Blues Pills & Kadavar - 11/11/16 - Ancienne Belgique

Review:Concerten
 Filip Vanhoof    15 november 2016

Een wapenstilstand moet voor de nodige rust zorgen maar staat uiteraard ook garant voor een voorzichtig feestje.  Het immer sfeervolle Ancienne Belgique in hartje Brussel had een interessante avondprogrammatie samengesteld. Met het zweedse Blues Pills die hun Lady In God tour deden en het Duitse Kadavar in het kader van de Berlin tour konden we duidelijk spreken van een rustig, zeer voorzichtig feestje.   Twee bands die op het eerste gezicht best wel samen passen maar dat bleek toch niet helemaal zo uit te vallen. .   


Ik kon helaas niet tijdig de Ancienne Belgique bereiken en heb zodoende de support act Stray Train gemist. Nadat mijn jas keurig werd weggehangen in één van de veel aanwezige lockers had ik nog een kleine tien minuutjes voor Kadavar zou starten. Bij het binnen komen merkte ik dat mijn favoriete plaats helaas niet beschikbaar was. Deze avond vond dus plaats in de AB “box”.   De box krijg je wanneer men het balkon en een deel van de zaal zelf afsluit via een groot rood gordijn. Dat gordijn is voorzien van lampjes die een soort kerstsfeer weten te creëren. Maar ik kon dus niet op het balkon en moest me met het risico van onverhoopt sociaal contact tussen het grote publiek zetten. Een taak die ik moedig heb opgenomen om uiteindelijk te moeten concluderen dat het deze keer geen groot feest leek te zijn.

Het Duitse Kadavar wist in een half lege Metaldome op Graspop het ruim verspreide publiek te overtuigen van hun retro-rock en een plaatsje in de AB Box leek me dan ook ideaal om de band nog een keer te gaan bekijken. Ongeveer hetzelfde aantal aanwezigen deze keer maar van enige verspreiding was hier totaal geen sprake. De zaal stond opeengepakt vol en bewegen was behoorlijk moeilijk. Op sommige momenten moest ik me zelfs vastklampen aan de mensen voor of naast me om niet omver te vallen. Maar de pret kon het allerminst drukken. De band had er duidelijk zin in en wist knap te overtuigen met een energieke live set. Niet in het minst door wildeman Tiger op drums die ze bij wijze van taktiek centraal in het midden hadden geposteerd. Een blik op Youtube maakt snel duidelijk dat dit geen geïsoleerd geval was.  Hij weet met zijn lange dunne armen een haast Tim Burton-achtige look te creëren. De armen gingen alle kanten op en zijn wilde haren gingen zo lekker te keer dat je op den duur het verschil tussen zijn baard- en zijn hoofdhaar niet meer kon onderscheiden.  

Op een foutje kon je hem echter niet betrappen, wat ook voor de overige twee bandleden gold. Zanger Lupus was prima bij stem en ging eveneens enthousiast te keer.   De geluidsman zorgde er wel voor dat de zang soms wat verdween in de muziek. Bassist Dragon is eerder een vrij statisch figuur in het geheel. Er werd gestart met het ijzersterk nummer “Come Back Life” waarna er ruimte genoeg was voor oudere en nieuwere songs.  “The Old Man” en “Last Living Dinosaur” konden absoluut niet ontbreken en werden dan ook prima onthaald door een voorzichtig enthousiast publiek. Na het tweede nummer “Pale Blue Eyes” vroeg de zanger aan iemand in het publiek die druk bezig was met zijn smartphone of ook hij eventueel klaar was voor een avondje Rock N’ Roll.  Hij kreeg het voorstel snel even naar het vrouwtje te sturen dat alles in orde was.  Mooi aan Kadavar is dat ze niet elk optreden dezelfde setlist hebben.  Minder mooi is dat dat mijn job wat moeilijker maakt.Ik heb in ieder geval persoonlijk genoten van begin tot eind. De afsluiter “Helter Skelter” was voor mij het sein om me al even richting buiten te begeven om even naar frisse lucht te happen. Wat een opeengepakte drukte!

Na een korte pauze betrad het Zweedse Blues Pills in opmerkelijke stilte het podium. Ik was ondertussen wat naar het thuisfront aan het communiceren toen ik de frontvrouw Erin “hello” hoorde zeggen.  Toen ik opkeek stond de hele band daar plots al klaar.  Dat is niet wat je kan verwachten van de laatste band op de avond.  Geen intro, geen opbouwend spektakel.  Enkel een band als Pro Pain kan daar mee weg, Blues Pills niet.  Het feit dat het publiek niet geheel duidelijk liet merken dat de band het podium betrad wijst op niets meer of minder dan een globaal gebrek aan interesse.  

Dat de band de eerste nummers erg lauw werd ontvangen mag dan ook geen verrassing heten hoewel gestart werd met de op zich vrij sterke song “Lady In Gold”. De frontvrouw deed nochtans flink haar best maar werd allerminst geholpen door de overige bandleden.  Indien je met een welgemikte gooi een kartonnen doos met plastic voorkant over hen zou hebben gekregen kreeg je levensechte action figures. Erin zelf leek het weinig te deren.  Ze was voorzien van een soort onesie jurkje waardoor ze haar benen soepel in de lucht kon gooien zonder al te veel intimiteit prijs te geven aan de eerste rijen. Al huppelend dartelde ze van links naar rechts terwijl haar stembanden blijkbaar waterpas overeind bleven staan.  Enkele vrouwen in het publiek dartelden lustig mee tussen de menigte en zo leek het geheel soms eerder op een aerobics les dan een optreden.

Gaandeweg leek het publiek dan toch wat ontvankelijker en dankbaarder.  De handen gingen vaker in de lucht op aangeven van de frontvrouw en het applaus werd steeds luider.  Tweede song  “Little Boy Preacher” werd door haar op een overtuigende manier gebracht. Toch leek het me alsof de menigte niet zozeer voor Blues Pills was afgezakt naar de AB.  Op sommige momenten werd een nummer even op een muzikale pauze getrakteerd om wat sfeer te creëren maar het grootste deel van het publiek dacht telkens dat het nummer al gedaan was. Als de muziek dan weer hernam zagen veel mensen hun vergissing in en gingen de armen snel naar beneden. 

Het was dan ook zeer ironisch – het werd door mij ook door een grinnik onthaalt – om haar te tot drie keer toe te horen zeggen dat we een geweldig publiek waren.  We waren een zeer matig publiek. Ik zet me bij elk optreden achteraan of tenminste op een afstand om het geheel van de show te kunnen aanschouwen.  Band, publiek, geluidsman, lichtman, medewerkers … ik wil het hele plaatje in het oog houden om een objectief oordeel te kunnen geven van het hele gebeuren.  En helaas vond ik het allemaal erg flauw.

High Class Woman” werd uiteraard opgedragen aan de aanwezige vrouwen in het publiek en zij zorgden dan ook voor de nodige sfeer hier en daar. 

Het sterkste moment van de show was de ballad “I Felt A Change” met enkel  Elin op een piano. De song was pakkender, emotioneler en intenser dan de studioversie waar ook gebruik wordt gemaakt van meerdere instrumenten. Indrukwekkende stemwisselingen waarbij de hese stem soms mooi opviel.  “Devil Man” kon ook op meer bijval rekenen dan de meeste songs, waarbij ook weer prachtig vocaal werk werd afgeleverd. Na “Rejection” en nog voor het naar verwachting laatste nummer moest ik richting centraal station om mijn laatste trein in alle comfort te halen. Daardoor heb ik het eindoordeel van het publiek niet kunnen meemaken en spring ik voor de band best mee op de waan dat we een fantastisch publiek waren.

Al bij al kon je achteraf toch wel concluderen dat deze twee bands afzonderlijk publiek nodig hebben. In dat opzicht was het geen geslaagd combo headliners. Kadavar trok aan het langste eind deze avond.   Blues Pills kwam, zag en verloor nipt. Dit kan natuurlijk ook liggen aan de kritiek die hun tweede plaat kreeg. De blues zijn grotendeels verdwenen en dat was net de kracht van hun debuut. Maar laat dat een volgend eventueel concert niet hypothekeren; met het juiste publiek zal de band wèl krijgen wat ze verdient.