Op 30 september komt The Holographic Principle van Epica uit. Na het uitstekend ontvangen The Quantum Enigma is iedereen erg benieuwd naar deze opvolger. Een cd van een symfonische metalband reviewen zal ik niet zo snel doen omdat ik door onvermijdbare subjectiviteit al op voorhand verwacht er niet zoveel aan te vinden. Tel daarbij op dat ik soms vind dat de band overmatig gepromoot wordt en je neemt duidelijk een risico om mij dit werk te laten doen. Dat de titels van hun plaat me soms doen denken aan afleveringen van The Big Bang Theory spreken naar mijn mening echter wel fel in hun voordeel.
It was no dirty job. Na een eerste luisterbeurt was mijn mening al omgebogen naar voorzichtig positief. Na tien keer op het randje van enthousiast. Geloof me vrij, dat is een emotie die me niet snel overkomt. Hierbij dien ik ook expliciet te melden dat deze band al haar promotie simpelweg waard is.
Op deze nieuwe, zevende plaat klinkt Epica simpelweg in bloedvorm. Een perfectionistische productie zorgt er voor dat alle instrumenten en vocalen volledig in balans liggen. Niets klinkt overdreven, niets springt er onnodig uit. Maar laat een bepaald instrument weg en je krijgt te horen dat het op zich net wat gewoontjes is. De mix van al deze gewone muzikale lijnen zorgt wél voor een mooi uitgevoerd geheel.
De zang van frontvrouw Simone Simons is bij momenten heel erg sterk. Het klinkt net wat anders dan de voorgangers. Meer clean, voor zover die term steek houdt op dit type zang. Het is niet zo theatraal in ieder geval. Haar hoge uithalen blijven beperkt maar ze worden wel telkens perfect uitgevoerd. De mannelijke tegenhanger komt met een zeer goed gevoel voor timing met de nodige hulp om de spreekwoordelijke kers op de taart te plaatsen. De overige muzikanten doen soeverein hun ding en falen nergens.
Je hoort veel koren, de symfonische stukken zijn soms geweldig sterk met elkaar verbonden door de zanglijnen afkomstig van de twee vocalisten. Soms versterkt een sample op de achtergrond het geheel, zoals in het erg sterke "Divide And Conquer". Vaak raast deze cd als een trein en er is verrassend weinig ruimte voor rustige passages. Maar als ze opduiken zijn ze van uitzonderlijk goede kwaliteit zoals "Once Upan A Nightmare".
Is er dan nog ruimte voor verbetering? Je zou geneigd zijn te denken dat dit wel eens hun referentieplaat zou kunnen worden waardoor men bij al de komende releases gaat neuten dat het toch niet meer zoals deze plaat is. Arcturus heeft dat met La Masquerade Infernali bijvoorbeeld. Telkens wordt bij een nieuwe release verwezen naar hun beste periode. De vergelijking gaat echter niet helemaal op want Epica doet eigenlijk niets radicaals om hun sound om te gooien.
Desondanks de uitermate hoge kwaliteit op The Holographic Principle ben ik er van overtuigd dat het nog beter kan. En dan wel op vlak van verslavende melodieën. Ik heb deze plaat nu zo'n 10 maal in haar geheel beluisterd op een tweetal weken tijd. En hoewel het me telkens op een redelijk niveau blijft boeien blijft er langs de andere kant ook geen enkele song hangen waarvan ik bijvoorbeeld bij vrienden zou zeggen "luister eens naar dat nummer, of dat nummer". Indien de verschillende instrumenten technisch nog wat aangescherpt worden voorzie ik een opvolger die nog beter kan zijn.
Met deze plaat zijn we in ieder geval weer dik drie jaar zoet. Als fan van het genre in het algemeen is dit simpelweg een verplichte aanschaf en garandeer ik je dat je er van zal genieten.
Op vrijdag 30 september ligt de plaat in de rekken via Nuclear Blast.
Tracklist :
01. Eidola
02. Edge Of The Blade
03. A Phantasmic Parade
04. Universal Death Squad
05. Divide And Conquer
06. Beyond The Matrix
07. Once Upon A Nightmare
08. The Cosmic Algorithm
09. Ascension - Dream State Armageddon
10. Dancing In A Hurricane
11. Tear Down Your Walls
12. The Holographic Principle - A Profound Understanding Of Reality
Meer informatie kan je vinden op hun webpagina of Facebook pagina.
