Wanneer je ondanks nuchter te blijven doodop en met barstende hoofdpijn uit je bed kruipt om toch maar de eerste band te kunnen aanschouwen valt met gemak te besluiten dat ik enorm uit keek naar dag 3. Een dag die ook deze keer een sterke opener kende.
Mercy Isle: de unplugged passage zorgde voor heel veel goesting, wat een stem heeft Kassie! Ik keek uit naar de volledige bezetting en heb achteraf gezien absoluut geen spijt van mijn beslissing. Ze openen zo krachtig en krijgen daarbij de hulp van Thanos (Enemy of Reality) dat ik zelfs vergeet te noteren met welk nummer dat was: ze bliezen me gewoon uit mijn sokken. Met Uncaged zeggen ze eigenlijk wat we te zien en te horen krijgen: artiesten die bevrijd spelen, met de glimlach en een zalig gevoel. No One will Save You klinkt zalig op CD, maar live klinkt het nog sterker: ik krijg er haast kippenvel van. Kassy heeft niet alleen een stem als een klok; ze gaat moeiteloos over van opera tot de gewone zangstem en zelfs tot grunten en schreeuwen. Moeiteloos gaat haar stem op en neer, van hoog naar lag en met wat een volume! Ze beschikt ook over een hele lading charisma. Ze weet ook een gevoelige snaar te raken met haar breekbaarheid: het is gewoon ongelooflijk. De band rondom haar staat er, waarbij ook de gitarist en de toetsenist bewijzen dat ze kunnen zingen. Diezelfde toetsenist mag zich bij Storm volledig laten gaan. Bij The Ghost klappen de fans hard mee, ze bouwen hier een feestje omdat hun CD Undying Fire voor het eerst kan worden verkocht. Velen haasten zich dan ook nadien om die te gaan aanschaffen. Bij het laatste nummer krijgenze het gezelschap van Lindsay Schoolcraft (Cradle of Filth): Come to me is een waardige afsluiter die de boel deed ontploffen! Wij willen meer!
Skarlett Riot komt voor het eerst naar ons land en is daar bijzonder blij mee. Wij zien vooral 4 guitige jonkies die alles geven en zich absoluut willen bewijzen en gelijk hebben ze! De zangeres heeft een sterke stem en een sterke aanwezigheid op het podium waardoor het wel lijkt alsof ze dit al jaren doet en dat dan ook super professioneel aanpakt, iets wat je niet verwacht van zo een jonge band. Ik herken veel nummers uit hun recente EP (in mijn review was ik bijzonder lyrisch en nu blijkt dat dit meer dan terecht is). Een song als Adrenaline geeft perfect weer wat hen drijft. Ik zie duidelijk aan de reacties van het publiek dat dit een aangename verrassing is. Scream My Name is een topper om mee af te sluiten en hopelijk zien we ze snel terug!
Blackthorn bestaat enkel uit vrouwen, het perfecte credo om hen te boeken voor MFVF! Wat ze brengen is moeilijk te omschrijven: soms is het thrash metal, speed metal, heavy metal met een opera stem en grunts. Feit is dat de gitariste en de zangeres elkaar op vocaal vlak perfect aanvullen. De violiniste zorgt dan weer voor de aparte klank. Ook hier hoor ik iemand die een groot stembereik heeft en gemakkelijk op en neer springt met haar stem; het lijkt allemaal zo gemakkelijk te gaan. Ook voor hen is het de eerste keer in ons land. Ze coveren ook even Anorexia Nervosa en eindigen in het Russisch. Het was een leuke kennismaking!
Feridea: heeft een zangeres met een zachte stem (iets te zacht), terwijl de drums er op los slaan, de gitaren keihard alles geven en een violiniste haar best doet om er zich tussen te wringen. Ze komen uit Finland en zijn hier om zich te amuseren. Hun Blaze of a Star (check de video) slaat aan bij het publiek, de handjes gaan omhoog. Voor mij is het een streling voor mijn ogen, maar ik ben wel blij dat ik mijn oordopjes heb. Helaas is dit de ontgoocheling van de dag geworden, misschien andere keer beter?
Whyzdom is een Franse groep die beloofde een heel koor te zullen meebrengen. Ik hou van hun muziek en kon me bijzonder goed vinden in het interview dat we hadden: dit is een groep met inhoud en met het hart op de juiste plaats of zoals hun naam het een beetje zegt … wijsheid! Van bij de eerste symfonische noten is het duidelijk dat deze band echt zijn geld waard is: de kwaliteit is er en het talent ook. Het koor zorgt voor de echte live feel, terwijl de zangeres met haar aanwezigheid heerst en al haar troeven bovenhaalt (soms overduidelijk): haar stem staat er, net als de songs en het live arrangement. Tears of a hopeless God is een zware rammer, maar een dijk van een hit. Het publiek wou duidelijk meer toen het was afgelopen, maar we moeten de timing respecteren …
Enemy of Reality: ik heb nog maar pas deze week hun CD besproken en vandaag is die ook voor het eerst te koop. Op basis van wat ik hoorde kan ik alleen maar trappelen van ongeduld om hen aan het werk te zien, want in het verleden heb ik Iliana alleen maar als guest vocalist aan het werk gezien (dat liet al het beste vermoeden). Ik kan jullie alvast geruststellen; ze klinken zelfs nog beter dan 2 jaar geleden. Je voelt de energie en wat een machtige stem heeft Iliana! WOW! Het publiek gaat helemaal uit de bol en dat merk je heel duidelijk. Ik stel ook vast dat ze een publieklieveling zijn geworden. De nummers (oud en nieuw) gaan er in zoals zoete broodjes. Ik wist van tevoren dat van Maxi (Jaded Star) zou komen opdraven en doet dat met veel verve (de tweede keer op 3 dagen). Ook Kassy mag gedurende een nummer meezingen en geeft duidelijk dat hun stemmen complementair zijn. Er is zelfs tijd voor een derde duet met een ander talent (Chiara Malvestiti) alvorens af te sluiten met Afraid No More. Dit is voor mij een zoveelste hoogtepunt op een rijk gevulde dag.
Tristania: heb ik al in mijn jonge jaren aan het werk gezien en wil nu wel is weten hoe ze tegenwoordig klinken. Twee jaar geleden mocht de zangeres reeds opdraven tijdens MFVF United en nu zie ik ze aan het werk met de hele band. Het publiek zingt de hits uit volle borst mee (Beyond The Veil), iedereen geniet uit volle borst mee. Prachtig, sterk en overtuigend. Ze spelen zelfs een nummer die ze nog nooit hebben uitgebracht (Cypher), laat staan dat ze het ooit live speelden, kwestie van de avond al helemaal special en uniek te maken. Het is een mooi en betoverend, meeslepend en melancholisch nummer dat enkel gedragen is door de zanger (zuiver gezongen en een duidelijk bewijs van zijn kunnen). Wow! Ik was helemaal in trance!
Liv Kristine: heb ik al meermaals aan het werk gezien, na de recente split lijkt dit een ideaal moment om is poolshoogte te nemen. Wel, ze ziet er nog steeds stralend uit en heeft nog steeds haar stembereik. Ze klinkt ook nog steeds als een nachtegaal. De fans omarmen haar met veel liefde en geven alles wat ze kunnen: wederzijds respect! Met open mond aanhoor ik zoveel zuiverheid en droom ik even weg tijdens Vervain. Raymond (Theatre of Tragedy) mag niet ontbreken en neemt vanaf het tweede nummer zijn plaats in (Venus). Voor velen is dit op zich al een hoogtepunt en gelijk hebben ze! We krijgen tevens het eerste nummer dat Theatre of Tragedy schreef te horen. Kort daarop volgt een cover Paris en doet dat met veel verve. Wat later volgt er zelfs een electro achtig nummer en een prachtige ballade. Hell: Heavy metal is here to stay en daarmee is de toon gezet voor de rest van deze meesterlijke set! Afsluiten doet ze met Der Tanz Der schatten. Het publiek wou meer, maar het is nu aan Tarja om de boel aft e sluiten …
Tarja: is absoluut mijn ding niet, allicht ook de reden waarom ik zelfs geen vragen kon opstellen. Omdat ik haar nog nooit solo aan het werk heb gezien en omdat dit de afsluiter is blijf ik nog wel even. Ik zie toch dat de mensen na drie dagen moe beginnen te worden, het zijn drie fijne dagen geweest in goeie omstandigheden en met vriendelijke mensen: alles met de glimlach en iedereen is aanspreekbaar. Tarja steekt vrij stevig van wal (No Bitter End, 500 letters, Eagle Eye …) en de mensen die gebleven zijn genieten met volle teugen. De respons is er. Haar stem weet me helaas niet te bekoren, er ontbreekt iets, de nummers klinken wel goed. Mooie quote: happiness is good, but darkness is even better. Kwestie van toch even iets donker en duister te brengen en haar opera stem voluit te laten klinken. Yup, zelfs een Nightwish cover in de set! We krijgen zelfs enkele akoestische versies (Until Silence, The Reign, ...). Hierna loopt de zaal langzaam leeg waarop ik beslis om zelf ook de aftocht te blazen … morgen werken om den brode, weet je wel. Ik hoor dat er nog bisnummers volgend en dat het publiek meer dan tevreden is.
Ik kan alvast huiswaarts keren met een goed gevoel en wens iedereen te bedanken voor de vele fijne momenten. Dit is een bijzonder festival en verdient meer aandacht en meer steun van jullie allemaal. Ik kijk uit naar de toekomst …
