Onder de noemer 'Darkness over The North Sea'' organiseerde Backstage Bunker een evenement voor liefhebbers van - zoals de naam het zegt - duisternis in zijn meest pure vorm. Hoewel de zaal uiteindelijk redelijk goed was vol gelopen, maken we ons deze bedenking. Met op de affiche Loose License, Atomic Vulture, FAAL en het indrukwekkende gezelschap Marche Funébre had de zaal gewoon overvol moeten hebben gestaan. Maar goed, niemand liet dit zich aan zijn of haar hart komen. Zowel de bands als fans genoten met volle teugen van deze donkere trip die eindigde in een ware dodenmars. Ons verslag:
Ze hadden redelijk wat fans meegebracht. Bovendien zouden we de heren ook bij de andere bands op de affiche stevig zien headbangen. We hebben het over het sympathieke trio Loose License. De heren slepen al heel wat jaren levenservaring met zich mee. Echter resulteert dit niet in een routineklus, integendeel. Vanaf de eerste noten leggen Loose License de lat heel hoog en brengen hun set alsof ze staan te spelen voor een overvol sportpaleis, in plaats van het intieme OHK. Gecombineerd met een kwinkslag tot hoge dosis humor, waren we vooral onder de indruk van de kruisbestuiving tussen bas, gitaar en drum.
Elk apart blijken de heren op heel hoog niveau hun ding te doen, maar eens de drie instrumentalisten samen komen in een gezamenlijke solo? Dan ontstaat iets magisch, dat we zelfs zouden kunnen omschrijven als 'onaards'. Overdreven omschrijving, hoor ik zeggen, misschien wel een beetje. Als basgitarist Piet Verstraete en gitarist Marc Vangheluwe hun inbreng laten samenvloeien, met de drums van Vincent Millcam? Krijgen we koude rillingen, en ontstaan meerdere adrenalinestoten. Die ons aanzetten tot, bij voorkeur met de vuist in de lucht, stevig te beginnen headbangen. Bovendien worden verschillende muziekstijlen gecombineerd, waardoor je een donker waas over jou heen voelt drijven. Maar ook een gelukzalig gevoel van welbehagen. Duisternis en licht vloeien perfect in elkaar bij Loose License. Waardoor een ruim publiek van metalliefhebbers overslag zou moeten gaan. De aanwezige, ook de doom liefhebbers die naar deze avond waren afgezakt, genoten met volle teugen.
Naast de puur muzikale omlijsting, blijkt Piet ook over de nodige dosis charisma te beschikken. Om telkens een glimlach op ons gezicht te toveren. Naast een potje basgitaar spelen, waren we ook onder de indruk van zijn vocale capaciteiten. Maar het was dus vooral de instrumentale omlijsting die ons over de streep trok. Marc ontpopt zich tot een ware gitaar virtuoos, en Vincent zijn drumcapaciteiten bezorgen ons telkens kippenvel. Mogen we toch één kanttekening daarbij zetten? De set was veel te kort, na een half uur hadden we echt behoefde naar 'meer van dat'. Echter, iemand moet het feest opstarten. Loose License hebben het vuur aangewakkerd, om de boel compleet te laten ontploffen. We hebben al slechtere openingsacts meegemaakt.
We zouden kunnen stellen dat Atomic Vulture, binnen het aanbod van Doom en aanverwante, een beetje een vreemde eend in de bijt was op deze avond. Hoewel de Brugse band Atomic Vulture zich profileren als instrumentale Stoner rock act. Bestond de originele bezetting uit een viertal. De band besloot echter, nadat de zanger de band had verlaten, deze niet te vervangen. En verder te gaan als instrumentale stoner rock band. Het resulteert in een potje riffs brengen die aan de ribben blijven kleven. Het grote gevaar bij instrumentale muziek brengen, is dat na een tijdje de verveling toeslaat. Echter brengen Atomic Vulture een gevarieerde set, boordevol verrassende wendingen. Zo waren er voldoende tempowisselingen tot psychedelisch aanvoelende soundscapes merkbaar. Vaak ontstonden songs in een intieme, dreigende atmosfeer, om dan in een soort climax in je gezicht te worden 'gekwakt'. Waardoor telkens opnieuw koude rillingen over onze rug liep. Net door het aanbieden van een ruim pallet van instrumentale huzarenstukken, blijven wij - en een heel goed vol gelopen zaal - van begin tot einde, dan ook geboeid staan luisteren en genieten met volle teugen.
Bovendien , ook opvallend. Niet zozeer één instrument steekt boven de andere uit, maar de kruisbestuiving tussen elk van hen bezorgt ons kippenvelmomenten. De heren etaleren ook een hoge dosis spelplezier, en bespelen hun instrumenten met een perfectie die we niet elke dag tegen komen. Die ene riff is nog maar verwerkt, en daar komt de volgende - vaak langgerekte - knaller van formaat. Ook in OHK te Oostende zullen ze door middel van instrumentale huzarenstukken, de boel zeker doen ontploffen. En bovendien het dak er laten afgaan. Schreven we in onze preview. Nu, daar is Atomic Vulture met brio in geslaagd.
Bij het vallen van de nacht, sloop de 'doom' wat meer binnen in de zaal. Omgeven door walmen van pure duisternis, greep de Nederlandse Funeral Doom band Faal ons bij de strot. Traag, als een ratelslang die haar prooi elk moment zal verscheuren, drijven angstaanjagende klanken de aanhoorder tot pure waanzin. Waarna bulderende tot hartverscheurende vocalen het je uiteindelijk de adem ontnemen. En verweesd achter laten. Meteen is dat de rode draad doorheen de set van Faal.
Om ervoor te zorgen dat de luisteraar zou ondergedompeld worden in donkere sferen, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Werd dan ook niets aan het toeval overgelaten. Gitaar spelen met een strijkstok, het zorgt ervoor dat die klanken rillingen doorheen de zaal sturen. Hartverscheurende riffs, drumsalvo's die klinken alsof elk moment de duivel in persoon tevoorschijn zou komen. Echter, met alle respect voor de inbreng van elk van de muzikanten, is het die samensmelting tussen hemelse keyboardklanken, die je gegarandeerd de krop in de keel bezorgen, en eerder vernoemde hartverscheurende vocalen. Dat ons compleet over de streep trekt.
Meer nog, net de keyboard inbreng zorgt ervoor dat we niet een zoveelste Doom metal band in een lange rij voorgeschoteld krijgen. Faal verlegt duidelijk grenzen binnen het globale Funeral Doom gebeuren. Net doordat ze erin slagen de luisteraar aan hun hart te drukken en mee te trekken in een maalstroom van pure duisternis. Alsof demonen uit de hel, net de poorten wijds open hebben gezet. Zo worden we uiteindelijk tot pure waanzin gedreven. Faal brachten ons een meer dan Indrukwekkende performance, die aan de ribben blijft kleven als donkere klauwen die in de nacht je strot dicht knijpen. Is onze eindconclusie, na dit toch wel heel bijzondere concert.
Afsluiter Marche Funébre stonden voor de moeilijke taak om beter te doen dan hun voorganger. Want we waren nog steeds onder de indruk van die walmen van ultieme duisternis, toen Marche Funébre het podium betraden. Ook zei legden de lat direct heel hoog, en slaagden erin om ons uiteindelijk toch met verstomming achter te laten. Verscheurende gitaar riffs, en snoeiharde drum salvo's bliezen ons omver. Echter was het die bijzondere vocalen van frontman Arne die ons de ultieme doodsteek toedienden, die we nodig hadden om compleet over de streep te worden getrokken. Bij de dodenmars van Chopin wordt de perfectie akelig benaderd. Nu Marche Funébre hebben hun naam niet gestolen. De stem van Arne bezorgt je niet zomaar koude rillingen, het lijkt wel of hij verschillende verscheurende toonaarden naar boven kan brengen die duivels ontbindt en de poorten van de hel laat open gaan.
Eerst haast zalvend, om prompt over te gaan naar snoeihard en meedogenloos de ziel van de luisteraar in gruzelementen slaan. Zo denderen Marche Funébre een uur lang over de hoofden van de aanhoorders heen, tot geen spaander geheel blijft. Die wat trage start, wordt snel vergeten, als we uiteindelijk worden meegevoerd naar het rijk waar enkel demonen en mythische wezens uit de Hel, durven te komen. Want zo voelt de 'dodenmars' die deze heren naar voor brengen, uiteindelijk aan.
Kortom: March Funébre heeft hun live reputatie nog maar eens bevestigd, binnen een set die ons letterlijk bij de keel greep, en het laatste beetje leven uit ons vege lijf zoog. Echter met die ene boodschap, die we al vernoemden in onze preview, in het achterhoofd. Brengt dus eigenlijk een positieve boodschap, namelijk dat zolang je kunt leven, je het maar beter goed kunt doen. Elke stap die je zet is een stap dichter naar je graf. Geniet dus van elk moment en doe wat je graag doet. Want inderdaad de dodenmars van March Funébre gaat niet zozeer over de dood, maar over wat te doen nu je nog leeft. Althans dat voelen we in de muziek van de band, en de manier waarop Arne zijn songs uitschreeuwt. Schipperen tussen angstaanjagend en hoopgevend. Volgens we vernomen hebben zou Into the Arms of Darkness rond 20 februari op de markt moeten komen. We zien er alvast naar uit, op het podium hebben de heren ons alvast enorm weten te overtuigen.
Wat ons brengt bij de ultieme kanttekening na deze avond. Na deze drie concerten blijven we met de vraag zitten ''waarom stond die zaal niet overvol''. Want hier werd binnen een stoner, metal, doom en aanverwante omkadering kwaliteit geleverd van onaards hoog niveau, dat we zelden tegenkomen. Diep onder de indruk van dit gebeuren, doken we de koude nacht in. Met 'de dood' als een warm deken, over ons heen.
