Belgische metalbands worden helaas nog al te vaak genegeerd in eigen land, terwijl ze totaal niet moeten onderdoen voor internationale kleppers. Althans zo was dit toch medio jaren '80 tot zelfs jaren '90. De laatste tijd zien we gelukkig een kentering ontstaan en krijgen ook nieuwe bands de erkenning die ze verdienen. Poseydon brengt sinds de jaren '90 furieuze thrash/death metal. Echter bleven ze vele jaren 'hangen' in de underground. Pas medio 2006 begon ook een ruimer publiek deze sympathieke band uit het Waasland beter te leren kennen. Vooral toen ze mochten deelnemen aan W.O.A. Battle in 2011. Cold World, datzelfde jaar op de markt gebracht, liet een volwassen band horen die klaar was om de wereld te veroveren. Dit album heeft zeker deuren geopend naar een veel ruimer publiek. We zijn nu vijf jaar verder, en Poseydon verblijdt ons met een gloednieuwe schijf, Masterpiece. Deze band blijkt jarenlange ervaring binnen de scene heel mooi te combineren met jeugdige spontaniteit, waardoor iets magisch ontstaat. Onze bevindingen:
We raden de luisteraar in de eerste plaats aan, ga het a.u.b. niet te ver zoeken. Masterpiece bevat de eenvoudige ingrediënten van een keigoede thrash tot death metal plaat, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. De oerdegelijke aanpak die Poseydon reeds vanaf het prille begin naar voor brengen, is ook medio 2016 overeind blijven staan. Wij zijn steeds onder de indruk geweest van de indrukwekkende riffs, knallende drums - die meesterlijke instrumentale aankleding dus. Ook op Masterpiece krijgen we de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken. Bovendien trekken de al even indrukwekkende vocalen, die ons telkens opnieuw kippenvelmomenten bezorgen, ons ook nu weer opnieuw over de streep. De band heeft de laatste jaren af te rekenen gehad met veel bandwissels, maar dat heeft gelukkig dus geen invloed gehad op het leveren van heel sterke kwaliteit.
Classified is zo een song die je bij het nekvel grijpt, je als luisteraar door elkaar schudt en compleet murw slaat. Dit is een eenvoudige start, knallend en meedogenloos je de hersenpan inslaan, zoals thrash en death metal gewoon moet klinken. Meteen zijn we vertrokken voor een trip die aanvoelt als een wervelstorm. Loeiend hard drijft Poseydon over onze hoofden heen en leveren die ene uppercut na de andere mokerslag af. Realm of the Dead, The Tempest - wat een snelheid zit er in deze song. Blind Faith tot Weakness. Elk van de songs is opgebouwd rondom datzelfde knallend, snelle en harde ritme waardoor je als luisteraar niet anders kan dan ofwel stevig te moshen, of headbangen. De gitaarriffs op Last sunset doen ons zelfs denken aan de old school Metallica. Stilstaan - of zitten in dit geval - is in elk geval onmogelijk op deze muziek. Zowel vocaal als instrumentaal wordt ons dan ook geen seconde rust gegund. Heel knappe, doortastende tot al even oerdegelijke solo's, maar niet overdreven lang. Vocalen die je de strot dichtknijpen en in het angstzweet doen baden tot die duivels knallende drumsalvo's die telkens aanvoelen alsof onze hersenpan zal worden ingeslagen.
Origineel? Nee, het is reeds meerdere keren voorgedaan. Maar Poseydon levert een kwalitatief ijzersterke Masterpiece af, en bezorgt ons dan ook de ene na de andere adrenalistoot, waardoor we verweesd achter blijven. Wie zijn wij dan om daarover te klagen? Kortom: als eenvoud siert, dan heeft Poseydon met deze plaat inderdaad een 'masterpiece' voort gebracht, zonder enige discussie.
Tracklist:
