De Kreun in Kortrijk was op deze vrijdagavond, 3 februari, de 'place to be' voor de liefhebbers van donkere elektronische muziek. Met een knipoog naar gothic en darkwave, tot aanverwante. De zaal was goed gevuld, de sfeer zat er dan ook ,vanaf begint tot einde, goed in. Het gegeven ''het zag zwart van het volk'' mogen we dan ook letterlijk opnemen. Want we kregen inderdaad een gitzwarte avond voorgeschoteld, met een harde en meedogenloos om zich heen slaande Christine Plays viola. En een kwinkslag, met hoge dosis zelfrelativering binnen een duistere omkadering. Met de Duitse grootheden binnen het Darkwave/elektronische genre - Das Ich.
Teruggrijpen naar een verleden, daarmee wegkomen, en iets nieuws toevoegen aan het oorspronkelijke geluid. Dat is hoe je de Italiaanse band Christine Plays Viola hun muzikale activiteiten, nog het best zou kunnen omschrijven. Sinds medio 2010 brengen ze een mengelmoes van darkwave, coldwave, postpunk tot 'gothic'. Echter, telkens binnen een experimentele context. Na het uitbrengen van een over het algemeen heel goed onthaalde EP in 2011. Tekende Christine Plays Viola bij het Duitse label Af Music. Het eigenlijke debuut Innocent Awarenes opende deuren! Langzaam maar zeker groeiden Christine Plays Viola een gewaardeerde band binnen het postpunk/darkwave en aanverwante gebeuren.
Eind 2016 namen we hun nieuwste schijf Spooky Obsession onder de loep en schreven daarover: We kunnen dan ook besluiten. Christine Plays Viola brengen vooral een gevarieerde tot veelzijdige plaat naar voor, die spookachtige gedachten naar boven zal brengen, en je uiteindelijk verweesd doen achter blijven. Pure, duistere schoonheid dus binnen een spookachtig griezelige omkadering. Dat is hoe we onze boterham postpunk/darkwave het liefst verorberen. Laat dit laatste nu ook de tendens zijn van het aantreden van deze band in De Kreun. Binnen een spookachtige omkadering, hard en meedogenloos op het publiek inhakken. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Pure duisternis, gebracht door middel van ijzingwekkende klanken en vocalen die de haren op je armen doen recht komen. Bij voorbaat trekt zoiets ons wel degelijk over de streep, als liefhebber van het hardere en ruwere postpunk en darkwave gebeuren.
Echter toch deze kanttekening. Er was, buiten een vriendelijke 'dank u' na elke song, heel weinig interactie naar het publiek toe. Bovendien kregen we al te vaak de indruk dat alles die zelfde weg op ging. Op zich niets mis mee, maar daardoor verslapt de aandacht wel na een klein half uur. Echter, wie zich liet meedrijven - bij voorkeur met de ogen gesloten - op deze donkere wildwaterbaan. Genoot met volle teugen. Wij voelden in elk geval donkere klauwen onze strot dicht knijpen. Toen de lichten in de zaal terug werden aangestoken, na deze duistere wervelwind, bleven we dan ook verweesd achter. Maar bleven dus ook met enkele vragen zitten.
Hier zat dus eigenlijk veel meer in, dan er echt is uitgekomen. Puur muzikaal echter, lieten we ons gewillig meedrijven over de spookachtige, griezelige klanken en bulderende vocalen. Bovendien doen Christine Plays Viola hun ding op eenzaam hoog niveau, waardoor we toch in grote mate over de streep werden getrokken. Als een sneltrein denderde de band, zonder opkijken dan ook over de hoofden heen. Tot iedereen, compleet murw geslagen, in de touwen zou terecht komen.
Binnen het Darkwave/elektro gebeuren, met een vette knipoog naar de theatrale kant van gothic, mogen we de Duitse band Das Ich zien als grondleggers. Bruno Kramm en Stefan Ackerman ontmoeten elkaar, volgens de wilde verhalen, in de discotheek Crazy Elephant, medio 1986. Kramm was sinds 1984 al met muziek bezig via projecten als Fahrenheit 451 en Alva Novalis. De ontmoeting tussen beide resulteerde in het project Dying Moments, met twee cassettes in beperkte oplage tot gevolg. Het combineren van Elektronische punk met New Wave invloeden. Bij voorkeur in Duits, Frans Engels maar ook Latijns. Vormde echter dus al de basis voor wat later - medio 1989 - Das Ich zou worden. Doorheen de jaren '90 drukken de Duitsers hun stempel op het Elektro/gothic en darkwave gebeuren. Extravagante Make-up, een streepje avant-garde tot theatrale aanpak, het zorgde ervoor dat een optreden van Das Ich een heel bijzondere belevenis zou worden voor oog en oor. Bovendien is er die kruisbestuiving tussen de lyrische tot poëtische teksten. Kramm steekt zijn belangstelling voor Nietzsche niet onder stoelen en banken, en Ackermanns teksten gaan dan ook vaak over dood en vergankelijkheid. Zo lezen we in mening biografie.
Net dat aanbieden van donkere, angstaanjagende klanken. Teksten die inderdaad beklijven, en doorspekt zijn van spiritualiteit, en je doen nadenken over het leven. Met een hoge dosis humor en zelfrelativering, zorgde ervoor dat we ook in de kreun te Kortrijk een wel heel bijzondere avond hebben meegemaakt. Want er is dus niet alleen de muzikale kruisbestuiving tussen beide artiesten. Ook wat bindteksten betreft, respect voor elkaar en hun publiek, is het de samensmelting tussen de kwinkslagen van Kramm en de grappige anekdotes van Ackerman, dat ons telkens over de streep trekt. Want ja, ondanks de ernstige teksten, toch wel donkere en vaak grauwe aankleding die we tegen komen in de scene. Blijkt Das Ich vooral met beide voeten op de grond staan, en bouwen hier een wild feestje waarop stil staan onmogelijk blijkt te zijn. Geen enkel moment - binnen die toch ruim 1u45 dat de band optrad - voelden we de neiging om op onze horloge te kijken. Dansen van de eerste tot de laatste seconde was er wel bij.
Wat bindteksten betreft raakte Kramm vaak de gevoelige snaar. Zo vertelde hij over zijn angst toen Stefan in coma had gelegen, en hij vreesde zijn vriend voor het leven te zullen verliezen. Hij dankte het publiek uitvoerig, voor de steun. Of zo was er - hoe kan het anders - de kwinkslag naar Trump. ''America First, but Belgium Second''. Ook drukte Kramm zijn dankbaarheid uit naar de organisatie. Maar vooral naar het 'gothic' publiek, die voor hem het bewijs waren dat er nog hoop is in deze wereld omgeven door haat en extremistische ideeën.
Uiteraard draait het vooral om de muziek. Songs als Die Propheten, Luegen Und Dash Ich, Von der Armut, Ze zijn ondertussen uitgegroeid tot klassiekers binnen hun genre. Echter worden deze songs totaal niet routineus gebracht, maar met veel liefde voor de teksten en voor het publiek. Das Ich brengen elk van deze songs met een spontaniteit die we meestal terugvinden bij jonge wolven in het vak, die nog alles moeten bewijzen. Dat dit duo, na al die jaren, nog steeds hun muziek brengt met volle overgave. Het siert hen. Daardoor ontstond dan ook een wervelend gothic feestje, zoals in de jaren '90. Maar met beide voeten in het heden. Uiteraard mocht het, voor velen het ultieme Das Ich lied, Gottes Tod niet op de setlist ontbreken. Maar ook nu benadrukt Kramm niets te hebben tegen mensen die gelovig zijn, wel tegen diegene die hun geloof aan anderen opdringen.
Kortom: Das Ich bracht ons terug naar de jaren '90 toen er een revival aan de gang was van het typische darkwave/Gothic gebeuren, waarvan zijn ook deel uitmaken. Echter blijven het duo met beide voeten op de grond staan, en etaleren nog steeds een hoge dosis spelplezier. Doorheen de set hielden Das Ich ons , al dan niet met een stevig knipoog, een spiegel voor. Maar wilden vooral ervoor zorgen dat er een wild feestje werd gebouwd, waarvan menig band binnen de scene nog kan leren. Wat ons betreft? Een meer dan geslaagd optreden van deze grootheden binnen de scene, die ons verweesd achterlieten en met een gelukzalig gevoel vanbinnen de donkere nacht instuurden.
Het duo liet weten dat ze dit jaar terug zullen komen naar ons land. Meer nog, er zou een nieuwe cd op de markt worden gebracht. We citeren het volgende bericht dat we vandaag - zaterdag 4 februari - te lezen kregen op de facebook pagina van de organisatie:
''Das Ich, new album end 2017
Live at Dark X-mas Show 2017 - Kortrijk Gothic Treffen''
Meer informatie, binnenkort: http://www.purplemoon.be/
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
