Angst, het grote sleutelwoord tot de muziek die Emptiness ons al veel jaren aanbieden. Met Nothing But the Whole sloeg de band heel diepe, donkere gensters in onze al even duister hart. Maar ook live is Emptiness een onvergetelijke trip gebleken. Zo zagen we de heren optreden op Rocktoberfest, medio 2015, en schreven daarover: "Het was alsof we even uit ons lichaam gingen treden, de poorten van de hel tegemoet. Zonder een woord te wisselen met het publiek liet Emptiness de gitzwarte muziek voor zich spreken, en de grafstem van zanger Phorgath deed ons staren naar een ongedefinieerde plaats buiten de realiteit. Na de show moesten we onszelf even weer tot de orde roepen, zoniet zouden wij zijn achtergebleven in een leegte, waar we graag nog lang in wilden vertoeven. Emptiness heeft ons donkere hart kunnen verwarmen op een manier zoals weinigen hen dat hebben voorgedaan. Zeiden we het al? Indrukwekkend!!!" Toen we vernamen dat Emptiness een gloednieuwe plaat zou uitbrengen in 2017, waren de verwachtingen zonder meer hooggespannen. Not For Music kwam op 20 januari op de markt, onze bevindingen:
Traag, dreigend, boordevol onheilspellende soundscapes. Zo start Meat Heart. Zonder echt uitgesproken agressief te worden, blijkt Emptiness ook anno 2017 de meeste duistere kant van onze ziel te willen beroeren. Echter, eerder op een subtiele, trage wijze. Waardoor je voortdurend de ijzingwekkende demonen, diep in de ogen kijkt. Tot je compleet onder hypnose, wordt gedreven tot absolute waanzin. Nee, deze keer dus niet door snoeiharde uithalen, maar door koude riffs, haast fluisterende vocalen, klanken die voelen als klauwen die elk beetje adem uit je strot knijpen. Langzaam, maar zeker. It Might Be, Circle Girl. Het zijn telkens duistere trips, waarbij je als luisteraar wordt meegesleept over ijskoude vlaktes, boordevol vervaarlijke valkuilen. Onderweg voel je rillingen over je gehele lichaam lopen, van pure angst. Bij het sluiten van de ogen krijg je niet alleen een krop in de keel, badende in het angstzweet, voelt het bovendien aan alsof elk beetje leven uit je vege lijf wordt gezogen. Elk van de songs is dan ook rondom datzelfde gegeven opgebouwd. Echter, liggen ze niet op dezelfde lijn.
Emptiness bieden een bonte variatie aan, van een uitgebreid pallet 'pure duisternis'. Donker als het zwartste gat, waar geen ster fonkelt. Waar het daglicht compleet is vervangen door het eeuwige donkere van de nacht. Daar sluimert, als een duistere mist, de muziek van Emptiness je ziel binnen. Klamme handen omklemmen je strot, en knijpen elk beetje leven, langzaam maar zeker uit je lijf. Tot je, buiten adem en met ultieme angst in de ogen. De dood afwacht..Spookachtige vocalen en soundscapes, die je een krop in de keel bezorgen. We horen het telkens terug. Luister maar naar parels als Digging the sky, Ever . Emptiness verleggen ook nu weer grenzen met deze plaat. Wellicht heel andere grenzen dan voorheen, ze spreken meer de innerlijke duisternis in ieder van ons aan. Net zoals die keer op Rocktoberfest, hypnotiseert die onwaarschijnlijke grafstem - gecombineerd met al even waanzinige soundscapes - je compleet. Van begin tot pril einde. Let is Fall geeft je echter niet de ultieme doodsteek, deze song zorgt ervoor dat al je angsten, alle demonen die je nachtmerries bezorgen, naar boven komen. Waarna je als het ware in een zwart gat wordt gezogen, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt te zijn.
Rustgevend, zoals bij Ambient. Maar binnen een donkere omkadering. Zo klinkt Emptiness anno 2017. Eigenlijk dus wel confronterend voor de liefhebbers van het eerste uur, maar nog steeds boordevol soundscapes die aan de ribben blijven kleven. 'Bij voorkeur te beluisteren bij het donkere van de nacht' Zo werd ons aangeraden. Nu, wij deden dat bij klaarlichte dag. Echter leek het alsof, plotsklaps, de zon verdween en de eeuwige nacht zou intreden. Angst, nog steeds het sleutelwoord bij de muziek van Emptiness. Is dan ook onze eindconclusie.
Tracklist:
