Hoewel de lente in het land is en de zon uitbundig schijnt. Zou deze zaterdagavond in Het Bos te Antwerpen gitzwart kleuren. Want daar ging de ondertussen zevende editie door van Darken the Moon. Met op het programma Primordial, Marche Funèbre, Alkerdeel, Nailed to Obscurity en A Thousand Sufferings heeft de organisatie een affiche weten samen te stellen, die ieder beetje liefhebber van de donkere kant van het metalgebeuren over de streep zou moeten trekken. Dat was ook te merken, want Darken The Moon VII was compleet uitverkocht. Ondanks dat, hadden we het gevoel dat er toch nog ruimte over was om iets of wat te bewegen. We maakten ons op voor een duistere trip, doorheen de meest donkere zijde van onze zwarte ziel. Ons verslag en foto's lezen en zien jullie hieronder:
A Thousand Sufferings zag het levenslicht in 2013. Pas in 2015 brachten ze hun debuut uit: Burden. Hoewel A Thousand Sufferings zichzelf niet echt als 'doom metal' profileren, merkten we toch dat die typische elementen van het doom metal genre nog het meest naar boven kwamen drijven. Dat was tijdens het aantreden van deze band in Het Bos ook te merken. De Frontman had een Black Sabbath T-shirt aan. Nu, vaak voelden we inderdaad de geest van deze laatste band wel opduiken tijdens het concert.
A Thousand Sufferings is eigenlijk ontsproten uit het Belgische black metal scene. Een paar ervaren muzikanten uit de scene (Vex, Xastur, Verloren). Deze heren kennen dus duidelijk het klappen van de zweep, en spelen op een technisch enorm hoogstaand niveau. De ervaring binnen de scene werpt dus wel degelijk zijn vruchten af. De set zit boordevol lekker trage en duistere riffs, die je bij de strot grijpen. Gelukkig zorgt die ervaring in het bespelen van hun instrumenten er niet voor dat ze een routineuze klus afwerken.
Toch konden we ons niet van dat 'been there /done this' gevoel ontdoen. A Thousand Sufferings lijkt ons daarom vooral een band zoals er eigenlijk al veel zijn en voegen op zich niets nieuws toe aan het gedoodverfde concept. Uiteraard is daar niets mis mee, zolang je rillingen voelt lopen over de rug bij elke hemelse gitaar riff en de rauwe vocalen ervoor zorgen dat de haren op de armen recht komen staan. Hoor je ons niet klagen. A Thousand Sufferings brengen dus vooral een lekker potje doom/black dat aan de ribben blijft kleven. Waardoor we uiteindelijk toch over de streep worden getrokken.
Fans van melodische doom/death kwamen nog meer aan hun trekken tijdens het optreden van Nailed to Obscurity. Deze Duitse band bracht begin dit jaar nog een nieuwe plaat op de markt King Delusion. Ze speelden hun eerste keer op Belgische bodem en lieten alvast een heel sterke indruk achter. Van begin tot einde werden diepe gensters geslagen in onze donkere ziel. Ook werd voortdurend op technisch hoog niveau gesoleerd. Maar de band maakte er, ondanks de stille momenten in het begin waarbij ze vaak met de rug naar het publiek stonden, geen routine klus van.
Vanaf de start werd alles uit de kast gehaald, zodat de fans zich geen moment verveelden. Dit door het brengen van rustige middenstukke tot dynamische riffs die werden opgebouwd naar een helse climax. Waarbij de harmonieën ons kippenvel bezorgden. Vooral die lang uitgesponnen solo's gingen letterlijk door merg en been, en dreven de luisteraar voortdurend tot een punt van waanzin. Echter steeds binnen een eerder melodieuze context. Niet alleen waren we diep onder de indruk van wat de gitaristen uit hun instrument toverden of de lekkere salvo's van drummer van dienst. Ook de vocale capaciteiten bezorgden ons telkens koude rillingen tot de bot. Zanger Raimund Enninga beschikt bovendien over een heel bijzondere stem. Vaak haalt hij putrunts boven, maar regelmatig ook heldere cleans, die bovendien heerlijk rouwend klinken.
Nailed to Obscurity timmeren al sinds medio 2005 aan de weg, en beschikken dus over de nodige dosis ervaring om een publiek compleet in te pakken. Ze doen dit op een zodanig hoogstaande manier, waardoor je van begin tot pril einde gewoon overslag gaat. We waren dus vooral onder de indruk van die magische kruisbestuiving tussen indrukwekkende vocals en riffs die doorheen ons hart snijden, als een vlijmscherp scheermesje. Kortom, hun eerste optreden in ons land, was er eentje om in te kaderen. Een band om in het oog te houden deze Duitsers, dat is onze eindconclusie.
"Telkens blijft die dreigende toon stevig overeind staan. Meer nog, net op het moment dat het geruis eentonig begint te worden, knijpen snoeiharde uithalen onze strot nog een beetje meer dicht. Dit begon met weer die dreigende vocalen, die aanvoelen als duivelse stemmen uit de diepste kerkers van de Hel zelf. Niets, maar dan ook niets, wordt aan het toeval overgelaten om de luisteraar te brengen tot een opperste, donkere vervoering. Deze gehele plaat Lede ademt voorwaar iets donker, vuil en weerzinwekkend mooi uit, waardoor ons duistere hart wordt verwarmd. Zonder meer heeft Alkerdeel hier een indrukwekkende plaat voortgebracht, die de poorten van de Hel wagenwijd hebben open gezet, zodat de duivelse demonen vrij spel hebben om de gehypnotiseerde zielen te vermorzelen." Dat is wat we vorig jaar schreven over het album Lede van Alkerdeel. Dat de heren ook live een potje oorverdovende tot donkere intensiviteit weten aan te bieden, bleek op Desertfest in oktober vorig jaar. In eerste instantie dachten we dat deze band wat een vreemde eend in de bijt zou zijn op dit evenement in Het Bos, maar ze passen net door het aanbieden van donkere chaos, eerder perfect in dat Black metal en aanverwante plaatje. Zo zou snel blijken.
Oorverdovende uithalen, vocalen die door merg en been gaan. Waarbij het lijkt alsof de frontman al zijn demonen lijkt te ontspinnen. En we het gevoel krijgen dat de poorten van de Hel nu wel wagenwijd zullen open gaan. Dat is de rode draad doorheen het optreden van Alkerdeel. Door die verschroeiende combinatie van vlijmscherpe gitaar riffs, snoeiharde drum salvo's en waanzinnige vocalen, worden we vanaf die eerste noot compleet murw geslagen. Alkerdeel beschikt over die uitzonderlijke eigenschap om de luisteraar in een soort donkere trance te brengen. Ze doen dankzij deze aanpak niet alleen de trommelvliezen barsten, maar ook zielen bloeden.
Kortom: Het optreden van Alkerdeel kun je vergelijken met een rollercoaster trip, waarbij je recht naar de putten van de Hel wordt gedreven. Geen moment van rust werd ons gegund. Zonder oponthoud leek de band de ene na de andere mokerslag uit te delen. Naderhand bleef iedereen dan ook gewoon verweesd achter, na die wervelwind van oorverdovende, donkere intensiviteit.
Reeds sinds 2007 timmert de uit Mechelen afkomstige band Marche Funèbre aan de weg. Een weg boordevol pure duisternis, die resulteerde in al even indrukwekkende albums. Ondertussen heeft de band niet stil gezeten. Naast het verder uitbouwen van een ijzersterke live reputatie stellen Marche Funèbre in 2017 hun nieuw album aan het publiek voor. Into the Arms of Darkness kwam op maandag 20 februari op de markt. Op het evenement 'Darkness over the North Sea' in OHK te Oostende, wist de band ons al over de streep te trekken met een heel beklijvende show, die aan de ribben bleef kleven. Ook de nieuwste schijf blijkt een meesterwerk te zijn. In Het Bos kwam de band die nieuwe plaat voorstellen. Het zou een bij voorbaat gewonnen thuismatch worden, want schijnbaar moeiteloos kon de band elk van de aanwezigen uit hun hand laten eten.
