. Zonder verpinken, en ook zonder daar teveel woorden aan vuil te maken, bleef de band op het publiek inhameren: tot iedereen murw geslagen, en verweesd zou achterblijven. Ergens in een hoekje, uw eigen demonen strak in de ogen kijkende. De set werd wat ingekort, maar songs als Black Mess, Fuck You Judas, Lay Down en de hartverscheurende afsluiter White Collar zijn één voor één parels van 'post-metal' songs. Die niet gewoon aan de ribben blijven kleven, maar je ziel letterlijk doorklieven.
Als die dan ook gebracht worden door muzikanten die weten hoe ze als een hakbijl door je hart moeten klieven? Zowel vocaal als instrumentaal. Dan kunnen we niet anders concluderen, dat we hier weer een indrukwekkend concert hebben meegemaakt. Van een band die helaas nog steeds niet de erkenning krijgen, die ze al heel lang verdienen. Waanzin... Pure waanzin. Dat is wat we voorgeschoteld kregen. Geen hapklare brok vlees, maar een moeilijk verteerbaar maar enorm aangename donkere brok pure energie.
Setlist:
Red Lights//Black Mess//Fuck You Judas // Colour Blind // Lay Down // White Collar
Ik heb, zoals velen weten, altijd wat sceptisch gestaan tegenover coverbands. Doorgaans voegen deze bands niets of heel weinig toe aan het origineel. Vaak verkiezen ze ook de gemakkelijke weg, en brengen de grote hits van de betreffende artiest of band naar voor, meestal zonder enige 'ziel'. Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen, die zelfs het origineel lijken te evenaren. Na hun aantreden op 6 jaar ELPEE, kunnen we ook MeclassicA , een Metallica coverband, in deze categorie onderverdelen. Het waarom? Lezen jullie hieronder.
Allereerst is er die buitengewone uitstraling van frontman Nico de Clercq, die zich niet alleen weet te ontpoppen tot een klasse entertainer, maar vooral met zijn bulderende stem en bonkige uitstraling de aanhoorders gewoon bij het nekvel lijkt te grijpen, om nooit meer los te laten. Gerugsteund door muzikanten die ondertussen het klappen van de zweep kennen. In het bijzondere waren we telkens onder de indruk van de snoeiharde riffs van Jack Ham(mett) - Guitar ,Vurner V - Guitar en Mark Smith - Bas: die elk op zich, op technisch enorm hoogstaande wijze hun ding doen, bovendien is er drummer Steve Simons: zijn salvo's voelden aan als kanonskogels, die op de luisteraar werden afgeschoten. Echter stralen ze één voor één vooral spelplezier uit, dat we doorgaans terugvinden bij jonge wolven in het vak.
Bij songs als Sad But True, Battery, Master of Puppets tot Creeping Death was het alsof we de Metallica van ergens begin jaren '80 weer op het podium zagen staan. Jonge metalheads, die als hongerige wolven hun publiek elk moment leken te zullen in stukken scheuren. Echter telkens met een vette knipoog en kwinkslag. MeclassicA afdoen als een 'coverband van ...' is eigenlijk zelfs die band tekort doen. Ze speelden songs als One, Enter Sandman alsof ze die zelf hebben geschreven en gecomponeerd. Althans voelden we adrenalinestoten door onze lijf gejaagd worden, die we al lang niet meer hebben gevoeld bij optredens van Metallica. Net door de puurheid waarmee de songs naar voor werden gebracht door Nico en de zijnen, leek het inderdaad alsof Metallica hier zelf stond te spelen. Maar dan wel de versie van de periode 1983 - 1990.
Op hun facebook pagina staat het volgende te lezen: MeclassicA is een tributeband die het niet van maniertjes of verkleedpartijen moet hebben. De band is volledig authentiek, de nummers spreken voor zich en de band focust zich op de muziek. Passie, strakheid, energie en power zijn elementen die een goeie MeclassicAshow kenmerken. De band is in de jaren '80 opgegroeid met Metallica, dit verklaart waarom de nadruk wordt gelegd op de oude klassiekers van ‘Kill 'Em All’, ‘Ride The Lightning’, ‘Master Of Puppets’ en ‘...And Justice For All’. Uiteraard wordt het Black Album niet geschuwd. Verwacht geen symfonisch concert als MeclassicA komt spelen! Dit vat eigenlijk samen hoe we dit aantreden van MeclassicA echt hebben beleefd. Passie, een brok ijzersterke energie. Betonnen 'power' en vooral spelplezier dat je prompt aanzet tot stevig meebrullen, headbangen en eventueel 'moshen'. Meer hadden we niet nodig, om compleet murw te worden geslagen. Na af te sluiten met een zowel instrumentaal als vocaal meesterlijk gebrachte Seek & Destroy. Een versie die zorgde voor een ware krop in de keel. Mocht de band nog terugkomen voor een ultiem bisnummer. Bij Whiskey in The Jar werd nog één keer die lat enorm hoog gelegd en bewees deze band nogmaals dat ze veel meer zijn dan een coverband van Metallica. Dat laatste kunnen we niet genoeg herhalen.
Setlist:
Disposable Heroes//Battery //Master of Puppets//Sad But True //Welcome Home(Sanitarium)//Creeping Death//Spit Out The Bone //One//Enter Sandman//Damage Inc. //Seek & Destroy BIS - Whiskey In The Jar
