Evig Natt is een band waar ik naar uit kijk. Hun CD wist me te bekoren en de unplugged passage van gisteren wist me al helemaal te overtuigen: dit is een meer dan aangename ontdekking en nu al stel ik me de vraag waarom ze niet later spelen. Ze beschikken over een zangeres die je met haar stem weet te betoveren en over muzikanten die technisch perfect spelen en bijdragen tot de sound die hen groot zal maken. Onze Noorse vrienden vriende gooien meteen een bommetje, waarna de armen meteen in de lucht gaan. The unkindness of ravens is een topper. Svartsunn en Stille For Storm ook. Bij Wildfire krijgen we zelfs hun nieuwe clip te zien. Dit nummer zorgt voor kippevel, een waar emo moment. Kirsten wee tons te betoveren. Het zijn de gitaren die halverwege de boel doen ontploffen. Ook bij Sjelelaus geven ze alles: een knappe mix tussen de engelenstem en de grunts en growls. Weathered Emotion kondigt wederom een kippevel moment aan, een emotionele topper die zowaar uitgroeit tot een duet. Ze sluiten in schoonheid af met How I bleed: magistraal met af en toe stevige stukken afgewisselt met ballade momenten. Ik kan er niet genoeg van krijgen en snap echt niet waarom deze band de opener moest zijn, ze hadden gerust hoger mogen staan en dat merken we ook aan de merchandising waar al hun CD’s reeds zijn verkocht.
Mourning Sun komt uit Chilie en hebben Aldus een flinke weg mogen afleggen en dat voor hun eerste optreden in ons land. Hun female fronted doom metal klinkt special en zelfs een beetje atypisch. We horen geen ellenlange nummers en het tempo zit bij momenten vrij strak. Doom is mijn ding niet, maar ik kan er toch een beetje van genieten, al was het maar omdat ik rustig kan toekijken van op een bankje en mijn boterhammen kan opeten. De klank zit goed en bijwijlen hoor ik zelfs iets melodieus, een zalige piano en een zangeres die goed bij stem is. Af en toe stel ik wel vast dat de stem verdrinkt in het geluid en voel ik aan dat ze nog een weg hebbben om af te leggen eer ze verder kunnen geraken, zie het al seen jonge en beloftevolle groep. De zangeres bewees gisteren alvast dat ze er ook unplugged staat en dat zegt genoeg. Op het einde bedanken ze dan ook iedereen en dat gaat hen goed af.
(Mourning Sun - Fotograaf: onbekend)
Ancient Myth is een groep waar ik naar uitkeek, helaas laat de techniek het hier en daar afweten, al hoor ik nadien van de zangeres dat ze best zenuwachtig is nu ze voor de eerste keer in ons land mag optreden. Voor de rest trachten ze vooral te knallen en doen ze hun best om energiek te klinken. Ik herken toch wat songs uit hun onlangs –bij Fastball Records –verschenen CD. Memories is een hoogtepunt, net als de jurk van de zangeres. Met de nodige charisma weet ze de technische problemen te verwerken, tot een technicus eindelijk het euvel kan verhelpen opdat ze toch iets beter zouden klinken, jammer dat dit niet sneller kon worden verholpen. Op het einde bouwen ze toch nog een feestje en krijgen ze voldoende handgeklap en beweging in de massa.
Crescent Lament brengt een interessante mix tussen klassieke Taiwanese invloeden en gothic metal. De drums knallen bij wijlen de oordopjes uit mijn oren, waarna de zangeres met haar engelenstem er boven uit steekt en de vrede terugbrengt. Bij de intro viel de Erhu op, dat is een orientaalse viool: een instrument die zeker hun klank zo special maakt. De gitaren klinken ook vlijmscherp: ze hakken er echt op in. Voor mij is hun optreden alvast een unieke belevenis en een hoogtepunt. Ik ben maar al te blij dat ze voor het eerst in ons land spelen en hoop dat het hierbij niet blijft. Mijn persoonlijk hoogtepunt is ook hun lievelingsnummer: Flavor of Emptyness. Het is een prachtige ballade die halverwege ontploft en nadien af en toe tot rust komt om de vocale krachten tot hun recht te laten komen. Ze eindigen met een bom. Roffelende drums, gitaren die haast vuur vatten en een zangeres die duidelijk geniet en dat ook uitdraagt. Meer dan terecht krijgen ze de respons die ze verdienen: veel liefde en warmte.
Spoil Engine: ze omhullen ze zich in duisternis en onderbelichting, eens ze op dreef zijn mogen ze zich op de borst kloppen en zich het derde hoogtepunt van de dag (tot nogtoe) noemen. Iris ziet er freel uit, maar ze kan zowel zingen als grunten, grommen en grollen als een waarachtige panter. Op muzikaal vlak klinken ze strak, keihard wanneer nodig en muzikaal in de rustpunten. Met enige moeite krijgen ze het publiek mee: ze doen hun stinkende best en halen alle truuken uit de bekende trukkendoos. Steeds weer vuren ze het publiek aan, eisen ze crowdsurfers, een moshpit, middenvingers, geklap, op en neer springen en nog meer gymnastiek. Ze hebben de menigte wakker gehouden, zoveel is zeker …
(Spoil Engine - Fotograaf: onbekend)
Savn: klinken vrij stevig. De viool spreekt me aan, net als hun bevallige zangeres en de roffelende drums. Ik hoor een zekere melancholie in hun klank. Noorwegen boven, dat zeker. All I want staat als een huis: stevig en onfeilbaar. Wat later brengen ze een aangrijpende ballade in het Noors. Ik geniet met volle teugen, van op een veilige afstand, terwijl het publiek ook wel lijkt te genieten van hun folky metal. Liv Kristien mag even mee op het podium om You Are Free te zingen, meteen springen ere en paar mensen recht om dichterbij te gaan zien, wat genoeg zegt over haar populariteit. Tussendoor horen we ook flinke grunts. Voor heel wat mensen is dit hun eerste hoogtepunt, zoveel is duidelijk. Ze mogen afsluiten met Hang On en doet dat vrij stevig zodat ze en goede indruk nalaten.
Artrosis: begint met een bluesy feel, tot de zangeres te berde komt en we melodieuze metal (met een retro touch) aanhoren. Ze zingt ook klaarblijkelijk in haar moedertaal. De percussie geeft het geheel een tribal klank. Geleidelijk aan gaan ze luider en steviger klinken. Voor mij is deze band een ontdekking, maar dat zullen velen niet graag horen, ach ja: je kan niet iedereen goed kennen. Dat de zangeres knap is, is 1 ding. Ze draagt ook nog is een knappe jurk en heeft voldoende charisma om ons voor de rest van hun concert te boeien.
Kontrust: vliegen er meteen stevig in en doen dat met veel verve. Ik moet toegeven dat ik dacht dat hun Tiroler dresscode een gimmick zou zijn opdat we niet zouden luisteren naar wat ze doen, maar de kledij doet hier gewoonweg niet ter zijde. Hier en daar hoor ik wat ska, reggae en wat Red Hot Chilli Peppers invloeden. Live spreken ze me zeker aan en ik ben hier niet alleen: iedereen doet lustig mee. Zowel de mannelijke als de vrouwelijke vocals staan er en zelfs de drummer zorgt ervoor dat het publiek lustig moedoet. Ze zijn een lust voor het oog en een streling voor onze oren. Ze droppen het ene bommetje na het andere, strak in het ritme. De grapjes tussendoor zorgen voor de nodige hilariteit (oa met de handpoppetjes). Ik denk ook dat ze al hun video tracks speelden, waarbij Hey DJ toch wel de meeste respons kreeg. De sfeer bleef tot het einde, het publiek riep zelfs om bisnummers en dat zegt voldoende.
Battlelore: is de ultieme groep waarvoor ik hier ben deze avond: op CD klinken ze geniaal en ik heb ze nog nooit live aan het werk gezien. De intro die ze gebruiken lijkt op die van de TV serie Game of Thrones (maar is in feite een instrumentaal nummer met de naam Kielo uit hun 6de album Doombound), meteen voel je ook de spanning, je hoort ook dat er hier veel fans zijn. Het zwaard klieft zoals de meervoudige stemmen van dit duo: scherp en raak. Ze zien er niet alleen strijdvaardig uit, ze geven ook alles en krijgen daar dan ook veel respect en veel respons voor terug. Je ziet dat het vuur overslaat, aanstekelijke melodieuze metal. Niet alleen ik, maar ook het publiek is onder de indruk. Ze brengen hun beste tracks uit het verleden en uit het verre verleden, zoals ze zelf aangeven. Ik voel duidelijk dat het publiek smacht naar nieuw werk en naar een vervolg. De liefde is wederzijds. We genieten met volle teugen en kunnen haast alle nummers woord voor woord meebrullen. De mensen die er niet bij konden zijn weten niet wat ze missen!
(Battlelore - Fotograaf: onbekend)
Mayan: beloofde voor een meer vrouwelijke touch te zorgen, wel ze brengen twee vrouwen mee die de backings mogen doen. Ze vliegen er van bij het begin stevig in. Is het heavy metal, symphonische metal of speed metal, maakt niet uit: gewoon de beuk er in! Drie mannen vechten om de vocals, dagen elkaar uit: de ene al schreeuwend, grunts en clean vocals. Het geheel klinkt rauw, brutal, opwindend, opzwepend … Ik schiet woorden tekort om deze energieke bende te omschrijven. Het publiek geniet en trekt geen conclusies uit de dienende rol die de vrouwen krijgen. Ze geven je ook geen tijd om er bij stil te staan. De doorsnee metal fan knielt voor zoveel passie en kracht. Er is zelfs plaats voor een ballade waarbij Laura (wat een fenomenale opera stem heft die, pure klasse) even het word mag voeren, maar de heren houden het kort en geven zelf aan dat ze liever bommetjes gooien en het publiek wille zien exploderen. Human Sacrifice is een knaller en het einde zorgt voor een laatste smeltkroes van de vijf verschillende stemmen. Kaboom! Iedereen wilt meer, maar de Vikings staan al te wachten …
Leaves’Eyes: het is de eerste keer dat ik hen aan het werk zie na de inlijving van de nieuwe zangeres (Elina) en kijk er ook een beetje naar uit (ook al heb ik hier en daar gelezen dat het echt de moeite is). Het vikingsschip ziet er bijzonder spectaulair uit, net als de opkomst van de Vikings die op hun schilden slaan. Impressionant, net als de vocale optocht van ons nieuw duo. Je voelt de kracht en de synergie. De symphonische muziek staat op tape, maar daar morren we niet over: we genieten van deze tijdloze show. Nummer na nummer aanhoren we vocals die ons begeesteren en betoveren, met af en toe vuurwerk en vuurspuwers. Het zorgt ook voor warmte, want ondertussen is de temperatuur buiten gezakt en zien we steeds meer mensen hun jassen aandoen en zelfs hier en daar een dekentje bovenhalen, maar dat zijn dan de mensen die van op de bankjes rustig genieten. Wie zich in de meute roert loopt nog in T–shirt. Ik ging alvast hierna huiswaarts, het was een lange dag en wil nog wat energie over hebben voor de laatste dag. Het is mooi geweest.