Marche Funèbre hadden er duidelijk zin in en legden die lat vanaf het prille begin enorm hoog. Zowel instrumentaal als vocaal was er weer eens geen speld tussen te krijgen. Voortdurend werden we bedolven onder een spervuur van riffs die doorheen ons lijf sneden, drumsalvo's die insloegen als de donder en bliksem bij heldere hemel. Met daarbovenop dat indrukwekkende en gevarieerde stembereik van Arne, om ons die uiteindelijke doodsteek te geven die we nodig hadden om compleet over de streep te worden getrokken.
Uiteraard werd er uitvoerig gegrasduind uit de nieuwe plaat. Waarbij toch vooral opviel dat die nieuwe songs ook live staan als een huis. Meer nog, daar waar we in vroeger jaren - dat geven we eerlijk toe - vaak wat sceptisch stonden tegenover deze band. Merken we dat in 2017 een geoliede machine staat te spelen, die Black Metal brengt op eenzaam hoog niveau. En dat is niet de verdienste van één element binnen de band, maar eerder de kruisbestuiving tussen de instrumentale en vocale inbreng. Elk van de leden van Marche Funèbre lijken elkaar blindelings te vinden op het podium en etaleren bovendien een enorme hoge dosis spelplezier. Dat heeft zijn uitwerking op het publiek, dat volledig uit de bol gaat. Een gewonnen thuismatch? Zonder meer!
Afsluiter van de avond was de legendarische black metal band Primordial . De Ierse band timmert dan ook al sinds medio 1987 aan de weg. Plots was er geen doorkomen meer aan en stond de zaal overvol. De heren slepen dan ook een meer dan legendarische live reputatie met zich mee, de verwachtingen waren daardoor heel hoog gespannen. Frontman Nemtheanga neemt vanaf het begin de teugel stevig in handen en we waren vertrokken voor een trip van meer dan een uur, doorheen de diepste kerkers van de Hel. Het publiek genoot van begin tot einde en van voor tot ver naar achter van dit potje heel pure Black metal.
Toch deze kanttekening. Persoonlijk ben ik nooit zo een grote liefhebber geweest van het stembereik van Nemtheanga. Binnen het genre stijgt zijn vocale capaciteiten me iets te weinig boven de middelmaat uit. Bovendien, het laatste wapenfeit van de band, where greater men have fallen, mist het heroïsche dat we in het verleden vaak zijn tegen gekomen bij Primordial. Waardoor ook live de nieuwere songs net iets minder konden overtuigen, dan de oudere songs. Echter, kan je niet voorbij aan Nemtheanga zijn demonische uitstraling op dat podium. Gerugsteund door muzikanten die wel degelijk riffs en salvo's naar voor brengen, die diepe gensters slaan in onze ziel, zorgt het ervoor dat we uiteindelijk toch over de streep worden getrokken. Bovendien, wie zijn wij om dat publiek ongelijk te geven?
Primordial is een band die dus vooral hun Duivelse uitstraling, zowel verbaal als instrumentaal, in de weegschaal werpen om de fans een trip te doen beleven naar die diepste kerkers van de Hel, die ze niet vlug zullen vergeten. Meer nog, Primordial verstaat de kunst om hun publiek net door de demonische interacties, uit hun hand te doen eten. Daarbij maakt de band vaak gebruik van eerder een weemoedige en kippenvelbezorgde aankleding, in plaats van oorverdovend uit te halen. Iets wat we eerder terugvinden in doom metal.
Kortom: Primordial trekken de kaart van bij de aanhoorders donkere emoties naar boven te brengen, en net daardoor dat publiek verweest achter te laten. In plaats van oorverdovend uit te halen. Waardoor we alsnog een heel donker en angstaanjagende trip voorgeschoteld krijgen, waardoor bovendien de putten van de Hel nog één keer compleet open gaan en we tot complete waanzin worden gedreven. Vooraleer we de donkere nacht induiken, op weg naar huis.
