Dat we bij Snoozecontrol niet altijd bij de pinken zijn, bewezen we afgelopen weekend nog maar eens tijdens ons bezoek aan Baroeg Open Air. Omdat Baroeg aan de rand van een groenzone is gelegen, gingen we er van uit dat het Zuiderpark waar het festival jaarlijks plaatsvindt dus het park rond Baroeg was. Toen daar aangekomen alleen wat vogeltjes floten overviel ons eerst de vrees dat we ons van dag hadden vergist. Pas daarna begrepen we dat het Zuiderpark gewoon een ander park is dat wat verderop in Rotterdam ligt.
Geparkeerd in de overdekte betaalparking van het Zuiderplein, togen we richting het juiste park. Lekker vlakbij, dat onthouden we even. Hoewel het nog vroeg op de dag is -rond de middag-, is de toeloop al opvallend. Geen lange wachtrijen evenwel, want alles is zeer praktisch georganiseerd. Alleen ... waar is die derde tent nu, want op de programmatie was er sprake van drie podia: Talent Stage, Electronic Stage en Large Main Stage? “Stiekem hebben we er maar twee” vertrouwt de dame aan de infostand ons toe. “Om 15:00 wordt Talent Stage gewoon omgetoverd tot Electronic Stage.”
Raadsel opgelost en ons maar meteen gerept richting Main Stage, waar Spasmodique het podium inzegent met zijn al sinds de jaren '80 meegaande combinatie van Wave en Rock. Al die jaren is de band thuis in Rotterdam en als gevestigde waarde in de plaatselijke underground scene zijn de heren dus de perfecte openers om het volk meteen tot in de tent te krijgen, hoewel liggen zonnen op het gras of tussen de bomen ook aantrekkelijk blijft.
Op Talent Stage misliepen we vanwege onze parkvergissing de winnaars van de metal battle, Extremities. Dat maken we goed met een bespreking van hun EP 'Rajshasa' elders op deze site. Intussen staat 'best upcoming band' uit de wijde omtrek Order Of The Emperor al klaar en meteen worden we getroffen door de uitmuntende zangprestatie van frontman Thimo Franssen. Talent is dit zeker, en het wordt een puike vertoning die we met een plusje merken in ons infoboekje.
Wat we van Bodyfarm te verwachten hebben, weten we al. We hebben de band wel al vaker aan het werk gezien en nog nooit stelden ze ons teleur. De eerste moshpit van de dag ziet het licht en wel meteen in vijfde versnelling. Dat kan ook niet anders als je de galopperende death metal deze Amersfoortenaren wil bijhouden. De dag dat Bodyfarm besluit zijn playlist zonder drink- of praatpauzes aan elkaar te spelen, kunnen ze zich op de EHBO maar beter klaarhouden met zuurstofflessen.
Terug naar Talent Stage om er Rhea te begroeten. Bekijken is misschien een beter woord, want onze aandacht wordt voortdurend afgeleid door de speelse bos krullen van lead gitarist Guillome Lamont, die alle kanten uitzwiept. Onze landgenoten wisten op de Battle 4 BOA de jury te overtuigen en verzilverden daarmee hun plaatsje op het podium van BOA. Alternatief qua sound en moeilijk in een hokje te duwen zijn deze Gentenaren. Naar ons gevoel mag er hier en daar nog wat geschaafd worden, maar we begrijpen helemaal waarom Rhea als aanstormend talent van de partij mocht zijn.
Tussendoor nemen we een kijkje bij Lastpak en Co, die dit jaar hun graffiti-ding doen op wagens die door festivalgangers ter beschikking zijn gesteld. Het gaat er ludiek aan toe en we zijn alvast benieuwd naar het eindresultaat als de eigenaars van de auto's vanavond met hun kunstwerkje naar huis mogen rijden.
Uit de verte weerklinken tijdens de soundcheck van The Deaf de tonen van 'I wanna be your dog' van The Stooges. Misschien is daarmee wel meteen alles gezegd: The Stooges. De garagerock van The Deaf komt heel dicht in de buurt van die jaren zestig en is best aanstekelijk. Alweer een Nederlandse band die het waar maakt op BOA.
Intussen is Electronic Stage geboren waar Hologram_ zijn duister industrial ding doet, gehuld in zwarte kap en dito masker. Wat een voltreffer. Na enkele foto's gooien we de cameratas in de coulissen en placeren we een danspasje om ten volle te kunnen genieten. Na Bodyfarm is dit voor ons het voorlopige hoogtepunt van de dag. Hoe heet dat debuutalbum, 'Geometrical Keys'? Jammer dat we de man niet aan de merch aantreffen naderhand, want die plaat was zowiezo mee naar huis gegaan.
Alles gaat goed en we hebben er honger van gekregen. Tijd voor een Hollands bakje patat en een broodje beenham. Aan eetkraampjes geen gebrek en voor ieder wat wils, van vegetarisch tot Hollandse pudding. De prijzen zijn allemaal zeer aannemelijk. BOA is immers een festival dat voor iedereen toegankelijk wil zijn en schrapt daarmee gewoon ook meteen het entreeticket. Gratis toegang voor liefhebbers van alle underground genres én voor de buurtbewoners die in 2014 Baroeg Open Air verkozen tot beste festival van de stad. Geen wonder dat het Zuiderpark inmiddels volgelopen is met volk van zeer divers pluimage. Leeftijd speelt duidelijk geen rol, evenmin als muzikale of culturele voorkeur. Alleen al daarom voelt dit festival aan als uniek.
Terug naar Main Stage waar de jaren tachtig opnieuw hoogtij vieren. Angel Witch, in 2008 uit de as verrezen, teert er op oud werk en op tracks van de in 2011 uitgebrachte plaat 'As Above So Below'. Wij als authentieke oude rotten uit de eighties hebben er gemengde gevoelens bij. Misschien hadden we toch liever gezien dat frontman Kevin Heybourne thuis op zijn sofa was blijven liggen, want er is duidelijk een tijd van komen en van gaan.
We vluchten dan maar naar de andere kant waar Mlada Fronta zijn electro/synthwave op het publiek loslaat. Jammer dat we van het nieuwe lichtconcept en de speciale visuals die bij deze tour horen niets kunnen meedragen in een tent waar de volle zon op zit. We moeten genoegen nemen met de vluchtige tonen die de perfecte zweverige tegenhanger vormen van al dat zware metaal.
Quasi gelijktijdig gaan vervolgens Arkona en Bong-Ra van start, elk op hun respectievelijke podia. Heen en weer hollen dus om het beste van beide artiesten mee te pikken. Vergissen we ons, of hebben we de Russische furie al in beter doen gezien? Muzikaal zo sterk maar vocaal -althans vandaag- eigenlijk barslecht. De dame heeft haar trouwe wolvenvacht achterwege gelaten trouwens, en daar zijn we niet boos om. Echt bont ... het botst toch wel met de tijdgeest van nu in onze contreien.
Voor Electronic Stage staat plots vijf keer meer volk dan voorheen. Bong-Ra is duidelijk geliefd. Met een slogan als 'Snore Speed And Worship Satan' heeft de man meteen onze aandacht. Speciaal voor BOA zou de man een meer metal-gerichte set brengen, maar dan schort er toch iets aan onze oren. Metal is het niet, populair is het wel. Voor het eerst vandaag zien we dat voornamelijk de jeugd de tent heeft overgenomen, en hoe. Water alsjeblief, want het vocht verdampt op deze manier verraderlijk snel.
Counterstrike neemt een uurtje later de knoppen over en zet de trend voort met zijn drum & bass. Oorspronkelijk zou op dit uur Little Big aan de beurt zijn, maar die zag zich genoodzaakt zijn tour te cancellen. De tent zal het worst wezen. De sfeer zit er duidelijk goed in en wij voelen ons plots 30 jaar te oud.
Tijd voor Discharge. Anarchie en belegen punk in combinatie met hardcore: deze oude rotten in het vak laten zich niets meer bijbrengen. Ze brengen het zelf. Rauw.
Met het tanen van het felle zonlicht wordt aan Electronic Stage de atmosfeer dikker. Ophidian trekt er alle registers open en het zweet stroomt er in beken. Donkere synths en harde kicks, het slaat in je maag.
Tussendoor checken we nog eens bij Lastpak en vrienden. De meeste wagens zijn klaar en worden gretig gefotografeerd. Misschien moesten we volgend jaar onze oude trekcaravan maar achterhaken, bedenken we ons. Lekker origineel, zo'n graffiti sleurhut.
Resten ons de headliners. Caliban heeft werk gemaakt van een origineel podium met de drummer in de hoogte en de naam van de band podiumbreed in verlichte blokletters eronder. Metalcore van de bovenste plank, professioneel verpakt en gespekt met een overdosis interactie met de fans: Caliban weet van aanpakken. Deze band stelt alvast niemand teleur, daar zijn we van overtuigd. Honderd procent inzet en dito respons uit de zaal. Een waardige afsluiter op Main Stage.
Als we een laatste keer Electronic Stage opzoeken vooraleer huiswaarts te keren, komt de damp ons tegemoet en druipen de druppels condenszweet van de tent naar beneden. Zardonic kruist er Skrillex met Slayer en de zuurstof schiet er zelfs bij een half-open tent tekort. Holy cow wat een geweld. Extra security heeft zichtbaar wat meer plaats ingenomen maar alles blijft chill. BOA is dan ook een festival met dankbare en respectvolle bezoekers die zich weten te gedragen. Getuige daarvan ook het minimum aan afval in het park bij sluitingstijd.
Ons wacht nog een laatste uitdaging: de auto uit de parkeergarage krijgen. We worden duidelijk een beetje te oud voor dit soort technologie met 24-uurs lezer van het parkeerticket dat -jawel- in de auto ligt. Gelukkig brengt een groepje jongeren redding en kunnen we op een aangenaam vroeg uur weer naar Belgenland terugkeren. Voldaan? Zeker en vast. BOA is in vele opzichten een voorbeeldfestival. Maar vooral: er is Jupiler.
Volgend jaar wordt een jubileumuitgave voor Baroeg Open Air. Het wordt dan immers de tiende uitgave van het festival en uiteraard vraagt dat om een extraatje. Wij rekenen onszelf alvast bij de schare fans en kijken uit naar wat 2017 zal brengen.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
