Met De Doden hebben het goed brachten Wiegedood circa twee jaar geleden een meer dan grensverleggende plaat uit. De band bestaat uit respectievelijk: Levy Seynaeve (Amenra, Hessian), Wim Coppers (o.a. The Rott Childs, Rise and Fall) en Gilles Demolder (Oathbreaker) . We schreven over dit meesterwerk: Weinig black metal gerichte band slagen erin je een soort gelukzalig gevoel te geven. Door net die donkere kant van onze ziel te omarmen, en zelfs te verwarmen, zorgt dit album zelfs voor een zekere gemoedsrust. Ook al schreeuwen de vocalen het uit van pijn en angst, en snijden die gitaren door je lijf heen. Dit album heelt alle wonden, het is alsof Wiegedood alle pijn, smart en verdriet van de luisteraar over nemen. Zowaar durven we stellen dat deze hypnotiserende trip, een psychologische invloed op ons heeft gehad. Waardoor we er weer eens tegen kunnen. Nu brengt de band via Consouling Sounds het tweede luik uit. De Doden hebben het goed II. Met nagenoeg dezelfde titel, ook bijna dezelfde hoes - een heel andere locatie hebben we vernomen. Zou je denken dat de muziek ook dezelfde gang uitgaat. Dat is in bepaalde mate wel zo, maar toch merken is er toch enige evolutie waarneembaar binnen het concept. Onze bevindingen:
De Doden hebben het goed II bevat amper vier songs, met een duurtijd tussen zes en elf minuten. Dat beloofd een langgerekte trip te worden. Doorheen wederom de meest donkere kant van onze ziel. Hoewel de Sludge van het vorige deel, ook merkbaar is bij Ontzieling , blijkt hier al dat eerder toch de kaart van pure black metal wordt gekozen. Vooral is en blijft het de bedoeling ons mee te sleuren in een stroom van pure duisternis, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Binnen een intensieve omkadering, die je prompt koude rillingen zal bezorgen, lijkt het wel of ijzingwekkende klauwen je bij de strot grijpen, om niet meer los te laten. Instrumentaal is er vooral een chaos merkbaar van snoeiharde riffs, drumsalvo's die letterlijk door merg en been gaan. Als klap op de vuurpijl is er een ijskoude vocale aankleding, die je als luisteraar in angstzweet doet uitbarsten. Opzet geslaagd bij de eerste song, en dan zijn we nog pas aan de 'ontzieling' begonnen.
Cataract is een elf minuten lange samensmelting van de meest donkere gedachten in je hoofd, die naar boven worden gebracht door vlijmscherpe klanken, waanzinnige percussie en die ultieme vocalen om je compleet murw te slaan. Nee, voorwaar zien we de zon totaal niet schijnen boven de wolken. Meer nog, gehuld in complete duisternis, zien we angstig ons einde tegemoet. Echter blijft Wiegedood onophoudelijk op de luisteraar inhakken, tot geen spaander van je arme ziel geheel blijft. Het bijzondere daaraan zijn de doordringende 'drones', die als het ware je hart doorklieven, tot bloedens toe. Wat we zo schitterende vonden aan die eerste plaat van Wiegedood was het combineren van knetterende harde riffs, met een dosis duister melancholie. Ook op De Doden hebben het goed II is die samensmelting overeind gebleven. Op zich is er dus merkelijk niet zoveel veranderd tegenover circa twee jaar geleden. De band blijft wel de begane, donkere wegen, verder bewandelen.
Toch deze kanttekening. Net doordat Wiegedood geen opvallende verandering brengt binnen hun ondertussen gekende concept, is de verrassing er ook wat af. Uiteraard worden de hoge verwachtingen ingelost, maar er wordt ook niet echt meer of minder aan toegevoegd. Echter, een trip doorheen ultieme duisternis. Met alles erop en eraan. Dat is het toch weer geworden. Titelsong De doden Hebben het Goed II klieft steeds dieper en dieper in je hart, zonder enige medelijden. We worden steeds dieper meegesleurd, naar de donkerste kerkers van de Hel. Zo lijkt het wel. En dat is nu net hoe we onze boterham Black Metal het liefst opeten. Zonder compromissen, tot de bot gaan en niet loslaten. Zelfs een Smeekbede zorgt voor geen soelaas. We zullen uiteindelijk onze demonen, willen of niet, in de ogen moeten kijken.
Kortom: Wiegedood schotelen ons ook medio 2017 een grensverleggende brok Black Metal plaat, met sludge elementen voor. Die de putten van de hel wijd open zetten, zodat elk van de duistere demonen je ziel kunnen verscheuren, binnen een duistere en intensieve omkadering. Zoals we dit van de heren ondertussen al gewoon zijn. Echter blijkt ook nu de lat weer immens hoog te liggen, en niets aan het toeval overgelaten. Circa 33 minuten lang, worden we in de greep gehouden van donkere klauwen, die langzaam maar zeker ons de adem ontnemen en het angstzweet doen uitbarsten. Zonder enig mededogen met de luisteraar, brengt de band je door vocale en instrumentale huzarenstukken, tot complete waanzin. Tot geen spaander geheel blijft van je hersens en ziel. Zelfs de prikkende zon, in de vroege ochtend, deed enorm pijn aan de ogen. Na het beluisteren van dit tweede hoofdstuk van ultieme duisternis, die deze jongens ons twee jaar geleden ook hebben voorgeschoteld. Verrassen, zoals toen? Dat doet het niet meer. Indrukwekkend en adembenemend? Dat weer wel.
https://wiegedood.bandcamp.com/album/de-doden-hebben-het-goed-ii
Tracklist:
