Op vrijdag 20 november zakten we af naar de Concertzaal de Casino te Sint-Niklaas voor een avondje Rockabilly en Country muziek. Enkele weken geleden deden in we in die zelfde zaal nog een Psychobilly avondje, ofwel Rockabilly met punk invloeden. Hoewel Rockabilly eerder een combinatie is tussen rock'n'roll uit de jaren '50 en Hillbilly, zijn er veel ingrediënten van die eerder genoemde Psychobilly ook aanwezig bij deze muziekstijl. Ook hier enkele opvallende vetkuiven en de contrabas als instrument, centraal binnen het geheel. Met Bob Wayne, omschreven als: één van de laatste outlaws, en The Hometown Gamblers beloofde het weer een feestelijke avond te worden. Met een vette knipoog naar het verleden, maar de voeten stevig in het heden.
The Hometown Gamblers timmeren al een tijdje aan de weg. Deze typische Rockabilly band werd opgericht in 1998 door de broers Guy en Yves De Caluwe. Ze vonden , na een periode met veel personeelwissels, uiteindelijk de nodige kompanen Jurgen Van Poppel - Lead Guitar Jeffrey Thielens - Harmonica om de band te vervolledigen. Sindsdien brengen ze met de regelmaat van de klok knappe platen uit en bouwden ook een stevige live reputatie op. Meer nog, in 2016 zou een nieuwe plaat op de markt moeten komen. In Concertzaal de Casino bleek al hoeveel ervaring deze heren hebben bij het bespelen van hun respectievelijke instrumenten.
Jurgen pompte de ene stevige solo na de andere uit zijn gitaar. Terwijl Guy zijn Double Bass bewerkte alsof hij er duivelse demonen wilde mee bestrijden. Jeffrey zorgde met zijn harmonica spel dan weer voor een verfrissende tussenkomst binnen het globale geluid dat The Hometown Gamblers naar voor brengen. Yves tenslotte, deed ons met dito hoed en bril denken aan Elvis Costello. Meer nog, hij bleek dezelfde charismatische uitstraling te bezitten als deze top artiest.
Maar vooral was het concert van The Hometown Gamblers een technisch hoogstaand optreden waar elk onderdeel zijn eigen plaats kreeg binnen het geheel. Net de kruisbestuiving tussen de heel begenadigde stem van Yves en de knappe instrumentale inbreng van de andere bandleden, zorgde ervoor dat dit aantreden naar een heel hoge hoogte werd verheven. Maar de jarenlange ervaring zorgde er gelukkig niet voor dat hier een routineus optreden werd gebracht. Nee, The Hometown Gamblers stralen nog altijd het spelplezier uit van jonge wolven in het vak, maar hun ervaring speelt dan ook in hun voordeel. Yves blijkt naast een heel begenadigde zanger en frontman, ook heel goed te weten hoe zijn publiek te entertainen. Ook op dat vlak deed hij me prompt denken aan eerder genoemde Elvis Costello, en dat is een heel groot compliment.
De band bracht ook een paar songs van hun in 2016 uitkomende plaat naar voor, waaruit bleek dat het vuur nog steeds brandende is na al die jaren is. We zijn heel benieuwd naar het eindresultaat maar als de plaat dezelfde gang opgaat als dit heel sterk en vuurkrachtig optreden, dan beloofd het een top album te worden. In Concertzaal De casino bewezen ze alvast dat hun ijzersterke live reputatie niet uit de lucht gegrepen is. Integendeel zelfs. Wij waren onder de indruk.
Charisma, dat bezit Bob Wayne ook voldoende. In het verleden bespraken we bij snoozecontrol twee albums van hem. Over zijn plaat Outlaw Carnie (2011) schreef onze reporter: Indien je een countryfan bent zal dit plaatje van deze rebel je zeker wel bevallen. Ons kon Bob Wayne echter nog niet bekeren tot deze typische Amerikaanse stijl. Al zouden we dat waarschijnlijk niet in het gelaat van deze stoere man durven zeggen… Zelf had ik het geluk Till the Wheels Fall Off (2012) te mogen bespreken. Ik schreef daarover: Elke song is opgebouwd rond die typische western sound die je terug brengt naar de wilde cowboy en indianen verhalen in films. Het plaatje gaat die lekker catchy toon op en zet je prompt aan tot een wild dansje. Voor wie houdt van dit genre, of van de muziek van eerder vernoemde artiesten is deze cd van Bob Wayne een heel sterke aanrader. Met teksten die je telkens opnieuw tot nadenken stemmen en het typisch far west sfeertje , slaagt her in zijn grote voorbeelden te evenaren.
Truckchauffeurs, bikers, Far West toestanden, het komt ook allemaal terug in de manier waarop Bob Wayne & The Outlaw Carnies hun optreden aanpakken. De concertzaal was heel goed gevuld, wat ons niet verwonderd gezien de status van deze artiest. In Far West stijl rolde Wayne en zijn kornuiten hun mouwen op en bewerkte het publiek tot die volledig murw waren geslagen. Al zal het overvloedige biergebruik, we zagen de barvrouw enorm veel pintjes tappen, daar ook hebben tussen gezeten. Op deze muziek stil staan was dan ook onmogelijk. Bovendien laat Bob zich omringen door heel gedreven instrumentalisten. Dat bleek meerdere keren toen de solo's ons de keel dicht knepen. Of toen we de contrabas speler dat instrument bijna in stukken dreigde te spelen.
Maar Bob Wayne trok met zijn charismatische, stoere uitstraling wel de aandacht naar zich toe. De man beschikt dan ook over een dosis droge humor waardoor je als luisteraar sowieso aan zijn lippen gekluisterd blijft luisteren en toezien. Naast songs uit voornoemde platen werd ook gegrasduind doorheen het laatste album. Hits the Hits’, is een coveralbum met hillbilly-versies van klassiekers van Led Zeppelin, Guns ’n Roses, The Rolling Stones. Daaruit onthouden we vooral de tot de verbeelding sprekende versie van Sympathy for the Devil van The Rolling stones. Al kon die versie me niet echt volledig bekoren, ze werd gebracht met de nodige vuurkracht zoals de Stones dat ook doen.
Veel van zijn teksten gaanbovendien over truck chauffeurs en de avonturen 'on the road'. There ain't no diesel trucks in Heaven of Hillbilly Heaven zijn maar een paar voorbeelden van songs die ons doen denken aan lange tochten, door dorre vlaktes van de woestijn. Ook de ode aan Working Man , met een kwinkslag naar o.a. de postbode, kon ons bekoren Het wilde westen was in Concertzaal De casino dus niet ver weg.
Maar we willen hierbij toch een kanttekening plaatsen. De opstapeling van humoristische kwinkslagen, tot grappige interacties bleken helaas telkens opnieuw diezelfde kant uit te gaan, het is zoals 100 keer dezelfde mop vertellen. De eerste 20 keer schiet je in een schatterlach, maar na een tijdje krijg je een ''been there, done this'' gevoel. Dat hadden we helaas ook bij het aantreden van Bob Wayne. Daardoor sloeg de verveling na een kleine drie kwartier wel even toe. Dit euvel werd goedgemaakt door een ijzersterke finale met o.a. eerder genoemde song There ain't no diesel trucks in Heaven - een ware meezinger die we met de vuist in de lucht stonden mee te brullen. Maar echt 100 % overtuigd waren we helaas niet. Waren onze verwachtingen wat te hoog gespannen? Geen idee. Het publiek had aan deze kritische noot echter geen boodschap. Iedereen ging mee in de wervelstorm die op hen afkwam, en danste tot inderdaad 'the wheels fall off'. En wie zijn wij om het publiek tegen te spreken.
Kortom Bob Wayne & The Outlaws zorgde met een heel gedreven set, vooral voor een feestelijke cowboy stemming, waarbij het publiek volledig uit zijn dak ging. Hoewel bij ons een beetje de verveling toesloeg midden in de set, werden ook wij uiteindelijk over de streep getrokken tijdens een wervelende finale.
Setlist:
Till the Wheels Fall Off · Sam Tucker · Ghost Town · Everything's Legal in Alabama · Mack · Sympathy for the Devil (The Rolling Stones cover) · Rock and Roll (Led Zeppelin cover) · Driven by Demons · Reptile · Love Songs Suck · Workin Man · Ghost Town · Dope Train · Till I Die · Hillbilly Heaven · There Ain't No Diesel Trucks in Heaven · Wives of Three · Spread My Ashes on the Highway · Chatterbox
