Afscheid nemen is altijd pijnlijk. Als een band of artiest, waarvan je jarenlang fan bent geweest, besluit ermee op te houden. Dan bezorgt je dit toch even een krop in de keel. Doorgaans kun je daar wel begrip voor opbrengen, als die bepaalde artiest bijvoorbeeld al 40 jaar of langer op de bühne staat. Beter er op tijd mee ophouden, vooraleer je een parodie op jezelf dreigt te worden. Als echter een band in de fleur van zijn of haar leven, ermee ophoudt? Dan is het nog pijnlijker. Het nieuws dat Bliksem de handdoek in de ring zou werpen, sloeg dan ook in als een bom. in TRIX besloot de band op deze vrijdag afscheid te late nemen met een 'dik feest' zoals zijzelf het uitdrukken. Feesten doe je nooit alleen, dus brachten Peggy en haar kompanen enkele vriendjes mee. BARK zijn ondertussen uitgegroeid tot een fenomeen. Hun optredens op menig festival en zaal, deden ons geloven dat blaffende honden wel degelijk bijten, en hoe. Distillator is sinds hun ijzersterke debuut "Revolutionary Cells" (2015) uitgegroeid tot de belangrijkste nieuwkomer in de Nederlandse metal scene. Kortom, alles werd er aan gedaan om een zo goed als uitverkochte TRIX een avond te laten beleven, om nooit meer te vergeten.
Zo een avond openen, is nooit een gemakkelijke opgave. De mensen komen nog de zaal binnen, of gaan aan de bar vlug een consummatie halen, tussen het handjes schudden met mede metal fans door. Echter liet BARK dit, zoals we dat ondertussen van hen gewoon zijn, niet aan hun hart komen. Snoeiharde riffs, drumsalvo's die door merg en been gaan. Maar dus vooral de bulderende vocalen die de haren op je armen doen recht komen. Een introductie die kan tellen. Gevolg? De eerste voorzichtige moshpits waren een feit. Maar vooral werd het publiek ruw wakker geschud, zo hoort dat nu eenmaal op zo een feest. Nochtans leek er in het begin van de set een klein probleem met de gitaar van Rui. Maar dat euvel werd vrij snel opgelost, en had geen invloed op de rest van de set. Een set waarin de band er alles aan deed om het publiek in te pakken. En daarin dus ook slaagde. Vanaf de eerste noot greep de band, onder commando van een heel charismatische frontman Ron Bruynseels die verdomt goed weet hoe een publiek te entertainen. Iedereen bij de strot. Blaffen, bijten, grommen en uiteindelijk overwinnen. Dat is hoe we BARK al zoveel keer een zaal of festival in vuur en vlam hebben zien zetten. Ook TRIX moest eraan geloven.
Hoezeer we Ron zijn prestatie ook nu weer in de verf zetten. Het is vooral die kruisbestuiving tussen de riffs van Rui en Martin, die elkaar blindelings lijken te vinden op het podium. De pompende baslijnen van virtuoos Jorn. En knetterende, oorverdovende drum salvo's van Ward. Die ervoor zorgen dat een 'wall of sound' ontstaat waar geen doorkomen aan is. De in het oog springende podiumact van Ron, was ook nu weer die ultieme kers op de taart om ervoor te zorgen dat het dak er een eerste keer compleet afging.
Het uit Enschede, Nederland, afkomstige trio Distillator brengt het soort thrash metal dat bands als Destruction en Slayer ook pleegden te brengen. De band ontstond medio 2013 en bracht in 2015 een debuut uit dat overal heel goed werd ontvangen. Later dit jaar zou een nieuwe plaat op de markt moeten komen: Summoning the Malicious via Empire Records. Ondertussen zit Distillator niet stil, en mochten op dit zwaar afscheid feestje niet ontbreken. De Nederlanders legden de lat dan ook direct enorm hoog en bewezen waarom ze waarom hen een gouden toekomst wordt voorspeld.
Uiteraard klinkt Distillator enorm als die befaamde acts uit de periode 1984-1986, de gouden jaren van de 'thrash metal'. Dit wil echter niet zeggen dat ze daardoor gedateerd klinken. De band profileert zich als een geoliede machine, die door een spervuur van duivelse en oorverdovende riffs het publiek vanaf begin tot einde compleet murw slaat. Want ja, het zijn vooral de technisch hoogstaande gitaar solo's die ons telkens koude rillingen bezorgen, en versteld doen staan. Gedurende de volledige set deed de frontman er ook alles aan om het publiek uit zijn hand te doen eten, en uiteraard zijn er die typische drum salvo's. Maar wat de top gitaristen uit hun instrument toveren? Dat oversteeg toch de verwachtingen.
Kortom: Distillator bracht een typische thrash metal act, met alles erop en eraan. Op een technisch zodanig hoog niveau, dat we ons prompt weer die zeventien jarige puber voelden, die zijn eerste thrash plaat kocht en daar een hele avond stond op te headbangen in de huiskamer. Echter, steken de Nederlanders die muziek in een fris en monter kleedje, en zorgt die technisch hoogstaande manier van spelen gelukkig ook niet voor een routine klus. Integendeel. Ze zorgden daardoor voor een lekker, puur, old school thrash metal feestje in TRIX. Like the good old days! We zien nu al uit naar het nieuwe album, dat op 1 mei in de rekken zou moeten liggen.
Ondertussen was de zaal compleet vol gelopen voor de hoofdbrok van de avond. 'The Last Strike' van Bliksem zou er eentje worden, die we nooit meer zullen vergeten. In het verleden viel ons meermaals de kruisbestuiving op tussen de klasse muzikanten met die toch wel heel uitzonderlijke stem en uitstraling van frontvrouw Peggy. Het heeft ervoor gezorgd dat zelfs een Wacken en Graspop publiek overslag ging, voor zoveel talent en charisma. Ook op hun afscheidsfeest legde de band de lat direct heel hoog, en liet geen seconde meer los. Niet alleen de band had er zin in, ook Peggy profileerde zich als perfecte gastvrouw op deze avond, en sprak haar fans voortdurend aan. Het zorgde voor wilde taferelen, waarbij de security het prompt druk had met opvangen van crowdsurfers. En waarbij ook heel mooie circle pits ontstonden. Echter, bezorgde de bindteksten van Peggy, maar ook sommige pakkende songs, ons een ware krop in de keel. Hieruit bleek weer maar eens op wat een enorm hoogstaand niveau Bliksem zich na al die jaren bevind.
Naast snoeiharde songs, waarbij de bliksem meerdere keren zou inslaan in de zaal. Heeft de band ook voldoende songs, we spreken het woord ballads bewust niet uit, die een hartverscheurende indruk op ons nalaten. En een kippenvelmomenten doen ontstaan doorheen de zaal. Daarbij valt ook weer op hoe elk van de bandleden elkaar blindelings vinden binnen de band. Bij die 'rustigere' songs klinkt de stem van Peggy bovendien heel broos en breekbaar. Via sociale media vergelijken sommige - waaronder ikzelf - haar vaak met Janis Joplin. Nu, in Trix blijkt die vergelijking zeker te kloppen. Peggy heeft diezelfde indrukwekkende uitstraling als Janis, waardoor ze je prompt lijkt te hypnotiseren waardoor je compleet murw geslagen, verweesd achter blijft.
Echter, gerugsteund door muzikanten die dus op eenzaam hoog niveau hun ding staan - of zitten - te doen. Neem nu de duivelse mokerslagen van drummer Rob Martin. Elk haartje op onze armen kwam recht te staan, bij elke salvo die hij naar boven toverde. Of die hemelse riffs van gitaristen Jeroen De vries en Toon Huet. Daar kunnen vermaarde gitaristen zelfs nog iets van leren. Basgitaristen zijn doorgaans de stille schakel binnen de band. Bij Bliksem ontpopt Jan Rammeloo zich tot een bewegelijke bassist die de band meetrekt in een draaikolk van riffs en salvo's.
Om maar te zeggen, Peggy heeft zich gedurende die negen jaar laten omringen door uitermate klasse muzikanten. Het afscheid is daardoor toch iets meer pijnlijk. Want in TRIX bewees Bliksem, een band te zijn die op eenzaam hoog niveau hun ding doen. Een complete zaal TRIX, van begin tot einde in vervoering brengen - zowel instrumentaal als vocaal - en geen podiumplaat geheel laten en bovendien ons met een ferme krop in de keel naar huis sturen? Nee, we hebben dat nog niet zoveel bands zien doen doorheen al die jaren dat we metal concerten bezoeken in één van onze favoriete zalen in België. Bliksem bezorgde ons dan ook een afscheid dat niet alleen aan de ribben blijft kleven, maar smeekt om een vervolg in de nabije toekomst. Indrukwekkend!
