Bij het overlopen van de Belgische muziekgeschiedenis, botsten we telkens opnieuw op parels van bands en artiesten. Die bovendien totaal niet moeten onderdoen voor internationale talenten. Een daarvan is het uit de Westhoek afkomstige King Hiss. Sinds 2011 brengen ze eigenzinnige rockmuziek, met snoeiharde gitaarriffs, vocalen die door merg en been gaan, en knallende drumsalvo's klinkende als aardbevingen. Na een demo medio 2012, brachten de heren in 2013 een eerste EP op de markt. Deze EP was direct een schot in de roos, onze recensent schreef over Snakeskin het volgende: "Genoeg over de nummers. Als ik het album globaal bekijk kan ik met zekerheid zeggen dat King Hiss zijn naam waarheid aan doet. Op muzikaal vlak weten ze ons heerlijk te verwennen met heavy riffs, catchy sounds, stevige drumpartijen en mooie muzikale combinaties. Op vocaal vlak zit het helemaal anders alstoch niet slechter hoor! De zanger heeft de ideale stem om te participeren op het geheel. Haal de zanger weg en het sfeertje van de groep is ook weg. Gewoon te gek! Te goed! Conclusie: een aanrader! Meer moet er niet gezegd worden. "
Ook hun daarop volgende album Sadlands werd met positieve recensies overladen. Na in 2015 een Acousitc Sessions album op de markt te brengen, werd het hoog tijd om een volgende stap te zetten op weg naar het veroveren van de wereld. Op 31 oktober komt een kersverse plaat op de markt: Mastorsaurus. Wij konden deze knappe plaat al beluisteren, en stellen vast dat King Hiss ons zowel instrumentaal als vocaal diep raakt, heel diep.
Opvallend na enkele intensieve luisterbeurten. Het indrukwekkende stembereik dat zanger Jan Coudron tentoon weet te spreiden, gerugsteund door een al even sublieme drum/ gitaar inbreng. Opener Homeland is zo een song die je bij het nekvel grijpt, om niet meer los te laten. Plots zijn we vertrokken voor een wilde rit, over niet altijd zo rechte en gemakkelijk berijdbare wegen. Nee, Mastorsaurus is geen hapklare brok vlees, maar na goed kauwen en herkauwen, voelen we telkens opnieuw die ultieme adrenalinestoot door onze adderen stromen, waadoor we met verstomming blijven luisteren, tot we verweesd achter blijven. Hierbij krijgen we bovendien, zowel instrumentaal als vocaal, een pallet aan variaties voorgeschoteld. Tourniquet , Black sea slow death, We live in shadows. Ze bevatten inderdaad allemaal subtiele tussenstukken, waarbij het tempo zelfs wat naar beneden lijkt te gaan, waardoor we een intensief kippenvelmoment te verwerken krijgen. Om daarna de song te laten ontaarden in een ware wervelstorm, die geen spaander geheel laat van onze hersenpan.
Toch nog even dit. Hoezeer we hier Jan Coudron zijn stem bewierroken, het is vooral toch het totaalplaatje dat van dit nieuwe album een klasseplaat maakt. Om maar een voorbeeld te geven. Mastosaurus start met een meesterlijke, knetterende drumsalvo waarvan de haren op onze armen komen recht te staan. Waarna aanstekelijke riffs het niveau naar een ongekende hoogte jagen. Gevolgd door de stem van Jan, die al zijn demonen de vrije loop laat. Waarna de song explosief ons hart verpulverd, en onze ziel beroerd. Stuck in a Hole raakt meteen diezelfde heel gevoelige snaar, en doet je hart nog wat meer bloeden. Explosief , het is hoe je de opbouw van deze - en elke song op Mastosaurus - nog het best kan omschrijven. Vanaf het begin tot het prille einde - er lijkt geen einde aan te komen - krijgen we die ene na die andere mokerslag te verwerken, tot we als luisteraar, inderdaad, compleet verweesd achter blijven.
Egomaniac is pure rock-'n-roll, met telkens toch ook die eerder subtiele gevoeligheid binnenin. Waardoor we een traan wegpinken, maar ook stevig diezelfde demonen een schop in de kont geven, of althans het gevecht ertegen met opgeheven hoofd aangaan. Renegade begaat diezelfde wegen. Haast zouden we denken: het gaat allemaal diezelfde richting uit bij deze plaat. Dat is wel zo, maar net door die variaties binnenin, en het feit dat de luisteraar emotioneel wordt geraakt - Zowel door te snijden als een scherp mes in ons hart, als door in razend tempo je de hersens in te slaan. Het zorgt ervoor dat de aandacht scherp wordt gehouden. Telkens voelen we dan ook een ultieme adrenalinestoot ontstaan, waardoor je prompt - met de krop in de keel - deze rit nog eens wil maken, opnieuw en opnieuw.
We kunnen dan ook besluiten. De heren van King Hiss doen met deze nieuwe plaat Mastosaurus wat ze al vijf jaar doen. Grenzen verleggen binnen het aanspreken van verschillende emoties. En vooral, de luisteraar bij het nekvel grijpen tot zelfs een spiegel voorhouden. Tot we snikkende en smekend, zelf onze demonen in de ogen kijken om uiteindelijk die ultieme strijd aan te gaan. Dit is het soort 'rock' muziek, waardoor je niet alleen verschillende adrenalinestoten voelt trillen door je aderen, maar waardoor je ook met een ware krop in de keel, een traan wegpinkt van pure emotie. Emoties, explosies en adrenaline, pure adrenaline. Het is dan ook de rode draad doorheen het geheel. Naar goede gewoonte doet King Hiss ons weer met verstomming slaan en blijven, ook na vijf jaar, nog steeds een diepe indruk nalaten.
TRACKLIST
1) Homeland
2) Tourniquet
3) Black Sea, Slow Death
4) We Live In Shadows
5) Mastosaurus
6) Stuck In A Hole
7) Egomaniac
8) Renegade
9) Killer Hand
10) Requiem For The Lost
